CHAPTER 3 (spg)

Nailabas si Bryle sa ospital sa tulong ng mga ahensya ng gobyerno na mga nilapitan ni Leia. Pati na rin ang mga kapitbahay nila na nakakaunawa sa sitwasyon nila ay nakiambag rin sa pambayad ng ospital. Kaya lang ay hindi pa magaling ang mga natamo nitong sugat sa pambubugbog dito. Gayunman, mas mainam na iyon sa kanilang mag-asawa. Ang mahalaga ay nakalabas na sa ospital si Bryle dahil umaandar ang bayarin habang tumatagal sila roon.

"Salamat po," madamdaming pasasalamat ni Leia sa bawat taong nakakasalubong niya. Kung wala ang mga ito ay hindi na niya alam ang gagawin niya. Ni piso ay wala siya noon. Hindi niya naman maasahan ang magulang niya dahil tulad din nila na mahirap pa sa daga. Nagbigay naman ang nanay ni Bryle pero kaunti lang din. Pinangkain lang nila sa ospital noon.

"Kumusta si Bryle, Leia?" pangungumusta ng isang kapitbahay nila na parehas din nilang mahirap pero nag-abot din ng kaunting tulong.

"Maayos naman na po, Aling Tina. Nasa bahay po. Mahinahon naman na po.”

“Mabuti naman. Oh, alam mo na, ha? Dapat lagi siyang may gamot para hindi na naman maulit ang nangyari. Nakakatakot, eh. Paano na lang kung napatay niya kayong mag-ina? Diyos ko si Bryle. Kawawang Bryle.” Napaantada ang ginang.

"Opo at salamat po sa tulong.” Sinamahan ni Leia ng mababang pagyuko ng ulo ang senserong pasasalamat niyang muli sa mabait nilang kapitbahay. Nang tumango na lang ang ginang ay nakangiti na siyang ipinagpatuloy ang paglalakad. Buti na lang at may mga taong concern pa rin sa kanila kahit hindi nila kaano-ano, at kahit nakagambala sila.

Ang kapitan nga ng lugar nila, nangako rin na maghahanap ng puwedeng makakatulong sa kanila upang magpatuloy raw ang gamutan ni Bryle. Susubukan daw ng punong barangay nila na makipag-ugnayan sa mga kakilala nitong sundalo rin kung ano ang tamang gagawin upang matulungan ang kaniyang asawa.

Isa na lamang ang problema ni Leia, ang may-ari ng kotseng pinagbabasag ni Bryle na siyang tungo niya ngayon. Palihim siyang makikipagkita ngayong araw. Nagdahilan siya kay Bryle na pupunta lang kina Pressy nang umalis siya sa bahay nila. Buo pa rin ang pasya niya na hindi na kailangan pang malaman ng asawa ang tungkol sa kotse. Ayaw niyang ma-stress ulit ang kaniyang asawa dahil delikado.

Sa isang restaurant siya nakipagkita sa lalaki.

“Nauunawaan ko. Sige, sasabihan na lang kita kapag nalaman ko kung magkano lahat ang magagastos at kapag nakausap ko ang misis ko,” mabuti na lang din at mabait ang may-ari ng mamahaling kotse nang maipaliwanag niya kung ano’ng meron na sakit si Bryle kaya nagawa nito ang pagwawala.

“Salamat po sa pag-unawa, Sir,” sobra-sobrang pasasalamat niya sa lalaki. Pigil na pigil niya ang kaniyang luha dahil buong akala niya ay magaspang ang ugali nito tulad ng iba na may kaya sa buhay.

“Huwag ka munang magpasalamat dahil tatanungin ko pa kung paano sa misis ko. Kung ako lang ay kahit hindi niyo na sana bayaran kaso alam mo na ang misis. Misis ka na rin, hindi ba? Baka putulan ako niyon ng ulo.”

Naiiyak na tumango-tango siya. “Nauunawaan ko po, Sir. Pero sana huwag niyo po kaming madaliin dahil maghahanap pa po ako kung sakali ng mauutangan ng pera pambayad sa inyo.”

“Oo naman. Ako na ang bahala sa misis ko.”

