🤣 Hahaha, mukhang pasado si Pipay para sayo Ethan 😅 Chapter 6

Chapter 6

Tahimik akong nakaupo sa sofa habang si Mommy ay nakangiti pa rin, nakatingin kay Pipay na tumatawa kasama si Bruno. Tumikhim siya bago nagsalita.

"Alam mo, anak, tingin ko si Pipay na talaga ang tamang babae para sa’yo," sabi niya bigla.

Halos mabulunan ako sa iniinom kong tubig. "Ano po?!" tanong ko, kasabay ng pag-ikot ng mata ko. "Mommy, seryoso ka ba? Siya? NANNY? Para sa akin?" nabulunan pa nga ako ng tubig sa pagsabi ko.

Nakangiti lang si Mommy, parang hindi naririnig ang pag-protesta ko. "Oo naman, anak. Kita mo naman, kahit aso mo, mas masaya mula nung dumating si Pipay. Eh ikaw kaya? Lagi kang nakasimangot dati. Ngayon, kahit galit ka, parang may sparkle ka na sa mata," pang-aasar ni Mom sa akin.

'Sparkle? Ano ako, character sa Disney movie?' sambit sa aking isipan.

"Mommy, nakakalimutan mo ata—engaged ako kay Cassandra," sagot ko nang may diin.

Tumawa lang siya, halatang hindi impressed. "Engaged? E bakit parang wala naman akong nararamdamang chemistry sa inyo? Para kayong dalawang kahoy sa tabi ng fireplace—walang spark kahit sinindihan na ng apoy," sambit niya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko sa kanyang sinabi. "Mommy!" saway ko dito.

Lumingon siya sa akin, nakataas ang kilay. "O, bakit? Totoo naman! At saka, anak, ang mga babaeng kagaya ni Cassandra, parang magagarang sports car. Maganda tingnan, pero pagdating sa maintenance, sakit ng ulo," bigkas nito.

Hindi ko alam kung magagalit ako o matatawa. "At si Pipay? Ano siya, Mommy? Jeepney?" biro ko dito.

Ngumisi si Mommy, hindi nagpatalo. "Oo, anak, jeepney. Matibay, maaasahan, at kayang magdala ng maraming tao sa buhay mo. At mas mura ang gas!" proud pa nitong sabi.

Napahawak ako sa sentido ko. "Mommy, please. Tigilan na natin ‘to. Hindi pwedeng si Pipay para sa akin," sambit ko dito.

Ngumiti siya, mas lalong nakakainis. "Anak, minsan hindi mo alam ang kailangan mo hanggang sa nandiyan na sa harapan mo. At si Pipay? Mukhang siya ang antidote sa stress mo," minsan talaga may pagka hugot word ang aking butihing ina.

Bumuntong-hininga ako. "Mommy, kaya ako stressed kasi may taong tulad niya na nag-aalala kung paano ipiprito ang sarili kong ulo!" tugon ko dito.

Sa halip na magalit, tumawa si Mommy nang malakas. "Hay naku, anak. Ang importante, kaya ka niyang patawanin. Si Cassandra, kailan ka ba huling natawa sa kanya?" taas kilay nitong sabi.

Napaisip ako saglit. Ang sagot? Matagal na. Ngunit hindi ko sasabihin iyon sa harap ni Mommy.

Habang nagpupumilit akong magpaliwanag, biglang bumalik si Pipay mula sa labas kasama si Bruno. Hawak niya ang isang bulaklak na parang binunot lang sa gilid ng daan. "Sir Ethan, para sa iyo po!" sabi niya, sabay abot sa akin ng bulaklak. "Para sa damulag kung alaga!" dagdag pa nitong sabi.

Tinitigan ko siya, halatang nagtataka. "Bakit mo naman ako binigyan ng bulaklak?" tanong ko.

Ngumiti siya ng pagkalaki-laki. "Eh kasi po mukhang stressed kayo. Sabi nila, nakakawala daw ng stress ang bulaklak."

