🤣 Naku, Pipay mukhang pinagtripan ka ng alaga mong damulag 🤣 Chapter 4

Chapter 4

Napatingin ako sa kanya na parang gusto kong suntukin ang mukha niya. “Alas-singko? Umaga?”

“Bakit? May tanong pa ba? ‘Di ba trabaho mo ‘yon?” sagot niya, sabay ngiti ng nakakaloko bago sumara ang pinto.

Humiga ako, nakatingala sa kisame, habang iniisip kung paano ako mabubuhay sa bagong trabahong ito.

Pero sa isang banda, napangiti rin ako. Mukhang magiging nakakatuwa ang buhay ko rito kahit papaano.

Alas-singko ng umaga, gising na ako, pero hindi dahil gusto kong gumising nang maaga. Gising ako kasi kailangan kong gisingin ang "alaga" kong damulag na si Ethan.

Habang papunta ako sa kwarto niya, nagtataka pa rin ako. Bakit ba ako pumayag dito? Hindi naman ako human alarm clock, ah!

Pagdating ko sa harap ng pintuan niya, huminga ako nang malalim. Kumatok ako nang tatlong beses.

“Sir Ethan, alas-singko na po! May meeting po kayo!” sigaw ko.

Walang sagot.

Kumatok ulit ako, mas malakas. “Sir! Alas-singko na po! Gising na po!”

Tahimik pa rin sa loob. Hindi ko alam kung tulog pa siya o nagpapanggap lang. Kaya nilakasan ko na ang loob ko, binuksan ko ang pinto, at tumingin sa loob.

Pagpasok ko, muntik na akong magulat nang biglang may sumigaw ng, “BOOO!”

“AAAHHHHH!” Sigaw ko habang halos mabitawan ko ang hawak kong baso ng tubig. Napalundag ako, at ang puso ko parang tumakbo nang 100 kilometers per hour.

Paglingon ko, si Ethan, nakatayo sa likod ng pinto, tawang-tawa na parang wala nang bukas.

“Hahaha! Kita mo mukha mo? Priceless!” sabi niya habang kinikiskis pa ang mga mata niya sa kakatawa.

“Anong priceless-priceless diyan? Gusto mo bang atakehin ako sa puso?!” inis kong sagot, hawak pa rin ang dibdib ko.

“Ano ba, ang aga-aga ang seryoso mo agad. Relax ka lang, Pipay. Di ba trabaho mo ‘to? Dagdagan natin ng konting excitement,” sagot niya, saka umupo sa kama, na parang walang nangyari.

“Excitement? Akala ko trabaho lang, hindi horror show!” iritado kong sabi.

Matapos ang prank na ‘yon, bumalik ako sa kusina para maghanda ng almusal. Habang nagpiprito ng itlog, biglang tumambad si Ethan sa likod ko.

“Pipay,” sabi niya, nakangiti na naman na parang may masama siyang balak.

“Ano na naman, Sir?” tanong ko, hindi man lang tumingin habang patuloy sa pagluluto.

“May challenge ako sa’yo,” sabi niya, na ikinataas ng kilay ko.

“Challenge? Eh anong mapapala ko kung gawin ko ‘yan?” tanong ko, na kahit naiinis ay napapaisip na rin kung ano na namang kabalbalan ang iniisip niya.

“Kapag nagawa mo, bibigyan kita ng bonus sa sahod mo. Deal?” sabi niya, sabay ngisi na parang batang may bagong laruan.

Natigilan ako. Bonus? Hmm, mukhang magandang deal ‘yan, ah. “Sige na nga, ano ba ‘yung challenge mo?”

Ngumiti siya, tapos inilabas ang isang maliit na bote mula sa likod niya. Pagtingin ko, chili sauce pala ito.

“Simple lang. Gawin mong masarap ang itlog na ‘yan gamit ‘to,” sabi niya, sabay abot ng bote.

“Chili sauce? Eh di magiging spicy ‘to!” sabi ko, nanlalaki ang mata.

“Exactly. Gusto ko ng maanghang. Challenge mo ‘yan, Pipay.”

Nag-isip ako. Ayoko nang matalo kay Ethan, kaya hinawakan ko ang bote at tumuloy sa pagluluto. Sa isip ko, Akala mo siguro magpapatalo ako sa’yo, no? Tingnan natin kung sino ang matapang.

Pagdala ko ng pagkain sa mesa, nakangiti si Ethan, excited na tikman ang itlog. Nang unang subo niya, tumigil siya saglit, tapos biglang namula ang mukha niya.

“Ano ‘to?! Ang anghang!” sigaw niya, hawak-hawak ang bibig habang hinahanap ang tubig.

“Hahaha! Akala mo ba ikaw lang ang marunong mag-trip? Kaya mo pa ba, Sir?” natatawa kong sabi habang siya naman ay parang dragon na bumubuga ng apoy.

Hinablot niya ang tubig at inubos ito sa isang lagukan. “Pipay, seryoso ka? Papatayin mo ba ako sa trabaho ko?!”

