Chapter 1

Coleen’s POV

Dala ko ang isang basket ng gourmet lunch na espesyal kong pina-deliver mula sa paboritong five-star restaurant ni James. Ilang linggo na lang at magiging Mrs. Coleen Martinez na ako—ang fiancée ng isa sa pinakabatang CEO sa bansa. Lahat ng babae nangangarap ng ganitong buhay: a successful, well-respected fiancé, a dream wedding, and a future secured with wealth and power. Pero sa lahat ng meron ako, isa lang ang pinakaimportante—si James mismo.

I stepped into the pristine, high-rise building of Martinez Global Enterprises, my designer heels clicking softly against the marble floors. Lahat ng empleyado ay bumabati sa akin habang dumadaan, their eyes filled with admiration and a tinge of envy. I was used to it. After all, I wasn’t just any woman—I was the soon-to-be wife of James Martinez, the most sought-after bachelor in the country.

Sa isang eleganteng kilos, pinihit ko ang door handle at marahang binuksan ang pinto. Para akong binuhosan ng malamig na tubig nang makita ang lalaking ipinagkatiwala ko ang buong buhay kong gumagawa ng pagtataksil sa akin. Nakatayo si James sa pagitan ng kanyang assistant na si Grace, ang isang kamay nito nakasandal sa mesa habang ang isa ay nakahawak sa baywang ng babae. Ang kanyang mukha, ang parehong mukhang hinahalikan ko tuwing gabi, ay nakasubsob sa leeg ni Grace.

Si Grace mismo ang may hawak sa sinturon niya, na nakabukas na.

Parang tumigil ang mundo ko. I could hear my own heartbeat, loud and erratic, like a drum pounding inside my chest. Para akong nalunod sa dagat ng kataksilan—isang alon ng sakit at poot ang lumamon sa akin.

Grace gasped. “Ms. Coleen—”

Doon lang tila napansin ni James na may ibang tao sa kwarto. His eyes met mine—wide with shock, but not guilt. Not even guilt.

“Coleen—” He reached for me, but I took a step back.

Hindi ko alam kung paano ko nagawang lumapit at alisin ang Cartier engagement ring sa daliri ko. Sa isang malakas na galaw, hinagis ko ito sa mukha niya, and the sharp sound of metal hitting the floor rang through the silent room.

“You disgust me, James.” My voice was cold—almost unrecognizable. “You are beneath me, James Martinez.”

Nakikita ko ang mabilis na pagbabago ng expression niya—mula sa pagkagulat hanggang sa pagkabahala. Alam niyang hindi na niya mababawi pa ito.

I turned to Grace, my lips curling into a cruel smile. “Congratulations, darling. You can have my leftovers.”

Nanginginig ang mga kamay ko, pero hindi ko alam kung dahil sa galit o sa matinding sakit na bumalot sa buong pagkatao ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko—hinagis ko ang engagement ring ko diretso sa mukha ni James.

Tumama ito sa kanyang pisngi bago nahulog sa mamahaling sahig ng opisina niya.

“Wala kang kwenta,” malamig kong sabi, pilit na itinatago ang panginginig ng boses ko. “I gave you everything, James. And you threw it all away for—” Tinapunan ko ng tingin si Grace, ang babaeng bumuo ng ilusyon ng pagtataksil sa harapan ko.

Hindi ko na tinapos ang sasabihin ko. Hindi siya worth it. They are not worth it.

Mabilis akong tumalikod at lumabas ng opisina, hindi alintana ang mga mata ng empleyadong nakasaksi sa eksena. Hindi ko na ininda ang mga bulungan nila, ang awa sa kanilang tingin. Hindi ako kawawa. Hindi ako talunan.

Sa labas ng building, hindi ko na napigilan ang luha ko. Mabilis kong dinial ang numero ng nag-iisang taong alam kong makakaintindi sa akin—si Jane.

“Hello? Coleen?”

“Jane…” Napahawak ako sa sentido ko at pilit na nilulunok ang sakit na bumabara sa lalamunan ko. “I need you. Now.”

Hindi na siya nagtanong. Hindi niya kailangan ng paliwanag. Ilang minuto lang, isang luxury car ang huminto sa harapan ko. Mula sa driver’s seat, lumabas ang isang magandang babae na parang galing pa sa isang fashion editorial—si Jane, ang matalik kong kaibigan.

