ตอนที่ 13 ความเป็นจริง Part1

ร้านอาหารของหยวนจือหลินเปิดกิจการมาได้เกือบครึ่งเดือนแล้วนางรู้สึกยินดีมากที่อาหารขายหมดแทบทุกวัน บางวันลูกค้าแทบจะร้องโอดโอยเพราะมาซื้อไม่ทันแม้ว่านางจะเตรียมวัตถุดิบเผื่อเอาไว้มากพอสมควรก็ตาม

เป้าหมายต่อไปคือการเปิดร้านขายอาหารในเมืองเพิ่มอีกสักร้าน นางจะเก็บเงินเอาไว้ให้มากๆ เพื่อความมั่นคงของครอบครัว เด็กๆ และสามีของนางจะได้ไม่ต้องลำบากอีก

วันนี้เป็นวันหยุดของร้านเมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยวนจือหลินจึงนอนพักผ่อนที่หน้าระเบียงบ้านโดยมีมือน้อยๆ ของอาเฟยและอาชิงคอยนวดบริเวณขาและแขนของนางให้ลมเย็นๆ ทำให้นางแทบจะหลับไปอยู่แล้ว

“เก่งมากเลยอาเฟยอาชิงนวดเก่งขึ้นกันแล้วนี่นา”

“อาชิงฝึกนวดตั้งนานเลยนะเจ้าคะ”

“จริงหรือ?”

“จริงสิขอรับท่านอาเต๋อหมิงชมนางอยู่เรื่อยว่าฝีมือของนางนั้นดียิ่งกว่าสตรีในหอโคมแดงอีก”

“อะไรนะ!”

“หืม อะไรหรือขอรับ? ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”

“อะ เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ”

‘เจ้าพวกนั้นกล้าพูดเรื่องในหอนางโลมให้ลูกๆ ของนางฟังได้อย่างไร เดี๋ยวเถอะพรุ่งนี้เจอกันข้าจะจัดการให้หนักเลย’

บ่นในใจได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นสามีตะโกนเรียกนางจากหลังเรือน

“หลินเอ๋อร์เจ้าอยู่ที่ไหน”

“ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะมีอะไรหรือเจ้าคะ”

“เจ้าอยู่บ้านกับลูกๆนะ ข้าจะไปหาปลาที่ทะเลสาปท้ายหมู่บ้านกับหย่งฉีเสียหน่อย”

“แค่หย่งฉีหรือเจ้าคะ?”

“ก็ใช่น่ะสิข้าไปแล้วนะเดี๋ยวจะมืดค่ำไปเสียก่อน”

“เจ้าค่ะ”

หลี่หงอี้ยิ้มให้ภรรยาก่อนจะเดินไปถือเอาตระกร้าขึ้นสะพายที่ด้านหลัง หยวนจือหลินที่นึกขึ้นได้ว่าวันก่อนได้ไม้ฉมวกปลายแหลมมาจากหัวหน้าหมู่บ้านจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปหยิบมาแล้ววิ่งตามหลังหลี่หงอี้ไปด้วยความรวดเร็ว

“ท่านพี่ท่านเอาสิ่งนี้ไปด้วยสิเจ้าคะหากท่านได้ปลามาเยอะๆ ข้าจะเอาทำเป็นปลาร้าจะได้เพิ่มเมนูเด็ดของร้านด้วยเจ้าคะ”

“ปลาอะไรนะ”

“ปลาร้าเจ้าค่ะไว้ข้าจะทำให้ท่านดู”

หยวนจือหลินพูดจบก็รีบผลักหลังเขาให้เดินออกไปจากหน้าบ้านทันที

“ไปเถอะเจ้าค่ะข้าจะทำความสะอาดบ้านและทำอาหารไว้รอพวกท่าน”

“ก็ได้ๆ”

หลี่หงอี้หอมแก้มนางไปฟอดหนึ่งทำให้หยวนจือหลินเขินหนักมากแม้ว่านางจะเป็นภรรยาของเขาแต่ก็เป็นเพียงภรรยาในนามเท่านั้น เจ้าของร่างนี้ต่างหากเล่าที่เป็นภรรยาตัวจริง

‘หากว่าเจ้าของร่างนี้กลับมาได้จริงๆ แล้วนางจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ เฮ้อ…’

หยวนจือหลินสะบัดศรีษะไล่ความคิดที่เป็นกังวลใจอยู่นั้นออกไป

‘แต่จะเป็นไรไปหากว่านางจะเปิดใจกับเขาดูสักครั้งแม้วันหนึ่งจะต้องจากกันก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย’

แต่สิ่งหนึ่งที่นางต้องทำนั่นคือคลายความสงสัยในตัวตนของสามีของนางให้ได้ คนอะไรเมื่อดูดีๆ ช่างหล่อเหลาไม่เบา

รูปร่างหน้าตาไม่น่าใช่ชาวบ้านอย่างธรรมดาแน่นอนไหนจะครึ่งเดือนที่ผ่านมาคนของเขาก็หลุดปากเอ่ยเรื่องของพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง ทำให้นางยิ่งสงสัยในตัวตนของพวกเขามากยิ่งขึ้น

หยวนจือหลินเมื่อเห็นว่าหลี่หงอี้ออกไปนานพอสมควรแล้วนางจึงรีบเข้าไปในบ้านมุ่งหน้าไปหาเด็กน้อยทั้งสองทันที

“อาเฟย อาชิง”

“เจ้าคะท่านแม่”

