Kabanata 3

God knows how happy I am because of Hope's come back. I will not be alone again every time Kuya Lucky leaves out of the country.

Nandito kami ngayon sa condo. Lumipat agad ako kahapon. Ako lang sana ang pupunta rito pero nagpumilit si Hope na sumama. She even threatened her witch mother that she will never come to their house if she will disagree. I can't believe her guts for doing it. Baliw na conyo.

We decided to apply the other day instead of doing it today. Magpapahinga raw muna kami rito.

“Gosh! I'm so pagod na,” she mumbled before lying on the bed. 

Tumingin ako sa kaniya habang kinukuha ang mga gamit ko sa maleta.

“You can sleep now if you want. Wala ka naman na sigurong gagawin.”

I glanced at the wall clock. It's already 9:00 pm. Nakaramdam na rin ako nang antok.

“Not yet. I want to kausap you pa.” She yawned.

Not yet daw pero naghihikab na. 

“Sige.”

“What happened pala pagkatapos mong mag left? Did your buhay became maganda?” Her voice was serious even with her conyo language. 

Napaiwas ako nang tingin. “Oo naman. Bakit naman hindi?”

Napabuntong hininga siya. “I'm just curious lang kasi sa nangyari before. Just because you were brought sa hospital, nag left na agad kayo.”

Back when I was a child, I was brought to the hospital due to shortness of breath. I experienced that after playing outside and mommy got mad because I escaped from the house just to play with my cousins. Dahil do'n ay biglaang lumipat kami sa ibang bansa at doon nagsimulang lumala ang lahat.

“Uhm...hindi ko rin alam kay mommy eh. It's weird though. Pero baka gusto niya lang umayos ang lagay ko kaya gano'n,” panghuhula ko. 

Even my dad was surprised with my mom's sudden decision but didn't do anything to stop her.

Umirap siya sa hangin. “Tita Samara was overreacting lang. Nagkahiwa-hiwalay pa tuloy us just because of her pabigla-biglang decision. Even our pinsan doesn't want na makasama ka because of your kaartehan daw.”

Bahagya akong natawa sa sinabi niya. Alam kong alam niya na 'to pero gusto ko lang ipaalala.

“Kahit na hindi ako umalis, they wouldn't like me. Nahawa siguro sa mommy nila. Good thing you and kuya Lucky weren't like them even your mother was evil,” pagbibiro ko. 

Bumangon siya sa pagkakahiga at nakasimangot na tumitig sa akin. Lihim akong natawa sa magulo niyang buhok.

“Of course! We will never magiging katulad with our mom. Hating you will never cross in my mind.”

I was surprised when she suddenly hugged me tightly from the side. She even placed her chin on my shoulder. Natigil ako sa ginagawa at tinapik-tapik ang braso niya.

How sweet of her. Sana hindi siya magbago.

“I love you,” I said while smiling widely.

“Hmm...but I know you love kuya more than me,” mahinang aniya.

Even if I don't have friends, I'm contented with her and kuya Lucky. Close kami ni Hope pero mas malapit kami ni kuya Lucky. 

“Yeah,” pang-aasar ko.

“Whatever.”

She let me go from her hold. Humiga siya ulit sa kama. Napailing nalang ako.

Baliw na conyo.

Tinapos ko na ang ginagawa ko at tumabi sa kaniya paghiga. There is two bed inside but we're patiently using one. I glanced at her. She's already sleeping, I think. I closed my eyes to sleep too.

•••

ISANG malakas na hampas ng unan ang gumising sa akin. I suddenly get up from the bed. 

“Aray!” 

Napatingin ako sa paligid. I saw the brat smiling from ear to ear. 

“What the hell is your problem, Hope?” Irritation enveloped me.

Ayoko ko sa lahat ang iniistorbo ako sa pagtulog. I hated it the most. Especially that way. Minsan na ngalang makatulog nang maayos naputol pa.

Nakasimangot akong tumingin sa kaniya.

“I did it to gising you. Console was nandito na and you're still tulog. Get up!” aniya bago lumabas ng kwarto. 

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Bakit siya nandito? I'm not informed.

I looked outside the window. The artistic golden sun already rises.

I immediately went to my closet to change my clothes because I'm only wearing nighties. I don't want him to see me with this state. He's a man after all.

