Lumabas si Amelia Cooper mula saBluehills gate ng kolehiyo at lumingon upang tingnan ang gusali nito sa huling pagkakataon sa ilalim ng liwanag ng buwan.Ang mga panlabas na ilaw sa dingding ng mga pader ng kolehiyo ay nagliliwanag sa kanyang napaka-magandang balat. Ang kanyang asul na mga mata ay kumikinang sa ilalim ng maliwanag na mga ilaw, at ang kanyang pulang kolorete ay kumikinang.Sa wakas ay natapos na siya sa kolehiyo, at hindi lang tapos, ngunit nagtapos siya bilang isa sa mga pinakamahusay na estudyante sa faculty of arts, department of mass communication.Mami-miss niya nang husto ang pag-aaral, hindi dahil may mga kaibigan siyang nakagawa ng mga alaala, kundi dahil hindi na siya makakatakas sa pagpapahirap ng kanyang mga pinsan ngayon.*Noong siya ay limang taong gulang, ang kanyang mga magulang ay pinatay sa harap mismo ng kanyang mga mata ng ilang masasamang tao. Hindi nila siya kinausap ni hindi man lang siya nilalagyan ng daliri. Walang tigil sa pagiisip si Amelia k
Natapos ni Amelia ang paglalagay ng kanyang light makeup, at tiningnan niya ang kanyang mukha sa kanyang malaking salamin. Natatakpan ng kanyang blue ball gown ang baby shoes na suot niya, at nagwawalis sa sahig.Bahagyang tumambad sa gown ang itaas na bahagi ng kanyang mga suso at hubad at nakalabas ang kanyang likod. Inayos niya ang kanyang buhok, at hindi ito kasing kulot noong una.Bahagya niyang inilapat ang kanyang itim na eyeliner na lalong nagpa-elegante sa mga mata niyang hugis almond. Ang kanyang nakakaakit na asul na mga mata ay kumikinang sa ilalim ng maliwanag na mga ilaw na nakasabit sa tuktok na gilid ng kanyang salamin.Ang kanyang Cupid bow lips ay natatakpan ng walang kulay na lip gloss na tumulong na ipakita kung gaano ka-rosas ang kanyang mga labi.Isang malungkot na buntong-hininga ang pinakawalan niya at ibinaba ang ulo. Kinuha niya ang larawan ng kanyang mga magulang na nasa mesa sa kanyang harapan at tinitigan ang mga mukha ng mga ito.Pinasadahan niya ng dalir
Walang katapusang tumitig si Amelia sa itim na onyx na malalalim na mata ng napakarilag na lalaki na idiniin ang labi nito sa labi niya.Ang kanyang sandalwood cologne ay sumalakay sa kanyang mga butas ng ilong, at ayaw niyang kumalas ang pagkakahawak sa kanyang mamahaling suit.Inilarawan niya ang simula ng isang kuwento ng pag-ibig tulad ng dati niyang napapanood sa mga pelikula, kung saan ang ginang ay nabangga ng isang lalaki at sila ay nag-iibigan pagkatapos.Siya ay masyadong nabigla at nabihag sa kanyang mga dakilang anting-anting upang malaman kung ano ang gagawin.“Ano ba!” Si James Parker, ang lalaking napagkakamalang hinalikan ni Amelia, ay nagmamadaling humiwalay sa kanya at bumagsak sa sahig sa kanyang mga puwitan.Agad na nawala si Amelia sa kanyang mga pantasya at napaluhod. Naramdaman niya ang pumipintig na sakit sa likod ng kanyang ulo, at unti-unti niyang hinawakan ang likod ng kanyang ulo."I'm so sorry, Mister. I…” Napatigil siya sa pagsasalita nang may tumulak sa
