Chapter 3

Coleen’s POV

“Marry me.”

Halos malaglag ang hawak kong wine glass sa narinig kong mga salita mula kay Gregory. Nasa harapan ko siya ngayon, nakasandal sa mamahaling leather chair, hawak ang isang baso ng whiskey habang hindi inaalis ang titig niya sa akin.

Nasa isang private lounge kami ng isang five-star hotel—hindi ko alam kung paano ako napunta rito, pero isang tawag lang mula sa kanya kanina, at ngayon, nasa harapan ko na siya muli.

Nag-angat ako ng tingin, sinusubukang basahin ang mga intensyon niya, pero tulad ng dati, isang misteryo pa rin ang kanyang mukha.

“Excuse me?” inis kong tanong.

Umangat ang sulok ng kanyang labi sa isang mapanganib na ngiti. “Narinig mo ako, Coleen.”

Napabuntong-hininga ako, pinilit panatilihing kalmado ang sarili. “Gregory, hindi ko alam kung anong laro ang nilalaro mo, pero hindi ako interesado.”

I thought I was done with him. Akala ko, pagkatapos ng gabing iyon, magiging isang alaala na lang siya—isang pagkakamaling hindi ko na uulitin. Pero ngayon, he’s back, at may dalang isang bagay na imposibleng balewalain.

A marriage proposal.

Tumaas ang isang kilay niya. “Not interested?” Inikot niya ang baso ng whiskey sa kanyang kamay, tila iniisip ang susunod na sasabihin. “You might want to rethink that answer, Coleen.”

Nagsimula akong kabahan. Ano ang ibig niyang sabihin?

Pinilit kong tumawa nang mapait. “I don’t know what kind of twisted fantasy you’re trying to play, pero—”

“Your family is in debt.”

Napatigil ako.

Parang biglang tumigil ang mundo ko sa narinig.

“What?”

Napatagilid ang ulo niya, pinag-aaralan ang reaksyon ko. “Your father. Santos Group of Companies is hanging by a thread. You know that, don’t you?”

Napalunok ako. Alam ko ang sitwasyon ng kumpanya ng pamilya ko, pero paano niya nalaman?

Muling nagtagpo ang mga mata namin, at doon ko nakita ang isang bagay na nagpatindig ng balahibo ko. He knew everything.

Napangisi siya, kinuha ang isang sobre sa tabi niya at dahan-dahang itinulak iyon sa akin. “Go ahead, open it.”

Nanginginig ang mga daliri kong kinuha ang sobre at binuksan ito. Agad kong nakita ang mga dokumento—mga utang, mga kasong isinampa laban sa kumpanya namin, at ang pinaka-shocking sa lahat—isang dokumento ng buyout proposal mula sa isang malalaking investor.

Investors na, ayon sa dokumento, pagmamay-ari ni Gregory Alvarez.

Biglang lumamig ang buong paligid.

Napatingin ako sa kanya, nanlalaki ang mga mata. “You—”

“Yes, Coleen,” aniya, habang dahan-dahang ibinaba ang baso ng whiskey sa mesa. “I own your family’s debt. I can either erase it… or let them suffer.”

Hindi ako makapagsalita.

Parang may malaking bato sa dibdib ko, tinatraydor ako ng sarili kong katawan habang nakatitig lang sa lalaking nasa harapan ko.

“I gave you a choice,” dagdag niya, mas malalim na ang tono. “You can say no, walk away, and watch your family crumble. Or…” Inilapit niya ang mukha niya sa akin, halos maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa balat ko. “You can marry me, and I’ll make sure your family stays afloat.”

Humigpit ang pagkakahawak ko sa dokumento.

This was never about love. This was about control. It’s about power.

Sa sitwasyong ito, hawak niya ako sa leeg. A deal with the devil at alam kong wala akong ibang pagpipilian.

“Pakakasalan mo ako, Coleen. At sa kapalit, sisiguraduhin kong hindi babagsak ang negosyo ng pamilya mo.”

His voice was calm, collected, as if this was just another business deal he was closing. Pero para sa akin, para akong nalulunod sa isang alon ng katotohanang hindi ko inaasahan.

Napakapit ako sa armrest ng upuan ko, pilit pinapanatili ang composure ko kahit parang hinigpitan ng isang invisible na kamay ang lalamunan ko.

“This is insane,” bulong ko, halos hindi ko na marinig ang sarili kong boses. “You can’t just force me into marriage.”

Nagpakawala siya ng isang mabagal at mapanuksong ngiti. “I’m not forcing you. I’m simply presenting you with a choice.”