“Aba, sabi mo gusto mo ng maanghang. Challenge mo ‘yan, Sir,” sagot ko habang pinipigil ang tawa.

Tumigil siya, nakatingin sa akin, tapos biglang ngumisi. “Tingin ko nga, magkakasundo tayo. Pero next time, wag ka masyadong competitive, ha?”

Sa isip ko, Aba, ikaw din naman ang competitive! Magtigil ka d’yan!

Habang tumatagal, nare-realize ko, hindi ko lang pala alaga si Ethan. Kaaway ko rin siya, kakampi, at… prankster na gusto akong pikonin araw-araw. Pero hindi ako magpapatalo.

Kinabukasan, nagising ako nang maaga para asikasuhin ang almusal. Pero habang naglalakad ako papunta sa kusina, bigla akong nadulas. Blag!

“Ano ‘yun?!” sigaw ko habang nakaupo sa sahig, hawak ang likod ko. Napatingin ako sa paligid at may nakita akong banana peel.

Biglang sumulpot si Ethan mula sa gilid, tawa nang tawa na parang baliw.

“Ethan Viper Monteverde!” sigaw ko, galit na galit. Gusto mo talagang ilabas ang tunay kong anyo, no?!

“Hahaha! Sorry na, Pipay! Ang ganda kasi ng landing mo, parang bida sa action movie!” natatawa niyang sabi.

Tumayo ako, nakasimangot, pero nagkukunwaring kalmado. “Okay, Sir Ethan. Tumawa ka lang ngayon. Tingnan natin mamaya kung sinong tatawa sa huli.”

Pagdating ng tanghalian, alam kong magugutom si Ethan pagkatapos ng meeting niya. Kaya nagluto ako ng paborito niyang adobo. Pero syempre, hindi ko palalampasin ang pagkakataon.

Iniligpit ko muna ang banana peel sa sahig. Hindi ko ugaling mag-iwan ng kalat gaya ng iba diyan. Ahem, Ethan!

Nang umupo siya sa hapag, naamoy pa lang niya ang niluto ko, tumingin na agad siya sa akin. “Uy, adobo! Ang bait mo pala sa akin ngayon, Pipay.”

“Syempre naman, Sir. Hindi ko naman po kayo pinapabayaan,” sabi ko, habang pilit na pinipigil ang tawa.

Kinuha niya ang kutsara at tinikman ang adobo. Sa unang subo, tumigil siya. Kumunot ang noo niya at tumingin sa akin.

“Bakit parang may mali?” tanong niya.

“Anong mali, Sir? Natural na lasa po ‘yan,” sagot ko, kunwari’y inosente.

Nilasahan niya ulit. “Bakit parang may toothpaste ang adobo?!” sigaw niya.

Hindi ko na napigilan ang tawa ko. “Hahaha! Sorry, Sir. Experimental cooking lang po. Malay ko bang hindi niyo pala type ang toothpaste adobo!”

“Pipay, seryoso ka ba?!” tanong niya habang umiinom ng tubig para mawala ang lasa sa bibig niya.

“Sabi mo gusto mo ng bagong experience, di ba? O ayan na, Sir!” sagot ko, hinihimas ang tiyan ko sa sobrang tawa.

Tumayo siya, tumingin sa akin, at ngumisi. Alam ko na ang ibig sabihin ng ngising ‘yon. “Tandaan mo, Pipay, hindi pa tayo tapos.”

Kinahapunan, habang nagwawalis ako sa sala, biglang bumukas ang gripo sa kusina. Tumakbo ako para tingnan, pero walang tao. Nang isara ko ang gripo, biglang bumukas ang TV.

Napahinto ako. Ano ‘to, horror movie?

“Tama na ang multo-multo diyan! Hindi ako takot!” sigaw ko, pero nagulat ako nang biglang bumukas ang electric fan sa tabi ko.

“Tulungan niyo ko!” sigaw ko, napatalon sa gulat.

Maya-maya, sumulpot si Ethan mula sa likod ng sofa, hawak ang remote control ng lahat ng appliances. Tawa nang tawa na parang siya na ang hari ng prank.

“Ethan!!!” sigaw ko habang hinahabol siya ng walis.

“Hahaha! Ang dali mong takutin, Pipay!” sagot niya habang tumatakbo palayo.

Pagsapit ng gabi, nagkatinginan kami sa sala habang nanonood ng TV.

“Ethan,” sabi ko, habang nakangiti nang palihim.

“Ano na naman, Pipay?” tanong niya.

“Tandaan mo, sa asaran, hindi ka mananalo sa akin. Mag-ingat ka, Sir,” sabi ko, habang ngumiti nang may halong banta.

Tumawa siya, pero halata sa mukha niya na medyo kinakabahan.

“Oo na, ikaw na ang reyna ng prank, Pipay,” sagot niya, pero alam kong hindi pa rin siya titigil.