Ang matambok na talukap ni Amelia ay humiwalay at dahan-dahang pumikit habang siya ay humikab ng mahina. Umaga noon at ang sinag ng araw ay pumasok sa kanyang silid sa pamamagitan ng kanyang malaking bintana.Ilang minuto na siyang gising ngunit hindi iminulat ang kanyang mga mata, hindi rin siya bumabangon sa kama.Pakiramdam niya ay napakahina niya para magawa ang anumang bagay, at nais niyang mahiga siya sa kama buong araw. Ngunit hinding-hindi iyon mangyayari. May mga bagay siyang dapat gawin.Naalala niyang nangako si Freddie na bibigyan siya ng regalo pagkatapos ng party kahapon, ngunit hindi niya ito mapaalalahanan. Hindi pagkatapos ng nangyari sa party.Muli niyang binuksan ang kanyang mga mata, sa pagkakataong ito, hindi na ito ipinikit. Napahiga siya sa kaliwang bahagi at ang mga mata ay diretso sa frame ng kanyang mga magulang na nakapatong sa mesang nasa harapan niya. Matagal niyang tinitigan ang mga nakangiti nilang mukha, at nagpakawala ng buntong-hininga.Mahigpit niyan
Nakarating si James sa kanyang opisina, binuksan ang pinto at pumasok. Sumunod si Amelia sa kanyang likuran bago sumara ang pinto. Tumingin siya sa paligid ng opisina nito at nawala sa kagandahan nito.Amoy bagong libro ang opisina niya. Ang dingding at tiles nito ay puti at kumikinang na malinis, ang puting PVC na blind folds na nakasabit sa kanyang bintana ay walang bahid, at ang mga upuan, mesa at sopa ay nakaupo sa tamang pwesto.Dalawang leather na upuan sa opisina ang nasa harap ng kanyang makintab na kahoy na mesa, at sa likod ng kanyang mesa ay isang executive chair para sa kanya.Tumungo siya sa desk niya at umupo sa gilid nito. Ang kanyang kanang paa ay nakasabit sa hangin, habang ang kanyang kaliwang paa ay nasa sahig.Ang kanang binti ng kanyang pantalon ay hinila pataas habang siya ay nakaupo, na nagpapakita ng kanyang makapal na itim na medyas at isang maliit na bahagi ng kanyang mabalahibo ngunit malinis na binti.“Ngayon, sabihin mo sa akin. Bakit ka nandito?" Ipinaton
Hindi na nag-abalang kumatok si Ava sa pinto ng opisina ni James bago buksan ang pinto at pumasok. Inangat ni James ang ulo mula sa kanyang computer para tingnan kung sino ang walang galang na pumasok sa kanyang opisina.Nang makita niyang si Ava iyon ay napabuntong-hininga siya. 'Siya lang ang makakagawa ng kalokohang bagay.'“Hi, James.” Ngumiti siya ng mahina at lumapit sa desk niya. "Anong gusto mo, Ava? Sabi ko sayo ayoko ng gulo sa opisina." Ibinalik niya ang tingin sa computer at nagpatuloy sa pagtatrabaho.“I’m sorry, okay? Hindi mo ako pinapansin, kaya nagpasya akong bisitahin ka." Nilampasan niya ang mga upuan at tinungo kung saan siya nakaupo.Hinawakan niya ang mukha nito gamit ang kanang kamay, at tumingin ito sa kanya. "Tumigil ka, Ava." Inilayo niya ang kamay nito sa mukha niya."Bakit? Hindi mo na ba ako mahal?" Tanong niya, at napangiti siya. "Mahal kita? Kailan ko ba sinabing mahal kita, Ava?" Tumingin siya sa kanya ng hindi makapaniwala."Ano? Pero, kami..." "Nagkar
Pagkaalis ni Freddie sa silid ni Amelia, tumayo siya at nagsimulang maglakad sa gitna ng kanyang silid.“Pwede ba akong magtrabaho sa opisina niya? hindi ko akalain. Galit siya sa akin, at nakakatakot siya.Hindi ito magandang ideya. Hindi ko akalain na makakatrabaho ako ng maayos sa kumpanya niya. Paano kung may masira ako, at kailangan kong humingi ulit ng tawad! Oh Diyos, hindi ito mabuti. Bakit ganito ang buhay ko!" Umupo ulit si Amelia sa kanyang kama at napayuko sa lungkot at pag-iisip.Ang biglaang tunog na narinig niya sa kanyang pinto ay nagpawala sa kanyang isip, at nakita niyang pumasok si Hudson.Tumayo siya sa pintuan niya at tinitigan siya ng diretsong mukha. "Marumi pa ang kwarto ko," Aniya, at bumangon si Amelia.“Naghahanda ako sa pagpunta. Ako ay. Paparating na,” nauutal niyang sabi, at lumapit si Hudson sa kanya. Napalunok siya ng mariin at tinitigan siya habang papalapit ito sa kanya."Naghahanda ka bang pumunta at nakaupo ka?" Tanong niya, at dahan-dahan niyang in
