🤣 Damulag na pala Pipay ang alagaan mo 🤣 Chapter 3

Chapter 3

Excited akong pumasok sa mansyon kinabukasan. Bitbit ang bag ko at si Bruno, na tila mas excited pa sa akin. Habang pinapakita sa akin ng katiwala ang iba't ibang bahagi ng bahay, hindi ko mapigilang mamangha. Ang laki ng lugar! Para bang nasa ibang mundo ako.

“Pipay, ito ang magiging silid mo,” sabi ng katiwala, sabay turo sa isang kwarto na halos kasing laki ng buong barung-barong namin.

“Talaga po? Para sa akin lang ‘to?” tanong ko, nanlalaki ang mata.

“Oo, syempre. Pero bago ka masyadong ma-excite, ipapakilala ko na sa’yo ang aalagaan mo,” sabi niya, sabay ngiti na parang may itinatago.

“Oo nga po pala, Ma’am. Sino po ‘yung bata? Ilang taon na po siya? Mahilig po ba siya sa aso?” sunod-sunod kong tanong habang pinapaliguan ng kilig ang isip ko. Iniisip ko ang cute na batang aalagaan ko—malambing, mahilig maglaro, at madaling pakisamahan.

Ngunit ang ngiti ng katiwala ay napalitan ng isang pilit na ekspresyon, na parang pigil ang tawa. “Ah… Pipay, ganito kasi ‘yun. Hindi siya bata," wika nito sa akin.

Natigilan ako. “H-Hindi po bata? Eh ano po siya? Baby? Toddler?” gulong tanong ko dito.

“Hindi rin.” Huminga siya nang malalim bago ituloy. “Dalawampu’t anim na taong gulang na siya," ngiti niyang sabi sa akin.

Napanganga ako. “H-Ha? Dalawampu’t anim na taong gulang?! Eh ‘di halos kasing edad ko na ‘yon! Anong gagawin ko sa isang damulag na gano’n?” hindi ko mapigilan lumabas sa aking bibig.

Napangiwi ako habang iniisip ang sitwasyon. Biglang nawala sa isip ko ang mga eksenang maglalaro kami ng tagu-taguan o habulan sa hardin. Ang tumambad sa akin ay imahe ng isang lalaki, nakatunganga, at pinapapakain ko ng lugaw.

“Pipay, huwag kang mag-alala. Hindi siya gano’n kahirap alagaan,” sabi ng katiwala, halatang pinipigilan ang pagtawa. “Pero medyo… espesyal siya," sambit niya sa akin.

“Espesyal? Paano po espesyal?” tanong ko, kinakabahan na.

“Makikita mo na lang. Nasa likod-bahay siya, madalas nando’n kapag umaga. Tara, ipakikilala kita," sabi niya sa akin kaya wala akong magawa kundi sumunod dito.

"Siguro espesyal child!" bulong ko ng mahina pero narinig pala niya ito dahilan upang narinig ko ang mahina nitong tawa.

Habang naglalakad kami papunta sa likod-bahay, pilit kong iniisip kung ano ang hitsura ng aalagaan ko. Siguro naman hindi siya gano’n kalaki… baka naman medyo payat lang o tahimik.

Pero pagkadating namin, halos mahulog ang panga ko.

Nakatayo doon ang isang lalaki—matangkad, matipuno, at mukhang modelo na eksakto lang ang gupit. Pero ang nakakainis? Nakahiga siya sa duyan, naka-shades, habang ngumunguya ng apple. Parang wala siyang pakialam sa mundo!

“Pipay, ito si Ethan. Siya ang aalagaan mo,” sabi ng katiwala habang itinuro ang lalaki.

Napangiwi ako. “Siya po ba talaga? Sigurado po kayo? Hindi po ba ako naligaw ng trabaho? Akala ko po kasi bata—” ngiwi kong sabi.

Biglang tumayo si Ethan, tinanggal ang shades, at ngumisi. “Ano, hindi mo ba ako kaya alagaan?” tanong niya, ang boses niya’y malalim at may halong pang-aasar.

Hindi ako nakapagsalita. Ngunit gusto kong sabihing, “Hindi kita kayang alagaan, hoy!” pero naalala kong kailangan ko ng trabaho. Kaya napangiti ako nang pilit.

