Chapter 4

Coleen’s POV

Nakaawang pa rin ang labi ko habang pinagmamasdan ang repleksyon ko sa salamin. Sa harap ko, isang babaeng hindi ko na halos makilala—nakaputing wedding dress, walang bahid ng saya sa mga mata, at may bigat ng rehas sa bawat paghinga.

Kinasal ako ngayon. Sa isang lalaking hindi ko mahal at hindi ko lubos na kilala.

Napapikit ako, pinipilit na pigilan ang mga luha. Hindi ito ang pangarap kong kasal. Hindi ito ang araw na matagal kong inisip na magiging pinakamasaya sa buhay ko. Hindi ko dapat ito ginusto. Pero wala akong pagpipilian.

“Mrs. Alvarez.”

Napapitlag ako sa mababang boses na iyon, puno ng pangingibabaw. Dahan-dahan akong humarap. Nakatayo si Gregory sa pinto ng kwarto, nakasuot pa rin ng itim na suit na masyadong perpekto sa kanya. Para siyang isang hari—isang hari ng dilim, isang lalaking sanay sa paghawak ng kapangyarihan.

Naglakad siya papasok, walang pag-aalinlangan sa kanyang hakbang. Nang tuluyang mawala ang distansya namin, itinukod niya ang isang kamay sa dingding sa tabi ko. His presence was suffocating—parang isang hindi ko matakasan na anino.

“Huwag mong kalimutan ang apelyido mong dala ngayon, Coleen,” malamig niyang bulong. “Sa bawat galaw mo, sa bawat hininga mo… akin ka na.”

Napalunok ako. “Ano bang gusto mong marinig sa akin?” pilit kong pinanatili ang matigas kong tono. “Na nagpapasalamat ako sa iyo? Na masaya ako?”

Ngumiti siya, ngunit walang saya sa kanyang mga mata. “Hindi ko kailanman inasahan na magiging ma

Nanatili siyang tahimik sa loob ng ilang segundo bago niya ako biglang hinawakan sa baba, pinipilit akong tumingin sa kanya.

“Hindi mo pa rin ba naiintindihan, Coleen?” Madiin ang kanyang boses, punong-puno ng isang bagay na hindi ko matukoy. “You were sold to me.”

Nanlaki ang mga mata ko. “What?”

Hinila niya ako palapit, halos magdikit na ang aming mga katawan. “You think this marriage was just a business deal?” Marahang natawa siya, pero mas dumilim ang kanyang mga mata. “No, Coleen. It was a trade. Isang kasunduan sa pagitan ko at ng pamilya mo. I paid for you. You were their bargaining chip.”

Parang may sumabog sa loob ko.

Umiling ako, pilit na inaayos ang nagkakabit-kabit na piraso ng katotohanan. “You’re lying.”

“I don’t need to.” Matalim ang tingin niya sa akin. “You should ask your parents, Coleen. Silang dalawa ang nag-presyo sa ‘yo. And you know what’s funny?” Umiling siya, ang isang kamay ay dumapo sa beywang ko, pinipigilan akong lumayo. “Mura ka lang nilang ibinenta.”

Halos hindi ko na marinig ang sumunod niyang mga salita dahil sa dagundong ng puso ko.

Wala akong naisip na sagot. Wala akong kayang sabihin.

Hindi ko alam kung paano ko pipigilan ang sarili ko sa pagkalas mula sa kanya at pagtakbo palayo.

Kinasal na ako sa kanya.

I was no longer a free woman.

“Ayaw mo pang maniwala?” marahang bulong niya sa tainga ko, na parang gusto akong lasunin sa katotohanang hindi ko kayang lunukin. “I can show you the signed documents, Coleen. I can let you see exactly how much you were worth to them.”

Napakagat ako sa labi ko, pilit na hindi ipinapakita kung gaano ako nasasaktan.

“Why are you telling me this?” mahina kong tanong.

“Because I want you to understand,” sagot niya agad ng walang pag-alinlangan. “You are mine now. Hindi mo na sila kailangang alalahanin, dahil wala na silang halaga sa akin.”

Nanlabo ang paningin ko sa mga luhang pinipigilan kong pumatak.

“Wala na akong halaga sa kanila.”

Hindi ako sigurado kung para saan ang sakit na iyon—kung para sa pagkakabenta nila sa akin o dahil hindi ko kailanman nakita ang mga palatandaang ginawa nila ito.

I was just a business transaction to them. I was nothing more than an investment.

Natahimik ako, pilit na isinasara ang anumang emosyon na gustong kumawala.

Nang lumabas siya ay saka lang ako nakahinga nang maluwag.

Makalipas ang ilang minuto ay nagpasya akong bumaba upang kunin ang mga gamit ko na nasa sofa.

***

Pagod na akong lumakad papasok sa kwarto, ang bigat ng araw na ito ay parang nakapatong sa aking balikat. Ang kasal ko kay Gregory ay isang bangungot na hindi ko magisingan—isang bitag na hindi ko matakasan.

