Kabanata 9

I woke up upon hearing someone's giggles. Napakunot-noo ako nang makarinig nang pagtakbo sa labas ng kuwarto. Pupungas-pungas na bumangon ako mula sa pagkakahiga at naglakad patungo sa pinto with slightly closed eyes. 

Natigil ang paghikab ko nang makita ang ginagawa ni Hope. She's busy spreading salt on his brother's face while silently giggling. Hindi niya pa ako napapansin kasi abala siya sa ginagawa. 

“W-What are you doing, Hope?” tanong ko na nakapagpaigtad sa kaniya. 

She suddenly turned around to face me.  I'm about to speak but she hushed me using her finger. 

“Shh.”

She runs towards her room loudly. My forehead wrinkled because of her moves. Akala ko ba tahimik lang dapat pero ba't ang ingay niya tumakbo?

Bumalik siya with a camera in her hand. She placed it above the table where it hard to be seen. She manipulates something on it before going back on kuya Lucky's side. Kinuha niya ang unan sa tabi nito at natigilan sa sunod niyang ginawa. 

My mouth parted nang malakas niyang inihampas sa mukha ni kuya Lucky ang unan. He almost fell from the couch dahil sa pabalikwas na pagbangon. 

Salubong ang kilay na tumingin siya sa paligid. Nagsilaglagan ang mga asin mula sa kaniyang mukha pababa. Gusto kong tumawa sa itsura niya but I'm afraid he'll get pissed with me. 

“Who fucking did this?!” he asked irritatedly. 

Umiwas ako nang tingin sa kinalalagyan niya. Si Hope naman ay nagmistulang kuting sa isang tabi. 

“Uhm... I'll go to the kitchen first, Kuya.” Hindi ko na narinig ang sinabi niya dahil agad akong nagtungo sa kusina. 

I prepared a heavy meal. I'm starving right now because I didn't eat much last night. Pinagalitan nga ako ni kuya Lucky kagabi. I didn't expect him to visit us here. Dito na rin siya natulog pero sa couch lang dahil wala ng available na kuwarto rito sa suite ko. 

Pagbalik ko sa living room ay naabutan kong dumadaldal si Hope sa kuya niya. I sat down and eat as I watch them while arguing.

“You're binabangungot nga, Kuya! OMG, bad ba 'yong dream mo earlier or sinasaniban ka? I'm worried that's why naglagay ako ng salt sa face mo and hampas you na rin to gising you. Correct ako, right?!” she said proudly. 

Mas lalong kumunot ang noo ni Kuya Lucky dahil sa pinagsasabi ng kapatid. 

“Where did you get that idea, Hope Catherine?” masungit na tanong niya. 

“I heard it sa classmates ko. They're talking about aswang, white lady, and tikbalong. Scary daw 'yon I think.”

He winced at her. “It's not tikbalong. TIKBALANG.”

Umirap lang ito sa hangin. “Same sound though.”

Pagkatapos ko kumain ay pumasok agad ako sa kuwarto ko para humilata. Saturday naman ngayon kaya wala kaming pasok. I was checking my emails and social media accounts when I received a text message from an unregistered number. 

 

Unregistered number: Hi. Goodmorning.

Napakunot-noo ako habang nagrereply. 

Me: Who's this?

Agad naman itong nagreply.

Unregistered number: Console.

Natigilan ako saglit at uminit ang pisngi ko. Napabangon ako mula sa pagkakahiga dala nang kilig at saya. Is this real? Nagtext siya sa akin? I thought he's still irritated with me?

Me: Ah okay. You changed your number, right? Sorry I wasn't able to recognize you. Goodmorning btw. 

I act normally in my reply. Baka mahalata niyang gusto ko siya. Bakit? Hindi ba, Fortunate? Oo na! I shook my head to erase my thoughts. Nasundan pa ang palitan namin ng mensahe sa umagang 'yon. I also saved his number in my phone.

Naging maganda ang simula ng araw ko dahil sa palitan namin ng mensahe ni Rius. Sumapit ang gabi ng hindi ko namamalayan. It's time for dinner with Tita Loren. I wore a simple fitted red dress with matching black stiletto. I brought my pouch with me. 

Nagpahatid lang ako sa driver namin papunta sa restaurant na sinasabi ni Tita Loren. I saw her silently sitting on her chair. She looks sophisticated as ever. 

Kinakabahang lumapit ako sa puwesto niya. Siya ang pinaka hinahangaan ko sa kanilang magkakapatid. Tinitingala siya ng mga tao that's why I feel proud for having the privilege to be with her even though I am her niece. 

She immediately stood up from her seat the moment she saw me walking on her way. I shyly smiled at her pero umiwas din agad nang tingin. I felt so low in front of her. 

“Aria! You came. I thought you'll not going to accept my invitation. Have a seat, dear!” masaya niyang sabi habang nakangiti ng malaki. 

“T-Thank you po, Tita Loren,” nahihiyang bulong ko. 

Tumango siya at hinalikan ako sa pisngi nang magaan. It warms my heart. Sana ganito rin si mommy sa akin. 

I sat in front of her. Tumawag na rin siya ng waiter para maka-order na kami. Isa lang ang nagustuhan ko sa menu nila. Iyong iba ay hindi gusto ng panlasa ko.

“Can I take your order, ma'am?” the waiter asked.

Tita Loren glance at me. Her eyes were asking questions so I just nodded. 

“Mine is spicy roasted cauliflower /spicy roasted cauliflower, please,” we uttered in unison.

Nagkatinginan kaming dalawa. 

“Anything to drink?” he asked again.

“Pineapple juice,” sabay pa ulit naming bigkas. 

Kumunot ang noo ng waiter but he immediately smiled at us. 

“I think you two have a good taste, ma'am. The way you choose was similar to each other. Uhm, your orders will take minutes. Excuse me.”

Tumingin ako kay Tita Loren at ganoon din siya kaya sabay kaming tumawa. 

We were always like this in the past years when she's not that busy as she is right now. We have the same preferences in particular things. Ngayon lang ako nailang sa kaniya dahil matagal-tagal na rin ang mga panahon na lumipas. I wasn't able to bond with her again when mommy suddenly decided to migrate to California. Ngayon lang ulit kami nagkasama ni Tita Loren ng ganito.

“You didn't change, huh? We're still the same. Mana ka talaga sa akin. Maybe I'm your real mom, hmm? Just kidding, dear.” she said playfully and laughed. 

Napangiti nalang ako sa sinabi niya. 

She still looks sophisticated and professional even when she's joking around. Her presence screams elegance and power. All of them are successful but I like her personality more than her sisters... I don't know why. Apat lang silang magkakapatid at puro babae. 

“Kayo rin po hindi nagbabago. Still beautiful and kind.” I smiled.

“Thank you. Ikaw din naman. You grew up beautifully. By the way, how's your studies?” tanong niya.

“Okay naman po. Still pursuing my dreams even if no one supports me but it's fine though,” malungkot pero determinado kong turan.

Tumingin siya sa akin nang malungkot kaya umiwas ako nang tingin. I don't want her sympathy. Mas lalo akong nanghihina kapag may naaawa sa akin.

Nagulat ako nang kinuha niya ang kamay ko at hinawakan nang mahigpit. 

“No, no, no. I'm still here. I will support you no matter what. You have me, Aria. Please bear that in mind, okay?” she said sincerely. 

She caresses my face. “You know what? If you want to reach your dreams, ignore everything that stops you from achieving it. If no one will believe in you, just believe in yourself because it's the only thing that matters the most. Lalong-lalo na kung ikaw nalang mag-isa at wala kaming tunay na nagmamahal sa'yo sa tabi mo para suportahan ka at palakasin ang loob mo. Do you get my point, Aria?”

Nangilid ang luha ko sa tinuran niya. Sumakit ang puso ko sa galak. It feels great knowing she's supporting me. I can feel her sincerity. Pag siya nagsalita, feeling ko si mommy ang nagsasabi. Pinupunan niya ang pagkukulang ng mga magulang ko.

“Opo.T-Thank you, Tita Loren,” I whispered. 

I saw the waiter approaching so I wiped my tears. Nakakahiya naman kung makita niya akong umiiyak. Umayos na rin nang upo si Tita Loren at ngumiti sa akin.

“Here's your order, ma'am. Enjoy your food,” aniya.

“Thank you, Kuya,” sabi ko.

Pagkatapos mag serve ng waiter ay agad kaming kumain. Nakaramdam na rin ako nang gutom. It's already time for dinner na talaga. 

Agad din naman kaming natapos pero nanatili pa rin kaming nakaupo.

“Kailan ka po ulit babalik sa abroad? Or dito ka na po ba titira ulit?” tanong ko.

Umiling siya. 

”I still have important things to do. Since ako na ngayon ang namamahaIa sa kompanya, I will stay here and  it also means that we have a lot of time to bond again!” masayang aniya. 

“Talaga po? Masayang balita po 'yan,” nakangiti kong sabi.

“Good news indeed because I will train you in the company! You want to be a flight attendant right?”

“Po? Are you serious, tita?” 

She laughed. “Of course! I told you I'll support you in your dreams. So game ka ba?”

Namilog ang mata ko at tumango-tango. “Oo naman po! Thank you, Tita! Hindi niyo po alam kung gaano ako kasaya ngayon.” 

Hinawakan niya ang kamay ko sa ibabaw ng mesa at marahang pinisil habang nakangiti. Umayos siya nang upo at nagpatuloy sa pagkain.

“Anyway, I heard that your parents will arrive one of these days. Uuwi na raw sila. Siguro na triggered na naman sa mga bagay-bagay.” 

Tumaas ang kilay niya sa huling sinabi.

Nagulat ako sa sinabi niya. Uuwi na sila? I don't know but it didn't excite nor made me happy. Hindi ko alam pero parang may maling mangyayari sa pagbalik nila.

“Sure po ba kayo? Bakit daw po sila uuwi? Sabi po kasi ni mommy sa akin it will take a year for them to come back.”

“I don't know, Aria,” kibit-balikat niya.

I sighed and nodded. Nakaramdam ako nang pananakit ng pantog kaya nagpaalam muna akong magbanyo.

Pumunta ako ng comfort room para umihi at ayusin ang sarili ko. Wala namang masyadong tao kaya agad akong natapos. Inayos ko muna ang buhok ko na bahagyang nagulo sa harap ng salamin.

While walking towards the door, I saw something on my dress. Hinawakan ko ang dumi na dumikit dito habang naglalakad. Hindi ko namalayang may tao palang sumasalubong sa akin kaya nabangga ako sa kaniya. Bahagya akong napaatras. I looked at that person but her irritated face welcomed me. 

“What the hell! Are you blind? Hindi ka tumitingin sa dinadaanan mo!” galit niyang sigaw.

Napayuko ako sa sinabi niya. Hindi ko naman sinasadya eh.

“I-I'm s-sorr---”

She rolled her eyes. “Shut up! Puro sorry nalang ba ang maririnig ko ngayong araw? Kairita! Tabi nga!” aniya na nakapagpayuko sa akin ulit. 

Akmang tatabi na ako ngunit agad siyang naglakad paalis at binangga ang braso ko. I shrugged my shoulders and sighed. Maybe she's having a bad day that's why she's acting like that. However, I understand her situation because I know our actions speak what we feel inside. If we showed offensive words and actions, then we are not feeling right inside. 

I saw her went out of the comfort room. Inirapan niya ako bago tuluyang umalis. My forehead wrinkled not because she did but because her face was familiar. I think I saw her somewhere before. 

Bumalik ako sa table namin. Umuwi rin kami pagkatapos ng dinner. It's already 10 in the evening when I arrived at our condo. Hinatid ako ni Tita Loren. Our dinner ended with a smile on my face. 

Kasalukuyan akong nakahiga sa kama ko. I checked my phone see if someone texted. Napangiti ako nang makita ang pangalan ni Rius. 

Rius: Can I call?

Nagtext pala siya. Ngayon ko lang nabasa dahil hindi ako nagdala ng cellphone kanina. Saglit akong natigilan ng ilang minuto. I'm about to text him but I decided to call him instead. Ilang sandali bago niya sinagot. 

“Hi, Rius! Sorry kung ngayon ko lang nabasa ang text mo. Did I disturbed you?” ani ko.

“Sino 'to? Puwede bang wag ka nang tumawag dahil istorbo ka! Argh!” sigaw ng nasa kabilang linya. 

I stilled upon hearing someone's voice. Hindi  si Rius ang nakasagot. It was a girl. Nanginginig ang kamay na binaba ko ang tawag. Sino iyon? Is that his girlfriend? Pero sabi niya wala siyang girlfriend. Maybe he's courting her. Baka ayaw na may ibang babae na kinakausap. Should I stop communicating with him? But I don't want to conclude. 

Nanikip ang dibdib ko sa pag-iisip na baka nga ay may nililigawan na siya. Pero anong ibig sabihin ng mga pinapakita niya lately? Gano'n lang ba talaga siya makitungo or did I just assume? I think I'm just assuming things. Napaka assumera ko naman kong magkakagusto siya sa isang tulad ko... plain and boring. Wala namang espesyal sa akin bukod sa anak-mayaman ako. The thought of Console Valerius Fabroa liking me is ridiculous. Dream on, Agony!

Nagseselos nga ako pero wala akong karapatan. I should know my place in his life.

I put my pillow above my face to cry. I'm acting like a broken-hearted girl. Umiiyak kahit hindi naman dapat. Kanina lang ang saya ko. Totoo pala na lahat ng kasiyahan may kapalit. Ayoko nang sumaya kung ganito lang din.

I heard my phone beep. I hopefully check on it to see if it's Rius but disappointment invade my system when I saw my mother's name.

Mommy: Let's talk tomorrow, Agony. Nadismaya mo na naman ako.

I smiled bitterly at her message. Gandang bungad naman mommy. Wala manlang 'I miss you' riyan? Tita Loren was right. Uuwi nga sila or should I say nakarating na. 

Tears welled from deep inside and flowed down my cheeks as I cried silently. I thought I already accepted my place in their lives. Why do I was born in this world if I will only feel unwanted? Kung ayaw pala nila akong mahalin bilang anak, bakit pa ako isinilang dito sa mundo?