Napapikit ako, pilit na hinahabol ang sarili kong hininga. I wanted to walk away. To storm out of this room and pretend that none of this was happening. Pero alam kong hindi ko kayang isara ang mga mata ko sa katotohanang hawak niya ang lahat ng alas.

“Bakit ako?” tanong ko, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses ko.

Hindi agad siya sumagot. Umangat lang ang isang kamay niya at marahang iniikot ang baso ng whiskey sa harapan niya, tila pinag-iisipan kung paano niya sasagutin ang tanong ko.

“You were convenient,” sagot niya sa wakas, diretso at walang kahit anong bahid ng pagsisinungaling. “You were there. You were vulnerable. And more importantly…” Bumaling siya sa akin, and for the first time, nakita ko ang bahagyang dilim sa likod ng kanyang mga mata. “…you are a Santos.”

Parang biglang lumamig ang buong silid.

Napakurap ako, hindi agad makapagsalita. “What?”

Umangat ang isang sulok ng kanyang labi. “You think this is about love, Coleen?” Malamig ang tawa niya. “No. This is about something much bigger than that. You’re nothing but a pawn in a game that started long before you even met me.”

Unti-unti akong napasandal sa upuan ko, parang may malamig na kamay na humawak sa likod ng leeg ko. “So, ano ‘to? Paghihiganti?”

“Call it what you want.”

Napatitig ako sa kanya, pilit na binabasa ang mukha niya, pero parang isang impenetrable wall ang nasa harapan ko. He was impossible to read.

“You’re sick,” pabulong kong sabi.

Ngumiti lang siya, ngunit sa halip na galit, isang amusement ang nakita ko sa kanyang mukha. “I’ve been called worse.”

I hated how calm he was, how he spoke as if he had already won, as if my choices didn’t matter.

Ngunit ang mas kinatakutan ko ay ang katotohanang… tama siya.

He had won.

Dahil alam kong wala akong ibang pagpipilian.

Kung tatanggihan ko siya, babagsak ang pamilya ko. Ang lahat ng pinaghirapan ng ama ko, mawawala. Makikita ko silang maghirap habang pinapanood akong walang magawa.

But if I agreed…

“Anong kapalit?” tanong ko, hindi na nag-aksaya ng oras. “Ano ang gusto mo sa akin?”

Nagtagpo ang mga mata namin, at sa isang iglap, wala nang biro o panunuya sa mukha niya.

“You’ll be my wife. In every sense of the word.”

Parang may gumapang na lamig sa buong katawan ko. “You expect me to just—”

“Yes.” He leaned forward, his voice dropping into something darker, something more dangerous. “You will stand by my side. You will be my wife in public, in private… in every way that matters.”

Napahigpit ang hawak ko sa armrest ng upuan. “And what if I refuse to… be that kind of wife?”

Umangat ang isang kamay niya, marahang hinaplos ang labi ng baso niyang may whiskey. “You won’t.”

Hindi ko alam kung pananakot iyon o isang pangako, pero kahit ano pa man iyon, isa lang ang alam ko—hindi ako makakatakas.

Huminga ako nang malalim, pilit na nililinis ang isip ko.

“How long?”

Nagtaas siya ng kilay.

“This marriage,” I clarified. “Gaano katagal?”

Bahagyang kumurap siya, tila nagulat sa tanong ko. Pero ilang saglit lang, bumalik na naman ang pamilyar na ngiti niya—isa na namang tanda na siya pa rin ang may hawak ng sitwasyon.

“Two years.”

Napasinghap ako.

“Two years, and then you’re free,” dagdag niya. “Your family’s business will be stabilized, and you can walk away.”

Parang tumigil ang mundo ko.

Two years.

Two years ng pagiging asawa niya at pagiging bahagi ng buhay niya.

Napatingin ako sa kanya, at sa unang pagkakataon, hindi ko na nakita ang lalaking nakilala ko sa bar noong gabing iyon. Hindi na siya ang misteryosong estrangherong gumulo sa isip ko.

Si Gregory Alvarez ay isang halimaw.

Gusto niya akong itali sa isang kasunduang hindi ko kayang takasan.

Huminga ako nang malalim, at sa pinakamalamig na boses na kaya ko, binitiwan ko ang mga salitang magpapabago sa buhay ko magpakailanman.

“Fine. I’ll marry you.”

Muling lumabas ang nakakalokong ngiti niya. “Good girl.”

Ngunit hindi niya alam… hindi lang siya ang marunong maglaro ng laro niya.