“Tatay? Akala ko lumabas ka na,” sambit ni Hudson at mabilis na bumaba kay Amelia.“Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?” Nagalit si Freddie sa kinatatayuan ni Hudson at hinagisan ng sampal ang mukha niya.“Nasisiraan ka na ba ng bait? Siya ang iyong kapatid na babae!" Si Freddie ay sumigaw sa galit, at si Hudson ay nagpahayag ng pagsimangot.“Hindi ko siya kapatid!” Siya ay sumigaw. Naikuyom ni Freddie ang kanyang kamao at tumingin kay Amelia, na nakatakip sa kanyang katawan ng kanyang duvet."Pumunta ka na sa kwarto mo, Amelia," utos ni Freddie sa kanya, at napayuko siya. Binalot niya ang kanyang katawan ng kumot at umiiyak habang tumatakbo sa pinto.“Hoy… ang duvet ko!” Sigaw ni Hudson, at itinaas ni Freddie ang kanyang kamay sa hangin para sampalin siya muli.“Tatay, tama na. Alam mo at ko na hindi ko siya kapatid. Hindi kami magkarelasyon. Bakit ka nagsisinungaling sa kanya?""Tumahimik ka, Hudson! Isara mo yang maruming bibig mo! Si Amelia ay palaging magiging pamilya, okay? Gustuh
~Pagkalipas ng Limang Taon~“Amelia!” Tawag ni Elena habang hinihila ang nakasisilaw na puting wedding gown na suot niya."Papunta na ako! Can't you stop making it so obvious na kinakabahan ka?! Araw ng kasal mo, hindi horror show night."Nagmamadaling lumabas ng silid si Amelia patungo sa sala kung saan naghihintay sa kanya si Elena at ilang kaibigan na mga bridal train."I'm sorry kung pinaghintay kita. Kailangan kong tiyakin na nakuha ko ang aking makeup nang tama dahil pinilit kong gawin ito sa aking sarili. Mahigit tatlong taon na akong nagsasanay para sa araw na ito. Para mag-makeup ako!" Proud niyang sabi."At hindi mo ako binigo! Napakaganda mo talaga, ate.""Salamat! Napakaganda mo rin! I bet mas magiging maganda ka kapag naglalakad ka sa aisle kasama ang tatay natin ngayon." Sagot niya na puno ng pananabik."Sa tingin mo ba makakarating siya? Sa tingin mo ba ay bibigyan siya ng hukom ng pansamantalang paglaya para lamang makadalo sa isang kasal?”"Huwag kang masyadong mag-al
~Makalipas ang Isang Taon~“Bababa!” Tawag ni Alice kay James, na abala sa pagkain ni Amelia sa labas ng kusina.“James... James... Ilang minuto na kayong tinatawagan ni Alice. Hindi ka ba pupunta at makita siya?" Halos hindi narinig ni James ang boses ni Amelia.Itinaas niya ang kanyang ulo mula sa pagitan ng mga binti ni Amelia at tiningnan ang mukha nito. Unti-unting sumimangot ang labi niya at tumayo.Hinalikan niya ang labi nito para matikman niya ang sarili sa bibig nito."Hindi ba pwedeng ihatid mo na lang siya sa school? Hindi niya ako hinahayaang maging freaky sa paraang gusto ko." Bulong niya ilang pulgada ang layo sa labi niya.Humalakhak si Amelia at hinila siya palapit gamit ang kanyang mga binti. “Sinabi ko na sa iyo na ginagawa ko iyon. Ayokong mag-aral siya sa Alabama. Punta tayo sa malayong lugar dito."“Para saan ba talaga? Ilang buwan mo na itong sinasabi at tinatanong kita kung saan tayo pupunta. Naiisip mo pa ba?"“Sinabi ko sa iyo na ipaalam sa akin kapag maaari
