Biglang nagsalita si Joher, masaya siyang sinabi, "Hindi mo pwedeng sabihin yan, self-inflicted din kasi yan, kaya walang sisisihin kundi sarili niya."……Sa mga sandaling ito, inihatid na ni Karylle si Lady Jessa sa lounge. Habang nakaupo na ang matanda sa upuan, parang bumigat ang puso ni Karylle, dahan-dahan siyang umupo sa tabi ni Lady Jessa at mahina niyang sinabi, "Lola, alam kong malungkot ka araw-araw, pero... sa dami ng taon na lumipas, hindi mo pa rin ba kayang makalimutan ang nangyari noon?"Biglang nanginig ang puso ni Lady Jessa, napatingin siya kay Karylle, “Karylle, ito ang pasaning hindi kayang buhating ng lola mo sa buong buhay niya. Hindi mo ito naranasan, hindi mo alam…"Bago pa matapos ang salita ng matanda, biglang hinigpitan ni Karylle ang hawak sa kamay ni lola at seryosong sinabi, “Lola, alam mo ba kung bakit umakyat ako ng bundok at lumuhod ng ganun katagal ngayon, at bakit dinala kita ng jade toad na ito?” Bahagyang natigilan ang matanda at muling nagsalita s
Sa isang iglap, tumingala siya at tumingin kay Lady Jessa, "Lola, si Harold... bumalik na siya."Biglang nanginig ang ekspresyon ng matanda, "Ikaw, ikaw...!"Pagkatapos ng isang saglit, umiling nang walang magawa si Lady Jessa, bumuntong-hininga at sinabi, "Alam kong gusto mo akong pasayahin at kumbinsihin ako gamit ito, pero sa maraming pagkakataon..."Sa halip, seryosong sinabi ni Karylle, "Lola, alam mo kung anong klaseng tao ang abbot na si Master J, hindi siya nagsisinungaling, at ang mga monghe ay hindi basta-basta nagsasalita. Kung hindi mo man ako paniwalaan, kahit si abbot ay mahirap hindi paniwalaan. Kaya bukas, samahan mo na lang ako kay Master J, at pakinggan mo siya. Ang J Temple ay napakaimportante."Biglang napatingin nang hindi makapaniwala si Lady Jessa kay Karylle, "Karylle, ikaw...?"Ngumiti ng bahagya si Karylle, "Lola, tara na, kilalanin natin ang master na ito. Alam mo, baka hindi siya nagkaroon ng pagkakataon na maging anak mo, pero bilang apo, siya ay laman at
Bahagyang kumibot ang kilay ng matanda, "May punto ka, pero para sa akin, parang hindi kapani-paniwala..."Si lola ay isang taong may pananalig sa Diyos.Kaya naglakas-loob si Karylle na sabihin ito sa kanya sa ganitong paraan.Kung iba ang makakarinig, baka isipin nilang nagsisinungaling lang siya."Lola, ang mundo ay napakalawak at maraming hindi inaasahan, kaya't magtiwala ka sa abbot na master!""Si Master J ay isang napakalakas na abbot, kaya bukas, samahan mo akong makipagkita sa kanya at tingnan natin kung may oras siya."Ngumiti si Karylle at tumango, "Pero lola, sa ngayon, sa iyong birthday banquet, nandoon pa si Harold na naghihintay sa iyo. Hindi mo ba ipagpapatuloy ang pagdiriwang ng iyong kaarawan? Marami pang bisita sa labas."Sa sandaling iyon, tila mas gumaan ang pakiramdam ni Karylle, at masaya siya dahil sa wakas, nagtagumpay siya. Malapit na ring mabigyan ng kapanatagan ang puso ng kanyang lola."Sige, labas na tayo." Ngayon, halatang mas maganda na ang mood ng mata
Napaluha ang matanda, "Matanda na tayo, ......"Akala niya nakalimutan na nito ang kanilang pinagsamahan.Napabuntong-hininga si Joseph, "Halika, tikman mo muna ang luto ko."Ngumiti si Karylle habang pinapanood si Joseph na inalalayan si Lady Jessa papunta sa mesa at pinaupo.Nilibot niya ang tingin sa paligid. Hindi pa umaalis si Arianne, pero hindi na ito kasingsigla ng kanina.Tumingin siya kay Nicole, na abala sa pagkain at pakikipag-inuman kasama ang mga kaibigan.Patuloy na masigla ang pagdiriwang.Biglang tumingin si Harold kay Karylle, "Sumama ka sa akin." Pagkasabi nun, tumalikod na siya at naglakad palabas.Bahagyang kumunot ang noo ni Karylle. Bagaman nagdadalawang-isip siya, kailangan niyang ipaliwanag ang nangyari para walang mapansing kakaiba si lola, kaya sumunod na rin siya.Maraming nakakita na lumabas ulit nang magkasama ang dating mag-asawa, kaya lalong lumalim ang pagtataka ng mga tao.Hindi lumingon si Harold dahil narinig niya ang tunog ng hakbang sa likod niya.
