เขา... คริสเตียโน่ ลาร์กอส ชายหนุ่มคือผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆ ของลาสเวกัส ส่วนเธอ... พลอยแพรวา สาวใช้ผู้ต้องการรับบทบาทนางซินนักครั้งในชีวิต บัตรเชิญงานเลี้ยงที่ถูกทิ้งเอาไว้ในถังขยะ คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่มันกลับเปลี่ยนแปลงชีวิตของคนทั้งคู่ไปตลอดกาล เมื่อผลพ่วงจากค่ำคืนนั้นก่อเกิดอีกชีวิตหนึ่งขึ้นมาด้วย..
view moreเสียงเคาะประตูห้องเช่าดังขึ้นหนึ่งครั้ง...
“สักครู่นะคะ”
พลอยแพรวาที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกเสร็จรีบเช็ดไม้เช็ดมือด้วยความรีบร้อน
“รอแม่แปบนะคะไพลิน”
หญิงสาวพูดกับลูกสาววัยเก้าเดือนกว่าที่นอนอยู่บนเบาะนุ่มที่ปูเอาไว้บนพื้นห้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังประตูห้องเช่า เพราะคิดว่าเป็นป้าสำลี คนที่หล่อนจ้างเลี้ยงลูกสาว
หล่อนกุมลูกบิดประตู และดึงให้มันเปิดกว้างออก และก็ต้องช็อกตาค้าง เมื่อบุคคลที่อยู่หลังบานประตูไม่ใช่ป้าสำลี แต่กลับเป็นคนที่หล่อนพยายามหนีมาตลอด
คริสเตียโน่ ลาร์กอส มหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆ ในลาสเวกัส เขาเป็นเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่ รวมถึงโรงแรมหรูในหลายประเทศ หากเอ่ยชื่อเขาออกมา ไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก
ความทรงจำในอดีตเมื่อต้นปีก่อนผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้งราวกับดอกเห็ดหน้าฝน
ในอดีตหล่อนคือสาวใช้ในบ้านของเศรษฐีคนหนึ่ง แต่ค่ำคืนหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่บ้าน หล่อนได้เก็บบัตรเชิญงานเลี้ยงหรูหราได้จากถังขยะในห้องของอรนภา ซึ่งเป็นลูกสาวคนสวยของบ้าน และคงเพราะโชคชะตาเล่นกล ทำให้หล่อนกล้าบ้าบิ่นพอที่จะปลอมแปลงตัวเป็นอรนภาและไปร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนั้น
มันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ เพราะหลังจากค่ำคืนอันหลอกลวงจบสิ้นลง หล่อนก็พบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนภายในโรงแรมที่จัดงานนั่นเอง โดยมีผู้ชายหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรนอนหลับอยู่ข้างๆ
เนื้อตัวที่เปลือยเปล่า และความเจ็บลึกที่ซอกขา ทำให้หล่อนรู้ว่าเมื่อคืนนี้ตนเองต้องแลกด้วยอะไรกับงานเลี้ยงหรูหราของเหล่าคนมีเงิน
หล่อนจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ออกมา ขณะหันไปมองผู้ชายที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกาย จดจำรายละเอียดบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอาไว้ ก่อนจะหนีจากมา
“สวัสดี พลอยแพรวา”
คำทักทายนุ่มนวลของบุรุษผู้มีรูปโฉมราวกับเทพบุตรชั้นฟ้าช่วยดึงหล่อนกำลังมาจากห้วงอดีต
“...”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง และเต็มไปด้วยความขลาดกลัว เมื่อพบว่าคริสเตียโน่ ไม่ได้มาเพียงลำพัง แต่เขามีผู้ชายตัวใหญ่ในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตากันแดด ยืนอยู่ด้านหลังห้าคน
เขา... มาได้ยังไงกัน...?
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หลังจากคืนนั้น...”