Nilapitan niya ako, her sharp eyes scanning my face. At nang makita niya ang luha sa pisngi ko, hindi na niya kinailangan ng sagot.

“Tangina, Coleen. I swear, babarilin ko ‘yang si James.”

Napatawa ako nang mahina, pero ramdam pa rin ang bigat sa puso ko. “No need, Jane. He’s not worth the bullets.”

Ngumisi siya, pero kita ko ang determination sa mga mata niya. “Fine. Pero hindi ka pwedeng magmukmok. We are going out tonight.”

“Jane, I don’t think—”

“No. Shut up. You’re going out with me. Wala akong pake kung ayaw mo. We’re drowning this pain in tequila and bad decisions.”

Alam kong walang kwenta ang pagtutol ko. Kaya ilang saglit lang, nasa loob na kami ng isang underground bar sa Poblacion, isang lugar kung saan hindi mahahanap ng kahit sinong nakakakilala sa akin. Dim lights, heavy bass music, at isang aura ng rebelyon—parang ito na ang perpektong lugar para kalimutan ang sakit.

Umupo kami sa bar at walang dalawang-isip na umorder si Jane ng isang tray ng tequila shots.

“Drink, bitch. And listen to me,” aniya habang itinutulak sa akin ang isang baso. “The best revenge? Happiness. Let that bastard see you living your best life. He should know that he lost the most valuable woman in the world.”

Napangiti ako, kahit paano. Kinuha ko ang baso at isang hinga lang bago ko ito ininom. The burn of tequila spread through my throat, kasabay ng init ng galit at sakit na gusto kong pakawalan.

Sa gitna ng malakas na musika, doon ko napansin ang isang lalaki sa madilim na sulok ng bar.

Nakatitig sa akin. Hindi ko alam kung gaano na siya katagal na naroon, pero ramdam kong kanina pa niya ako pinagmamasdan.

Matangkad. Mapanuri ang tingin. May hawak na baso ng whiskey, at ang daliri niya bahagyang umiikot sa rim ng baso. Pero hindi lang ‘yun ang nakakuha ng pansin ko. Sa kaliwang kamay niya, nakatali ang isang pulang bandana.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kakaibang peligro sa lalaking ito. Misteryoso. Mapanganib. At hindi ko maipaliwanag kung bakit parang hinihigop niya ako sa presensya niya.

“Jane…” Mahina kong sabi, hindi inaalis ang tingin sa kanya. “Sino ‘yon?”

Sinundan ni Jane ang tingin ko. Sandali siyang natahimik bago dahan-dahang ngumiti.

“That, my dear, is Gregory Alvarez. And trust me, you don’t want to get involved with him.”

Lalo akong naintriga. “Why?”

Kinuha ni Jane ang isa pang shot ng tequila, ininom ito bago ako tiningnan. “Because he’s the kind of man you only spend one night with. And you never see again.”

Malamig ang titig ni Gregory nang bigla siyang tumayo. At sa pagitan ng mga sumasayaw na katawan sa bar, diretso siyang lumapit sa akin.

Huminto siya sa harapan ko, mas malapit kaysa sa inaasahan ko. Ang bango ng mamahalin niyang pabango ay humalo sa alak na hawak niya.

“Mukhang may nilalabanan ka,” bulong niya, ang boses niya mababa pero may awtoridad. “Gusto mong kalimutan ang sakit? Pumayag kang sumama sa akin ngayong gabi.”

Pinag-aralan ko siya. Every inch of him screamed danger, and yet… hindi ako umatras. Hindi ko alam kung epekto ba ng tequila o ng galit ko kay James, pero may isang bagay akong sigurado—hindi ko gustong umuwi ngayong gabi nang ako lang ang talo.

Kaya sa isang mapangahas na hakbang, kinuha ko ang whiskey sa kamay niya, uminom mula sa baso niya, at bumalik ang titig ko sa kanya.

“I don’t do regrets, Mr. Alvarez.”

Napangisi siya, bahagyang yumuko para lumapit ang labi niya sa tenga ko.

“Good. Then come with me.”