Patayin mo na ako!

Walang katapusang tumitig si Amelia sa itim na onyx na malalalim na mata ng napakarilag na lalaki na idiniin ang labi nito sa labi niya.

Ang kanyang sandalwood cologne ay sumalakay sa kanyang mga butas ng ilong, at ayaw niyang kumalas ang pagkakahawak sa kanyang mamahaling suit.

Inilarawan niya ang simula ng isang kuwento ng pag-ibig tulad ng dati niyang napapanood sa mga pelikula, kung saan ang ginang ay nabangga ng isang lalaki at sila ay nag-iibigan pagkatapos.

Siya ay masyadong nabigla at nabihag sa kanyang mga dakilang anting-anting upang malaman kung ano ang gagawin.

“Ano ba!” Si James Parker, ang lalaking napagkakamalang hinalikan ni Amelia, ay nagmamadaling humiwalay sa kanya at bumagsak sa sahig sa kanyang mga puwitan.

Agad na nawala si Amelia sa kanyang mga pantasya at napaluhod. Naramdaman niya ang pumipintig na sakit sa likod ng kanyang ulo, at unti-unti niyang hinawakan ang likod ng kanyang ulo.

"I'm so sorry, Mister. I…” Napatigil siya sa pagsasalita nang may tumulak sa kanya mula sa likuran, na muling nagpawala sa kanyang katatagan.

Mabilis niyang nakuha ang kanyang katatagan at tumingala. Nakita niya si Ava ng nakakamatay na tingin sa kanya, at lumuhod siya sa harap ni James.

"James, okay ka lang?" Pinahid niya ang kanyang mga kamay sa kanyang mukha, at inilalayo niya ang kanyang mukha mula sa kanyang kamay nang galit.

‘So his name is James,’ naisip ni Amelia na bakas sa mukha niya ang takot.

Palagi niyang impresyon na lahat ng James ay malupit dahil sa mga bully sa kanyang high school at kolehiyo. Pareho silang tinawag na James.

Tumayo si James at napahawak sa pisngi niya sa sakit. "Bakit hindi ka tumitingin sa dinadaanan mo, hun?!" Namula ang mukha niya sa galit. Napalunok ng malakas si Amelia at mabilis na tumayo.

"I'm very sorry, ang damit ko..."

Ang mga bulungan mula sa mga taong nanonood ay pumupuno sa kanyang mga tainga, at tumigil siya sa pagsasalita. Tumingin siya sa likod at nakita niyang lahat ng nasa party ay nakatayo sa entrance ng corridor na nakatingin sa kanila.

'Ito ay hindi maganda. Anong ginawa mo, Amelia?’

Lumapit si Ava sa kanya at hinampas siya sa balikat, napaatras siya.

“Paano ka naging pabaya?! Bakit hindi ka tumitingin sa dinadaanan mo?!" tumahol si Ava.

Naramdaman ni Amelia ang mga pawis na tumutulo mula sa kanyang maliliit na butas, at ang kanyang lalamunan ay hindi komportable. Palagi niyang sinusubukang iwasang gumawa ng eksena kasama ang kanyang mga pinsan, ngunit ngayon, ang pinakamasama niyang bangungot ay nangyayari, sa sarili niyang party!

Umawang ang mga labi ni Amelia sa pagtatangkang magsalita, at hindi nag-atubili si Ava na patahimikin siya ng isang malakas na sampal.

“Ahh.” Napabuntong-hininga ang lahat ng nanood, at idinikit ni Amelia ang nanginginig niyang kamay sa kanyang mukha.

Ang kanyang malambot na balat ay umiinit sa ilalim ng kanyang palad, at siya ay nakaramdam ng nakakatusok na kirot. Kapareho iyon ng pisnging sinampal ni Ava kanina.

Ibinaba ni Amelia ang kanyang ulo sa kahihiyan at nasaktan. Nanginginig ang kanyang katawan, at nanginginig ang kanyang mga labi habang walang tigil na tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata.

