Isang pagbisita sa Ja’ Parks Tertiary Company.

Ang matambok na talukap ni Amelia ay humiwalay at dahan-dahang pumikit habang siya ay humikab ng mahina. Umaga noon at ang sinag ng araw ay pumasok sa kanyang silid sa pamamagitan ng kanyang malaking bintana.

Ilang minuto na siyang gising ngunit hindi iminulat ang kanyang mga mata, hindi rin siya bumabangon sa kama.

Pakiramdam niya ay napakahina niya para magawa ang anumang bagay, at nais niyang mahiga siya sa kama buong araw. Ngunit hinding-hindi iyon mangyayari. May mga bagay siyang dapat gawin.

Naalala niyang nangako si Freddie na bibigyan siya ng regalo pagkatapos ng party kahapon, ngunit hindi niya ito mapaalalahanan. Hindi pagkatapos ng nangyari sa party.

Muli niyang binuksan ang kanyang mga mata, sa pagkakataong ito, hindi na ito ipinikit. Napahiga siya sa kaliwang bahagi at ang mga mata ay diretso sa frame ng kanyang mga magulang na nakapatong sa mesang nasa harapan niya. Matagal niyang tinitigan ang mga nakangiti nilang mukha, at nagpakawala ng buntong-hininga.

Mahigpit niyang hinawakan ang kutson at kinaladkad ang sarili pataas. Umupo siya at tinanggal ang bedspread sa katawan niya. Tinitigan niya ang kanyang nasugatan ngunit tuwid na binti at nakita niyang may bahid na ng dugo ang bendahe.

Umiling siya sa panghihinayang at itinaas ang kaliwang paa gamit ang kanyang mga kamay. Inalis niya ang kanyang paa sa kama at dahan-dahang inilagay sa sahig, gamit ang kanyang mga kamay bilang suporta. Nararamdaman pa rin niya ang matinding sakit sa kanyang binti.

Inihagis din niya ang kanang paa sa kama at dahan-dahang tumayo. Ang maliit na bigat na inilapat niya sa kanyang kaliwang binti ay nagdulot ng matinding kirot sa kanyang utak, at siya ay napaungol, napahawak sa kanyang mga hita ng napakahigpit. Itinaas niya ang kanyang kaliwang binti mula sa sahig at pinahintulutan ang lahat ng kanyang bigat sa kanyang kanang binti.

Pagkatapos ng ilang minuto, humupa ang sakit. Nakaramdam siya ng init at nagsimulang maghangad ng malamig na shower. Dahan-dahan niyang binitawan ang kanyang binti at humarap sa kama.

Nakasabit pa rin sa ere ang kaliwang paa niya. Tiningnan niya ang kanyang bedspread at nakita niyang hindi ito mantsa.

Kinailangan niyang palitan ang luma kagabi nang madungisan ito ng kanyang dugo. Nakahinga siya ng maluwag na ang bago ay hindi rin nabahiran.

Tumalon siya sa pinto ng kanyang banyo at nang buksan niya ito, narinig niyang may kumatok sa kanyang pinto.

Medyo bumilis ang tibok ng puso niya nang marinig ang katok. Tumingin siya sa pinto at hinintay na marinig kung sino iyon bago niya ito binuksan.

‘Di ko bubuksan ang pinto kung si Ava o si Hudson. Masyado akong mahina para sa gulo,' sabi niya sa sarili.

"Amelia, natutulog ka pa ba?" Narinig niya ang boses ni Freddie, at nakapikit ang kanyang mga mata, at nakahinga siya nang maluwag.

“Gising na ako, Kuya. Kukunin ko ang pinto ngayon."

Tumalon siya sa pinto at humawak sa dingding gamit ang kaliwang kamay habang pinihit ang door knob gamit ang kanan.

Napangiti ng mahina si Freddie at pumasok sa kwarto. Nakasuot siya ng maayos na plantsadong puting sando at itim na pantalon.

Nilibot niya ang paningin sa buong kwarto at nakita niya ang asul nitong damit na nakalatag sa sahig. "Good morning, Uncle," bati nito sa kanya, at tumingin ito sa kanya.

Sasagot na sana siya nang mapansin niyang nakatayo ito sa isang paa. Nakita niya ang benda sa binti nito, at tinakpan niya ang kanyang kilay.

"Anong nangyari?" Tanong niya, umiling naman si Amelia.

"Wala."

Tumalon siya sa kama at umupo doon. Lumapit si Freddie sa kama at umupo din.

"Wala? Amelia, may benda ka sa binti. Sabihin mo sa'kin kung anong nangyari." Nag-aalalang sambit niya.

'Kung sasabihin ko sa iyo na ginawa ito sa akin ng iyong mga anak, hindi ka maniniwala. It will cause more trouble than good.’ Napaisip siya at napayuko.

