Chapter 5

Coleen’s POV

Pagmulat ng aking mga mata, naramdaman ko agad ang kirot sa aking katawan—isang paalala ng gabing puno ng init, galit, at kawalan ng kontrol. Napakagat ako sa labi, pinipigilan ang sarili na damhin ang bawat sakit at hapdi na iniwan ni Gregory sa akin.

Ang silid ay tahimik, maliban sa marahang tunog ng hangin na pumapasok mula sa bintanang bahagyang nakabukas. Sa loob ng ilang segundo, pinilit kong iproseso ang lahat ng nangyari. Ang kasal. Ang mga pangyayari kagabi. Ang halik, ang kanyang mapang-angking mga kamay, at ang paraan ng pagtrato niya sa akin na parang isang pag-aari lamang—hindi isang tunay na asawa.

Tumayo ako, pilit na inaayos ang gusot na kobrekama at ang sariling emosyon. Ngunit isang bagay ang agad na nakakuha ng aking pansin.

Isang maliit na papel ang nakapatong sa nightstand sa tabi ng kama.

Agad akong kinabahan.

Nang basahin ko ang sulat, bumigat ang dibdib ko.

“Huwag kang umasa ng masyado, Mrs. Alvarez. Ang pagiging asawa ko ay hindi isang pribilehiyo—isa itong kaparusahan. Masanay ka na.”

Napalunok ako, nanginginig ang kamay habang hawak ang papel. Ang bawat salita ay tila patalim na unti-unting bumaon sa akin.

Hindi ako asawa sa mata ni Gregory. Isa lamang akong bayad sa utang. Isang laruan na maaaring paglaruan at itapon kung kailan niya gusto. Hindi niya ako pinakasalan para mahalin—pinakasalan niya ako para pagbayaran ang utang at kasalanan ng aking pamilya.

Pinunit ko ang papel, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko matanggal ang sakit na hatid nito.

Mula nang araw na iyon, araw-araw akong pinaramdam ni Gregory na wala akong halaga.

Sa harap ng kanyang mga tauhan, hindi niya ako itinuring na asawa. Wala siyang pakialam kung nakikita nilang nilalampasan niya ako, na parang hindi ako bahagi ng kanyang mundo. Kahit sa mga business gatherings at private parties na dinadala niya ako, isa lang akong magandang tropeo sa kanyang tabi—pinapasuot ng magagarang damit, nilalampasukan ng alahas, ngunit hindi kailanman tinatrato bilang isang tunay na Alvarez.

Isang beses, sa isang charity gala na dinaluhan namin, pinilit kong gawing normal ang lahat. Pilit kong ginampanan ang papel ng perpektong asawa—ngunit agad niya akong binalewala.

“Gregory,” mahina kong bulong sa kanya habang magkatabi kami sa table, pilit na iniunat ang kamay ko upang hawakan ang kanya. “You haven’t introduced me to your associates.”

Itinaas niya ang isang kilay, saka mabagal na inilapit ang labi sa tenga ko. “Why would I? They don’t need to know the details of my investments.”

Napahigpit ang hawak ko sa aking baso ng champagne, pilit na hindi nagpapahalata sa ibang tao na may bumabalot na tensyon sa amin.

Isa lang akong investment.

Kahit kailan, hindi ko inisip na magiging ganito ang buhay ko bilang asawa niya. Sa lahat ng inaakala kong magiging dahilan ng pagkasira ko, hindi ko inakala na isang kasal ang magiging pinakamalupit na tanikala ko.

Sa loob ng mansyon, hindi ako nagkaroon ng boses. Kahit ang mga tauhan niya ay tinitingnan ako bilang isang babae lamang na pinilit ipakasal sa kanilang boss. Wala silang respeto sa akin, dahil mismong asawa ko ang nagpapakita sa kanila na wala akong halaga.

Sa hapunan, hindi niya ako kinakausap. Sa umaga, wala siya. At sa gabi, dumadating siya sa oras na alam niyang tulog na ako.

Ngunit minsan, hinahanap niya ako sa paraang mas masakit kaysa sa tahimik na pambabaliwala.

Isang gabi, nang magdesisyon akong maglakad sa hardin para kahit papaano ay makalanghap ng sariwang hangin, isang hindi inaasahang pangyayari ang naganap.

Habang nakatayo ako sa gazebo, nagulat ako nang biglang dumaan si Rafi, isa sa mga tauhan ni Gregory, at bigla akong nilapitan.

“Good evening, Mrs. Alvarez,” bati niya, may bahagyang ngiti sa labi. “Hindi ko akalaing mahilig ka rin palang maglakad-lakad sa gabi.”

Bahagya akong ngumiti, pilit na itinatago ang inis na dulot ng pagbibigay niya ng atensyon sa akin. Alam kong may utos si Gregory sa lahat ng tao niya na huwag akong kausapin, kaya nagtaka ako sa paglapit ng lalaking ito.

“Maganda ang hangin dito,” sagot ko, simpleng sinubukang tapusin ang usapan.

Ngunit bago pa ako makaalis, isang malalim at nakakakilabot na boses ang pumunit sa katahimikan.

“Rafi.”

Napatigil ang lalaki at biglang namutla. Napalingon ako at doon ko nakita si Gregory na nakatayo sa anino ng isang puno, malamig ang titig na nakatutok sa amin.

Hindi ko inaasahang narito siya. Hindi ko inaasahan ang matinding galit sa kanyang mga mata.

Lumapit siya sa amin nang mabagal, ngunit bawat hakbang niya ay may bigat na parang bumabagsak sa aking dibdib.

“Wala bang nagturo sa ‘yo ng tamang paggalang sa asawa ng amo mo?” malamig na tanong ni Gregory kay Rafi.

Agad na yumuko ang lalaki, halatang takot na takot. “Pasensya na, boss. Wala po akong intensyong bastusin si Ma’am Coleen—”

Ngunit hindi na hinayaan ni Gregory na matapos ang paliwanag nito. Sa isang iglap, sinunggaban niya si Rafi sa kwelyo at marahas na isinandal sa pader ng gazebo.

“Gusto mong subukan kung gaano ako kaawa sa mga lalaking tumitingin sa kanya?” malamig at mabangis na bulong niya.

Nagpumiglas si Rafi, ngunit hindi siya makawala.

“Gregory, tama na,” mabilis kong awat.

Ngunit hindi niya ako pinansin. Sa halip, lumapit siya sa akin, hinawakan ang baba ko gamit ang dalawang daliri, at pinagmasdan ang aking mukha na parang may hinahanap.

“You’re mine,” aniya sa mababang boses. “At kahit kailan, hindi kita ibabahagi kahit kanino.”

Napalunok ako, ang puso ko ay kumakabog sa kaba.

Sa gabing ito, napagtanto ko ang isang katotohanan na pilit kong tinatakbuhan. Si Gregory ay hindi kailanman magiging asawa sa paraang pinangarap ko. Hindi ako isang babaeng minahal niya. Ako ay isang pag-aari at wala akong kawala sa kaniya.