Tumulo na talaga ang luha ni Leia.

“So, paano? Tatawagan na lang kita?” saglit ay paalam na ng lalaki.

“Opo. Salamat po ulit sa pag-unawa, Sir.” Hindi siya magkandaugaga na nagyuko ng ulo ng paulit-ulit hanggang sa makalabas sa restaurant ang lalaki. Ang lalaki na rin ang nag-iwan ng pambayad sa in-order nilang pagkain na hindi naman nagalaw.

“Um, Sir? Puwede po bang ibalot na lang ito?” request ni Leia sa waiter nang nagpasya na rin siyang umalis matapos ang ilang sandali niyang pagpapakalma sa sarili.

“Yes, Ma’am,” pagpayag naman ng waiter.

Kung gaano kabigat ang kalooban ni Leia na pumasok kanina sa restaurant ay siyang gaan naman nang siya ay lumabas. Hindi man natapos ang problema nila sa kotse na nasira ni Bryle kahit paano’y wala na siyang gaanong alalahanin pa.

Sa ngayon ang naisip niyang unang hakbang ay maghahanap ng trabaho. Kahit na anong klaseng trabaho na siguro. At hihingi siya ng tulong kay Pressy kaya sa bahay ng kaniyang kaibigan siya sunod na nagtungo.

"Oh, ikaw pala, Leia."

"Puwedeng pumasok, Pressy?"

"Oo naman. Halika. Saan ka galing? Kumusta na si Bryle?"

"Medyo maayos naman siya sa ngayon, Pressy, at galing ako sa pakikipag-usap sa may-ari ng kotse na nasira niya.”

“Oh, eh, ano’ng balita? Naunawaan ka ba nila?”

“Medyo. Mabait naman pala kasi si Sir. Pero syempre babayaran pa rin namin iyong magagastos nila sa pagpapagawa ng kotse nila.”

Nakahinga nang maluwag si Pressy. Hinawakan nito ang dalawa niyang kamay. “May awa pa rin ang Diyos, Leia.”

“Oo nga, eh,” nangilid ang mga luha niyang sang-ayon.

“Basta laban lang, okay?”

Tumango-tango siya.

“Eh, ano pala ang sadya mo rito?”

Bumuntong-hininga siya. “Um, narito ako para humingi sana ng tulong sa ‘yo, Pressy.”

Antimanong napatingin sa taas ng bahay si Pressy. Naroon kasi ang asawa nito at pagkuwa’y hinila siya sa labas at isinira nito ang pinto. Ayaw nitong marinig ng asawa nito ang pag-uusapan nila ni Leia.

"Anong tulong?"

"Baka puwedeng gawin mo na lang akong tagalaba sa damit niyong mag-asawa? Bayaran mo na lang ako kahit magkano para kahit paano ay may pangkain kami na pamilya habang hindi pa makakabalik si Bryle sa mga sideline niya.”

"Pero, Leia?"

"Sige na, Pressy, ‘yung tira-tirang pagkain niyo na lang ang ibayad mo sa ‘kin tuwing magpapalaba ka, okay lang. Basta may makain lang kami.”

Napalatak si Pressy. Hindi naman kasi nito kailangan ng labandera dahil may washing naman sila. Saka kaya naman nito ang mga gawaing bahay dahil wala pa naman silang anak na mag-asawa.

"Sige na, Pressy?”

Napabuntong-hininga na si Pressy. "Oh, siya. Eh, kailan ka naman mag-uumpisa?"

"Ikaw kung gusto mo ngayon na kung may mga labahan na kayo?"

"Wala pa, eh, kasi kalalaba ko lang kahapon. Sasabihan na lang kita kung kailan.”

Natuwa si Leia. "Sige. Salamat ulit, Pressy. Isa ka talagang tunay na kaibigan."

"Walang problema basta ikaw.”

Buong pasasalamat na ngumiti siya sa kaibigan. "Sige, aalis na rin ako."

"Saan ka pupunta? Nagmamadali ka ba? Magmeryenda muna sana tayo?"

"Hindi na, Pressy, dahil maghahanap pa ako ng puwede kong trabaho. Kailangan ko pa ng isang trabaho para may pambayad ako sa kotse.”