“Natamaan ko ang paa ko sa hagdan kagabi pagdating ko sa kwarto ko. The dress made me pretty unstable,” She said, and looked at him.

"Oh wow, I'm very sorry about that. Dapat nating gamutin nang mabuti ang sugat para hindi mahawa," payo niya, at tumango siya.

“Ginawa ko ‘yan kahapon, Tiyo. Ginamit ko ang first aid box. Huwag kang mag-alala, gagaling ito sa lalong madaling panahon." She said, pekeng ngiti.

"Umaasa ako." Natahimik si Freddie ng ilang segundo, tumingala siya at bumuntong-hininga.

“Charles Parker called me today,” Bigla niyang sabi, at tumingin sa kanya si Amelia at napalunok ng malakas. Tumango siya para ipagpatuloy niya.

"Sinabi niya sa akin na nasa opisina si James at dapat mong kunin ang pagkakataong ito para humingi ng tawad sa kanya." Tumingin siya kay Amelia.

"Dapat ba akong pumunta sa opisina niya para humingi ng tawad?" Tanong niya, tumango naman si Freddie.

"Iyan ang sinabi sa akin ni Charles. Siguro mas kalmado siya palagi sa trabaho. Hindi ko alam," sagot niya. “Pupunta ako. I want you to be happy with me,” She said, and Freddie smiled.

"Pero..." Itinuro niya ang kanyang binti, at tumingin ito sa kanyang binti. “Ako na ang bahala. Ang paghingi ng tawad ay mas mahalaga kaysa sa aking pagbawas."

Tumango si Freddie at sinabing, “Ihahatid na kita sa opisina niya. May meeting ako sa labas, at dadaan ako sa kumpanya niya. Kailangan kong maglinis ka sa lalong madaling panahon. Dalawang oras na lang ang meeting ko." Napatingin siya sa kanyang luxury wristwatch pagkatapos magsalita.

"Magsisimula na akong maglinis kaagad," She assureed him, and he stood up.

"Sige." Naglakad siya papunta sa pinto at hinawakan ang door knob. Lumingon siya sa kanya at sinabing,

“Siguraduhing linisin mong mabuti ang sugat na iyon at lagyan ng gamot. Huwag mo ring kalimutang kumuha ng pain relief,” He stated as he opened the door.

Nakangiting tumango si Amelia, at nang nasa labas na si Freddie at nakasara ang pinto ay agad na napawi ang ngiti. Tiningnan niya ang kanyang sugat na binti at mabilis na nag-init ang mga luha sa kanyang mga mata.

“Baka isang araw malalaman ni Uncle na masasama ang mga anak niya. Sisiguraduhin kong hindi ako ang magsasabi sa kanya. Malalaman niya ang sarili niya,” malungkot niyang bulong.

*

Sumakay si Freddie sa kanyang kotseng Mercedes Benz, sa harap ng Tertiary Company ng Ja’ Park.

Sumilip si Amelia sa tinted na bintana ng sasakyan at namangha sa ganda at laki ng kumpanya. Sinubukan niyang tingnan ang bubong, ngunit masyadong matangkad ito para makita niya mula sa loob ng sasakyan.

"Nandito na tayo. Kapag tapos ka na, sumakay ka ng taxi pauwi. Kailangan kong umalis ngayon din, wala pang tatlumpung minuto bago magsimula ang pulong." Tumango si Amelia, at dali-daling tinanggal ang kanyang seatbelt.

Binuksan niya ang pinto at lumabas ng sasakyan, inaalala ang nasugatan niyang binti. Lumingon siya sa sasakyan at ibinaba ang itaas na bahagi ng katawan.

"Salamat po Tito. Bye.” Kumaway siya sa kotse, at agad na nag-zoom off si Freddie.

Lumingon siya sa kumpanya at nakita niya ang ilang tao sa paligid, na nakatingin sa kanya. Napakaganda at classy ang suot nila. Tiningnan niya ang kanyang suot at nagsimulang makaramdam ng pagkababa.

Nakasuot siya ng itim na T-shirt at baggy jeans. Nakasuot din siya ng makintab na itim na leather na flat shoe. Hinayaan niyang nakalugay ang kanyang buhok sa kanyang mga balikat, at hindi siya naglagay ng anumang pampaganda.

‘Masyado ba akong kaswal?’ Pagtataka niya.

Muli siyang tumingala at nakita niyang wala na ang mga nakatitig sa kanya. Ito ay gumaan sa kanya.

Sinubukan niyang maglakad ng maayos, ngunit hindi pa handa ang kanyang kaliwang paa para doon. Kahit na kaya niyang itago ang sugat sa ilalim ng kanyang maong, hindi niya maitago ang sakit.