“มีอะไรหรือขอรับท่านแม่”

“ท่านพ่อของเจ้าลืมของน่ะข้าจะเอาไปให้เขาก่อน พวกเจ้ารอข้าอยู่ในบ้านห้ามออกไปไหนทั้งนั้นเข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจเจ้าค่ะ / เข้าใจขอรับ”

“ดีมาก กลับมาเดี๋ยวข้ามีรางวัลมาให้” 

“เย่ๆ”

หยวนจือหลินออกจากบ้านแล้วตามไปที่ทะเลสาปหมู่บ้าน ระหว่างทางไปที่ทะเลสาปนั้นต้องผ่านบ้านร้างที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ บ้านเก่าแก่ที่ถูกสร้างเอาไว้ริมน้ำนั้นเท่าที่นางจำได้น่าจะถูกทิ้งร้างมานานหลายชั่วอายุคนได้ยินชาวบ้านเล่ากันต่อๆ มาว่าในทุกคืนวันพระนั้นจะมีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังมาจากด้านในพร้อมกับเงาใส่ชุดขาวยืนอยู่ริมระเบียง

นางที่กำลังจะเข้าใกล้บริเวณถึงกับต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก กลางวันแสกๆ เช่นนี้คงไม่มีอะไรหรอกกระมัง

เพราะความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของสามีทั้งความหวาดกลัวในเรื่องเล่านั้น ทำให้นางชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปยังจุดมุ่งหมายที่ทะเลสาปท้ายหมู่บ้านด้วยความรวดเร็ว

เมื่อคิดว่าพ้นจากบ้านร้างนั้นแล้วนางก็หยุดพักก่อนจะหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย

‘บ้าจริงหากไม่ใช่ว่าต้องสืบความจริงล่ะก็ข้าไม่มีทางยอมมาเป็นแน่’

หยวนจือหลินเดินต่อไปอีกเพียงไม่ถึงสิบก้าวก็ได้ยินเสียงของกลุ่มคนกำลังตะโกนโหวกเหวกกันดังไปทั่วท้องน้ำ นางค่อยๆ เดินไปหลบตรงพุ่มไม้ข้างต้นไม้ใหญ่เพื่อซุ่มดูพวกเขา

เมื่อมองไปยังทะเลสาปนั้นก็เห็นคนจำนวนหนึ่งกำลังงมหาปลาในทะเลสาปกันอย่างขยันขันแข็ง แต่เมื่อมองดูอย่างตั้งใจถึงรู้ว่าคนบางส่วนเป็นเหล่าสหายของเขานั่นเอง

‘ไหนบอกไปกันแค่สองคนแล้วนี่อะไรอยู่กันเป็นสิบเลยจะโกหกกันทำไมเล่า’

เมื่อเห็นว่ามีแต่คนรู้จักกันทั้งนั้นหยวนจือหลินจึงถอดใจเกือบจะเดินกลับบ้านแล้วหากว่าไม่ได้ยินที่บุรุษผู้หนึ่งเรียกขานสามีของนางขึ้นมาเสียก่อน

“ท่านแม่ทัพข้าได้ปลาแล้วขอรับ”

“ตัวใหญ่มากเลยหย่งฉีเจ้าช่างมือดีเสียจริง”

“แน่นอนอยู่แล้วข้าเป็นทหารที่มีฝีมือเก่งกาจถึงเพียงนี้ ก็แค่การจับปลาเหตุใดจะทำไม่ได้กัน ฮ่าๆๆ”

“ขี้อวดเสียจริง”

‘ทหารงั้นหรือ?’

“เอามาใส่ตระกร้าสิรีบหาปลาเร็วเข้าหากช้าไปกว่านี้เดี๋ยวฮูหยินจะสงสัยเอาได้ จริงหรือไม่ขอรับท่านแม่ทัพ”

“อืม”

หยวนจือหลืนเมื่อได้ยินถ้อยคำที่พวกเขาเอ่ยเรียกใครบางคน นางก็หันมองไปยังต้นเสียงที่ตอบรับบรรดาบุรุษเหล่านั้นก็เห็นว่าเป็นหลี่หงอี้สามีของนางที่นั่งดื่มสุราอย่างสบายใจอยู่

‘ท่านแม่ทัพอย่างนั้นหรือ นั่งดื่มสุราสบายใจเลยเชียวนะแล้วไอ้ท่าทางที่ดูมีความสุขมากนั่นคืออะไรกัน!’

หยวนจือหลินที่ตอนแรกเห็นอกเห็นใจผู้เป็นสามีเป็นอย่างมากเพราะเห็นว่าเขาทำงานหนักเพื่อครอบครัวมาโดยตลอด แต่เมื่อความจริงเปิดเผยถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาใช้งานบรรดาลูกน้องของตนเองทำงานแทนมาโดยตลอดนี่เอง

‘น่าโมโหเสียจริง’

หยวนจือหลินเดินออกไปยืนตรงข้างหน้าต้นไม้ใหญ่ห่างจากหลี่หงอี้ไม่ไกลนักพร้อมทั้งยืนกอดอกมองคนเหล่านั้นด้วยแววตาที่โกรธเคืองอยู่ไม่น้อย

หย่งฉีที่กำลังเก็บปลาลงตระกร้านั้นเมื่อเงยหน้าขึ้นมาหมายจะนำตระกร้าไปฝากใต้เท้าของเขาก็เป็นต้องตกใจแทบสิ้นสติ

“ฮะ ฮูหยิน”

“...”