เมื่อโจโจ้ขับรถออกจากหน้าบ้านคัพเค้กได้สักระยะ จึงหันไปถามด้วยความสงสัย“บอกมาว่าทำไมต้องหนี มันเกิดอะไรขึ้น” โจโจ้เหลียวหน้ามองเพื่อนสาวพร้อมสลับมองถนนไปด้วย ยิ่งคัพเค้กเป็นหลานสาวคนเดียวของบ้าน ยิ่งน่าแปลกใจที่เด็กโดนสปอยมาโดยตลอดต้องวิ่งหนีบอดี้การ์ดและให้เขาอื่นมารับ“ฉันจะบอกนายยังไงดี” คัพเค้กคิดไม่ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง จะปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่พูดหรือจะระบายกับเพื่อนหนุ่มดี“เล่ามาเหอะ อยากรู้จะตายแล้วเนี่ย”“...” คนตัวเล็กได้แต่เงียบนิ่ง ถ้าหากเล่าไปมันก็ไม่มีไรดีขึ้นมา“หรือพี่เธอทำอย่างที่ฉันคิดไว้จริง ๆ” จู่ ๆ โจโจ้ก็หันมาขมวดคิ้วอย่างสงสัย แววตาเหมือนรู้อะไรบางอย่าง“นายคิดไร!?” ทำเอาคัพเค้กถามอย่างลุกลี้ลุกลนเพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป“ก็ที่เธอเล่าว่าพี่เคนจูบไงวะ สรุปโดนพี่เขาจูบอีกใช่ไหม ยัยเค้ก”“...” คัพเค้กโล่งใจที่โจโจ้คิดแค่นั้น “นายคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ” ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง“เออดิวะ หรือมันมีมากกว่านั้น”“จะมีได้ไง ตลกแหละ” คัพเค้กเอ่ยกลบเกลื่อน“ไม่มีก็ดีไป”“...” คัพเค้กได้แต่ยิ้มจาง ๆ“แต่ทำไมเธอถึงไม่สนิทกับพี่เคน ทั้ง
ปึง! ปลายเท้าปิดประตูคอนโดตามอารมณ์“เรามาคุยกันดี ๆ ได้ไหมพี่เคน” คัพเค้กอยากให้คนตรงหน้าใจเย็นลง ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาร้อนเรื่องอะไรด้วยซ้ำ การมีแฟนมันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ทำไมเขาถึงมีได้ แบบนี้มันไม่แฟร์สักนิด“จะคุยอะไร ในเมื่อสิ่งที่ฉันสั่งเธอไม่คิดจะทำตาม” เขาก้าวเท้าเดินตามคัพเค้กที่เริ่มจะเดินถอยหลังเรื่อย ๆ อย่างหวาดระแวง“ก็พี่เคนไม่มีเหตุผล”“ฉันไม่มีเหตุผลตรงไหนห๊ะ!!” เคนตะตะคอกตามอารมณ์เดือดดาล ทำเอาคัพเค้กสะดุ้งด้วยความตกใจ พี่เคนคนเดิมไม่หลงเหลือในความทรงจำของเธอแล้วจริง ๆ“สั่งให้บอดี้การ์ดมาเฝ้าเค้ก ให้เค้กอยู่แต่ในบ้าน ห้ามออกไปใน ทำแบบนี้ทำไม” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ ตลอดเวลาเกือบสี่ปีไม่เห็นเขาจะใส่ใจ ดูแลเธอสักนิด พอโดนปู่บังคับให้ดูแลก็ทำหน้าที่เกินที่คาดไว้“ฉันทำเพราะปกป้องตัวเธอเอง” เคนตะเท้าสะเอวพายมือไปยังคนตัวเล็ก“พี่เคนจะด่าว่าเค้กง่ายอีกนะสิที่ออกไปเที่ยวไปมั่วก็เลยอยากจะขัง ขีดเส้นให้เค้ก แบบนี้น่ะเหรอ” คัพเค้กตัดพ้อทันที สิ่งเดียวที่เขามองเธอก็มีแต่สายตาเหยียดหยาม แค่นั้นจริง ๆ“ใช่” และคำตอบที่หลุดจากปากเคนตะแบบไม่ต้องคิด ทำเอาคัพเค้กถึงกับหน้าชา จุกใน