คริสเตียโน่จงใจละทิ้งคำท้ายประโยคเอาไว้ เพราะมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี
“เอ่อ... คุณจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ”
หล่อนกำลังจะกระชากประตูปิด แต่เขาเอามือใหญ่มายื้อเอาไว้ ก่อนจะก้าวเข้ามาข้างใน โดยมีผู้ชายอีกห้าคนจะเดินตามเข้ามา
“พวกนายรอข้างนอก”
“ครับท่าน”
เขาก้าวเข้ามา และปิดประตูเสียงดัง ในขณะที่หล่อนถดถอยหนีด้วยความตื่นกลัว
“ฉัน... จะแจ้งตำรวจ”
“ข้อหา?”
“ก็... คุณบุกรุก...”
เขายิ้มหยัน ดวงตามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
“ตำรวจคงไม่จับผมหรอกมั้ง ในเมื่อผมเป็นพ่อของเด็กคนนั้น”
เขามองผ่านร่างของหล่อนไปด้านหลัง มองไปยังร่างของไพลินที่กำลังนอนหัวเราะเฮิ้กฮ๊ากอยู่บนเบาะ
หล่อนหน้าซีดเผือด ปากคอสั่นเทา และพยายามที่จะปกปิดความจริงทุกอย่างเอาไว้
“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ไพลินเป็นลูกของฉันกับ...”
ใครดีล่ะ หล่อนจะอ้างใครมาเป็นพ่อของลูกสาวดีล่ะ
พลอยแพรวาคิดจนสมองแทบแตก ก่อนจะนึกถึงเพื่อนผู้ชายข้างห้องขึ้นมาได้
“พี่วัฒน์”
“พี่วัฒน์...?”
ท่าทางของเขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อคำพูดของหล่อนเลยแม้แต่น้อย
“ใช่ค่ะ... ฉันมีสามีแล้ว และไพลินก็คือลูกที่น่ารักของพวกเรา คุณกลับไปซะเถอะค่ะ”
“เลิกอ้างถึงสามีที่ไม่มีตัวต้นเสียทีเถอะ พลอยแพรวา เพราะผมไม่หลงกลคุณง่ายๆ หรอก”
หล่อนจะทำยังไงดี จะต่อสู้กับผู้ชายตัวโตตรงหน้าพร้อมกับสมุนทั้งห้าของเขาเช่นไร
“ฉัน... ไม่ได้โกหกหรอกค่ะ ฉันมีสามีแล้วจริงๆ และไพลินก็เป็นลูกของฉันกับสามี”
หล่อนภาวนาให้เขาหลงเชื่อ แต่ท่าทางที่คริสเตียโน่ แสดงออกมานั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย
“เอาไว้ไปพล่ามต่อบนเครื่องบินก็แล้วกันนะ พลอยแพรวา”
“อ๊ะ... คุณ... คิดจะทำอะไรคะ”
“ผมเหรอ...”
เขายิ้มหยัน ขณะสาวเท้าก้าวเข้ามาหาหล่อนด้วยท่าทางคุกคาม
“ผมก็แค่มารับคุณกับลูกของเรากลับบ้าน”
“ก็... บอกแล้วไงคะว่าเราสองคนแค่นอนด้วยกันคืนเดียว และนี่มันก็ผ่านมาเกือบสองปีแล้วด้วย”
“เรานอนด้วยกันคืนเดียว แต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว คุณอยากให้ผมพูดออกมาไหมว่าเรานอนกันกี่ครั้งและกี่ท่า ในคืนนั้น...”
พวงแก้มนวลแดงปลั่ง ความอับอายระคนอดสูไหลท่วมท้นหัวใจ
“ฉัน... ลืมมันไปหมดแล้วค่ะ”
หล่อนรีบเดินไปอุ้มไพลินขึ้นมากอดแนบอก ในขณะที่เขาก้าวเข้ามาประชิดตัว
“แต่ผมไม่เคยลืมเลย... ผมยังจดจำทุกอย่างระหว่างเราในค่ำคืนนั้นได้อย่างแม่นยำ”
ดวงตาสีฟ้าจัดทอดมองมา หล่อนเอียงหน้าหนีเมื่อมือใหญ่สีแทนยื่นมาสัมผัสกับพวงแก้ม ไอร้อนจากปลายนิ้วยาวทำให้กายสาวสั่นสะท้าน
“ขอร้องล่ะค่ะ ฉันมีครอบครัวใหม่แล้วจริงๆ คุณอย่ามาทำลายครอบครัวที่แสนสงบสุขของฉันกับสามีและลูกเลยค่ะ”
“ผมไม่ชอบคนโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่านะพลอย...”
