Kabanata 6

Nabura ang ngiti ko sa narinig. He still calls me 'Miss' so it's all about his work only? I felt my heart ached. Oo nga pala, isa siyang bodyguard ng mga Dela Serna. He is professional when it comes to his work. Trabaho niya lang ako.

Para akong natauhan. Hindi ko dapat lagyan ng meaning ang mga kilos niya. Kung tutuusin si Hope lang dapat ang binabantayan niya. He shouldn't have saved me. Hindi niya dapat ginagawa 'to. I'm just a burden to him. 

“U-Uhm, kahit wag na. I can handle myself. Sige, papasok na ako,” I said before turning my back at him with a heavy feeling. Hindi na ako lumingon sa likod kung nasaan siya.

From now on, I should learn how to be independent. Mahirap man pero makakaya ko rin. Balang araw maiiwan akong mag-isa at tatayo sa sariling mga paa.

Siguro magta-taxi nalang ako mamaya. I don't want to be a burden to anyone... to him. 

Pumasok ako sa room namin. I looked down while walking because there are many students inside. Humanap agad ako nang mauupuan. May nakita akong bakanteng upuan sa dulo kaya roon na ako umupo. I looked around inside and saw different people. 'Yong iba masayang nag-uusap at mukhang matagal ng magkakilala. Meron din namang mag-isa lang katulad ko. 

The noise immediately vanished when the professor entered. Agad na nagsi-ayos nang upo ang bawat isa. I glanced at our professor. Sa tingin ko'y matanda lang siya sa amin ng ilang taon. Fresh graduate? 

“Good morning, class! Kindly get a 1/2 index card. Write your full name, present, and email address. Also include your mobile number. It will be used for emergency purposes,” walang paligoy-ligoy na utos niya.

I open my bag to see if I brought some, but disappointment filled within me when I saw nothing. Napatingin ako sa paligid. I saw someone in front of me who have 1 pack of index cards. I shyly poked her back to have her attention. 

Kunot-noo itong humarap sa'kin. “Bakit?”

“Uhm, c-can I have one of your index cards? I'll pay for it, promise. Here oh,” I said before lending her a Php1000. 

Nakita kong nanlaki ang mga mata niya. “Hala gago rich kid si ateng,” she whispered. 

My forehead creased. Why is she whispering?

“Kung gusto mo lang naman. If not, it's okay.” I smiled lightly. Saglit siyang natulala sa'kin. 

“Tangina ang lambing ng boses,” bulong niya ulit ngunit 'di ko narinig.

She shook her head. Nabura ang ngiti ko. Laglag ang balikat na umayos ako nang upo sa puwesto ko. Tumingin ako sa labas. 

May I go out so I can buy one?

“I-Ibig kong sabihin, hindi mo na kailangan bayaran. Ito oh, mura lang naman 'to. Kaloka,” aniya at binigyan ako ng limang piraso.

She smiled widely at me. “Ginawa ko ng lima para may magamit ka pa mamaya.” 

Agad akong napangiti sa ginawa at sinabi niya. 

“Thank you,” I uttered.

Tumango ito bago umayos sa pag-upo at muling nagsulat. I start writing too. Mabilis din naman itong ni-kolekta ng prof namin. May mga pinaalala lang siyang mga rules bago na dismissed ang discussion.

Nakilala rin namin ang iba pa naming professors sa bawat subject. I heard the bell rings, hudyat na lunch break na. Some of my classmates stood up and left the room. 

Naiwan kami ng babaeng nagbigay sa'kin ng index cards. Inayos niya pa ang gamit niya kaya lumapit ako. 

“H-Hey. Can I come with you? I don't have any friends here. Ikaw palang ang kilala ko. Saan ka ba magla-lunch?” tanong ko.

Bahagya pa siyang nagulat sa biglaang paglapit ko. She immediately smiled afterward.

“Ah, diyan lang sa labas. Sigurado ka bang sasama ka?” paninigurado niya.

I nodded. “Yeah.”

“Sige, tara na. Nagwawala na ang mga alaga ko sa tiyan,” aniya sabay haplos sa tiyan.

Sabay kaming lumabas ng room. Nakasunod lang ako sa kaniya. Napatigil kami sa paglalakad ng may sumigaw.

“Winslet!”

I glanced at the owner of the voice. Nakita ko ang isang mestisong lalaki na may singkit na mga mata na tumatakbo patungo sa kinatatayuan namin. He's panting when he stopped in front of us.