คนตัวเล็กเดินออกมานั่งหน้าทีวีในห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว ความเหงาทำให้คัพเค้กทบทวนสิ่งที่เพิ่งเสียไป สิ่งที่คิดจะเก็บเอาไว้ให้คนรัก แต่ถูกทำลายด้วยฝีมือคนเคยรัก“ทำไมไม่เข้าไปนอน” ร่างสูงใหญ่ยืนพิงขอบประตูจ้องมองคัพเค้กได้สักพักแล้ว แต่ก็ไม่เห็นท่าทีว่าคนใจลอยจะเห็นเขาสักที จนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถามไปก่อน“จะกลับบ้าน” คัพเค้กเอ่ยเสียงห้วน ๆ โดยไม่คิดจะหันไปมองต้นเสียง“มันดึกแล้ว จะกลับทำไม นอนที่นี่แหละ แล้วนี่จะกินไร เดี๋ยว...ฉันสั่งขึ้นมาให้” เคนตะหยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยสรรพนามแทนตัวเองเหมือนเดิม“ไม่ ฉันจะกลับบ้าน” คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวออกจากโซฟา“พูดใหม่!!” เมื่อได้ยินสรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไป คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ“...” คัพเค้กจ้องหน้าเคนตะไม่วางตาแล้วสาวเท้าไปหยิบกุญแจรถของเขาโดยไม่คิดจะเอ่ยขอให้เสียเวลาหมับ!“พูดใหม่!!” มือหนาคว้าแขนคัพเค้กเอาไว้ สั่งประโยคเดิมออกไปเสียงเข้ม “แล้วจะไปไหนห๊ะ!?”“อย่ามายุ่ง” เธอสะบัดแขนแต่ก็ไม่สามารถเป็นอิสระได้“จะเอาแต่ใจตัวเองไปถึงไหน” เคนตะส่ายหัวไปมาพร้อมทั้งแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายออกมา“ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเอง แต่กำลังทำตามที่ต
“คุณหนู คุณหนูอย่าวิ่งค่า” “เค้กจะไปหาพี่เคน” คัพเค้กเหลียวหน้าลงมามองพี่เลี้ยง แล้ววิ่งขึ้นด้านบนต่อ “อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ อยู่ด้านล่างทานขนมก่อนนะคะ” พี่เลี้ยงเอ่ยห้ามเอาไว้ตามคำสั่งเคนตะ หลอกล่อด้วยของชอบของคุณหนู“ไม่ค่ะ เค้กอยากไปอวดกระเป๋าใบใหม่ที่คุณปู่เพิ่งส่งมาให้” คัพเค้กไม่ฟังคำเอ่ยห้ามจากพี่เลี้ยงแต่อย่างใด วิ่งขึ้นบันไดไปห้องนอนพี่ชายคนกลางทันทีเพราะในบรรดาพี่ชายทั้งหมด คงจะมีแค่เคนตะที่มีเวลาให้เธอและตามใจเธอที่สุด ไม่ว่าอยากได้อะไรเคนตะไม่เคยขัดใจเลยสักครั้งและมันคงจะเป็นแบบนั้นตลอดไปคัพเค้กในชุดยูนิฟอร์มมอต้นที่เพิ่งเรียนจบหมาด ๆ ถือกระเป๋าใบใหม่ของขวัญวันเรียนจบจากคางูยะ เธอเอื้อมมือเปิดประตูห้องโดยที่ไม่คิดจะขออนุญาตเจ้าของห้องเพราะเป็นเรื่องปกติที่ทำเป็นประจำอยู่แล้ว “ซื้ดดด~ อย่างนั้นแหละ ดีมาก” ภาพที่เห็นคือภาพของเคนตะกำลังนั่งปลายเตียง โดยมีหญิงสาวผมสีบรอนซ์กำลังก้ม ๆ เงย ๆ บริเวณหน้าขาเคนตะและเขากำลังใช้มือในการบังคับศีรษะให้ขยับเข้าออกพร้อมทั้งเสียงครางด้วยความสุขสมกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั่นทำให้ตุบ! กระเป๋าแบรนด์ดังหล่นลงไปวางกับพื้น “คัพเค้ก!!” สายตาคมเหลือบ