ตอนที่ 14. ตอนอวสาน“หนู ตกลงจะไปไหมเนี่ย”เสียงของลุงคนขับแท็กซี่ดังขึ้น หล่อนรีบยื่นค่าเสียเวลาไปให้“ไม่ไปแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะ”หล่อนพูดจบก็ไม่สนใจกระเป๋าที่ค้างอยู่ท้ายรถแท็กซี่ หล่อนอุ้มไพลินกลับเข้าไปในบ้าน“คุณพลอยไม่ไปแล้วเหรอคะ”“จ้ะ ฝากน้องไพลินหน่อยนะ”“ได้ค่ะ”สาวใช้อุ้มไพลินเอาไว้ ในขณะที่หล่อนรีบวิ่งขึ้นบันได มุ่งหน้าไปหาคริสเตียโน่“คุณคริสคะ พลอยขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”คนตัวโตหันหน้าเคร่งขรึมมามอง หล่อนปวดใจที่เห็นเขาเจ็บปวดเหลือเกิน“ผมนึกว่าคุณไปแล้วเสียอีก”พลอยแพรวาน้ำตาไหลริน หล่อนเดินเข้ามาหยุดข้างเตียง และก็ก้มหน้าลงจูบแก้มสากของคริสเตียโน่แผ่วเบา“คุณพูดถูกค่ะ พลอยคิดถึงแต่คนอื่น กลัวว่าคุณอื่นจะไม่สบายใจ จนลืมคิดถึงความรู้สึกของคุณ...”หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความละอายใจ“พลอยขอโทษนะคะ... พลอยจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”คริสเตียโน่ถอนใจออกมา ขณะช้อนตาขึ้นมองหน้าของหล่อน“คุณแน่ใจหรือว่าจะทำได้น่ะ”“พลอยทำได้ค่ะ... ต่อจากนี้ไป พลอยจะไม่สนใจใครอีกแล้ว ชีวิตของพลอยจะมีแค่คุณกับลูกๆ ของเราเท่านั้นค่ะ พลอยสัญญา...”“ผมเชื่อได้แค่ไหนกัน”เขาทำเสียงแง่งอน แต่ไม่ได้จ
ตอนที่ 13.พลอยแพรวากลับมาที่บ้าน หล่อนเก็บข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองและของลูกสาวลงใส่กระเป๋า ดวงตาบวมช้ำมองไปที่นาฬิกาผนังห้องยังมีเวลาอีกสองชั่วโมงกว่าคริสเตียโน่จะกลับมาที่บ้านหล่อนยังมีเวลาล่ำลากับทุกคน...ทำไมเจ็บแบบนี้นะทำไมการจากลาในครั้งนี้ มันเจ็บปวดกว่าครั้งก่อนหน้าเสียอีกคงเป็นเพราะหล่อนผูกพันกับทุกคนแล้วนั่นเอง“ไพลินลูกแม่... เรากำลังจะกลับไปอยู่กันตามลำพังแม่ลูกแล้วนะ...”หล่อนสะอื้นไห้บอกลูกสาวที่หัวเราะสดใสอยู่กับของเล่นในมือ“พวกเราจะไม่ได้เจอหน้าพ่ออีกแล้ว... แต่เราสองคนจะไม่มีวันลืมความรักที่พ่อมีให้กับพวกเรานะคะ...”น้ำตาของหล่อนแทบเป็นสายเลือด ร่างเล็กสั่นเทาสะท้าน ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างเตียงอย่างสิ้นเรี่ยวแรงหล่อนไม่อยากจากคริสเตียโน่ไปเลย หล่อนรักเขา รักเขาเหลือเกินพลอยแพรวาซบหน้าร้องไห้กับเตียงด้วยความปวดร้าวทรมานบ้าจริง ทำไมวันนี้เขาถึงได้รู้สึกใจโหวงเหวงแปลกประหลาดคริสเตียโน่เลื่อนแฟ้มงานออกจากตรงหน้า เอนกายพิงกับพนักเก้าอี้ตัวยาว ดวงตาสีทองจ้องมองทะลุออกไปนอกกระจกหน้าต่าง“คิดถึงคุณจังเลย ยาหยี”แล้วความคิดถึงที่ห้ามไม่ไหว ก็ทำให้เขาอดที่จะหยิบโทรศัพท์