Naiiling na lang si Pressy na inihatid ng tanaw ang kawawa nitong kaibigan. Awang-awa talaga ito kay Leia, pero wala naman itong magawa dahil may asawa din ito na pumipigil dito sa pagtulong.

Dumiretso naman ng uwi si Leia. Papasok na siya sa gate ng bahay nila nang naulinigan niya ang pagtunog ng mumurahin niyang cellphone sa kipkip niyang shoulder bag.

“Hello po?” magalang na sagot niya sa tumatawag dahil hindi naka-save sa kaniyang contacts ang numero.

“Si Leia ba ito? Ang kausap ko kanina sa restaurant?” Ang lalaki pala na may-ari ng kotseng nabasag ni Bryle.

Kinabahan si Leia. Sana naman ay good news ang dahilan ng ibabalita nito. Sana kung nakausap na nito agad ang misis nito ay sana malawak din ang pag-unawa at hindi sila gigipitin.

“Ako nga po, Sir. Si Leia Rojales po ito. Bakit po kayo napatawag?”

“Tungkol sa kotse. May naisip na kasi akong paraan upang mabayaran mo ako na hindi na nalalaman ng misis ko. Pumayag ka lang ay solve na ang problema nating dalawa?”

“Talaga po? Ano naman pong paraan iyon? Paano po?” excited niyang mga katanungan.

Narinig niyang bumuntong-hininga muna ang lalaki sa kabilang linya bago muling nagsalita. “Ito naman ay offer lang. Alam mo na lalaki lang ako.”

Kinabahan siya bigla. “A-ano po’ng ibig niyong sabihin?”

“Eh, kasi sobrang ganda mo pala at sexy. Hindi ka maalis sa isip ko, Leia. Kung gusto mo ay isang gabi lang. Sumama ka sa akin. Pagbigyan mo lang ako at wala ka nang problema. Ako pa ang magbabayad sa iyo kapag—”

“Mawalang galang na po, Sir,” kabastusan man ay pamumutol ni Leia sa walang kuwentang sinasabi ng kausap, “pero desente po akong babae. Isa pa ay may asawa po ako. Mahal na mahal ko po ang asawa ko kaya hindi ko po magagawa ang gusto niyo.”

“Oh, ‘wag kang magalit. Ako lang naman ay nag-o-offer lang ng solusyon. Kung ayaw mo ay walang problema,” bigla ay tumaas din ang boses ng lalaki.

“Sorry, Sir, pero hindi solusyon ang naiisip niyo,” matatag na sabi niya pa rin. Napapikit siya’t napasapo sa noo. Pakiramdam niya ay tumaas lahat ng dugo niya sa ulo dahil sa bastos na lalaki. Ang buong akala niyang mabait ito kanina ay isang malaking pagkakamali pala.

“Bahala ka! Ang arte mo! Magdasal ka na lang na hindi ipapakulong ng misis ko ang mister mo kapag hindi kayo nakabayad!” pananakot sa kaniya ng lalaki at pinatay na nito ang tawag.

Kung hindi lamang siya nanghihinayang sa cellphone ay ibinalibag na iyon ni Leia. Nang wala na kasi ang kausap ay noon niya mas naramdaman ang matinding galit. Umaapaw ang muhi niya. Diring-diri siya.

Ang kapal ng mukha ng lalaking ‘yon! Ano ba’ng akala sa kaniya? Porke mahirap lang siya ay mababang uri na rin bang babae ang tingin sa kan’ya?!

Napahikbi siya. Diyos ko, bakit kailangan kong tamasin ang lahat ng ganito?

Mayamaya ay nagtatagis ang bagang niyang pumasok na sa kanilang bahay. Sa may kusina niya ipinagpatuloy ang tahimik niyang paghikbi. Awang-awa siya sa kaniyang sarili.

“Umiiyak ka na naman? Bakit?” nang bigla ay tinig ni Bryle kasabay nang pagyakap nito sa kaniyang likod.

Kinagat ni Leia ang kaniyang pang-ibabang labi upang pigilan ang kaniyang sarili sa wala na naman sanang humpay na pagluha. Nakangiti na siya nang dahan-dahan siyang humarap sa asawa.

