Chapter 2

Coleen’s POV

Pagpasok ko sa penthouse, hindi ko napigilan ang paghanga.

Floor-to-ceiling glass windows framed the breathtaking city lights, casting a golden glow on the luxurious interior. High-end Italian furniture, minimalist yet undeniably expensive, filled the space. Sa kabila ng modernong disenyo, may kakaibang init sa lugar na ‘to—hindi tulad ng malamig na yaman ni James.

I clenched my fists. Hindi ko siya iisipin ngayong gabi.

Narinig kong bumukas ang isang wine bottle. Lumingon ako at nakita kong si Gregory, relaxed na nakatayo sa harap ng isang marble countertop, his movements smooth and deliberate as he poured red wine into two crystal glasses.

“Welcome to my little sanctuary,” he said, his voice was deep and intoxicating.

Napangiti ako nang mapait. “Little? This place probably costs more than my entire existence.”

Ngumiti siya, his dark eyes gleaming with something unreadable. “Everything has a price, Coleen.” Lumapit siya, inabot sa akin ang isang baso. “Tonight, let’s pretend that nothing else exists outside these walls.”

Kinuha ko ang baso at uminom, lasap ang mamahaling alak sa aking dila. The warmth spread through me, kasabay ng kakaibang energy na dala ng presensya ni Gregory.

Tahimik kaming tumayo sa harap ng glass window, pinagmamasdan ang kinang ng lungsod sa ilalim ng gabi. Pero kahit anong gawin ko, ramdam ko ang titig niya sa akin—mapanuri, matalim, pero hindi mapanghusga.

“So tell me, Coleen,” bulong niya, breaking the silence. “What do you really want tonight?”

Lumingon ako sa kanya, pinakatitigan ang lalaking kaharap ko. Matalim ang mga mata niya, pero hindi tulad ng kay James—walang kasinungalingan, at walang bahid ng panlilinlang. He was dangerous, but at least he was honest about it.

What do I really want?

Gusto ko lang makalimot. Gusto kong burahin kahit isang gabi lang ang sakit na iniwan ni James. Gusto kong maramdaman na ako pa rin ang may kontrol sa buhay ko.

Hindi ako sumagot. Sa halip, inabot ko ang baso niya at inilapag ito sa mesa, kasabay ng akin.

Nagtagpo ang mga mata namin.

Tahimik ang pagitan naming dalawa, pero puno ng unspoken words. An unspoken agreement.

I stepped closer, close enough na maramdaman ko ang init ng katawan niya. I placed my hand on his chest, feeling the steady beat of his heart beneath the expensive fabric of his shirt.

“Make me forget, Gregory.”

His lips curled into a slow, knowing smirk. “I thought you’d never ask.”

Nang bumagsak ang labi niya sa akin, alam kong wala nang atrasan.

***

Nagising ako sa lambot ng Egyptian cotton sheets, ang halimuyak ng mamahaling linen ay sumasalubong sa aking diwa. Ilang segundo akong nakatulala sa kisame bago bumalik ang alaala ng nagdaang gabi—ang init ng halik, ang paraan ng paghawak niya sa akin, ang panandaliang paglaya ko mula sa sakit.

Napapikit ako nang maalala ang pangalan ng lalaking nakasama ko kagabi.

Gregory Alvarez.

Lumingon ako sa kaliwa, ngunit wala na siya. Ang parte ng kama kung saan siya nahiga ay malamig na, tanda ng matagal na niyang pag-alis.

Umupo ako, hinawi ang comforter, at noon ko napansin ang isang itim na credit card sa bedside table, katabi ng isang puting papel na may nakasulat na numero.

Nang hawakan ko ang card, para akong nakuryente. Walang pangalan, pero isang kilalang logo ng exclusive banking ang nakaukit dito—isang bagay na hindi basta-basta naibibigay kahit sa pinakamayayaman.

“Ano ‘to? Bayad sa isang gabing kasama siya?” bulong ko sa sarili ko.

Nanliliit akong itinulak palayo ang card, sabay dampot sa papel. Maganda ang sulat-kamay, matulis at pino—tulad ng kanyang ugali.

“Call me when you realize what this really means. - G.”

Napakunot ang noo ko.

Ano ang ibig niyang sabihin?

Napailing ako, bumangon, at naglakad papunta sa floor-to-ceiling windows ng suite. Mula rito, tanaw ko ang skyline ng Makati, ang sikat ng araw ay unti-unting bumabaha sa mga gusali.

Bumuntong-hininga ako. This was just a mistake. A reckless, beautiful mistake.

Sa mga sumunod na araw, inisip kong matatapos na ang lahat. Hindi ko tinawagan si Gregory. Hindi ko tinanggap ang card. Sinubukan kong bumalik sa normal—sa buhay ko bago ko siya nakilala. Ngunit nagkamali ako.

Isang umaga, isang mamahaling Cartier bracelet ang dumating sa opisina ko—isang eleganteng piraso ng alahas na hindi basta-basta mabibili ng kahit sinong ordinaryong tao. Kasama nito ang isang maliit na note.

“Beautiful things should be worn by beautiful people. - G.”

Pinandilatan ako ng kaibigan kong si Jane nang makita ang regalo. “Damn, girl. Who the hell is G?”

Umiling ako. “Someone I need to forget.”

Ngunit kinabukasan, may dumating na naman—isang bouquet ng black roses, isang bihirang klase ng bulaklak na hindi mo basta makikita sa ordinaryong flower shop.

“Even darkness has its beauty. - G.”

Mas lalo akong kinabahan. At hindi lang iyon. Napansin ko ring may mga pagbabago sa paligid ko.

Ang boss kong dati ay laging may reklamo sa trabaho ko? Biglang naging sobrang impressed sa akin.

Ang mga projects na halos hindi ko makuha noon? Biglang sa akin ipinagkatiwala.

May kakaibang presensya na hindi ko maipaliwanag. Isang araw, naglakad ako pauwi at napansing may itim na SUV na tila sinusundan ako. Ngunit tuwing lilingon ako, laging nawawala ito.

Hanggang sa isang gabi, habang papalabas ako ng opisina, may lumapit sa aking isang lalaki—suot ang isang all-black suit, pormal pero may bahid ng pananakot ang kanyang postura.

“Miss Coleen?”

Napaatras ako. “Sino ka?”

Isang maliit na ngiti ang lumitaw sa labi niya. “Wala akong balak na takutin ka, Ma’am. Pero pinapabantayan ka ni Sir Gregory.”

Namilog ang mga mata ko. “What?!”

“You’re under his protection now,” aniya, bago tumango at iniwan akong tulala.

Protection? From what? From whom?

Sa unang pagkakataon mula noong gabing iyon, tinawagan ko ang numerong iniwan ni Gregory.

“Coleen.”

Pangalan ko pa lang, pero parang binuhusan na ako ng init sa boses niyang mababa at kalmado. Parang alam niyang tatawag ako.

“Anong ginagawa mo?” tanong ko, mahigpit ang hawak ko sa cellphone. “Ano ‘tong mga pinapadala mo sa akin? At bakit may lalaki kang pinapabantay ako?”

May ilang segundong katahimikan bago siya sumagot.

“I don’t like repeating myself, Coleen,” he said. “You belong to me now.”

Napasinghap ako. “Excuse me?”

Narinig ko ang mahinang tawa niya, mabagal at mapanukso. “You think I’ll let you walk away just like that? Hindi ako si James. I don’t discard things I want.”

Nanginginig ang kamay ko, pero hindi ko alam kung dahil sa galit o sa kaba.

“I’m not a thing, Gregory.”

“You’re right,” aniya. “You’re mine.”