Sa halip na dumiretso sa bahay, bumaba si Penelope sa istasyon upang makita sina Hopper at Freddie. Hindi niya maitago sa sarili niya ang balitang buhay pa si Clara.Nakarating siya sa istasyon at naghintay hanggang sa oras na para sa conjugal visit.Nang oras na, hiniling niya na makita muna si Hopper. Dinala siya sa isang private room para makapag-usap sila.Masaya siyang hindi na niya kailangang manatili sa likod ng mesa para makausap siya sa pagkakataong ito. Sa wakas ay hahawakan na niya ito pagkatapos ng mahabang panahon.Makalipas ang ilang minuto, dumating na si Hopper. Agad siyang pumasok sa kwarto, sumilay ang ngiti sa kanyang mukha.Binuksan niya ang kanyang mga braso at niyakap siya. Handa na rin siyang yakapin siya."Kamusta ka, na-miss kita ng sobra." Sabi ni Hopper habang kumalas sa yakap."Na-miss din kita ng sobra, Hopper." Sagot niya at umupo na silang dalawa. Napabuntong-hininga si Penelope at napalunok habang nakaupo.Kumunot ang noo ni Hopper at tinignan siyang ma
“Oh please, sa tingin mo matatakot mo ako sa mga salitang yan? Ano ang maaari mong gawin sa akin, hun? Ang magagawa mo lang ay ipakulong ako tulad ng ginawa mo sa asawa ko, at sa wakas ay makakasama ko na rin siya. Hindi ako natatakot sa iyo, James."“Tama na, Inay! Hindi ko alam na maaari siyang maging insensitive tungkol sa bagay na ito. Ikaw ay malinaw na may kasalanan at ikaw ay kumikilos nang napakalakas. Mawawala sa iyo ang lahat ng gusto mo noon pa man at ang mga dati mong mayroon." sambit ni Elena.Napahawak si Penelope sa kanyang mga panga at umiwas ng tingin kay Elena. Sa kaibuturan niya, hindi niya ginustong maglalaro ito nang ganito kalala, ngunit ngayon ay dapat na ganoon, hindi siya kailanman magiging mahina sa harap nila.“Noon pa man ay alam ko na na miss na miss mo na ang asawa mo. Pero hindi ko akalain na aabot ka sa kulungan para lang makasama siya. Buweno, binabati kita, ang iyong hiling ay matutupad nang buo." dagdag ni James."Hindi." Wika ni Amelia pagkatapos ng
~Ang Susunod na Araw~Pagkaraang pakalmahin si Susan para hindi na siya mag-overthink sa sinabi ni Amelia sa kanya, gumaling siya at bago pa niya namalayan ay na-discharge na siya.Si Amelia lang ang kasama niya sa buong pananatili niya sa ospital. Hindi rin makakauwi si James dahil hindi niya ito kayang hayaang mag-isa.Hindi na niya hahayaang may mangyari muli sa kanya. ‘I have lost her once, and that would never respect himself anymore.’ Sabi niya sa sarili.Dinala si Susan sa bahay ni James pagkatapos niyang ma-discharge. Hinatid siya pauwi sakay ng kotse niya.Hiniling niya na hayaan ni Amelia na tawagan niya si Tonia at ipaliwanag kung ano ang nangyayari upang hindi siya mag-alala tungkol sa kanya.Sinabi sa kanya ni Tonia na hahanap siya ng oras para bisitahin siya bago matapos ang linggo. Sabik din siyang malaman ang higit pa tungkol kay Susan, dahil hindi niya nakita ang nakaraan niyang buhay noong kasama pa niya ito.Pagdating sa mansyon, bago pa man sila pumasok sa bahay, n
Sa buong impromptu ride papunta sa ospital, tahimik at gulat na gulat si Penelope.Paulit-ulit na tinatanong ni Elena kung bakit niya tinawag ang kakaibang babaeng iyon na Clara, pero parang natigilan siya para magsalita.Nakarating sila sa pinakamalapit na ospital, at si Susan ay isinugod sa emergency ward. Hiniling silang lahat na maghintay sa labas para gawin ng doktor at mga nars ang kanilang trabaho.Tila mas nag-alala si Amelia kaysa sa iba dahil natakot siya na baka may mangyaring masama sa kanya."Magiging maayos din siya, Amelia." Sinubukan siya ni James na aliwin. Umiling si Amelia at bumuntong hininga. “I asked her to come with me, and now this happens? Paano kung may mangyaring masama sa kanya? May guardian siya. Ano ang dapat kong sabihin sa kanya kapag nalaman niya ito?" Nag-aalalang sagot niya.Hindi alam ni James kung ano ang gagawin maliban sa pag-aliw sa kanya hanggang sa marinig nila sa doktor kung ano talaga ang nangyari. Wala pa siyang alam tungkol sa kanya."Hal