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงคัพเค้กเหยียบคันเร่งช้าลงเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี จะหนีไปอยู่กับโจโจ้ก็รู้ดีว่าเคนตะต้องหาเจอแน่นอน แต่ถ้าไปค้างที่อื่นที่ไม่ใช่คอนโดตัวเองก็ไม่รู้อีกจะไปที่ไหนดี ไม่เคยสักครั้งที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว ยิ่งถ้าต่างจังหวัดด้วยแล้ว อย่างน้อย ๆ ต้องมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยคัพเค้กเลี้ยวเข้าห้างเพื่อซื้อโทรศัพท์ก่อนเป็นอันดับแรก แล้วค่อยคิดหาทางอีกทีเมื่อได้สิ่งที่ต้องการอย่างแรกที่คััพเค้กทำก็คือติดต่อหา ‘คริสเตียน’“พี่คริส”(เปลี่ยนเบอร์โทรเหรอเค้ก มีอะไรรึเปล่า) ปลายสายถามอย่างงุนงงและสงสัย“ไม่มีไรหรอกค่า พี่คริสไปฮันนีมูนเป็นยังไงบ้าง ความสุขทะลักออกมายังคะ!?” น้ำเสียงอิจฉาพี่ชายเอ่ยถาม อยากจะมีความสุขกับเขาบ้าง แต่คงไม่มีวันนั้น(ถ้าอยู่บ้านแล้วเหงา ตามพี่มาไหม) คริสเตียนสัมผัสได้ถึงน้ำเสียง แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความจึงเอ่ยชวนน้องสาวมาคลายเครียดแทนการอยู่บ้าน“ไม่เอาหรอกค่ะ ไปแล้วเดี๋ยวจะตาร้อนกว่าเดิม” คัพเค้กตอบกลับไปย่นจมูกส่ายหน้าอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ(หึ งั้นรอพี่กลับไทย ค่อยไปเชียงใหม่พร้อมกัน พี่จะพารวงข้าวไปพักที่นั้น)“โอเคค่า ฮันนีมูนให้สนุกนะ
วันต่อมาคัพเค้กในชุดแซกกางเกงขายาวผูกโบว์ด้านหลังโชว์แผนหลังขาวเนียน ความจริงอากาศที่นี่ค่อยข้างหนาว ทว่าเธอยอมใส่ชุดนี้เพื่อที่จะออกมาถ่ายรูปกับดอกไม้ในสวน เมื่อเดินมาถึงล็อบบี้รีสอร์ตสายตาหวานเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นชิน“พี่เคน” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบาเคนตะที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอสายตาไปปะทะเข้ากับคนตัวเล็กก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาในทันที“อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม” ดวงตาสีน้ำข้าวจ้องมองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ“ยังไม่กลับไปอีกเหรอ” คัพเค้กกอดอกแววตาไม่ได้ญาติดีสักนิด ถามกลับไปเสียงแข็ง ๆ“เค้กกลับวันไหนพี่กลับวันนั้น” เขาตอบด้วยท่าทีอ่อนลง“พี่เคนกลับไปทำงานเถอะ สองสามวันจะกลับไป” ในเมื่อพี่ชายของเขาไม่ได้คิดจะย้อนเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อวาน เธอเองไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นมาอีก“พี่ว่าง ให้พี่อยู่กับเค้กนะ”“แต่เค้กอึดอัด” คัพเค้กบอกตรง ๆ“ทนหน่อยแล้วกัน แค่สองสามวันเอง” เคนตะยังคงดื้อด้าน เดินไปหยิบกล้องถ่ายรูปที่วางบนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมาสะพายแล้วเดินกลับมาหาคัพเค้ก “ตกลงจะไปเที่ยวไหน”“เค้กไม่ได้พารถมา เดินเล่นในสวนรีสอร์ตนี่แหละ” คนตัวเล็กเผลอตอบอย่างลืมตัว“พี่เช่ารถไว