Napatingin ako sa bulaklak na mukhang mas patay pa kaysa buhay, tapos bumalik ang tingin ko sa kanya. "Pipay, ito ba ang dahilan kung bakit gubat na ang hitsura ng garden?"

"Oops, nahuli," sagot niya, sabay ngiti na parang wala siyang kasalanan.

Napatakip ako ng mukha habang si Mommy ay halatang natatawa. "O, diba? Kahit stressed ka, napapatawa ka niya. Ano na, Ethan? Jeepney or sports car?" tanong niya, may halong biro sa tono.

Hindi ko na alam kung anong mas nakakainis—ang pagiging masaya ni Mommy o ang katotohanang parang tama siya.

Napalunok ako habang tinitingnan ang bulaklak na abot-kamay ni Pipay. Mukhang sinira niya ang mismong puno ng garden namin para lang dito. "Pipay, alam mo bang 'to ang pinakamahal na halaman sa mansyon na ‘to? Imported ‘to mula sa Switzerland!" sabi ko, sabay taas ng bulaklak sa harap niya.

Ngumiti lang siya, walang kaalam-alam sa pinsala. "Wow, imported pala! Kaya pala ang bango kahit patay na. Sir, buti na lang at may souvenir ka!"

Nagpigil ako ng tawa. "Souvenir? Pipay, kung souvenir ang gusto mo, kumuha ka ng bato, hindi ‘yung halaman na ‘yan!"

Habang nakikipag-debate ako kay Pipay, si Mommy ay halatang natatawa, halos sumuka na ng juice na iniinom niya. "Hay, anak, mukhang napaka-entertaining ng buhay mo mula nang dumating si Pipay. Baka kailangan ko nang kumuha ng popcorn!" biro niya habang pinupunasan ang gilid ng labi.

Huminga ako nang malalim. "Mommy, seryoso? Hindi ito nakakatuwa. Sinira niya ang garden!"

Ngumiti si Pipay na parang hindi naririnig ang galit ko. "Eh di po magtanim ulit tayo, Sir Ethan. Teamwork makes the dream work!" sabay taas ng kamao na parang cheerleader.

Natigil ako saglit. "Teamwork? Pipay, hindi tayo team! Boss mo ako! At kung may teamwork dito, ikaw ang nagtatanim habang ako ang nanonood!"

Bigla namang sumingit si Mommy, sumandal pa sa upuan habang nangingiti. "Ethan, anak, huwag kang magalit. Hindi ba gusto mo ng babaeng may initiative? O ayan, may initiative si Pipay—baka pati ang buhay mo, ayusin niya!"

Napasandal ako sa sofa, parang gusto ko nang mag-resign bilang CEO sa sariling bahay. "Mommy, hindi ko na talaga kaya. Bakit ba sobrang kampi mo kay Pipay?"

Tumayo si Mommy, naglakad papunta sa akin, at pinalo ako sa braso. "Kasi, anak, kung hindi ko siya kampihan, baka masakal mo siya. At saka, aminin mo, mas masaya ka ngayon. Hindi ka na mukhang laging galit. Si Cassandra nga, wala pang nagagawa para ganyan ka ngumiti."

Napakunot ang noo ko. "Ngumiti? Sino'ng ngumiti? Mommy, hindi ako ngumiti!"

Pero bigla namang sumingit si Pipay. "Ah, Sir Ethan, nakita ko po kanina. Nung naglalaro kami ni Bruno, nakangiti kayo. Ang cute po ng dimples niyo!"

Napalunok ako at biglang nag-init ang tenga ko. "Dimples? Wala akong dimples!"

Tumawa si Mommy nang malakas habang si Pipay ay ngumiti nang walang kaalam-alam sa kahihiyan ko. "Anak, mukhang kahit ayaw mo, nahuhulog ka na kay Pipay. Tandaan mo, jeepney man siya, pero siguradong pangmatagalan!"

Sa puntong iyon, gusto ko nang ipamana ang mansyon kay Pipay at tumira na lang sa isang condo sa kabila ng bayan. Pero isang bagay ang hindi ko maalis sa isip ko: Bakit nga ba parang ayokong mawala siya sa paligid ko?