Lumapit siya sa malaking entrance ng kumpanya, maingat na itinaas ang kaliwang paa. Pumasok siya sa kumpanya at nakita niya ang isang babae na nakaupo sa likod ng isang mesa. Nakilala siya ni Amelia bilang isang receptionist.

"Magandang umaga." Sinalubong siya ni Amelia ng isang matamis na ngiti.

Tumingala ang receptionist mula sa screen ng computer na nasa harapan niya at tumingin kay Amelia.

"Hey magandang umaga." Ang kanyang tugon ay matamis at mainit, at ito ay nagpasaya kay Amelia.

'Ito ay isang magandang paraan upang magsimula.'

"Paano kita matutulungan, Ma'am?" Tanong pa niya kay Amelia, at sinagot niya rin ang paraan ng paglapit sa kanya ng receptionist.

“Narito ako para makita si Mr. James Parker. Ang CEO ng kumpanyang ito."

"May appointment ka ba sa kanya?" Tanong ng receptionist, umiling si Amelia. "Hindi."

“Ermm, okay. Hayaan mong tawagan ko siya at ipaalam sa kanya. Anong pangalan mo, Ma'am?" Tanong niya, kinuha ang telepono.

"Ako si Amelia. Amelia Cooper," tugon niya, bahagyang nagpatalbog ng ulo.

Pinindot ng receptionist ang ilang buttons sa dialer at inilagay ang handset sa tenga niya. Naghintay siya ng ilang segundo, at kinuha ni Amelia ang kaunting oras na iyon upang tumingin muli sa kanyang kinatatayuan.

"Ginoo. James, isang batang babae ang naririto upang makita ka. Sinabi niya na ang pangalan niya ay Amelia Cooper, at wala siyang anumang appointment sa iyo... Okay, sir. Papasukin ko siya ngayon din." Binaba ng receptionist ang tawag at tumingin kay Amelia.

“Pinapasok ka niya. Makikita mo ang opisina niya sa iyong kanang bahagi, sa ikasampung palapag. Nakita mo na sana yung tag sa pinto niya,” She said to Amelia, and Amelia nodded.

"Maraming salamat." Bahagya siyang yumuko at naglakad papuntang elevator.

*

“Maraming salamat, Sir. Inaasahan ko ang iyong email.” Nakipagkamay si James sa kanyang kliyente, at sabay silang lumabas ng opisina.

Naglakad ang kliyente niya papunta sa elevator at pinindot ang button, hinintay niyang bumukas ang pinto. Nakatayo si James sa hindi kalayuan sa elevator, hinihintay si Amelia.

‘Yung babaeng may lakas ng loob na bumisita sa kumpanya ko. Sinong f**k ang nagsabi sa kanya na pumunta dito? I bet binigyan siya ng tiyuhin ng ganoong katangang ideya.’

Sa wakas ay bumukas ang elevator, at lumabas si Amelia. "Magandang araw ginoo." Binati niya ang kliyente ni James at nagbigay daan para makapasok ito.

"Good day." Sagot niya at pumasok na sa elevator. Tumingala siya at bumaling ang mga mata kay James. Mga limang metro ang layo nito sa kanya at ang delikadong maitim nitong mga mata ay nakatitig sa kanya ng diretsong mukha.

Mas gwapo siya kaysa sa una niyang nakita. Ang kanyang buhok ay itim na parang uwak at kumakaway sa isang kaakit-akit na quiff haircut.

Ang kanyang mga kamay ay nakabaon sa mga bulsa ng kanyang puti at maayos na plantsadong pantalon, isang itim na sinturon ang nakahawak sa kanyang pantalon sa kanyang baywang, at ang kanyang asul na butones na kamiseta ay maayos na nakasukbit dito.

Pinagsalikop niya ang kanyang manggas hanggang sa kanyang mga bisig, at tumambad ang kanyang kumikinang na silver na relo.

Nawalan ng boses si Amelia habang naliligaw sa pag-usisa sa hitsura ni James, at napansin niya ito.

“Maglalaway ka pa ba o diretso ka sa punto? Bakit ka nandito?" Lumapit kay Amelia ang malalim at nagbabantang boses nito at umalingawngaw sa perpektong tainga nito.

"Nandito ako para humingi ng tawad." Sa wakas ay natagpuan niya ang kanyang boses.

"Humingi ng tawad?" He scoffed, and Amelia bounce her head slowly.

Kinakamot niya ang kanyang mga daliri, naghihintay ng susunod na mga salita. Tinalikuran siya ni James at nagsimulang maglakad palayo.

"Kung hihingi ka ng tawad sa akin, kailangan mong sundan ako," sabi niya, nang hindi lumilingon.

'Sabayan ka? Para saan?’ tanong ni Amelia sa sarili at nagmamadaling kumalas sa likuran niya na parang katulong na sumusunod sa mahigpit na amo.