“ทำไมมองพี่แบบนั้น” เคนตะขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเดินกลับมาแล้วเห็นสายตาจับผิดจากคัพเค้ก“เปล่า” ทว่าคัพเค้กปฏิเสธ ไม่คิดจะล้ำเส้น“อยากถามไรก็ถาม จะได้ตอบ”“ก็บอกอยู่ว่าเปล่า”“แน่ใจ!?” เขายื่นหน้ามาใกล้ ๆ“เอ๊ะ!!” ทำให้คนตัวเล็กออกอาการหัวเสียขึ้นมา“โอเค ๆ เอาเสื้อใส่ไว้” ร่างสูงใหญ่ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ แล้วเดินวนไปด้านหลังสวมเสื้อคลุมไหล่มนวิ้ว~ คัพเค้กเบี่ยงไหล่ คว้าเสื้อมาสวมทับเอง ไม่แคร์สายตาที่มองเธออย่างเหนื่อย ๆ“อยากถ่ายรูปไหม” เคนตะเปลี่ยนเรื่องเพราะอยากให้บรรยากาศดีขึ้นทว่า...อีกคนไม่ได้สนใจคำถามและทำเหมือนกับว่าเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น“เค้กหิว” คนตัวเล็กหมุนตัวเดินไปที่ร้านอาหาร ร้านที่เล็งไว้ตั้งแต่นั่งรถเข้ามาแล้วทำให้คนที่รอตามใจต้องเดินตามคัพเค้กไปร้านที่ทำด้วยไม้ไผ่อย่างขัดไม่ได้“เดี๋ยวพี่สั่งให้นะ” เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขาจึงเลือกที่จะทำหน้าที่ทันที“...” คัพเค้กไม่ได้คิดจะขัด เธอเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นแทนการสนทนา บรรยากาศรอบ ๆ ถึงแม้จะสวยสบายตาและเย็นสดชื่นกาย แต่ตอนนี้ต่างฝ่ายก็ต่างร้อนรนใจ คนหนึ่งก็อยากจะให้เวลาผ่านไปเร็ว ๆ จะได้กลั
คนตัวเล็กกระตุกเกร็งเสร็จสมตามที่เคนตะนำทาง เขายันตัวลุกขึ้นไปคร่อมแล้วใช้ปลายแก่นกายลูบไล้ปากทางที่เปียกชื้น“อ๊าย! พะพอก่อน” ไม่ทันที่เคนตะจะได้แทรกตัวตนเข้าไป คัพเค้กก็ยกสะโพกขยับตัวหนี ไม่ใช่อาการลังเลแต่เธอยังไม่ชินกับขนาดของเขามากกว่า“ต่อเลยนะ พี่เจ็บจนมันจะระเบิดอยู่แล้ว” เคนตะก้มสายตาให้คัพเค้กมองตาม“อึก!” ทำเอาคนที่สัมผัสได้ถึงขนาดต้องกลืนน้ำลายเมื่อเห็นชัดเต็มสองตา“นะครับ พี่อยากมีความสุขเหมือนกับเค้กบ้าง” เขาซุกใบหน้าลงไปคลอเคลียพวงแก้ม จูบเบา ๆ ให้พอรู้สึกจักจี้ ส่วนมือปลาหมึกนั่นยังคงลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งไม่ปล่อยห่าง“ครั้งนี้มันไม่เจ็บแล้วใช่ไหมคะ”จุ๊บ! เคนตะจูบหนัก ๆ ตรงปลายจมูก“ไม่ครับ พี่จะทำให้เค้กของพี่มีความสุขที่สุด” ก่อนจะเลื่อนลงมาประกบปากดูดเร้าอารมณ์แล้วค่อย ๆ แทรกแก่นกายเข้าไปทีละนิด มือซ้ายลูบเส้นผมที่นุ่มมือ ส่วนมือขวายกเรียวขาของคนใต้ร่างให้กว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกเข้าไปผ่านความฉ่ำวาวจนสุดลำ“อ้ะ!” คัพเค้กสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวที่เข้ามา มันอบอุ่นจนยากจะผลักไสฟึ่บ!“เจ็บเหรอ” เขาถามอย่างเป็นห่วง“มะ..ไม่ค่ะ” เธอขยุ้มผ้าปูที่นอน ส่ายหน้าปฏิเสธไปมา“