Pagkatapos kung mag-ayos ay lumabas na ako ng kwarto. Nakita ko siyang nakaupo sa living area kaharap si Hope na dumadaldal. 

“You're here na pala. Now na tayo pupunta to apply. I called him kanina to inform him na now na tayo pupunta there.”

My eyes narrowed. “Without informing me?” 

“I got bored eh. You're ready naman na so don't complain na.” She stood up. “Ah wait! I forgot something.” Tumakbo siya papasok sa kuwarto niya.

Tumingin ako sa naiwan. He gazed at me. I immediately looked away.

Nakakailang. I'm not used to it when someone is staring at me like that. Maganda naman ako, sabi ni kuya kaya dapat hindi ako mailang.

Napayuko ako. “Pasensya na sa nangyari kahapon. Hindi ko sinasadyang maging bastos pagkatapos mong magmalasakit.”

I know he was offended with it. Ako na ang tinulungan naging bastos pa ako kasi bigla nalang akong umalis. How rude of me! Baka bumaho pangalan ko sa kaniya, crush ko pa naman siya.

Napakagat labi ako nang maramdamang uminit ang aking pisngi sa naisip.

“Gano'n ba lagi ang suot mo? Hindi kaaya-ayang tignan. And stop blushing, please. Nagmumukha kang tanga.”

Unti-unting inangat ko ang paningin. Humalukipkip siya habang pinagmamasdan ako ng mabibigat niyang mga mata. Napakurap-kurap ako at muling yumuko.

“Pangit ba?” mahinang tanong ko.

“Sobra.” 

Halos napasinghap ako sa pagiging prangka niya. Bahagyang akong nasaktan sa katotohanan. I know I'm not sexy and attractive like other women. Ang malagatas kong balat lang ang maganda sa'kin.

Sabi ni kuya Lucky maganda raw ako dahil sa mala-anghel kong mukha, but for me I'm not that pretty like others na maipagmamayabang sa mga tao.

“P-Pasensya pala kung gano'n. H-Hindi ko alam,” I whispered softly.

 

Hindi na nga ako attractive, ang pangit ko pang mag-blush. Nakakahiya! Parang gusto ko nalang takpan ang mukha ko para 'di siya mabanas sa tuwing titig sa akin. 

Hindi ko alam pero mas bumaba ang confidence ko sa narinig mula sa kaniya. Words are indeed powerful. Hindi natin alam na nakakasakit na ang mga lumalabas sa bibig natin, sa puntong pinapatay nito ang munting kasiyahan at pag-asa ng isang tao. People should learn how to use their words towards others. It's one of the important things that we should hold accountable.

His jaw clenched and looked away. Hindi siya nagsalita kaya nanahimik na lang din ako. 

Bumaba ang tingin ko sa aking suot. I'm wearing above the knee floral dress. Hindi siya katulad no'ng kahapon na hapit sa katawan. I wore platform pump on my feet.

Napanguso ako. Siguro pangit pa rin para sa kaniya ang ganitong damit.

Bumalik si Hope at wala akong nagawa nang hinila niya na ako palabas. Console followed. Nasa likod lang namin siya. His footsteps were silent. Sabi nila, pag walang tunog maglakad ang isang tao it means they are dangerous. His looks were manly and I don't think that's enough reason to make him dangerous. Pero kung ang mga salita niya ang pagbabasehan, it was awfully dangerous and poisonous. 

Many people seemed to be good but purely evil inside. This world was full of falsehood. Hindi natin alam sinasaksak na pala tayo ng mga taong nakapaligid sa atin. Nakakapangamba. 

We finally arrived at UP without me knowing.  Ang lalim pala ng isip ko. Bumaba kami sa kotse. Hope immediately hold on to my arm.

Napapikit ako nang dumampi ang malamig na hangin sa balat ko. I suddenly felt at home. Lihim akong napangiti. I will surely enjoy studying here.

I looked around the area. It was spacious. Pero ang nakaagaw nang pansin ko ay 'yong rebulto sa gitna. 

“Look oh! There is a statue.” Napansin din pala ni Hope. 

Console glanced at it. Sumulyap ako sa kaniya nang magsalita siya.