Habang sinasabi niya iyon, nagpupumiglas pa rin siya, ngunit dahil sa laki ng agwat ng lakas nila, nainis si Karylle, "Bitawan mo ako!!"Nakangitngit ang mukha ni Harold, at bawat salitang sinasabi niya ay puno ng sarkasmo, tumatagos sa puso niya!"Karylle! Huwag mong isipin na hindi ko alam ang mga taktika mo! Bibigyan kita ng pagkakataon, pwede tayong magpakasal ulit! Pero pagkatapos nun, bawal ka nang gumawa ng kahit anong drama, lalo na ang lumapit kay Alexander!"Medyo naguluhan si Karylle ngayon, at mas lalo niyang tinitigan nang malalim si Harold, na nasa harapan niya.Agad na kumunot ang noo ni Harold. Kaya ba ang gusto lang niya ay makuha ang atensyon niya? Yung ekspresyong iyon, parang hindi niya inasahan na bibigay siya agad?Sa isang iglap, biglang bumilis ang inis ni Harold.Biglang tinaas ni Karylle ang paa niya at pinatama ito sa sapatos ni Harold!Manipis na nga ang takong ng high heels niya, at ginamit pa niya ang buong lakas. Napa-aray si Harold at umatras agad. Sina
Malakas ang tawa ni Atty. Lee at saka lang siya nagsalita matapos matawa nang husto, "Hindi niyo alam kung ano ang nakita ko!"Tumaas ang kilay ni Dustin pero hindi siya nagsalita, halatang hinihintay ang sagot ni Atty. Lee.Lumapit si Atty. Lee kay Dustin at bumulong, "Nakita kong may dent sa sapatos ni Harold, at may gasgas pa! Ibig sabihin, tinapakan talaga siya ng may pwersa! Ang asim ng mukha ni Harold, talo na siya!"Medyo napaisip si Dustin. Siguradong naging karma niya si Karylle.Good mood si Atty. Lee, "Ngayon ko lang siya nakita ng ganito, pero nung lumabas ako, hindi ko nakita yung tao."Si Karylle, siyempre, ang tinutukoy niyang "tao."Tumingin si Dustin kay Harold na pumasok na sa bulwagan.Mag-isa lang ito, at hindi na bumalik si Karylle.Pagkaupo ni Harold, hindi na talaga bumalik si Karylle. Agad itong kumunot ang noo niya. Ano na naman ang ginagawa niya?Si Lady Jessa ay nakakalahati na ng noodles at mukhang masaya. Naginhawaan na si Joseph nang makita ang gana ng ka
Sa mga sandaling iyon, nakahawak pa rin si Karylle sa puno gamit ang isang kamay, habang ang paa niya na walang takong ay nakataas sa hangin.Pinag-iisipan niyang mabuti kung paano siya makakabalik nang maayos.At si Harold naman, na pabalik din sa parehong daan, ay napatigil nang makita ang eksena. Tinitigan niya ang mukha ni Karylle na puno ng inis at pagkalito, at medyo napaisip siya.Sa loob ng tatlong taon nilang magkasama bilang mag-asawa, ang laging nakikita niya kay Karylle ay ang pagiging mahinahon at mabait nito. Hindi kalabisan ang sabihing isa siyang masunuring asawa. Kung tungkol sa pagiging mabuting asawa, nagampanan naman ito ni Karylle.Pero ngayon lang niya nakita ang ganitong klaseng emosyon sa mukha nito—parang may halong pang-iinis, sarkasmo, pagka-dismaya, at pagkabahala.Ang nakikita niya ngayon ay si Karylle na tunay na buhay.Napansin ni Karylle ang mga tingin ng ibang tao, at parang may kaunting pag-asa siyang tumingin sa paligid. Kailangan lang naman niyang m
Nakita ni Harold na patuloy pa rin ang pagpupumilit ni Karylle, kaya’t galit siyang nagsabi, “Sabi ni Lola, kung hindi kita madadala pabalik, hindi niya ipagdiwang ang kaarawan niya. Karylle, alam mo naman ’yon!”Sandaling natahimik si Karylle.Alam niya na gustong ipagkasundo sila ng lola niya, kaya normal lang na sabihin nito ang ganitong bagay.Isa pa, bakit magsisinungaling si Harold? Kung hindi lang dahil sa pangungulit ni lola, sa tingin niya ba bababa si Harold sa antas na ito para sunduin siya?Habang tahimik si Karylle, biglang binuhat siya ni Harold nang pahalang.Kahit gaano pa niya gustong mahulog kanina, hindi siya nagsalita, pero ngayon ay hindi niya mapigilang mapasigaw.“Harold!”Napayakap siya sa leeg ng lalaki nang hindi sinasadya, pero mabilis ding bumitiw dahil sa pagkataranta, “Ibitaw mo na ako agad, okay na na hawakan mo na lang ako.”“Akala mo ba gusto kitang buhatin?” Saglit siyang tinapunan ni Harold ng iritang tingin.Pero kahit sinabi niya ’yon, mahigpit niy
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”