“Naiiyak lang ako dahil kahit paano natapos ang problema natin sa ospital,” at pagsisinungaling niya.

Nagdududa na tinitigan siya ni Bryle. Mayamaya ay kinabig siya nito at dinala sa dibdib nito. Nag-iiyak na naman siyang sumubsob doon.

“Sorry, Leia. Sorry kung nahihirapan ka dahil sa akin,” basag ang boses na sabi ni Bryle at nabasag din ang kaniyang puso. Lalong sumakit ang kaniyang dibdib.

Tiningala niya ang asawa at umiling-iling. Gustong-gusto niyang sabihin na wala siyang pinagsisihan na naging asawa siya nito, na kaya niyang tiisin ang kahirapan. Ang hindi lang niya kaya ay ang hamakin ang pagkatao nila at bastusin dahil lang mahirap lang sila.

Sinubukan niyang magsalita, sabihin iyon pero hindi niya magawa, her throat hurt too much. Hanggang sa naisip niyang mas mainam ngang hindi na lang niya ulit sabihin iyon kay Bryle. Ayaw niyang palakihin pa ang gulo.

Kasabay nang pagtulo ulit ng masaganang luha niya ay ang paghalik na lang niya ang asawa. Nagpahiwatig siya nang pananabik rito na alam niyang naunawaan naman agad nito.

“Si Lacey?” mahinang tanong niya nang bumaba sa leeg niya ang halik ng asawa.

“Nasa kuwarto. Nakatulog ulit kakahintay sa ‘yo,” sagot naman ni Bryle nang sa bandang tainga naman niya ito humahalik.

At wala na silang inaksayang panahon. Doon mismo sa kusina ay ipinaramdam nila ang sobrang pagmamahal nila sa isa’t isa.

Sa isip-isip ni Leia ay walang sinumang makakatikim sa katawan niya kundi ang asawa niya lamang. Kay Bryle lamang niya gustong matamasa ang lahat ng kahulugan ng langit. Wala nang iba pa.

Lumalim ang halikan nilang mag-asawa na parang wala nang bukas. At katulad noon ay parang may mahika na bumalot sa kanila at naglaho ang lahat sa paligid nila. She felt her knees start to weaken, so she needed to cling to her husband's neck. Humapit naman ang isang braso nito sa kaniyang baywang habang ang isa ay humaplos at pumisil sa pang-upo niya.

Bryle’s kisses made her forget everything, kasama na ang problema nila, kahit na panandalian lang.

Mayamaya ay binuhat siya ni Bryle paupo sa lamesa nilang kahoy at doon ipinahiga. Hinubaran muna siya nito nang pang-ibabang damit bago ang damit din nito. Nang pumatong ito sa kaniya ay dahan-dahan siya nitong inangkin.

“Ooohhh…” she moaned in pleasure. Ang sarap sa kaniyang pakiramdam na parang may nabutas sa kaniyang ibaba. Halos mawalan nga siya ng katinuan dahil sa mga sensasyong nadarama. Napanganga’t umaarko ang kaniyang katawan. Pagkuwan ay inabot ng mga labi niya ang mga labi ng asawa.

“Oh, God, Bryle,” halinghing niyang pagtawag naman dito nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Habang umuulos na ang asawa ay salitan naman nito ngayong nilalamutak ang kaniyang mga d*bdib.

Hindi pa nakuntento sa pagpapasarap sa kaniya, kinapa pa ni Bryle ang kaniyang pagk*babae at tinulungan ang pagkal*laki nito. Habang naglalabas-pasok ito ay kinikilit naman ng mga daliri nito ang kanyang perlas.

“Oh, sh*t!” Nagpabiling-biling na ang ulo ni Leia, panting with need. At halos masakal na niya ang asawa nang hilahin niya ito at yakapin ng mahigpit.

“Heto na ako, Mahal. Sabay tayo,” bulong sa kaniya ni Bryle at siniil siya ng pagkadiing-diing halik.

Magkasugpong ang mga labi nilang narating nga nila parehas ang sinasabing ikapitong langit.