รถสปอร์ตจอดหน้าคฤหาสน์ตระกูลซามูเอล ไมก้าเดินเข้าไปด้านในโดยไม่สนบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้า“เข้าไม่ได้!!”“ถอยไป!” เขากดเสียงทุ้มต่ำ จับจ้องไปด้านหน้าเพียงอย่างเดียว“บอกว่าเข้าไม่ได้ไงวะ” บอดี้การ์ดราวสิบคนเข้ามายืนขวางเป็นทางยาว“...” แต่ไมก้าไม่สนดันตัวเองเพื่อจะเข้าไปให้ได้ วันนี้เขาต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นคือใคร“เฮ้ย! ไปบอกนายว่าคุณไมก้าบุกเข้ามาที่นี่” ลูกน้องที่ยืนด้านหน้าสุดกระซิบบอกข้าง ๆ อย่างไว“ได้ลูกพี่”“หลีกไปไงวะ” ตอนนี้ไมก้าทั้งดันทั้งผลัก แต่ก็ไม่สามารถทะลายกำแพงจากแขนหนาของบอดี้การ์ดได้เลยจนกระทั่งลูกน้องวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างลุกลี้ลุกลนเพื่อหาเจ้านายหนุ่ม ที่ตอนนี้กำลังนั่งดูบางอย่างในโทรศัพท์‘อย่าลืมส่งคนมา วันนี้ผมลงมือแล้ว’ ข้อความจากเคนตะส่งตรงเข้าโทรศัพท์มือถือคริสเตียน“มีไร!?” เห็นสีหน้าลูกหน้าแปลกเลยถามทันที“เอ่อ...คุณไมก้าบุกมาที่นี่ครับ”“อืม” คริสเตียนพยักหน้ารับรู้ จนสายตาเหลือบไปเห็นลูกน้องคนสนิท “ไอ้อะเดล ทำไมมึงไม่ตามคัพเค้ก”“คุณหนูไปกับเพื่อนสนิทครับ ไม่ให้ผมตามไป”คริสเตียนพยักหน้าอีกครั้งอย่างเข้าใจเพราะรู้ว่า เพื่อนสนิทคัพเค้กคนนี
โรงแรมหรู (สองวันต่อมา)ชายวัยกลางคนเข้ามาในโรงแรมเพื่อพบเจ้านายตัวเอง“นายน้อยล่ะ”“ด้านในครับ”ตึกตึก! ไมก้าหยุดนิ่ง มองคนที่กล้าขัดคำสั่ง และมาปรากฏตัวตรงหน้าในวินาทีนี้“อาไรอันจะมา ทำไมไม่บอกผมก่อน” เขาถามเสียงนิ่งเรียบ“อาเคลียร์งานเสร็จหมดแล้ว ก็เลยตามมา”“แต่ผมไม่ได้จะมาอยู่ไทยนาน ไม่จำเป็น” ไมก้าเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้า“ช่วงนี้นายน้อยดูมีลับลมคมใน นายน้อยคิดจะทำอะไร” ชายวัยกลางคนถามอย่างเป็นห่วง“เปล่าครับ ผมโตแล้วเลยอยากใช้ชีวิตตามใจตัวเองบ้าง บางทีมันก็เหนื่อยที่ต้องทำงาน ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ”“...” ไรอันถึงกับยิ้มมุมปาก ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากเจ้านาย“ผมขอละครับ ให้ความเป็นส่วนตัวผมบ้าง”“อาไม่ได้จะล้ำเส้น แค่อยากซัพพอร์ตก็เท่านั้น แต่ถ้านายน้อยอึดอัด อาก็จะกลับยุโรป” ชายวัยกลางคนตัดพ้อทันทีแล้วหมุนตัวเพื่อออกจากห้อง“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ก่อนที่ไมก้าจะกล่าวต่อ“ผม แต่อาจะกลับไปดูงานอื่นต่อ นายน้อยไว้ใจอาเถอะ แค่ตามมาดูให้หายห่วง”“ขอบคุณอามากครับ อาดีกับผมเสมอ”ไรอันโค้งศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องฟึ่บ! ไมก้าทิ้งตัวนั่งบนโซฟากลางห้อง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นเมื่อมี
โรงแรมหรูร่างสูงใหญ่ตวัดขาลงจากรถสปอร์ตแล้วมุ่งหน้าเข้าโรงแรม เดินเข้าไปดักหน้าร่างสูงอีกคนที่กำลังออกจากที่นั้น“ขอคุยด้วยหน่อย”“ไม่ว่าง” ไมก้าไม่หันไปสบตา เลี่ยงตัวเองเดินหน้าต่อ“แต่เรื่องนี้สำคัญ” เคนตะไม่ละความพยายาม ยังคงรั้งโดยประโยคที่คิดว่าอีกฝ่ายต้องสนใจ“...” แต่ไมก้าไม่กล่าวอะไร“แค่แป๊บเดียว คุยจบจะลุกออกไปก็ได้”ไมก้าตัดสินใจหมุนตัวเข้าโรงแรมอีกครั้ง ทว่าเคนตะกลับเอ่ยต่อ “ขอเปิดห้องนะ”“งั้นกูไม่คุย” ดวงตาคมตวัดมามองด้วยหางตา ปกติแล้วถ้าเป็นคริสเตียนจะเป็นเขาเองที่เข้าไปหาเรื่อง แต่กับเคนตะเขารู้ว่าร่างสูงใหญ่ไม่ได้อย่างยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจ จึงไม่อยากใส่ใจนัก“ถ้าไม่สำคัญ กูจะมาคุยกับมึงก่อนมั้ย”“เออ เปิดก็เปิด”ภายในห้องส่วนตัว ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันสักพักใหญ่ ก่อนที่คนที่คิดจะเจรจากล่าวออกมาก่อน“เรื่อง...