“That's the Oblation also known as oble. Replica lang 'yan,” aniya.

Nakakamangha. Wala akong masabi sa naglikha nito. Very iconic. Kung ako siguro ang napiling gumawa nito, hindi ko gagawin. Instead of a man, baka maging butiki lang 'yan sa sobrang galing ko. Lihim akong napailing sa naisip.

We walk around the UP. Nakasunod lang kaming dalawa kay Console. He's knowledgeable enough compared to us. Naalala ko na rito pala siya nag-aaral kaya madami siyang alam. 

“Anong course mo?” Hope suddenly asked.

“Architecture.”

“Wow! Anong year na you?”

“4th year, Miss.”

“Hmm...” Sumimangot siya. “Isang year nalang pala then malapit na you magtapos. While Fortunate and I nagsisimula palang. Is it possible na mag level up from 1st year hanggang fourth? I badly want to graduate na!” 

He shrugged.

“It's possible...” Hope's smile grew wider pero agad ding naglaho sa sunod nitong sinabi. “Only if you're intelligent like Einstein.”

I want to laugh at Hope's reaction. Saglit siyang natulala pero umirap kalaunan nang mapagtanto ang narinig.

We continue walking like nothing happened. I'm looking away every time people glanced at me. Hindi ako sanay sa ganito. I don't want the attention. 

Nakarating din kami sa OUR (Office of the University Registrar). We immediately register to be an official UP student. We took an examination first. Gladly we passed. Hindi naman kami scholar kaya hindi nahirapang makapasok.

Console brought us to the Sunken Garden inside this university after applying. UP Diliman was indeed spacious and big. Marami pa kaming hindi napupuntahan na lugar ni Hope rito. Siguro pag nagsimula na ang klase tsaka namin ito lilibutin.

“Wow. This lugar was nice rin ha. Do you often tambay dito, Sole?” si Hope.

Hindi maubusan nang reaksiyon at tanong si Hope. She's very talkative kaya 'di ka mabobored pag siya kasama mo. No dull moments if you're with her.

“Nope, Miss,” anito.

We're currently sitting on the long wooden chair. May mga upuan naman dito na nakapalibot sa buong area. Magkatabi kami ni Hope while Sole was sitting on the other side. May ibang tao ring naka upo pero medyo malayo sila sa pwesto namin.

“Eh? So where ka nagtatambay?”

“Anywhere would do. Every moment is precious for me. I'd rather study than relaxing in a fancy places.” 

She yawned. “Boring. You're do dating naman siguro sometimes 'no?” 

“No. I'm dating to marry, Miss. But for now, I am here to study and not for unnecessary things,” aniya at sumulyap sa akin. 

I stiffened on my seat. Why are you keep on looking at me? Nakakailang. Mabuti sana kung malambing ka kung tumitig kaso lang hindi.

“Oh! So you're 'di pa nakikipag date ever?” gulat na tanong niya. 

Umiwas ako nang tingin sa kaniya.

Tumingin ako sa paligid at napansin ko ang mataas na gusali. Sa tingin ko ay iyon ang pinakamataas na gusali rito sa UP dahil ito lang mas nangibabaw sa lahat. It's more likely a tower I think. Hindi ako sigurado.

“I'm not going to date someone just for fun. I will date someone whom I'll marry,” he said with a serious tone. 

Napaisip naman si Hope. “Bigay ka nga ng clue for your ideal lady.”

“Fierce and courageous.” Hindi man lang tumugma sa personalidad ko. “That kind of person can stand on her own without depending on me. In that case, she will not be burden and it will make me breath comfortably.”

Sa madaling salita ayaw mo sa mahihina, sa pabigat... sa katulad ko. No! I will not degrade myself just because you don't want someone like me. I brushed my hair using my hand. I pretend not to hear anything. 

Though I'm amazed at his perceptions. Bihira nalang ang lalaking ganiyan. 'Yong iba puro laro lang ang alam sa pag-ibig. What's wrong with me? I'm talking like I experienced it. Don't get me wrong. I have no experience.

Sumulyap ulit ako sa kanilang dalawa. Nakita kong nakasimangot na si Hope. 

“B-Bakit?” 

“He's ignoring me na. I'm gigil to him. Let's go home na.” 