Huminga ako nang malalim at marahang itinulak ang pinto ng silid, ngunit sa pagbukas nito, tumambad sa akin ang nakatayong isang lalaking halos walang saplot sa katawan.

Si Gregory.

Basang-basa pa ang kanyang katawan mula sa pagligo, ang mga patak ng tubig ay dumadaloy mula sa kanyang buhok pababa sa matipuno niyang dibdib at tiyak na hinubog na katawan. Isang puting tuwalya lamang ang nakatapis sa kanyang baywang, at kahit iyon ay bahagyang nakalaylay na, para bang isang maling galaw ko lang ay mahuhulog ito.

Napasinghap ako at awtomatikong lumingon palayo, pilit na hindi iniinda ang biglang init na dumaloy sa aking mukha.

“Damn it,” bulong ko sa sarili ko.

Ngunit narinig ko ang mahina niyang pagtawa—isang mababang, mapanganib na tunog na tila naglalayong guluhin ang isip ko.

“You’re in the wrong room, Mrs. Alvarez.”

Ramdam ko ang panunukso sa boses niya, kaya lalo kong iniiwas ang tingin ko.

“I— I didn’t know—” Pinilit kong gawing matigas ang tono ko, ngunit kahit ako ay hindi kumbinsido.

“Really?” Mabagal ang kanyang mga hakbang palapit. “O baka naman gusto mo lang talagang makita kung ano ang pag-aari mo na ngayon?”

Napakagat ako sa labi ko at pilit na nilabanan ang init na namumuo sa aking pisngi. Damn him. Napaka-arrogante niya.

Mabilis kong inabot ang doorknob para umalis, ngunit bago ko pa ito nabuksan, may mainit na kamay na humawak sa pulso ko, pinipigilan akong makalabas.

Napapitlag ako sa sobrang lapit niya. Ang init ng katawan niya ay nararamdaman ko kahit hindi siya direktang nakadikit sa akin.

“You’re my wife now, Coleen,” bulong niya, malapit sa tenga ko. “Dapat masanay ka na sa ganitong eksena.”

Pinilit kong iangat ang baba ko, pilit na hindi nagpapakita ng kahinaan. “Then maybe you should learn how to lock your door.”

Humagikhik siya, isang mapanganib at nakakaakit na tunog. “O baka naman gusto mo lang talagang sumilip?”

Hindi ko na siya pinansin. Mabilis kong binuksan ang pinto at lumabas, halos nagmamadali papunta sa totoong kwarto ko.

Makalipas ang ilang minuto, habang nakaupo ako sa gilid ng kama at pilit na pinapakalma ang sarili, isang katok ang pumunit sa katahimikan.

Nang buksan ko ang pinto, nandoon si Gregory, nakasuot na ng black silk robe at may hawak na bote ng mamahaling alak.

“Celebration,” aniya, itinaas ang bote. “Dahil mag-asawa na tayo.”

Inirapan ko siya. “Ano na naman ang gusto mo?”

“Just one drink, Coleen. Wala namang masama, hindi ba?”

Nag-aalangan ako, ngunit sa totoo lang, gusto kong uminom. Hindi para ipagdiwang ang kasal na ito, kundi para kahit sandali, makalimutan kong nagpakasal ako sa isang demonyo.

Kaya tinanggap ko ang baso ng alak na inabot niya.

Isang lagok. Dalawa. Tatlo. Hanggang sa maramdaman kong unti-unti na akong lumulutang.

“Alam mo ba kung anong maganda sa alak?” bulong niya habang iniikot ang laman ng baso sa kanyang kamay. “Pinapakita nito ang tunay na nararamdaman ng isang tao.”

Tumingala ako sa kanya, medyo nahihilo na. “And what do you feel, Gregory?”

Nagtagpo ang tingin namin. Ang mga mata niya ay puno ng misteryo—may halong pananabik, may halong babala.

“I feel like ruining you.”

Bago ko pa maisip ang ibig niyang sabihin, naramdaman ko ang init ng palad niya sa beywang ko. Isang saglit lang, at nakulong na ako sa bisig niya, ang labi niya ay ilang pulgada na lang ang layo mula sa akin.

“Let me go,” mahina kong sabi, ngunit alam kong kahit ako ay hindi sigurado kung gusto ko bang bumitaw siya.

Ngumiti siya. “Bakit? Natatakot ka bang magustuhan ito?”

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung kaya ko.

Mabilis ang mga sumunod na nangyari. Dumampo ang labi niya sa labi ko. Isang halik na parang gustong burahin ang lahat ng alaalang naiwan ng dating buhay ko.

Hinayaan ko lang siya dahil sa gabing ito, nagdesisyon akong lunurin ang sarili sa bisig ng lalaking dapat kong kinamumuhian.

Gregory Alvarez was my husband. I signed a contract with him. Sa loob ng dalawang taon, magiging asawa ko ang isang demonyo.