เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4.
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-22 11:37:52ตอนที่ 4.
หล่อนตอบรับเสียงเรียบ ขณะก้าวเดินตามคนตัวโตออกไป เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก
“วันนี้บอสขับรถเองเลยเหรอคะ”
“ใช่ครับ พอดีลุงแกไม่ค่อยสบาย ผมก็เลยขับเอง”
“เอ่อ... ให้มิ้มขับให้ไหมคะ”
ธีธัชที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงัก แววตาที่มองมามีประกายขบขัน
“คุณคิดว่าผมจะเอาเปรียบคุณขนาดนั้นเลยหรือ คุณมิ้ม”
“เอ่อ... บอสไม่ได้เอาเปรียบนะคะ แต่มิ้มเป็นเลขาฯ เอ่อ...”
หล่อนยังพูดไม่จบ ธีธัชก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน
“ผมรู้ว่าคุณทำเพื่อผมได้ทุกอย่าง คุณเก่ง คุณเป็นเลขายอดวิเศษที่ผมไม่อาจจะหาใครมาเทียบได้ แต่เรื่องขับรถ ให้ผมทำเองบ้างเถอะนะ”
เขาหัวเราะขณะก้าวขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยรถ หล่อนรีบก้าวตามขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างๆ
“มิ้มก็แค่อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นเองค่ะ”
คนตัวโตที่เพิ่งคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ หันมามอง แต่สายตาของเขาไม่ได้มองหน้าของหล่อนหรอกนะ แต่มันจ้องไปที่หน้าอกที่ล้นทะลักของหล่อนแทน คล้ายกับเขาลืมตัว
นี่ธีธัชจะรู้ไหมนะว่าสายตาของเขาทำให้หล่อนร้อนเป็นไฟ
รู้หรอกว่าเขาก็มองหล่อน เหมือนกับที่ผู้ชายมองผู้หญิงนมโตนั่นแหละ ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรเลย แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้
“คุณทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบที่สุดแล้วล่ะ”
น้ำเสียงของบอสหนุ่มแปร่งแปลกหู ก่อนจะละสายตาจากนมของหล่อนไปมองถนนเบื้องหน้า
“ขอบคุณค่ะบอส”
“ผมหวังว่าคืนนี้จะเป็นคืนแสนวิเศษสำหรับคุณนะ คุณมิ้ม”
“มิ้มไม่แน่ใจหรอกค่ะ คือมิ้ม...”
หล่อนอึกอัก และก้มลงมองชุดตัวเอง
“คุณสวย... มั่นใจในความสวยของตัวเองในค่ำคืนนี้ได้เลย ผมการันตี”
เขาคงแค่พยายามสร้างความมั่นใจให้กับหล่อนเท่านั้นแหละมั้ง แต่มันก็ทำให้หล่อนผ่อนคลาย และมีแรงใจขึ้นเยอะทีเดียว
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะบอส”
หล่อนเห็นเขายิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองถนน และไม่ได้ละสายตามาที่หล่อนอีกเลย
มีแค่หล่อนคนเดียวเท่านั้นแหละที่กำลังแอบมองเขา และก็หวั่นไหวในใจอยู่อย่างเงียบๆ
ธีธัชหล่อเหลาเหลือเกิน ไม่ว่าเขาจะยิ้ม จะพูด หรือจะแค่มองจ้องมอง เขาก็สร้างความร้อนรุ่มให้ลุกโชนในกายสาวได้อย่างง่ายดาย
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง...