“James?!” Tumawag siya, nahuli ang lahat ng hindi alam.Ang mga pulis ay nagmamadaling lumabas sa kanilang mga pinagtataguan, at bago pa napagtanto ni Fred kung ano ang nangyayari, siya ay napapaligiran ng mga pulis na nakatutok sa kanya ng kanilang mga baril."Ang iyong mga kamay sa hangin!" Nagpahayag sila, at itinaas niya ang kanyang mga kamay.Lumabas din si James sa kanyang pinagtataguan at tumakbo papunta kay Amelia, na masaya ring tumatakbo papunta sa kanya habang nakaakbay si Alice.“Alice!” Masayang tawag niya at ibinuka ang kanyang mga braso. Tumakbo si Amelia sa kanyang mga bisig, kahit na medyo conscious siya tungkol kay Alice na dinala niya sa kanyang mga bisig.Ang unang ginawa ni James ay binuhat muna si Alice mula sa kanyang mga braso at saka niyakap si Amelia sa kanyang tagiliran. Si Alice ay tumabi, si Amelia naman ang tumabi."Na-miss kita ng sobra, James." Bulong ni Amelia at nagsimulang tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Ipinikit ni James ang kanyang nag-iin
"Uuwi siya sa atin, Fred." sambit ni Amelia at binigyan ng panatag na tango si Susan."Ano? Baliw ka ba? Hindi ko maaaring hayaan ang isang estranghero na sumama sa amin sa bahay. Alam mo kung bakit hindi ko kaya." Galit na tugon niya.“Susan, pwede bang bantayan mo si Alice ng ilang minuto? Kailangan kong makausap ang lalaking ito."Matapos ibigay ang Walker kay Susan, lumapit siya kay Fred at huminga ng mahina habang nagsimula siyang magsalita.“Inagaw mo ako, hindi ba? Hindi lang ako, kundi ang anak ko.""Bakit mo ito sinsabi?" Halos agad niyang sinagot.“At simula nang mangyari ito, pagkatapos kong piliin na makasama ka, nabunggo na ba kita o sinubukang tumakas? Natutulog tayo sa iisang kama, alam ko kung saan mo itinatago ang mga susi ng pinto, kaya kung gusto kong tumakbo ay gagawin ko." Huminto siya saglit at naghintay ng iba pang sasabihin nito, ngunit hindi niya ginawa.“Kung hindi mo ako mapagkakatiwalaan, wala akong nakikitang dahilan kung bakit gusto mong makasama kami ng
Nakarating sina Amelia, Fred at Alice sa shopping mall pagkaraang ibinaba sila ng taxi."Nandito na tayo. Saan tayo magsisimula?" tanong ni Fred.“Kami o ako? Fred, hindi mo na kailangang lumibot para hanapin ang babaeng ito para sa akin. Ni hindi mo alam kung ano ang hitsura niya. Kapit ka lang kay Alice. Kapag tapos na ako, pupunta ako sa iyo. Mangyaring panatilihing ligtas ang Buhay. May tiwala ako sayo kaya hinahayaan kitang makasama siya."Ngumiti ng malawak si Fred at tumango. “Alam mo kung gaano kita kamahal ni Alice. Hinding-hindi ko hahayaang saktan ka ng sinuman. Iikot kami sa mall, siguro sa Game Center. Ngunit mangyaring huwag magtagal. Kung may nakita o napapansin kang kakaiba, tawagan mo ako. Tatakbo ako."Isang matamis na ngiti ang isinalaysay ni Amelia at tumango rin. Lumapit ito sa kanya at ginawaran siya ng malambot na halik sa pisngi."Salamat."Bahagyang napahawak si Amelia sa kanyang mga panga at lumingon. Luminga-linga siya sa mall at inalala kung saan siya unang