คนที่ฆ่าพ่อแม่เรา”“หึ เรื่องนี้มึงกลับไปถามปู่มึงเองเถอะ น่าจะรู้รายละเอียดดี” ไมก้าคิดมาตลอดว่าเรื่องนี้ต้องมีคนรื้อฟื้นขึ้นสักวัน และเขาเองก็รอเวลานี้มานาน เวลาที่จะได้ชำระแค้นให้กับวงตระกูล“จนป่านนี้มึงยังเข้าใจว่าเป็นปู่กูอีกเหรอวะ” เคนตะถามกลับทันที“กูไม่รู้
ห้องลับสองพี่น้องนั่งประชุมภายในห้องลับโดยมีปลายสายจากญี่ปุ่นร่วมวางแผนด้วย(สรุปว่ามันเป็นใคร) คูเปอร์ถามด้วยความสงสัยและเหนื่อยกับการต้องลุ้นอยู่ตลอด“ยังไม่เคยเห็นหน้า กูจะรู้ไหม” เคนตะที่ทำงานนี้หลักบอกอย่างกวน ๆ“อะไรของมึง ทำไมยืดเยื้อจังวะ” คริสเตียนส่ายหน้ากับผลงานที่ล่าช้า“นัดกี่ครั้ง มันก็ไม่มา อุตส่าห์ไปดักรอก่อน แต่ก็ไม่เจอ แล้วแบบนี้กูจะเอาอะไรมายืนยันกับพวกมึง”“มึงคิดจะขโมยข้อมูลอย่างที่รวงข้าวเคยทำเหรอ”“ไม่แน่ใจวะ” เคนตะไม่สามารถตอบได้เลยว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร ไม่รู้เป้าหมายต้องการจะฆ่าเขาหรือล่วงความลับกันแน่ “นี่ปู่เงียบ ๆ ไปไม่รู้มีแผนอะไรรึเปล่า” ก่อนจะนึกถึงอีกคนที่ตั้งแต่สั่งให้ดูแลคัพเค้กก็ไม่ยอมออกจากห้อง ปรากฏให้เห็น(รีบลงมือ) ปลายสายจากญี่ปุ่นเงียบฟังพี่ ๆ พูดอยู่นาน สุดท้ายก็ปริปากเอ่ยสั่ง“ลงมือเองเลยไหม มึงถนัดงานโหด ๆ ไม่ใช่เหรอ” เคนตะสั่งบ้าง ความจริงงานนี้น่าจะเหมาะกับคริสเตียนหรือไม่ก็คูเปอร์มากกว่า โดยเฉพาะน้องชายที่มีนิสัยเด็ดขาดและใจนิ่ง ไม่โลเลง่าย ๆ ทว่าไม่ว่ากี่ครั้งเป้าหมายก็ยังเลือกเขาในการเข้างาน ผลสรุปเลยต้องเป็นเขาที่ต้องลงมื
ลมแอร์พัดผ่านผิวขาวเนียนที่โผล่จากผ้าห่ม ทว่าคนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกแหนบหนาวเลยสักนิด ไม่รู้เป็นเพราะความร้อนรุ่มในร่างกายหรือไออุ่นจากคนข้าง ๆ ที่นอนกอดเธออยู่เพราะตอนนี้เขาและเธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัว นอนกอดกันโดยที่เนื้อแนบสัมผัสกันอย่างว้าวุ้น ขยับติดนิดเดียวก็เล่นเอาเสียวซ่านเหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่านตลอดเวลา“พี่เคน”“อือ” เขาขานรับเพียงในลำคอ“เรื่องของเรา...” คัพเค้กสลัดความร้อนรุ่มออกจากหัวก่อน อยากพูดในสิ่งสำคัญสำหรับเขาและเธอมากกว่า“...” เคนตะนอนฟังเงียบ ๆ คาดเดาได้ตั้งแต่เธอเรียกชื่อเขาแล้ว“เค้กพร้อมแล้วนะคะ เค้กไม่อยากพิสูจน์อะไรอีกแล้ว” เธอพร้อมแล้วเพราะตอนนี้บาดแผลในอดีตมันไม่หลงเหลืออีกแล้ว ในหัวใจตอนนี้มีแต่คำว่า ‘รัก’ คำเดียวแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเข้ามายืนตรงกลางใจ ยืนที่เดิมที่เขาอยู่มาตลอด“ไม่อยากพิสูจน์แล้วเหรอ”“ไม่แล้วค่ะ เราจะบอกเรื่องของเรากันพรุ่งนี้ดีไหมคะ” คัพเค้กเงยหน้าขึ้นไปสบตาและรอคำตอบ“...” เขาส่งยิ้มเพียงแววตา ก่อนจะพยักหน้ารับ“ทำไมพี่เคนดูไม่ดีใจเลย” คนชั่งสังเกตขมวดคิ้วถาม“คิดมากอีกแล้วที่รักของพี่” เคนตะจึงก้มลงมาจูบขมับหนัก ๆ เพื่อปลอบโยนแต่แล
ห้องเช่าอพาร์ตเม้นต์สองหนุ่มมาเฟียลงจากรถตัวเองแล้วยืนมองตึกห้องเช่าที่ออกจะทรุดโทรม ข้าง ๆ มีคนงานตั้งวงนั่งเมาสุรากันตั้งแต่หัววัน สภาพแต่ละคนแทบจะดูไม่ได้ หากดึกดื่นคงจะอันตรายน่าดูถ้าเดินผ่านกลุ่มขี้เมาพวกนี้“พี่แน่ใจนะว่าแพรพักอยู่ที่นี่” เคนตะส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อทอดสายตามองสภาพแวดล้อม“ไอ้อดัมเป็นคนสืบ” แค่คริสเตียนเอ่ยชื่อลูกน้องคนนี้ก็สามารถเรียกความมั่นใจให้กับเคนตะได้แล้วตั้งแต่กลับจากฮันนีมูนเขาก็สั่งให้อดัมทำหน้าที่นี้โดยปิดเป็นความลับไม่ให้คางูยะรู้ว่ากำลังตามหาผู้หญิงที่ชื่อ แพร์พีญา หรือ แพร ผู้หญิงที่ขาดการติดต่อจากพวกเขาเกือบห้าปีเต็ม“ว้าววว หล่อจัง มีไรถามแนนนี่ได้นะคะ แนนนี่เป็นเจ้าของตึกนี้” ลูกสาวเจ้าของอพาร์ตเมนต์ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า รีบวิ่งแจ้นเข้ามาทักทาย“ตึกนี้มีคนพักชื่อแพร์พีญารึเปล่า” เคนตะเป็นฝ่ายถามก่อน“แพร์พีญา!” มืออวบเกาศีรษะตัวเอง ทวนชื่อนั้นซ้ำ ๆ แต่ก็ไม่คุ้นหรือเคยได้ยินมาก่อน“รู้จักไหม” ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นน้องถามอีกครั้ง“ไม่อ่ะค่ะ”“...” ทำให้เคนตะหันไปมองหน้าคริสเตียนถามด้วยสายตาว่าจะเอาไงต่อ“แน่ใจนะว่าไม่เคยได้ยิน” เสียงนิ่งเรียบเอ่ยออกม
ตึก!ตึก!ร่างสูงใหญ่เข้าไปด้านในโรงแรมหรูกวาดสายตามองหาเป้าหมายที่นัดไว้ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งมีเด็กหนุ่มหน้าใสเดินเข้ามาหา ส่งคีย์การ์ดให้และนำทางไปชั้นที่ต้องการความเป็นส่วนตัว“เชิญครับ” เด็กหนุ่มผายมือเปิดทาง ก่อนที่ห้องหรูจะเปิดให้เคนตะแทรกตัวเข้าไป“มาแล้วเหรอคะ” เจ้าของห้องเอ่ยทักทายทันที โปรยยิ้มเชิญชวนชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมีชั้นเชิง“...” เคนตะไม่ตอบ แต่ใช้สายตาสื่อความหมายบางอย่างแทน แค่แววตาแค่นี้ก็ทำเอาคนมองแทบจะคลานเข่าเข้าหาแล้ว“มานั่งก่อนสิคะ” ชาช่าจับมือและจูงไปนั่งโซฟากึ่งกลางห้อง“ไหนแดดดี้คุณล่ะครับ” เขาหย่อนตัวลงนั่งพาดมือขึ้นตั้งบนพนักด้วยท่าทีสบาย ถามหาคนที่ต้องการพบเขามากที่สุด“คุณเคนมาช้า แดดดี้รอไม่ไหวเลยออกไปด้านนอกแล้วล่ะค่ะ” เธอบอกพร้อมขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ใช้นิ้วเรียวเขี่ยเม็ดกระดุมเสื้อที่แหวกลงมาเกือบกลางอกเคนตะก้มมองการกระทำทุกอย่างเลื่อนมือลงไปรั้งท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน“แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้เจอแดดดี้คุณ”“อยากเจอขนาดนั้นเลยเหรอคะ จริงจังหรือเปล่า”“ผมดูเป็นคนไม่จริงจังเหรอ” นิ้วเรียวเปลี่ยนจากท้ายทอยเป็นลูบไหล่มนแทน“ก็คู่ควงคุณเยอะ...ช่าจะ
ครืดดด ครืดดดดวงตาสีน้ำข้าวเหลือบมองโทรศัพท์ที่สั่นสักพักใหญ่แล้ว แต่เขายังคงขับรถต่อไปไม่ได้คิดจะรับสายหรือตัดสายทิ้งจนกระทั่งไม่นานเสียงโทรเข้าเงียบไปทว่า...มีข้อความส่งเข้ามาแทน‘โกรธเหรอ’‘พี่เคนรีบสายเค้กหน่อยนะ’เคนตะอ่านทุกข้อความ นิ้วเรียวหมายจะพิมพ์ตอบกลับ แต่จังหวะนั้นกลับมีสายเรียกเข้าซะก่อน“ครับ” เขาขานรับ วางโทรศัพท์ลงด้านข้างเหมือนเดิมเพื่อต่อสายซิ้งค์กับรถ(คุณเคนตะอยู่ไหนแล้วคะ)“อดใจคิดถึงผมไม่ไหวแล้วเหรอครับ” เคนตะหยอดไปเสียงหวาน ออดอ้อนสไตล์หนุ่มเจ้าสำราญ(รู้ใจตลอดเลย)“หึ”(แต่วันนี้อดไปก่อนนะแดดดี้มาด้วย) เธอบอกอย่างเซ็ง ๆ“หว่า~ แล้วคืนนี้ล่ะครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดายหนักหนา(ช่าทบต้นทบดอกให้เลยค่ะ)“แบบนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นคู่ควงของผม”(แค่คู่ควงเองเหรอคะ)“...”(ถ้าช่าอยากได้มากกว่านั้น...คุณเคนจะให้ช่าได้ไหม) ชาช่าเว้นวรรคให้อีกฝ่ายคิดแล้วเอ่ยขออย่างที่รู้ความหมายกันดี“หึ ผมขอดูผลงานคืนนี้ก่อนแล้วกันว่าคุ้มกับสิ่งที่ผมต้องแลกไหม”(งั้นช่าทุ่มสุดตัวเลยค่ะ)“อยากให้ถึงคืนนี้เร็ว ๆ จัง”(ฮ่า ๆ ตกลงคุณเคนถึงไหนแล้วคะเนี่ย ยังไม่ตอบช่าเลย) ชาช่าหัวเราะกล
สนามบินเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง เป้าหมายที่แท้จริงไม่ได้มาพักผ่อน ทว่าไมก้าต้องการมาสืบเรื่องน้องสาวที่ยังมีชีวิตอยู่และเมื่อรู้ข้อมูลบางอย่างว่าน้องสายเลือดเดียวกันอยู่เมืองไทย เขาจึงหาโอกาสมาที่นี่ทันที โดยให้ลูกน้องเก่าแก่ทำงานแทน“เชิญทางนี้ครับ”“...” เขาเดินตามเงียบ ๆ“พวกมันรอนายน้อยที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว” ลูกน้องที่เมืองไทยรายงาน“...”“ส่วนเรื่องคริสเตียน ตอนนี้มันกลับจากฮันนีมูนและน้องชายมันก็อยู่ที่นี่ด้วย”“ทั้งคู่!?” ไมก้าถามขึ้นบ้าง“แค่เคนตะ อีกคนมาไทยล่าสุดงานแต่งคริสเตียน”“อืม รีบไปโรงแรมกันก่อน”ไมก้าเข้าไปนั่งในรถเตรียมไปโรงแรมที่นัดสายสืบเอาไว้ อยากจะสืบเรื่องให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้หลีกเลี่ยงการตอบคำถามไรอันคฤหาสน์ตระกูลซามูเอลเช้าวันรุ่งขึ้นคัพเค้กเอ่ยปากไล่เคนตะให้ออกจากห้องตั้งแต่ฟ้าไม่สร่าง เหตุผลเดียวคือไม่อยากให้ใครเห็น“เช้าอยู่เลย ให้พี่นอนต่ออีกนิดนะ” เคนตะซุกหน้าลงตรงเนินอก แขนกอดรัดคนตัวเล็กไม่ยอมปล่อย“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า” เธอผลักเขาออกอีกครั้ง“ให้เขาเห็นไปสิ” คนดื้อด้านไม่สนอะไรทั้งนั้นนอนแนบหน้าบนเต้านิ่ม ๆ หลั