ตอนที่1.

“เข้ามาครับ”

จบเสียงอนุญาตทุ้มทรงอำนาจ เรือนร่างของผู้หญิงที่มีส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรก็ก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานกว้างที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูมีสไตล์ของ ธีธัช จรรยาธาดากุล

มิรดา อาภากร เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพของประธานกรรมการใหญ่ของบริษัทการเงินยักษ์ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และติดหนึ่งในห้าของทวีปเอเชีย

เขาเข้ามารับช่วงบริหารงานที่นี่ต่อจากคุณพ่อที่ว่างมือไปได้เกือบๆ ห้าปี ซึ่งตอนนั้นหญิงสาวก็ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว แต่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่สองเดือนเศษ

เขารับช่วงงานต่อจากบิดา และก็รับช่วงเลขาหน้าห้องต่อจากท่านด้วยเช่นกัน

ตอนแรกเขาปรามาสหญิงสาวเอาไว้ว่าไม่มีทางทนทำงานกับผู้ชายเจ้าระเบียบ และทุกอย่างต้องถูกต้องตรงเป๊ะไร้ที่ติ เพราะคนอย่างเขาไม่เคยรู้จักคำว่าผิดพลาดมาก่อน แต่มิรดากลับทำทุกอย่างได้ตรงตามความต้องการของเขาจนน่าทึ่ง

ไม่มีคำว่าผิดพลาดในการทำงานของหล่อนเช่นกัน

เพราะอย่างนี้ไงล่ะ เขากับหล่อนจึงร่วมงานกันมาถึงห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนอายุยี่สิบเอ็ดจนตอนนี้หล่อนอายุยี่สิบหกแล้ว

แต่ถึงแม้วันเวลาจะเคลื่อนผ่านไปหลายปี แต่แม่เลขาทรงประสิทธิภาพตรงหน้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากครั้งแรกที่เจอกัน

หล่อนยังคงเหมือนเดิม...

สวมแว่นหนา

ทำผมทรงคุณยายคลุมทับด้วยเน็ตตาข่ายสีดำบ้างกรมท่าบ้าง และก็...

ไม่แต่งหน้าเลย

ความจริงเขาเคยบอกหล่อนหลายหนแล้วว่าให้เปลี่ยนการแต่งตัว และแต่งหน้ามาทำงาน เพื่อที่จะได้คู่ควรกับตำแหน่งเลขาฯ ของท่านประธาน แต่หล่อนกลับย้อนกลับมาว่า...

หน้าตาไม่ได้สำคัญเท่ากับประสิทธิภาพในการทำงาน

ใช่ หล่อนพูดได้ถูกต้องทุกอย่าง และเขาก็ไม่มีเหตุผลใดจะคัดค้านด้วย ทำให้เขาไม่เคยยื่นมือเข้าไปก้าวก่ายเรื่องการแต่งตัวของมิรดาอีก

หล่อนจะเฉิ่มเชยแค่ไหนก็ได้ ตามใจหล่อนเลย ขอแค่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเหมือนเดิมก็พอแล้ว

จริงไหม...?

“ถุงยางอนามัยไซส์พิเศษจากอิตาลีมาถึงแล้วค่ะบอส”

ใบหน้าของมิรดาเรียบเฉย ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ขณะเดินเข้ามาหยุดใกล้กับโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ของเจ้านายสุดหล่อ และวางกล่องถุงยางอนามัยที่สั่งทำพิเศษขึ้นมาเพื่อธีธัชโดยเฉพาะลง

ธีธัช ผู้มีเจ้าโลกใหญ่จนต้องสั่งทำถุงยางอนามัยรุ่นพิเศษโดยเฉพาะ และหล่อนก็รับหน้าที่จัดหาจัดการเรื่องนี้ให้กับชายหนุ่ม ตั้งแต่วันแรกที่เจ้านายสุดหล่อเข้ามาบริหารงานที่นี่

ธีธัช จรรยาธาดากุล ประธานกรรมการใหญ่ของบริษัทฯ การเงินชื่อดัง เขาคือหนุ่มโสด และหล่อมาก ผู้หญิงล้วนแต่วิ่งเข้าใส่ จึงไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะมีผู้หญิงห้อมหน้าห้อมหลัง จนต้องให้เลขาฯ อย่างหล่อนเป็นคนช่วยจัดคิวให้