และหล่อนก็อดทน และซ่อนเร้นความรู้สึกหวั่นไหวมาตลอด
แต่หล่อนจะสามารถซ่อนความรักที่มีต่อเขาเอาไว้ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะละสายตาจากเสี้ยวหน้าคมสันของธีธัช ออกไปมองนอกกระจกรถที่เป็นวิวของเมืองหลวงแทน
คงเป็นเพราะหล่อนเดินเคียงข้างมากับธีธัช เจ้านายสุดหล่อผู้เป็นพระเอกของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ทำให้สายตาของผู้คนในงาน จับจ้องมองมา ผู้หญิงหลายคนเอียงหน้าซุบซิบกัน ในขณะที่ผู้ชายจ้องมองมาด้วยสายตาราวกับจะกระชากขึ้นไปบนเตียง
“ไม่มีอะไรหรอก เอาไว้ผมพาคุณออกงานบ่อยๆ จะได้ชิน”
มือใหญ่แตะลงบนท่อนแขน ทำให้หล่อนพอได้สติกลับคืนมาบ้าง
“มิ้ม... ไม่ชินเลยค่ะบอส”
“ยิ้มเข้าไว้นะ แล้วก็เดินข้างๆ ผม ไม่มีใครทำอะไรคุณได้ ไม่ต้องกลัว”
คำปลอบประโลมของธีธัชราวกับมีเวทมนต์ เพราะมันทำให้หล่อนมีแรงใจที่จะต่อสู้กับสายตาที่จ้องมองมาทุกคู่ได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ค่ะบอส”
ธีธัชพาหล่อนเดินทักทายกับนักธุรกิจมากนานหลายตา และแนะนำหล่อนในฐานะเลขายอดเยี่ยมของตนเองอย่างภาคภูมิใจ
หล่อนต้องเสแสร้งฉีกยิ้ม ทั้งๆ ที่หัวใจละโมบอยากเป็นอย่างอื่นมากกว่าแค่เลขาหน้าห้อง
“ไม่น่าเชื่อนะครับว่าคุณธีธัชจะมีเลขาที่สวยขนาดนี้”
ธีธัชหัวเราะเบาๆ และหันมามองหล่อน ก่อนจะตอบเพื่อนนักธุรกิจที่กำลังมองหล่อนตาเป็นมันราวกับจะฉีกเนื้อกินเข้าไปทั้งตัว
“คุณมิ้มไม่ได้แค่สวยนะครับ แต่เธอทั้งเก่ง และฉลาด ทำงานไม่เคยผิดพลาด”
ต้องยิ้ม...
ต้องยิ้มเอาไว้...
มิรดาท่องบอกตัวเองในอกซ้ำไปซ้ำมา และก็ภาวนาให้งานเลี้ยงนี้เดินทางไปถึงตอนจบโดยเร็ว
“และผมก็หวงมากด้วยครับ”
ธีธัชบอกว่าหวงหล่อน แต่เขาหวงหล่อนในฐานะเลขาเท่านั้น ทำไมจะไม่รู้
“แหม สรรพคุณดีเว่อร์ซะแบบนี้ เป็นผมก็ทั้งหวงและก็ทั้งหึงเลยล่ะครับ”
คนพูดหัวเราะร่วนขบขัน จ้องมองหล่อนราวกับจะกินเสียให้ได้ ตรงกันข้ามกับธีธัชที่รอยยิ้มดูเครียดขึ้นกว่าเดิม
เขาหันมามองหล่อน ก่อนจะออกคำสั่ง
“ผมรบกวนคุณมิ้มไปตักอาหารให้ผมหน่อยนะ”
“ให้มิ้มเอามาให้ตรงนี้ไหมคะบอส”
“ไปรอผมที่โต๊ะ เดี๋ยวผมตามไป”
“ค่ะบอส”
หล่อนก้าวเดินจากมา แต่สองหูก็ยังได้ยินคำสนทนาของเจ้านายกับเพื่อนนักธุรกิจแว่วมา
“ผมชอบเลขาของคุณจัง ถ้าผมอยากจะขออนุญาตตามจีบ คุณธีร์จะว่าอะไรไหมล่ะครับ”
“ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ แต่คงต้องแล้วแต่คุณมิ้มเธอ ผมไม่ก้าวก่ายอยู่แล้ว”
“นี่ถ้าผมเป็นคุณธีร์นะ ผมจัดการไปแล้ว เลขาสวยๆ แบบนี้น่ะ”
“ผมไม่ทำอย่างนั้นกับพนักงานตัวเองหรอกครับ นี่คือปณิธานของผม”
“แหม ผมนับถือคุณธีร์จริงๆ ครับ”
เท้าเล็กรีบก้าวเดินต่อไป หัวใจเจ็บปวด จนสมองนึกอะไรไม่ออก ลืมกระทั่งคำสั่งของธีธัช
หล่อนเดินออกไปนอกงานเลี้ยง สายลมเย็นฉ่ำที่พัดเข้ามาปะทะผิวสาว ทำให้เย็นยะเยือกไปทั้งจิตวิญญาณ
บทที่เกี่ยวข้อง
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.หล่อนอยากกลับห้อง...ไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่ไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้เลยมิรดาก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองอย่างเวทนา ต่อให้หล่อนสวยแค่ไหน พยายามทำตัวให้คู่ควรกับเขายังไง แต่ธีธัชก็ไม่มีทางมองสองแขนยกขึ้นโอบกอดเนื้อตัวเอาไว้ด้วยความเหน็บหนาว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสื้อสูทของใครบางคนคลุมทับมาบนบ่า“อุ๊ยยยย...”หล่อนตกใจมาก รีบหันไปมอง ก็พบว่าผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเป็นเจ้าของเสื้อสูทบนบ่าบอบบางของตัวเอง“ผมเห็นคุณยืนตัวสั่นน่ะ ก็เลยให้ยืม”“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ”หล่อนจะส่งเสื้อสูทคืนเขา แต่เขาขยับออกห่าง และส่ายหน้า“ไม่เป็นไรครับ ยืมเถอะ ผมไม่คิดเงินหรอก”มิรดาอมยิ้มขบขันออกมาในที่สุด“ผมดีใจที่เห็นคุณหัวเราะนะครับ”“ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยนี่คะ”ผู้ชายเจ้าของเสื้อสูทเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะชวนหล่อนไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร และชวนคุยต่อ“ก็ผมเห็นคุณเดินหน้าเศร้านี่ครับ”หล่อนเอียงหน้ามองเจ้าของคำพูดที่ตัวเองไม่อาจจะปฏิเสธได้“นี่แสดงว่าคุณจับตามองฉันตลอดเวลาเลยอย่างนั้นเหรอคะ”เขาหัวเราะอีกแล้ว ท่าทางสบายๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย หากหล่อนเป็นแบบเขาบ้างก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่1.
ตอนที่1.“เข้ามาครับ”จบเสียงอนุญาตทุ้มทรงอำนาจ เรือนร่างของผู้หญิงที่มีส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรก็ก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานกว้างที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูมีสไตล์ของ ธีธัช จรรยาธาดากุลมิรดา อาภากร เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพของประธานกรรมการใหญ่ของบริษัทการเงินยักษ์ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และติดหนึ่งในห้าของทวีปเอเชียเขาเข้ามารับช่วงบริหารงานที่นี่ต่อจากคุณพ่อที่ว่างมือไปได้เกือบๆ ห้าปี ซึ่งตอนนั้นหญิงสาวก็ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว แต่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่สองเดือนเศษเขารับช่วงงานต่อจากบิดา และก็รับช่วงเลขาหน้าห้องต่อจากท่านด้วยเช่นกันตอนแรกเขาปรามาสหญิงสาวเอาไว้ว่าไม่มีทางทนทำงานกับผู้ชายเจ้าระเบียบ และทุกอย่างต้องถูกต้องตรงเป๊ะไร้ที่ติ เพราะคนอย่างเขาไม่เคยรู้จักคำว่าผิดพลาดมาก่อน แต่มิรดากลับทำทุกอย่างได้ตรงตามความต้องการของเขาจนน่าทึ่งไม่มีคำว่าผิดพลาดในการทำงานของหล่อนเช่นกันเพราะอย่างนี้ไงล่ะ เขากับหล่อนจึงร่วมงานกันมาถึงห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนอายุยี่สิบเอ็ดจนตอนนี้หล่อนอายุยี่สิบหกแล้วแต่ถึงแม้วันเวลาจะเคลื่อนผ่านไปหลายปี แต่แม่เลขาทรงประสิทธิภาพตรงหน้าก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.ดังนั้นการได้ทำงานร่วมกับเขาทุกวัน ได้มองเขาในเวลาที่เขาเผลอ ได้พูดคุยกับเขา ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเขา มันจึงมีค่ากับหล่อนมากมายเหลือเกิน เพราะอย่างนี้ไง ตลอดห้าปีที่ผ่านมา หล่อนถึงไม่เคยลาหยุดงานเลยหลายครั้งที่หล่อนอิจฉาผู้หญิงพวกนั้น และหลายครั้งที่หล่อนอยากจะขึ้นไปทำหน้าที่บนเตียงแทนพวกหล่อน แต่ก็จำต้องหยุดคิด เพราะหากหล่อนทำเช่นนั้นลงไป ธีธัชจะไม่มีวันยอมทำงานร่วมกับหล่อนอีก และแน่นอนว่า หล่อนจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิด หรือว่าเห็นหน้าเขาอีกเลยชั่วชีวิตหล่อนต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ภายในใจ เก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกแม้ว่าจะรักเขามากมายแค่ไหนก็ตาม...หล่อนเจ็บปวดนะ ทรมานมากด้วย แต่ก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว“เมื่อกี้คุณทำได้ดีมากเลยนะคุณมิ้ม”เจ้าของช่วงขายาวเอ่ยชมเลขาฯ ของตัวเองไม่ขาดปาก หลังจากจบการประชุมใหญ่ และทุกอย่างราบรื่นจนน่าทึ่ง“ไม่ใช่เพราะมิ้มหรอกค่ะ เพราะบอสต่างหาก ลูกค้าถึงได้เชื่อถือและยอมตกลงเซ็นต์สัญญาง่ายกว่าที่คาดคิดเอาไว้”ชายหนุ่มหยุดเดิน และมองเลขาที่ตัวเองเล็กกว่าตนเองไม่น้อย ระดับศีรษะของหล่อนอยู่แค่ปลายคางของ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3.มิรดาจ้องมองภาพผู้หญิงที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาภายในห้องพักของตัวเองด้วยความอัศจรรย์ใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เพราะไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เห็นจากกระจกเงาจะคือตัวเองจริงๆ“นี่เราจริงๆ เหรอเนี่ย”มือเล็กยกขึ้นแตะใบหน้านวลที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจากช่างมืออาชีพที่ธีธัชจัดหามาให้ซ้ำไปซ้ำมาหล่อนจริงๆ ด้วย...กลีบปากอิ่มหนาเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานแวววาว แก้มนวลถูกแต้มด้วยสีสันจนมองไม่เห็นผิวเนื้อแท้จริงดวงตาเลื่อนลงมามองที่ลำคอของตัวเองที่ถูกเปิดเผยออกมาจากอาภรณ์มากกว่าทุกครั้ง บ่าเนียนมีเพียงแค่สายเล็กๆ สองเส้นที่ร้อยจากคริสตัสสีทองคล้องเอาไว้ทั้งสองข้าง และต่ำลงไปกว่านั้นก็คือเนินอกสาวที่หล่อนไม่เคยเปิดเผยแกสายตาของใครมาก่อนเลยหล่อนไม่เคยมั่นใจกับรูปร่างของตัวเองเลย โดยเฉพาะที่หน้าอกมันใหญ่เกินตัว และมันก็ทำให้หล่อนต้องสวมใส่ชุดตัวใหญ่กว่าขนาดจริงมาตลอดตั้งแต่อายุสิบสอง หน้าอกของหล่อนโตเร็วและเด่นชัดกว่าเพื่อนๆ ร่วมชั้น ซึ่งขนาดของมันใหญ่โตจนถูกแซวจากเพื่อนผู้ชายบ่อยครั้งหล่อนต้องซ่อนตัวเองเอาไว้ภายใต้เสื้อตัวโคร่ง และก็ห่อไหล่ลงเมื่อต้องเดินผ่านผู้คน เพราะเกรงว่าห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-22
บทล่าสุด
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 5.
ตอนที่ 5.หล่อนอยากกลับห้อง...ไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่ไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้เลยมิรดาก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองอย่างเวทนา ต่อให้หล่อนสวยแค่ไหน พยายามทำตัวให้คู่ควรกับเขายังไง แต่ธีธัชก็ไม่มีทางมองสองแขนยกขึ้นโอบกอดเนื้อตัวเอาไว้ด้วยความเหน็บหนาว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสื้อสูทของใครบางคนคลุมทับมาบนบ่า“อุ๊ยยยย...”หล่อนตกใจมาก รีบหันไปมอง ก็พบว่าผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเป็นเจ้าของเสื้อสูทบนบ่าบอบบางของตัวเอง“ผมเห็นคุณยืนตัวสั่นน่ะ ก็เลยให้ยืม”“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ”หล่อนจะส่งเสื้อสูทคืนเขา แต่เขาขยับออกห่าง และส่ายหน้า“ไม่เป็นไรครับ ยืมเถอะ ผมไม่คิดเงินหรอก”มิรดาอมยิ้มขบขันออกมาในที่สุด“ผมดีใจที่เห็นคุณหัวเราะนะครับ”“ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยนี่คะ”ผู้ชายเจ้าของเสื้อสูทเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะชวนหล่อนไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร และชวนคุยต่อ“ก็ผมเห็นคุณเดินหน้าเศร้านี่ครับ”หล่อนเอียงหน้ามองเจ้าของคำพูดที่ตัวเองไม่อาจจะปฏิเสธได้“นี่แสดงว่าคุณจับตามองฉันตลอดเวลาเลยอย่างนั้นเหรอคะ”เขาหัวเราะอีกแล้ว ท่าทางสบายๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย หากหล่อนเป็นแบบเขาบ้างก็
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 4.
ตอนที่ 4.หล่อนตอบรับเสียงเรียบ ขณะก้าวเดินตามคนตัวโตออกไป เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก“วันนี้บอสขับรถเองเลยเหรอคะ”“ใช่ครับ พอดีลุงแกไม่ค่อยสบาย ผมก็เลยขับเอง”“เอ่อ... ให้มิ้มขับให้ไหมคะ”ธีธัชที่กำลังจะเปิดประตูรถชะงัก แววตาที่มองมามีประกายขบขัน“คุณคิดว่าผมจะเอาเปรียบคุณขนาดนั้นเลยหรือ คุณมิ้ม”“เอ่อ... บอสไม่ได้เอาเปรียบนะคะ แต่มิ้มเป็นเลขาฯ เอ่อ...”หล่อนยังพูดไม่จบ ธีธัชก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงขบขัน“ผมรู้ว่าคุณทำเพื่อผมได้ทุกอย่าง คุณเก่ง คุณเป็นเลขายอดวิเศษที่ผมไม่อาจจะหาใครมาเทียบได้ แต่เรื่องขับรถ ให้ผมทำเองบ้างเถอะนะ”เขาหัวเราะขณะก้าวขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยรถ หล่อนรีบก้าวตามขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างๆ“มิ้มก็แค่อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นเองค่ะ”คนตัวโตที่เพิ่งคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ หันมามอง แต่สายตาของเขาไม่ได้มองหน้าของหล่อนหรอกนะ แต่มันจ้องไปที่หน้าอกที่ล้นทะลักของหล่อนแทน คล้ายกับเขาลืมตัวนี่ธีธัชจะรู้ไหมนะว่าสายตาของเขาทำให้หล่อนร้อนเป็นไฟรู้หรอกว่าเขาก็มองหล่อน เหมือนกับที่ผู้ชายมองผู้หญิงนมโตนั่นแหละ ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรเลย แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้“คุณทำหน้
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 3.
ตอนที่ 3.มิรดาจ้องมองภาพผู้หญิงที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาภายในห้องพักของตัวเองด้วยความอัศจรรย์ใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เพราะไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เห็นจากกระจกเงาจะคือตัวเองจริงๆ“นี่เราจริงๆ เหรอเนี่ย”มือเล็กยกขึ้นแตะใบหน้านวลที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจากช่างมืออาชีพที่ธีธัชจัดหามาให้ซ้ำไปซ้ำมาหล่อนจริงๆ ด้วย...กลีบปากอิ่มหนาเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานแวววาว แก้มนวลถูกแต้มด้วยสีสันจนมองไม่เห็นผิวเนื้อแท้จริงดวงตาเลื่อนลงมามองที่ลำคอของตัวเองที่ถูกเปิดเผยออกมาจากอาภรณ์มากกว่าทุกครั้ง บ่าเนียนมีเพียงแค่สายเล็กๆ สองเส้นที่ร้อยจากคริสตัสสีทองคล้องเอาไว้ทั้งสองข้าง และต่ำลงไปกว่านั้นก็คือเนินอกสาวที่หล่อนไม่เคยเปิดเผยแกสายตาของใครมาก่อนเลยหล่อนไม่เคยมั่นใจกับรูปร่างของตัวเองเลย โดยเฉพาะที่หน้าอกมันใหญ่เกินตัว และมันก็ทำให้หล่อนต้องสวมใส่ชุดตัวใหญ่กว่าขนาดจริงมาตลอดตั้งแต่อายุสิบสอง หน้าอกของหล่อนโตเร็วและเด่นชัดกว่าเพื่อนๆ ร่วมชั้น ซึ่งขนาดของมันใหญ่โตจนถูกแซวจากเพื่อนผู้ชายบ่อยครั้งหล่อนต้องซ่อนตัวเองเอาไว้ภายใต้เสื้อตัวโคร่ง และก็ห่อไหล่ลงเมื่อต้องเดินผ่านผู้คน เพราะเกรงว่าห
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่ 2.
ตอนที่ 2.ดังนั้นการได้ทำงานร่วมกับเขาทุกวัน ได้มองเขาในเวลาที่เขาเผลอ ได้พูดคุยกับเขา ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเขา มันจึงมีค่ากับหล่อนมากมายเหลือเกิน เพราะอย่างนี้ไง ตลอดห้าปีที่ผ่านมา หล่อนถึงไม่เคยลาหยุดงานเลยหลายครั้งที่หล่อนอิจฉาผู้หญิงพวกนั้น และหลายครั้งที่หล่อนอยากจะขึ้นไปทำหน้าที่บนเตียงแทนพวกหล่อน แต่ก็จำต้องหยุดคิด เพราะหากหล่อนทำเช่นนั้นลงไป ธีธัชจะไม่มีวันยอมทำงานร่วมกับหล่อนอีก และแน่นอนว่า หล่อนจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิด หรือว่าเห็นหน้าเขาอีกเลยชั่วชีวิตหล่อนต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้ภายในใจ เก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกแม้ว่าจะรักเขามากมายแค่ไหนก็ตาม...หล่อนเจ็บปวดนะ ทรมานมากด้วย แต่ก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว“เมื่อกี้คุณทำได้ดีมากเลยนะคุณมิ้ม”เจ้าของช่วงขายาวเอ่ยชมเลขาฯ ของตัวเองไม่ขาดปาก หลังจากจบการประชุมใหญ่ และทุกอย่างราบรื่นจนน่าทึ่ง“ไม่ใช่เพราะมิ้มหรอกค่ะ เพราะบอสต่างหาก ลูกค้าถึงได้เชื่อถือและยอมตกลงเซ็นต์สัญญาง่ายกว่าที่คาดคิดเอาไว้”ชายหนุ่มหยุดเดิน และมองเลขาที่ตัวเองเล็กกว่าตนเองไม่น้อย ระดับศีรษะของหล่อนอยู่แค่ปลายคางของ
เลขาเฉิ่มอุ้มรัก ตอนที่1.
ตอนที่1.“เข้ามาครับ”จบเสียงอนุญาตทุ้มทรงอำนาจ เรือนร่างของผู้หญิงที่มีส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรก็ก้าวเข้ามาภายในห้องทำงานกว้างที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูมีสไตล์ของ ธีธัช จรรยาธาดากุลมิรดา อาภากร เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพของประธานกรรมการใหญ่ของบริษัทการเงินยักษ์ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และติดหนึ่งในห้าของทวีปเอเชียเขาเข้ามารับช่วงบริหารงานที่นี่ต่อจากคุณพ่อที่ว่างมือไปได้เกือบๆ ห้าปี ซึ่งตอนนั้นหญิงสาวก็ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว แต่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่สองเดือนเศษเขารับช่วงงานต่อจากบิดา และก็รับช่วงเลขาหน้าห้องต่อจากท่านด้วยเช่นกันตอนแรกเขาปรามาสหญิงสาวเอาไว้ว่าไม่มีทางทนทำงานกับผู้ชายเจ้าระเบียบ และทุกอย่างต้องถูกต้องตรงเป๊ะไร้ที่ติ เพราะคนอย่างเขาไม่เคยรู้จักคำว่าผิดพลาดมาก่อน แต่มิรดากลับทำทุกอย่างได้ตรงตามความต้องการของเขาจนน่าทึ่งไม่มีคำว่าผิดพลาดในการทำงานของหล่อนเช่นกันเพราะอย่างนี้ไงล่ะ เขากับหล่อนจึงร่วมงานกันมาถึงห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนอายุยี่สิบเอ็ดจนตอนนี้หล่อนอายุยี่สิบหกแล้วแต่ถึงแม้วันเวลาจะเคลื่อนผ่านไปหลายปี แต่แม่เลขาทรงประสิทธิภาพตรงหน้าก็