Mabilis na nakarating kina Freddie at Charles ang balita tungkol sa sakuna na idinulot ni Amelia sa koridor, at nagmadali silang pumunta sa kinaroroonan ng lahat.

"Gumawa ka please," sabi ni Freddie habang sila ni Charles ay nagpupumilit na maglakad sa gitna ng mga tao para makarating sa kinatatayuan ni Amelia. Nakita niya si Ava at James na kumukulo sa galit, at si Amelia ay walang magawang tumayo sa harapan nila na parang ligaw na tuta.

“Anong nangyayari dito?” Tanong ni Freddie, habang nakatingin si Charles sa anak.

"Anong problema, James?" Maririnig at matigas ang boses niya.

“Bakit hindi ka makasagot? Alam na alam mo ang ginawa mo. Ipaliwanag mo sa kanila?!" singhal ni James kay Amelia, napatalon ito sa takot.

Inangat niya ang ulo niya at tumingin kay Freddie. Gusto niyang magpaliwanag, ngunit hindi niya mahanap ang kanyang boses. Masyado siyang na-trauma para magsalita.

"Aalis na ako, Ama. I told you I didn’t want to attend this party in the very first place,” naiinis na dumura si James at sumugod sa entrance ng corridor.

Mabilis na lumayo ang mga humarang sa kanyang daan para makadaan siya. "James, wait!" Sinundan siya ni Ava.

Napabuntong-hininga si Freddie matapos silang makitang umalis. Ang lahat ay patuloy na nakatitig at ito ay naging dahilan upang hindi siya komportable.

“Ituloy ang party. I'm sorry about this accident," anunsyo niya, at nagsimula na naman silang magbulungan.

Sunod-sunod silang umalis sa corridor, at sa di-nagtagal, wala na silang lahat.

Ang ilan ay tumalikod, at ang ilan ay ganap na umalis sa party. Naiinis sila sa kanilang nakita.

Tumingin si Freddie kay Charles at nakita niyang nakakunot ang noo niya. Gustong magsalita ni Freddie, at umiling si Charles.

"Gusto kong tawagan ito ng isang araw dito. Nadisgrasya ang anak ko sa anak mo. Sapat na iyon para sa gabi." Tumalikod na si Charles para umalis.

Sinundan siya ni Freddie at naabutan. Tumayo siya sa harap niya at sinabing, “I’m very sorry, Charles. Ipinapangako ko na darating siya at humingi ng tawad sa iyo at sa iyong anak. She would also be punished for this,” nagsisisi na sabi ni Freddie.

Hindi umimik si Charles, ngunit tumango. Nilagpasan niya si Freddie at lumabas ng mansyon.

Napatingin si Freddie kay Amelia at nakitang nakadikit pa rin ito sa kinaroroonan niya. Nakapatong pa rin ang palad niya sa baba, at iyak ng iyak.

Bumalik si Freddie sa kinaroroonan niya at tumayo sa harapan niya. “I need you to tell me what happened. Ngayon na!” Pinilit niyang manatiling kalmado ngunit hindi niya magawa.

Nagkamali siya sa kanyang pinakamahalagang kasosyo sa negosyo, walang dahilan para manatiling kalmado siya.

Muling umiling si Amelia at inangat ang ulo para tingnan si Freddie. Mas lalo siyang natakot. First time niyang makitang sinigawan siya ni Freddie.

Nabahiran ng luha ang mukha niya at sira na ang makeup niya, pero parang hindi nito ginalaw si Freddie. Kailangan niya ng paliwanag.

"Ako... tinatakasan ko si..."

Bigla niyang naramdaman na may nakatingin sa kanila, at napatingin siya sa entrance ng corridor. Nakita niya si Hudson na nakasandal sa dingding, nakapulupot ang mga braso sa katawan nito at nakatitig sa kanya ang mga mata.

"Tumakas palayo kanino?" naiinip na tanong ni Freddie, at ibinaling niya ang kanyang ulo para tingnan siya.