ตอนที่ 12.“ถ้าพี่ตาสูงแล้วจะได้ผู้หญิงอย่างน้องอรมาเป็นเมีย พี่อยู่ตาต่ำติดยอดหญ้าดีกว่า”คริสเตียโน่ปล่อยข้อมือของอรนภา และก็ก้าวถอยหลังออกห่าง มองอย่างรังเกียจ“จำเอาไว้นะ อย่าแตะต้องผู้หญิงของพี่อีก ไม่อย่างนั้นเราได้เห็นดีกันแน่”ชายหนุ่มเค้นเสียงเดือดดาลทิ้งเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินหายออกไปอย่างไม่ไยดีอรนภากำมือแน่น กัดปากจนเลือดออก น้ำตาไหลทะลักไม่หยุด“กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้คนตาต่ำ! กรี๊ดดดดด...!!!”“เกิดอะไรขึ้นเหรอน้องอร”กุสุมาที่กำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่ในห้องนอนได้ยินเสียงลูกสาวกรีดร้องก็ตกใจรีบวิ่งลงมาดู“แล้วร้องไห้ทำไม เกิดอะไรขึ้นลูก”อรนภามองมารดาก่อนจะตะโกนลั่นออกมาด้วยความคั่งแค้น“คุณแม่รู้ไหมคะว่านังพลอยมันหายหัวไปไหน”“แม่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ช่างมันสิ ไปพูดถึงขี้ข้าอย่างมันทำไม”“จะไม่พูดได้ยังไงคะ! ในเมื่อมันไปอยู่กับพี่คริสของอร!”“มันไปเป็นคนใช้บ้านของพ่อคริสเหรอ”ใบหน้าของอรนภาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น“มันไปเป็นเมียพี่คริสต่างหากค่ะคุณแม่ ได้ยินไหมคะ นังพลอยมันไปเป็นเมียพี่คริส!”“ห๊ะ!”กุสุมาแทบไม่อยากเชื่อ“แล้วที่พี่คริสมาเมื่อกี้นี้ ก็มาเพรา
ตอนที่ 11.“จะกลับแล้วเหรอหนูอร”“ค่ะ”แล้วอรนภาก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยลาแคทเธอรีน หล่อนกระแทกเท้าเดินออกไปจากบ้านอย่างหงุดหงิดแคทเธอรีนมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล“คิดถึงจังเลย...”คริสเตียโน่สวมกอดร่างของเมียรัก และระดมจมูกโด่งสวยซุกไซ้ด้วยความคิดถึง จนคนที่ยืนร้องไห้อยู่เงียบๆ ต้องรีบยกหลังมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง แต่ก็ไม่อาจจะรอดพ้นสายตาของผู้เป็นสามีไปได้“ร้องไห้หรือ เกิดอะไรขึ้นยาหยี...”“มะ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”หล่อนปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าคริสเตียโน่จะไม่เชื่อเลย เขาจับหล่อนให้หมุนมาเผชิญหน้า และถึงแม้ว่าหล่อนจะก้มหน้างุด เขาก็เอามือบีบปลายคาง เชยให้เงยขึ้น“ร้องไห้จริงๆ ด้วย ใครทำอะไรคุณ บอกผมมานะ พลอย...”