“Wooh! Nakakahingal 'yon ah. Saan ka pupunta?” tanong nito habang hinahabol pa rin ang hininga.

"Sa labas lang, kakain. Bakit?" kunot-noong tanong niya pabalik. 

Winslet pala ang pangalan niya. Hindi man lang ako nakipagkilala kanina.

Nagliwanag ang mukha nito. “Ayos! Sama na ako,” he said with excitement. 

Napatingin siya sa akin. Tumuwid siya ng tayo at pasimpleng inayos ang damit niya bago sinuklay ang buhok. 

“Ehem! May kasama ka pala. Hi! I'm Akiro Lacsamana. You can call me Aki,” aniya niya at naglahad ng kamay.

Tinitigan ko muna iyon bago nahihiyang inabot. Nakipag-kamay ako ngunit mabilis ding binawi ang kamay ko. I am not used to this. 

“Ay 'di pa pala ako nakakapagpakilala! Ako pala si Winslet Hangad. Ikaw?” Singit nito kaya napabaling ang tingin ko sa kaniya. 

I brushed my hair before speaking. 

“I'm Fortunate Agony Fariscal, but you can call me Agony.” Napatango naman sila. 

Akiro stared at her. ”Patay na ba ako?”

“Gago ka ba?” Winslet answered.

“Pakiramdam ko siya ang anghel na bumaba sa langit para sunduin ako.” Sumulyap siya sa'kin. “Sasama na ako, Fortunate.” 

Hinampas siya ng katabi sa braso. “Kung mamamatay ka man hindi sa langit ang punta mo. Kahit sa empyerno hindi ka tatanggapin gago.”

Sinamaan niya nang tingin si Winslet. “Parang tanga naman 'to!  I was just kidding, okay? Her voice and face is angelic kaya hindi ko lang mapigilan.”

Sanay na rin ako sa gano'ng reaksiyon tungkol sa akin sa tuwing may bagong makikilala. They keep on saying that I have an angelic face and voice na ikinatutuwa ko.

I couldn't help but laughed with their rumpus. Nakakatuwa silang pagmasdan. Parang aso't pusa.

“Pero mas maganda kung Fortunate nalang itawag namin sayo. Ang pangit pakinggan kung Agony. Okay lang ba?” she asked, sincerely. Hindi na pinansin ang katabi.

Tipid akong tumango. Ayoko rin naman na tinatawag ako sa pangalang 'yan. It feels like my parents experienced agony for having me in this world... in their life. Iniisip ko na kaya siguro gano'n dahil ayaw nila sa akin that's why they named me after it.

We started walking towards the place where we can eat. Tahimik lang akong nakasunod sa kanila.

“Ang ganda mo naman,” I heard Akiro uttered. 

Napatingin ako sa kaniya dahil sa sinabi niya. I was taken aback when I saw him staring at me. Ako ba ang tinutukoy niya? Why would he find me beautiful?

Siniko siya ni Winslet. “Hoy ang landi mo. Wag mong isama si Fortunate sa mga babae mo. Tumigil ka!” Inirapan niya ito.

Napakamot lang sa noo niya si Akiro bago bumaling kay Winslet. 

“Hindi naman ako babaero ah! Madami lang akong fans kaya gano'n. Is it wrong to be smitten by her beauty? Ikaw talaga,” aniya bago ginulo ang buhok nito. 

She just slapped his hands. “Tara na nga!” 

Lumapit sa'kin si Winslet at humawak sa braso ko. Her gesture reminds me of Hope. Kumusta na kaya iyon ngayon?

We arrived at the food court. I saw different food stalls out there. They chose where to eat and I just go with the flow. Wala naman akong alam dito. Akiro said that this food stall was the best for them. Mura na, masarap pa raw. 

We ordered a grilled chicken intestine and chicken blood. I don't know but they call it 'isaw' and 'dugo'. This is the first time I will eat these kind of food. Ang dami ko pa talagang hindi alam sa mundo ng mga normal na tao. 

Napatingin sa akin si Winslet ng hindi pa rin ako kumakain. 

“First time mo ba na makakain ng ganito? Parang hindi mo kasi ginagalaw,” aniya.

Nahihiyang tumango ako. Agad kong kinuha ang kutsara para kumain. I felt embarrassed. Parang napaka ignorante ko sa mga ganitong bagay. Baka sabihin nila ang arte ko.