Gusto niyang sabihin sa kanya ang totoo, ngunit hindi niya magawa. Hindi sa ilalim ng relo ni Hudson.

"Gusto kong gamitin ang banyo nang masama. Ayokong umakyat ng hagdan dahil sa gown ko, kaya dali-dali akong pumasok sa corridor. Nabangga ko si Mr James, at nabadtrip. Sumabit ako sa kanya para sa suporta at sa huli ay hinila ko siya kasama ko. Pareho kaming nahulog sa sahig, at nagkamali ang labi niya sa labi ko."

Ipinikit ni Freddie ang kanyang mga mata at sinuklay patalikod ang kanyang maayos na nakaayos na itim na buhok.

"Anong ginawa mo, Amelia? Nakipagkulitan ka sa taong hindi dapat." Nakakuyom ang panga ni Freddie habang nagsasalita.

“Pasensya na po, Tiyo. I swear hindi ko sinasadya. It was an accident," umiiyak niyang sabi. Lumapit ito sa kanya, at tumalikod ito. Napalunok siya ng mariin at tumingin sa kanya.

"Kailangan mong humingi ng tawad sa kanya at sa kanyang ama," sabi niya, at iniangat niya ang kanyang ulo.

"Gagawin ko ang lahat, Kuya. I'm sorry," Bulong niya.

“Alam mo hindi ako nagagalit sayo. Ngunit ito ay medyo sukdulan, Amelia. Hindi mo alam kung sino ang niloko mo lang. Siya ay isang makapangyarihang tao, at gayundin ang kanyang ama. I won’t be happy until you have apologize, and they have forgiven you sincerely,” Sabi niya at tumalikod na para umalis.

Pinagmasdan siya ni Amelia na umalis, at muling bumaling ang mga mata niya kay Hudson. Nag evil smirk siya at tumalikod na para umalis.

Mahina siyang bumagsak sa lupa at ibinaba ang ulo. Mas lalong bumuhos ang kanyang luha.

***

Nakarating si Amelia sa kanyang kwarto pagkatapos ng ilang minutong pag-iyak sa corridor. Umupo siya sa kanyang kama at tumingin sa sahig na may blangkong ekspresyon.

Biglang bumukas ang kanyang pinto, at pumasok si Ava. Tumingala si Amelia at nakita ang kanyang surprise cake sa kamay ni Ava.

"Nakalimutan mo na ba ang cake mo?" Isang nakakatakot na tawa ang pinakawalan ni Ava. Bumuntong hininga si Amelia at umiwas ng tingin.

"Umalis ka na, Ava. Kailangan ko ng magpahinga," She mumbled, and Ava's eyes widened in awe.

“Oh wow! Ang ganyang katapangan! Naglakas-loob ka bang kausapin ako, hun?" Itinaas niya ang cake at inihagis sa ulo ni Amelia.

Napabuntong-hininga si Amelia nang mahugasan sa ulo niya ang chocolate cake at ang icing sugar. Ginulo nito ang buhok at asul na damit.

Hinawakan ni Ava ang magulo niyang buhok at hinila siya patayo sa kama. "Sa susunod na ipatong mo muli ang iyong maruming kamay sa aking James, ang araw na iyon ay ang katapusan ng iyong miserableng buhay!"

Itinulak siya nito sa kama at sinipa ang kaliwang binti gamit ang matipuno niyang itim na takong, mga limang pulgada sa ibaba ng kanyang tuhod. Hinawakan ni Amelia ang kanyang binti at napasigaw sa sakit.

Bumulwak ang dugo mula sa malalim na hiwa sa kanyang binti at nadungisan ang kanyang kumot. "Ito ay magtuturo sa iyo ng isang leksyon." Padabog na lumabas ng kwarto si Ava at padabog na isinara ang pinto.

“Gusto ko na lang mamatay! Patayin mo na ako!” umiiyak na sigaw ni Amelia.