“รอบนี้มากี่กล่องครับ จะพอผมใช้ถึงเดือนหรือเปล่า”

“มาห้ากล่องค่ะ”

หล่อนตอบเสียงเรียบ สีหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

“หากบอสใช้งานคืนละไม่เกินห้าชิ้น ก็น่าจะพอใช้ถึงเดือนค่ะ”

“โอเค ผมมั่นใจว่าคุณคำนวณไม่พลาดหรอก”

“ค่ะบอส”

หล่อนโค้งศีรษะให้ ก่อนจะถอยหลังออก เพื่อจะออกไปนอกห้อง แต่เจ้านายหนุ่มเรียกเอาไว้เสียก่อน

“คืนนี้คิวของใครหรือ”

แววตากลมโตที่มักจะซ่อนอยู่ใต้แว่นหนาเสมอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“คุณแพ๊ตตี้ค่ะ นางแบบลูกครึ่งไทยสิงคโปร์ คนที่เคยมาถ่ายโฆษณาให้บริษัทค่ะ”

ธีธัชเลิกคิ้วครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย ก่อนจะปฏิเสธออกมา

“คนนี้นมเล็ก และก็ผอมเกินไปด้วย ผมไม่ชอบ หาคนอื่นมาแทนนะ”

“ได้ค่ะบอส”

มิรดาตอบรับทุกอย่างที่เจ้านายสั่งไม่เคยขัด ไม่ว่าจะต้องบุกน้ำลุยไฟไปหามา หล่อนก็จะต้องนำมาประเคนเจ้านายให้จงได้

“โอเค สิบโมงครึ่งมีประชุม เข้ามาเตือนผมด้วยล่ะ”

“ได้ค่ะบอส”

แล้วเลขาฯ ดีเด่นก็ถอยหลัง และหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา

ธีธัชระบายยิ้มพึงพอใจ ขณะเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้ด้วยความผ่อนคลาย

“ถ้าไม่มีคุณ ผมคงต้องแย่แน่ๆ เลย มิรดา”

“หกโมงตรง รถจะไปรับคุณมินนี่ที่หน้าคอนโดนะคะ ตามนี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

มิรดาวางสายจากผู้หญิงที่ตัวเองติดต่อให้กับ

กลีบปากอิ่มเต็มที่มีเพียงลิปสติกสีชมพูอมส้มจางๆ แต้มอยู่เผยอออกจากกัน และพ่นลมออกมาแผ่วเบา

หล่อนทำหน้าที่เป็นเลขาฯ ของธีธัชทั้งเรื่องงานและก็เรื่องส่วนตัว ทำอย่างนี้มาห้าปีเต็มแล้ว และก็คงจะต้องทำต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าธีธัชจะไม่ต้องการหล่อนนั่นแหละ

แว่นตาหนาถูกถอดออกมาวางบนโต๊ะ เผยดวงตากลมโตที่มีขนตายาวงอนสีดำขลับล้อมกรอบเอาไว้

ตอนแม่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านเคยบอกว่าหล่อนมีดวงตาที่หวานมาก ใครเห็นก็ต้องชื่นชม และหล่อนก็เคยภูมิใจกับมัน

แต่ตอนนี้หล่อนต้องหลบซ่อนมันเอาไว้ภายในแว่นหนาทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้สายตาสั้นแต่อย่างใด นั่นก็เพียงเพราะว่า หล่อนต้องการซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้จากใครบางคน

ธีธัช...

เจ้านายเพลย์บอยสุดหล่อของหล่อน

เขาคือผู้ที่กุมดวงใจของหล่อนเอาไว้ทั้งดวง ตั้งแต่แรกเห็นหน้า

เขาไม่มีทางรู้หรอกว่าหล่อนหวั่นไหว และก็ฟุ้งซ่านแค่ไหนเมื่อได้ทำงานร่วมกับเขา แต่เขาก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า เขาคือสมภารที่ไม่มีทางกลืนกินไก่ในวัดของตัวเอง

หล่อนมีสิทธิ์แค่เพียงแอบรัก แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงมันออกไปเลย