ตอนที่ 3 สมเพช

มาเฟียเฒ่าหยุดชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นรถคันโปรดของหลานชายคนกลางจอดอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้

“เคนตะ ยังอยู่บ้านอีกเหรอ”

“ครับนายท่าน”

“คัพเค้กล่ะ” คางูยะถามถึงอีกคนเพราะในสมองพอจะประมวลบางอย่างได้

“คุณหนูออกไปมหา’ลัยได้สักพักแล้วครับ”

“ไปเอง!?” เขาเหลียวหน้ามองบอดี้การ์ด เลิกคิ้วเป็นคำถาม

“ครับ”

“ไปตามไอ้หลานชายตัวดีมาพบฉันหน่อย” ทำเอามาเฟียเฒ่าต้องหมุนตัวเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เพื่อจัดการสิ่งที่เพิ่งจะออกคำสั่งเมือคืนนี้

ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาในห้องรับรองด้วยสีหน้าไม่สมอารมณ์นัก

“ทำไมไม่ไปส่งน้อง” ทันทีที่เคนตะเดินเข้ามา คางูยะถามออกไปอย่างไม่ลังเล

“ยัยเค้กไม่ยอมให้ผมไปส่งเอง” เคนตะรู้อยู่แล้วว่าปู่ของเขาจะต่อว่าเรื่องอะไร ทำให้เคนตะโยนความผิดให้กับน้องสาวตัวดีทันที

“แกโตมายังไงวะ ถึงได้ไม่มีปัญญาจัดการเรื่องง่ายๆ”

“ปู่ไม่รู้เหรอว่าผมโตมายังไง!?” เขายียวนออกไปตามนิสัยเดิมๆ

“อย่ามาย้อน ไอ้เคน!!” คางูยะถึงกับตะคอกเสียงดังลั่น จ้องใบหน้าคมของหลานชายอย่างคาดโทษ

“อ้าว ก็ปู่ถามเอง ผมย้อนตรงไหน”

“เคนตะ!!” เสียงเข้มเก็บกลั้นเก็บอารมณ์ไม่ให้ฟาดไม้เท้าใส่หน้าหลานชาย

“ครับ” ทว่าเคนตะยังคงไม่หยุดที่จะกวน ยักคิ้วพร้อมอมยิ้มมุมปาก

“ไปรอยัยเค้กที่มหา’ลัยไป” คางูยะควบคุมอารมณ์ ก่อนจะเอ่ยสั่งดีๆ

“ไม่ไปอ่ะ ไปแล้วเดี๋ยวยัยเค้กก็หาว่าผมไปง้อ”

“งั้นแกเตรียมตัวนอนขัดจรวดอยู่ที่ห้องได้เลย”

“...” เคนตะเงยหน้ามองคนเป็นปู่ทันที

“เดือนนี้ทั้งเดือนแกจะไม่ได้ส่วนแบ่งปันผลสักบาท!!” มาเฟียเฒ่าไม่ได้แค่ขู่ ทว่าคิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ

“เฮ้ย!! ไม่ได้สิ ผมไม่มีทางมานั่งขัดจรวดตัวเองเด็ดขาด” ร่างสูงก้มมองเป้ากางเกง ส่ายหน้าไปมา เมื่อคิดว่าไม่มีเงินซื้อสาวๆมาบำเรอ

“งั้นลุกขึ้น แล้วไปทำตามคำสั่งฉันเดี๋ยวนี้” เมื่อคนเป็นปู่ถือไพ่เหนือกว่า ได้ทีก็รีบออกปากสั่งทันที

ฟู่~

เคนตะลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ไม่มีสิ่งใดที่จะต้องต่อรองให้เสียเวลา ในเมื่อคนที่มีอำนาจตัดช่องทางเดินเกมหมดแล้ว ส่วนตัวเขาทำได้แค่ขับรถออกไปตามพิกัดโดยเร็วเพื่อทำหน้าที่ตัวเองให้จบสิ้น

เอี๊ยดดด~

“นี่เหรอวะ คณะยัยเค้ก” ร่างสูงใหญ่ก้าวขาลงจากรถสปอร์ต กวาดสายตามองรอบๆ เพราะตอนนี้เขายืนอยู่ตึกคณะที่คัพเค้กเรียน

เคนตะสาวเท้าเข้าไปใต้ตึก โดยตลอดทางเดินต่างก็ได้ยินเสียงกรี๊ดและเสียงฮือฮาของสาวๆในคณะได้เป็นอย่างดี

“หึ คณะนี้เด็กหน้าตาโคตรดีทั้งนั้นเลยวะ” เขาเหลือบมองเป็นระยะเพื่อเช็กสาวๆที่เดินผ่านไปผ่านมา รู้สึกว่าการมาครั้งนี้คุ้มค่ายิ่งกว่าการนอนอยู่บ้านเฉยๆ ซะอีก รู้อย่างนี้เขาจะไม่ปฏิเสธให้เสียเวลา

ตึก!

ตึก!

หญิงสาวร่างเล็กเดินพูดคุย หัวเราะกับชายหนุ่มร่างสูง โดยที่อีกฝ่ายโอบเอวบางไม่คิดจะปล่อยห่างจากตัว ทว่าดวงตากลมโตของคัพเค้กกลับโฟกัสใครบางคนที่นั่งกระดิกขาจ้องมองเธออยู่ด้วยท่าทีสมเพช

“พี่เคน!!”