“Ganiyan din dati si Aki noong high school palang kami. Rich kid kasi 'to. Ako lang yata ang anak mahirap sa atin haha.”

Hindi pala siya mayaman katulad namin ni Aki. Kaya pala napaka simple niya lang tingnan. 

Aki hissed at her. 

“Hindi naman masyado. Imbento ka talaga, Ms. Aspiration.” He gazed at me. “Tikman mo lang, Fortunate. Masarap 'yan pramis.” He smiled.

Tumango ako bago tinikman iyon. Masarap nga. Sana pala noon ko pa 'to natuklasan. 

After eating, we went back to our classroom to attend the last subject for this day. Magkaklase lang pala kami ni Akiro pero hindi ko manlang siya napansin kanina. This is the first day of class at wala pa masyadong pinagawa kaya agad itong natapos. 

I planned on going home early. It's already 3:00 pm. I will just call Hope to tell her about it. Nauna nang umuwi si Winslet dahil may trabaho pa raw siya. She's a scholar and working student. I'm amazed at her for being a hardworking person. Si Aki naman may praktis pa raw at 'di ko alam kung saan.

I sighed. I don't know how to ride a jeepney all by myself. Mag-taxi nalang kaya ako? Ayokong tawagan ang driver namin sa mansiyonn. I remember Console but I  don't want to disturb him. I am not part of his responsibility. I'm just assuming things and imagining that he likes me. 

Hindi ko dapat nilalagyan ng ibig sabihin ang lahat ng mga ginagawa niya. He's just doing his job professionally. Nagsisimula palang akong magkagusto sa kaniya at alam kong mapipigilan ko pa itong nararamdaman ko.

Naglalakad na ako ng payapa sa hallway ng biglang may humawak sa pulso ko. Muntikan na akong mapasigaw sa gulat kung 'di niya lang tinakipan ang bibig ko. 

“Kanina pa kita hinahanap, nandito ka lang pala.”

My heart starts beating. I could feel every single pound in my chest. My heart can recognize his voice and presence. Agad akong humarap sa kaniya at lumayo.

“S-Sole...bakit ka nandito? Where's Hope?” nalilitong tanong ko. 

I already told him not to fetch me. I can handle myself. Nagsisimula na akong tumayo sa sarili kong mga paa. Ayokong dumepende sa kahit kanino...sa kaniya. 

“I already sent her home.”

Kumunot ang noo ko. “Then why are you still here?”

Napaiwas siya ng tingin at kumuyom ang panga. What? 

“You don't know well this place, Miss. You still need my guidance. We should go now. May gathering pa kayo mamaya,” he said coldly before turning his back on me.

Napawaang ang bibig ko sa ginawa niya. What's wrong with him? Galit ba siya? Wala naman akong ginawa sa kaniya ah. 

Hey! You're just a mere bodyguard! Sungit. 

When we arrived at my condominium, Hope's already prepared. She's wearing a dark brown dress and her hair was in a messy bun. 

The stylist and make up artist immediately come near me to fix my hair and put make up on my face. Hope helped the stylist decide a dress for me. 

“Ang ganda talaga ng lahi niyo, Miss,” saad ng baklang make up artist. 

“Hindi naman po masyado," tanggi ko.

Umirap siya. 

“Gosh! Ilang taon na akong nagtatrabho sa pamilya niyo kaya alam na alam ko. Nasaan pala ang pinsan mong lalaki, Miss Fortunate?" biglang lumambot ang boses niya sa huling kataga. 

I just laughed at him. I'm already used to his jokes and tactics. Noon pa man ay marami nang nagpapakita ng interes sa pinsan kong si Kuya Lucky. All women around us including gays. 

Pagdating namin sa venue ay marami ng tao. I saw familiar faces and greeted some of them. Some of them leered at me while others smiled genuinely. Hindi ako pamilyar sa iba naming kamag-anak.

Nanuot ang lamig sa kalamnan ko. I'm only wearing a tube dark blue gown kaya damang-dama ko ang lamig na tumatama sa balat kong hindi natatakpan ng tela. Kumikinang din ang kaputian ko sa kulay ng damit na suot. 

“Excuse me, Miss” a baritone voice echoed behind me. 

I'm not sure if he's talking to me or what because there's other girl beside me.  Lumingon ako sa nagsalita.

“Do you know Chance Lucky Dela Serna, Miss?” 

Napalingon ako sa katabing babae. Abala ito sa pagkalkal ng pouch niya kaya muli akong humarap sa lalaki. 