“Ah… kaya ko po, Sir. Ano po bang kailangan ninyo?”

“Simple lang,” sagot niya. “Ayoko ng masyadong maingay, huwag mo akong pakialaman, at… pakainin mo rin si Bruno nang maayos. Mukhang mas masaya pa siyang makita ako kaysa sa’yo.”

Napatingin ako kay Bruno, na tila ba pinagtaksilan ako dahil tumatakbo na ito papunta kay Ethan, kinakahol-kahol pa.

“Bruno! Traidor ka!” sigaw ko dito.

Tumawa si Ethan, halatang natutuwa sa reaksyon ko. “Mukhang magiging masaya ang trabaho mo rito, Pipay. Magaling ka bang magluto?” pang-aasar niyang sabi sa akin.

“Ah… Oo naman po! Pero hindi ko po alam kung magugustuhan ninyo,” sagot ko, pilit na sinasaklaw ang inis ko.

“Okay. Gawin mo akong kape mamaya. Tingnan natin kung tatagal ka sa akin," sabi niya sa akin na may halong pagbabanta.

Huminga ako nang malalim. Paano ko ba napasok ‘to?

“Paano nga ulit ako napunta dito?” tanong ko sa sarili ko habang naglalakad pabalik sa kusina para gawin ang kape ni Sir Ethan. Sa isip ko, kape lang, kaya mo ‘to, Pipay. Magiging maayos din ang lahat.

Pero sa totoo lang, gusto kong bumalik sa barung-barong namin. Kasi ano ‘to? Akala ko bata ang aalagaan ko, hindi malaking lalaking parang boss sa pelikula!

Pagkatapos kong magtimpla ng kape, dinala ko ito sa likod-bahay kung saan abala si Ethan sa—ano nga bang ginagawa niya?

Nakaupo siya sa duyan, hawak ang cellphone, habang si Bruno ay masaya pang nakahiga sa tabi niya. Parang mas masaya pa ang alaga ko kaysa sa akin.

“Ano ba ‘yan, Bruno! Traidor ka na talaga!” bulong ko habang nilalapag ang tray.

“Ang tagal naman ng kape,” reklamo ni Ethan, hindi man lang tumingin sa akin.

“Pasensya na po, Sir. Medyo matagal pong pinakuloan ‘yung tubig.” Nginitian ko siya kahit gusto ko na siyang kuyugin ng tray.

Nang tikman niya ang kape, biglang nanlaki ang mata niya. “Ano ‘to?!” tanong niya, napangiwi na parang nakainom ng suka.

“Kape po, Sir.” Sinubukan kong hindi matawa sa ekspresyon niya.

“Kape? Eh bakit parang lasang tubig na may nilubog na paa ng lola ko?” reklamo niya habang inilalayo ang tasa.

“Eh kasi po, Sir, wala pong paa ang lola ko kaya tubig lang talaga nilubog ko,” sagot ko, sinasakyan ang biro niya.

Natigilan siya, tapos biglang tumawa. Malakas. Tumawa rin si Bruno, este, tumahol, na parang natatawa rin sa sinabi ko.

“Okay ka rin pala, ha,” sabi ni Ethan habang tumatawa pa rin. “Pero Pipay, kung ganito ang kape mo, baka magka-trauma ako. Baka bukas, iced coffee na lang, ha?”

“Noted po, Sir.” Ngumiti ako nang pilit. Pero sa isip ko, Aba, ikaw na! May iced coffee pa siyang nalalaman. Kung gusto niya ng Starbucks, edi siya na ang magtimpla!

Kinagabihan, napaisip ako habang inaayos ang higaan ko. Paano ko ba aalagaan ang isang damulag na ‘to? Ang iniisip kong trabaho ay magpakain ng baby, magpalit ng diaper, at magkwento bago matulog. Hindi magtimpla ng kape na gusto pang perfect!

Biglang bumukas ang pinto, at tumambad si Ethan, nakapajama, pero mukhang hindi pa rin natutulog.

“Pipay, bukas ng umaga, gisingin mo ako nang maaga. May meeting ako.”

“Anong oras po, Sir?” tanong ko.

“Alas-singko.”