Natawa ako sa reaksiyon niya pero agad ding tumayo. Console stood up too. I'm about to step forward but my phone rang. I saw my cousin's name on the screen. 

Miracle calling...

My brows were wrinkled. What's with her sudden call? Nakakapanibago lang.

Agad ko itong sinagot. Napatingin silang dalawa sa'kin. I looked away and focused my attention on my cousin.

“Mira?”

She didn't respond. I tried again. “Hello?”

I still didn't get any response from her. Baka namali lang siya nang dial. Hindi naman kami gaano'ng malapit ng pinsan kong 'to kaya nakakapagtaka lang na tumawag siya. I'm about to drop the call but a voice on the line made me stop.

“Wala naman akong pakialam sa babaeng 'yon. I'm just keeping her because she's the reason why I'm here,” a familiar voice said and laughed evilly.

I stilled upon hearing it. I immediately dropped the call with my trembling hands. Hindi si mommy 'yon. I'm sure of it. Bakit niya naman sasabihin ang gano'n 'di ba?  

I shook my head. I shouldn't think about it.

I fixed myself before facing them. Napasuklay ako sa buhok ko. I forced a smile. 

“Let's go.”

Nag-aalalang lumapit si Hope sakin. Worries filled her eyes as she looked at me gently.

“Are you okay, Fortunate?”

Console deeply stared at me. Bahagyang kong nakitaan ang mga mata niya nang pag-aalala pero agad ding nawala.

“Y-Yeah,” saad ko at naunang naglakad sa kanila.

I didn't have time to appreciate the surrounding. I felt uneasy about what I heard. My heart tightened with unknown reason.

Nakarating kami sa condo nang hindi ko nakakalimutan ang nangyare.

Who the hell was that?

“May problema ba?” he asked when we're alone in the car. 

Hindi ko namalayang hindi pa pala ako nakakababa ng sasakyan sa lalim ng iniisip ko. 

“O-Oo naman. Why?” sagot ko.

“You don't look okay to me. Gusto mo bang mamasyal?” 

My eyes widen with his sudden invitation. Napalunok ako at bahagyang kinabahan.

“S-Saan naman tayo pupunta?” mahinang usal ko.

He opened the car door before letting me step out. Hindi ko alam ang gagawin kaya nanatili along nakatayo sa gilid habang pinapanood siyang isara ang pinto ng kotse.

“Where's Hope?” 

Hindi ko na kasi siya nakita. 

“May pinuntahan lang.”

Tumango ako. “Okay.”

“Tara.”

Nauna siyang maglakad at sumunod nalang sa kaniya kahit wala akong ideya kung saan kami pupunta.

I noticed that he's getting far from my position so I doubled my pace. Sa gitna nang paglalakad ko ay may tumahol na aso sa likod ko dahilan para tumakbo ako patungo sa kaniya dala nang gulat at hindi na napigilang kumapit sa kaniyang damit. Napasinghap siya at halos mabuwal sa kinatatayuan. 

“Hey!” 

Agad akong umayos nang tayo. I want to pinch myself for that clumsy move. 

I brushed my hair and smiled cutely at him. 

“May aso k-kasi ro'n.” 

Tinuro ko ang kinatatayuan kanina. Kumunot ang noo niya at sumulyap doon.

“Wala naman. Maybe you were just imagining things,” balewalang sagot niya.

“Meron kaya! I just heard it bark earlier!” I shouted. 

I saw the corner of his lips turned up. He suppressed his smile but I already noticed it. 

“Are you making fun of me?” pang-aakusa ko. 

Umiling siya at muling nagseryoso. Inaayos niya ang nagusot na damit at seryoso akong pinagmasdan. 

“Tss. Tara na,” aya niya.

“Uh, maglalakad lang ba talaga tayo?” 

“Oo. Malapit lang naman 'yong pupuntahan natin,” sagot niya.

Hindi na ako muling nagsalita. Tahimik lang ako hanggang sa makarating kami sa river side malapit sa condo ko. 

“Dito ba tayo mamamasyal?” 

Napalingon siya sa'kin na parang may nasabi akong mali. 

“Saan mo gusto? Sa mamahaling lugar? Ang arte,” bulong niya sa huli.

Nanlaki ang mga mata ko sa walang basehang akusasyon niya. 

“I'm not! Grabe ka. You're rude!” madamdaming sigaw ko pero parang wala siyang paki at umupo nalang sa bakal na upuan sa gilid. 

Tinapik niya ang espasyo sa tabi niya pero nanatili akong nakatayo lang.

Say sorry first, Fabroa! 

Naghintay ako sa magic word pero parang wala naman siyang balak sabihin 'yon kaya napagdesisyonan kong umupo nalang.

You're not special, Fortunate kaya 'wag kang mag-inarte.

Inilapag ko sa hita ko ang aking bag bago sumulyap sa kaniya.

“Hindi mo manlang ako kakausapin? Ganito lang talaga tayo?” 

Hindi siya lumingon sa'kin kahit panay ang daldal ko. 

I pouted. “Ang pangit mo ka-bonding.”

I smiled when that words got his attention. Seryoso ang ekspresyon at hindi man lang naapektuhan sa sinabi ko. 

“Sino ang tumawag sa'yo kanina?” he suddenly asked.

“Si Mommy lang. Nangangamusta.”

“Hindi pa pala siya nakakauwi,” bulong niya sa sarili pero nahagip ng pandinig ko.

“Ha?”

“Nothing.” 

Tumingin ako sa harap. Maraming naglalarong bata sa munting parke rito sa river side. 

“Kilala mo pala si Mommy.”

“Of course. She's your cousin's aunt after all.”

Oo nga pala. Kapatid ng amo niya si Mommy. He probably knew my relatives. Does he know me too before we met each other at the mall? I bet hindi. Ang hirap nga kunin ng atensiyon niya tapos makikila niya kaagad ako? Imposible pa sa imposible.

“Are you feeling better now?” banayad ang kaniyang boses.

Tumango lang ako. I actually forgot what I heard from the call earlier just because of his presence. Anong ibig sabihin nito? Natatakot akong mahulog sa kaniya. I'm afraid I won't be able to save myself from falling.

I want to pinch myself. Kakakilala ko palang sa kaniya pero ganito na ako mag-isip. But I'm just admiring him and it's not forbidden to like him, right? Wala namang batas na bawal magkagusto sa isang tao romantically.

“Iuuwi na kita. Let's go.” 

Tumayo siya kaya sumunod na ako. Nasa bulsa niya ang kaniyang kamay habang naglalakad. This simple gesture of him makes me smile. Unti-unti ko nang nakikita kahit na maliliit na bagay mula sa personalidad niya. 

I want to know him more!

Patakbo akong lumapit sa kaniya para mapantayan ang kaniyang lakad. His eyes landed at me.

“May mga kaibigan ka ba?” tanong ko. “Of course you have!” sagot ko sa sariling tanong. 

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad. Patuloy ako sa pagsasalita pero hindi siya sumasagot sa tanong ko. Nasa harap na kami ng condominium pero hindi pa rin siya nagsasalita kaya sumimangot ako.

“Sumagot ka naman! Are you shy?"

“What?” asik niya.

“Hindi ka sumasagot e.” I pouted. 

Nahagip ng mata ko ang pagsulyap niya sa labi ko. Agad siyang umiwas nang tingin doon. 

“Pumasok ka na, Miss. Magdidilim na at delikado rito sa labas,” utos niya na mas lalo kong ikinabusangot. 

“Can you introduce me to your friends instead? I just want to know who your friends are.” 

Umiling siya. “Hindi naman kasama sa responsibilidad ko ang ipakilala sa'yo ang mga kaibigan ko.” 

“But I want to know them! Please.” 

“Just go in, Miss. May trabaho pa ako. Inaabala mo na ako,” mariing usal niya.

Natahimik ako at bumababa ang tingin sa paanan. He's right. Masyado ko na siyang inaabala. Tapos na ang duty niya bilang isang bodyguard. May trabaho pa raw siya!

Ngumiti ako at tumango. “I see. Naiintindihan ko.” 

I silently walked towards the elevator. Hindi ko na siya nilingon pagkatapos magsalita. 

I just want to know more about him including his friends. But it's okay if he doesn't want to. Nirerespeto ko ang desisyon niya. Masaya akong malaman na may mga kaibigan pala siya. 

Well, all people has friends except me.