I first noticed his chinky eyes and well-favored face. The gray tux suits him well. Napaawang ang bibig ko sa kakisigang taglay niya.

“Uh... Miss?” His voice is now filled with irritation if I'm not mistaken. 

“He's out of the country. B-Business matter,” pahayag ko nang makabawi. 

Anong kailangan niya sa pinsan ko? His face isn't familiar. Sigurado akong hindi namin siya kamag-anak. 

What is he doing here in our family gathering? 

“Are you okay, Miss?" Console's voice echoed at my back. 

Lumingon ako sa bandang likuran ko kung saan siya nakatayo. His face is serious while clenching his jaw. Nagharumentado ang puso ko sa biglaang ang pagsulpot niya sa eksena. 

“I'm okay," I uttered.

I almost forgot that he is Hope's personal bodyguard that's why he's here. The blue tuxedo looks good on him while his hair was on side part. Salubong ang makapal niyang kilay habang nakatingin sa lalaking kausap ko.

Pinagmasdan ko ang titigan nilang dalawa. My forehead creased when the guy smirked at him. Why the hell they are staring at each other? 

Unang pinutol ng lalaki ang kaniyang titig at bumaling sa'kin. 

“Thank you, Fortunate. Nice meeting you!" he teased before walking away. 

Napamaang ako sa sinabi niya. How did he knew my name?! 

Bumaling ako kay Console na ngayon ay madilim nang nakatitig sa akin. Nangatog ang tuhod ko sa klase nang titig na ipinapakita niya. 

“Magkakilala kayo?” accusation was evident on his voice.

I shook my head. “No.” 

He only nodded before going back to the corner. He stood there while watching me intently. Umiwas ako nang tingin at umupo nalang. 

Mahigit dalawang oras akong nakaupo lang sa isang tabi habang si Hope ay abala sa pakikipag-usap sa mga pinsan namin. Some of my family relatives went near to socialize and I only smiled at them in return. 

I yawned. Tears pooled in the corners of eye. I glanced at my wristwatch and it's already 10:00 in the evening. 

Inilibot ko ang mata para hanapin si Hope pero hindi ko siya mahagilap. While looking around, my eyes accidentally meet his. He's still standing there while glancing at me with his blank face. 

Humikab ulit ako. I'm sleepy. Gusto ko na umuwi. Ilang sandali pa na paghihintay ay hindi ko na napigilang tumungo sa mesa. I rested my forehead on my folded arms to sleep. 

I woke up when I felt someone's touch. My eyes widen when I found myself on Console's arms. He's carrying me in a bridal style as he walk out the venue. My cheeks heated with embarrassment. 

“Where is... Hope?” bulong ko.

Bumaba ang titig niya sa'kin. Humigpit ang pagkakahawak niya kaya napayakap ako sa leeg niya. 

“Nasa kotse na. She's drunk,” aniya.

Hindi na ako muling nagtanong. Malapit na kami sa kotse nang mapansin ko ang suot niya. He's only wearing a white long sleeves. Mas lalong humigpit ang yakap ko sa kaniyang leeg nang makita na suot-suot ko pala ang tuxedo niya. 

My heart beats with glee. I couldn't help but fall for him a little. Hindi ko mapigilang ngumiti nang palihim. 

“Take care," paalam ko nang makarating na kami sa condo. 

His eyes landed at my clothes. I saw his lips pursed the reason why his dimple showed. Tumikhim siya bago sumulyap sa mukha ko.

“You looked great with your dress,” he said, softly. 

Uminit ang pisngi ko. “T-Thank you. You looked h-Handsome too with your suit.” 

The sides of his lips lifted. 

“Goodnight,” tipid na sabi niya.

Tumango ako at ngumiti. Hinubad ko ang damit at inilahad sa kaniya.

“Here's your coat. Thank you for this by the way.” 

Hindi niya tinanggap 'yon sa halip ay umatras siya sa kinatatayuan niya.

“Keep it first. Babalikan ko nalang sa susunod na araw,” he said blankly. 

Kumunot ang noo ko sa bilis ng pagbabago ng kaniyang tono. He's so moody! 

Humakbang na siya paalis. Nanatili akong nakatayo sa may pinto habang tinatanaw siyang pumasok sa elevator. When he's already gone, I closed the door and leaned on it. I gripped his coat and hugged it tightly while smiling like an idiot. 

Inamoy ko ang coat niya at napasinghap.

Amoy baby ko!