หล่อนส่ายหน้าไปมา ยังไม่ทันพูดอะไร คนตัวโตก็ทำท่าตกใจมาก“แล้วนั่น! แก้มเป็นอะไร ทำไมแดงเป็นรอยนิ้วเชียว”เขาเอานิ้วไปไล้ตรงรอยแดงบนแก้มนวล“อ๊ะ...”“เจ็บเหรอ”หล่อนส่ายหน้าไปมา น้ำตายังคงร่วงรินอย่างห้ามไม่อยู่หล่อนมองเขา ก็เห็นว่าเขาขบฟันแน่นจนกรามแกร่งกระตุก ดวงตาสีทองเต็มไปด้วยความโมโห“ใครตบหน้าคุณ บอกผมมาเถอะ”“มะ... ไม่มีค่ะ”“แล้วรอยแดงๆ พวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง
ตอนที่ 10.ไม่มีเหตุผลใดที่หล่อนจะต้องไปปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองก็ต้องการ“อา... ซี๊ดดดด อา... คุณคริสขา... แรงอีกค่ะ”ปั่ก ปั่ก“แรงพอไหมยาหยี... โอ้ววววว”“พะ... พอแล้วค่ะ อ๊า... ซี๊ดดดด อา...”ความสุขของหล่อนผ่านไปเร็วเหลือเกิน แปบเดียวหล่อนก็มีคริสเตียโน่และครอบครัวของเขาอยู่ในชีวิตได้สองอาทิตย์กว่าแล้วแต่ก็อย่างที่โบราณว่าเอาไว้นั่นแหละ ชีวิตไม่จีรังฉันท์ใด ความสุขก็ไม่เคยยั่งยืนฉันท์นั้น เมื่อจู่ๆ อรนภาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า พร้อมกับข่าวใหม่ที่หล่อนไม่เคยรู้มาก่อน“แก... นังพลอย...”แม้หล่อนจะพยายามหลบหน้า แต่อรนภาก็จดจำหล่อนได้แม่นยำนัก“สะ... หวัดดีค่ะคุณอร...”หล่อนยกมือขึ้นไหว้ทักทายอรนภา“หึ นึกว่าหายหัวไปไหนที่แท้ก็มาได้งานใหม่อยู่ที่บ้านของพี่คริสนี่เอง”อรนภายังคงเป็นคนที่จิตใจคับแคบ และชอบเหยียดหยามคนอื่นไม่เปลี่ยนแปลง“รู้ไหมว่าคุณพ่อกับคุณแม่โกรธมากที่แกหายหัวไป”“พลอยขอโทษค่ะ แต่พลอยมีความจำเป็น...”“มีความจำเป็น เพราะได้ที่คุ้มกะลาหัวใหม่น่ะสิ นังขี้ข้าอกตัญญู!”อรนภาถลึงตาใส่พลอยแพรวาและก็ตั้งใจว่าจะตบสั่งสอนเหมือนที่เคยทำในอดีตสักสองสามฉาด แต่แคทเธอรีนปรากฏตัวขึ้นเสียก
ตอนที่ 9.“อย่างเช่น... เซ็กซ์...”“เราเพิ่งทำกันไปเองนะคะ ก่อนอาบน้ำน่ะ” หล่อนพ้อเสียงขัดเขิน“คุณก็รู้ว่าผมทำได้ทั้งวันทั้งคืน เพราะผมแรงดี”“ดูพูดเข้าสิคะ” คนตัวเล็กอดที่จะทุบหน้าอกกว้างอย่างหมั่นไส้ไม่ได้“ผมพูดความจริงนี่นา”“อ๊ะ... อื้อ... อย่าเพิ่งสิคะ”เขาขยำบั้นท้ายอวบแรงๆ ทำเอาร่างสาวร้อนวูบวาบไปทั้งตัว“ก็ก้นคุณมันงอนมากนี่นา ผมเห็นแล้วหมั่นเขี้ยวมาก อยากฟัด”คำว่า ‘ฟัด’ ของคริสเตียโน่คืออะไร หล่อนรู้ดี...“คนลามก”“ผมยังลามกได้มากกว่านี้อีกนะ ทูนหัว...”แทนที่เขาจะสะทกสะท้านกับคำตัดพ้อของหล่อนบ้าง แต่กลับหัวเราะร่วน ก่อนจะกางมือขยุ้มเต้านมเต่งตึงของหล่อนเต็มมือ“อ๊ะ... อย่า... เพิ่งสิคะ”“ผมหิวอีกแล้วนี่”หล่อนเอามือดันคนตัวโตเอาไว้ พวงแก้มแดงก่ำจนต้องก้มหน้างุดคนตัวโตหัวเราะชอบใจ แก้มแดงๆ ของพลอยแพรวาน่ามองจนเขาอดใจไม่ไหว ต้องจูบฟอดใหญ่“อุ๊ยยย...”เจ้าของแก้มสาวยกมือขึ้นกุมซีกแก้มที่ถูกจูบเอาไว้ และมองตัดพ้อ“ไม่ใช่แค่ที่แก้มหรอกยาหยีที่ผมจะจูบน่ะ”เขาขยับออกห่างเล็กน้อย และตวัดตาคมกริบมองหล่อนทั้งตัว ก่อนจะมาอ้อยอิ่งอยู่แถวซอกขา ซึ่งหล่อนรู้ดีว่าเขากำลังมองอะไร“คุณ...
ตอนที่ 8.หล่อนหันไปมองหน้าคริสเตียโน่ เขาผงกศีรษะเล็กน้อยให้กำลังใจ“ค่ะ คุณแม่...”แคทเธอรีนฉีกยิ้มกว้างดึงร่างของลูกสะใภ้เข้ามากอดแนบอก“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวของเรานะ หนูพลอยแพรวา”“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่”คริสเตียโน่ยืนอุ้มไพลินอยู่และก็ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเห็นมารดากับเมียรักเข้ากันได้เป็นอย่างดี“คุณแม่อย่าลืมสิครับว่าผมมีลูกด้วยอีกคน”“อ้อ... แม่ลืมไปเลย ไหนขอดูหน้าหลานหน่อยสิ”แคทเธอรีนขยับตัวเข้าไปหาไพลินที่กำลังยิ้มหวานอารมณ์ดี“แม่คุณของย่า... หน้าตาถอดแบบมาจากพ่อคริสยังกับแกะเลยเนี่ย”“มันก็แน่อยู่แล้วล่ะครับ ก็ผมเป็นพ่อนี่นา”คริสเตียโน่คุยโว้ด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะยอมให้มารดารับไพลินไปอุ้มแทน“โอ้... หลานย่า... น่าชังเหลือเกิน...”คริสเตียโน่ขยับเข้าใกล้พลอยแพรวาก่อนจะเอียงหน้ามากระซิบกระซาบ“ผมว่าคุณแม่ท่าทางจะหลงไพลินหนักว่าผมเสียอีก”พลอยแพรวาน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ“พลอยไม่คิดเลยค่ะว่าคุณแม่ของคุณคริสจะต้อนรับพลอยกับไพลินดีแบบนี้”“มันต้องดีแบบนี้อยู่แล้ว ในเมื่อคุณคือคนที่ผมรัก และไพลินก็คือแก้วตาดวงใจของพวกเรา...”คริสเตียโน่เอียงหน้าเข้ามาจูบแก้มนวลแผ่วเบา
ตอนที่ 7.จูบร้อนแรงของคริสเตียโน่เกิดขึ้นพร้อมๆ กับการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนออกอย่างใจร้อน พร้อมกับสลัดเสื้อผ้าของตนเองออกเช่นกัน ความเป็นชายแข็งชันถูไถเสียดสี ปลุกเร้าให้กายสาวเปลือยเปล่ายิ่งสั่นเทาด้วยความโหยหารวดร้าว“ได้โปรดเถอะค่ะ คุณคริสขา...”หล่อนวิงวอนเสียงกระเส่า เมื่อคนตัวโตดูดอมหัวนมจนบวมเป่งและเปียกชุ่ม“อดใจไว้ยาหยี... ให้ผมเลียคุณก่อน...”“ไม่ค่ะ... พลอย... พลอยร้อนไปหมด พลอยต้องการเดี๋ยวนี้... ได้โปรด...”หล่อนออดอ้อนด้วยความสิ้นหวัง และเมื่อเขายังมุ่งมั่นที่จะเล้าโลมต่อไป ความโหยหารวดร้าวที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งเชิงกรานก็ทำให้หล่อนต้องเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเสียเอง“ทูนหัว... ใจเย็นครับ อืมมม...”หล่อนพลิกตัวขึ้นคร่อมทับเขาเอาไว้ มือเล็กกอบกุมความเป็นชายใหญ่โตให้ตั้งตรง และก็ค่อยๆ กดสะโพกอวบลงไปหาทีละนิด“โอ้ววว... ทูนหัว... คุณร้อนจัง... โอ้วววว”หล่อนไม่สนใจอีกแล้วว่าเขาจะต้องการเร็วแบบนี้หรือไม่ แต่หล่อนควบคุมตัวเองไม่ได้ หล่อนขยับสะโพกขึ้นลงถี่ระรัว ความเป็นชายใหญ่โตครูดอยู่กับกลีบเนื้อภายในหล่อนเงยหน้าขึ้นสูง หลับตาพริ้มและเผยอปากร้องครวญครางรู้สึกดีเหลือเกิน...“อ๊า.
ตอนที่ 6.พลอยแพรวามองคริสเตียโน่ที่กำลังทำจมูกฟุดฟิดอยู่ข้างๆ ไพลินด้วยความแปลกใจ“เป็นอะไรไปคะ”“ผมว่าในห้องของคุณต้องมีอะไรเน่าแน่ๆ เลย”คิ้วโก่งขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปคุกเข่าลงข้างๆ ร่างของคริสเตียโน่“ได้กลิ่นไหม”“ได้กลิ่นค่ะ”หล่อนอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อพบว่ากลิ่นอะไรเน่าๆ ที่คริสเตียโน่พูดถึงมันคือฮึของไพลิน“งั้นคุณรีบเอาไปทิ้งเถอะ ผมได้กลิ่นแล้วจะอ้วกอ่ะ”ยิ่งเห็นท่าทางผะอืดผะผมของคริสเตียโน่ หล่อนก็ยิ่งอดขำขันไม่ได้“เอาไปทิ้งไม่ได้หรอกค่ะ”“ทำไมล่ะครับ หรือว่าคุณขี้เกียจ งั้นบอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน ในตู้เย็นหรือเปล่า ผมจะเอาไปทิ้งเอง”หล่อนส่ายหน้าไปมาและก็ทำให้คริสเตียโน่เต็มไปด้วยความแคลงใจ“พลอยจะเอาไพลินไปทิ้งได้ยังไงกันละคะ”“คุณว่าอะไรนะ พลอย?”คริสเตียโน่มองหน้าพลอยแพรวาสลับกับใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาว“ลูกฮึน่ะค่ะ”“ฮึ?”“ก็ใช่น่ะสิคะ ไหนว่าไปเทคคอร์สเลี้ยงเด็กมาแล้วไงคะ ทำไมไม่รู้ว่านี่คือกลิ่นของฮึเด็ก...”ใบหน้าของคริสเตียโน่ยังคงเต็มไปด้วยความผะอืดผะอมอย่างเห็นได้ชัด“ก็... ตอนที่ผมไปเรียนไม่มีเด็กจริงๆ นี่ครับ แล้วตอนเช็ดก้นให้เด็ก มันก็เป็นแค่ตุ
Mga Comments