All Chapters of อุ้มท้องหนีรัก: Chapter 1 - Chapter 5

ตอนที่ 1.เสียงเคาะประตูห้องเช่าดังขึ้นหนึ่งครั้ง...“สักครู่นะคะ”พลอยแพรวาที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกเสร็จรีบเช็ดไม้เช็ดมือด้วยความรีบร้อน“รอแม่แปบนะคะไพลิน”หญิงสาวพูดกับลูกสาววัยเก้าเดือนกว่าที่นอนอยู่บนเบาะนุ่มที่ปูเอาไว้บนพื้นห้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังประตูห้องเช่า เพราะคิดว่าเป็นป้าสำลี คนที่หล่อนจ้างเลี้ยงลูกสาวหล่อนกุมลูกบิดประตู และดึงให้มันเปิดกว้างออก และก็ต้องช็อกตาค้าง เมื่อบุคคลที่อยู่หลังบานประตูไม่ใช่ป้าสำลี แต่กลับเป็นคนที่หล่อนพยายามหนีมาตลอดคริสเตียโน่ ลาร์กอส มหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆ ในลาสเวกัส เขาเป็นเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่ รวมถึงโรงแรมหรูในหลายประเทศ หากเอ่ยชื่อเขาออกมา ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักความทรงจำในอดีตเมื่อต้นปีก่อนผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้งราวกับดอกเห็ดหน้าฝนในอดีตหล่อนคือสาวใช้ในบ้านของเศรษฐีคนหนึ่ง แต่ค่ำคืนหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่บ้าน หล่อนได้เก็บบัตรเชิญงานเลี้ยงหรูหราได้จากถังขยะในห้องของอรนภา ซึ่งเป็นลูกสาวคนสวยของบ้าน และคงเพราะโชคชะตาเล่นกล ทำให้หล่อนกล้าบ้าบิ่นพอที่จะปลอมแปลงตัวเป็นอรนภาและไปร่วมงานเลี้ยงในค่ำคื

ตอนที่ 3.มิรดาจ้องมองภาพผู้หญิงที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาภายในห้องพักของตัวเองด้วยความอัศจรรย์ใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เพราะไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เห็นจากกระจกเงาจะคือตัวเองจริงๆ“นี่เราจริงๆ เหรอเนี่ย”มือเล็กยกขึ้นแตะใบหน้านวลที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจากช่างมืออาชีพที่ธีธัชจัดหามาให้ซ้ำไปซ้ำมาหล่อนจริงๆ ด้วย...กลีบปากอิ่มหนาเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูหวานแวววาว แก้มนวลถูกแต้มด้วยสีสันจนมองไม่เห็นผิวเนื้อแท้จริงดวงตาเลื่อนลงมามองที่ลำคอของตัวเองที่ถูกเปิดเผยออกมาจากอาภรณ์มากกว่าทุกครั้ง บ่าเนียนมีเพียงแค่สายเล็กๆ สองเส้นที่ร้อยจากคริสตัสสีทองคล้องเอาไว้ทั้งสองข้าง และต่ำลงไปกว่านั้นก็คือเนินอกสาวที่หล่อนไม่เคยเปิดเผยแกสายตาของใครมาก่อนเลยหล่อนไม่เคยมั่นใจกับรูปร่างของตัวเองเลย โดยเฉพาะที่หน้าอกมันใหญ่เกินตัว และมันก็ทำให้หล่อนต้องสวมใส่ชุดตัวใหญ่กว่าขนาดจริงมาตลอดตั้งแต่อายุสิบสอง หน้าอกของหล่อนโตเร็วและเด่นชัดกว่าเพื่อนๆ ร่วมชั้น ซึ่งขนาดของมันใหญ่โตจนถูกแซวจากเพื่อนผู้ชายบ่อยครั้งหล่อนต้องซ่อนตัวเองเอาไว้ภายใต้เสื้อตัวโคร่ง และก็ห่อไหล่ลงเมื่อต้องเดินผ่านผู้คน เพราะเกรงว่าห

ตอนที่ 5.หล่อนอยากกลับห้อง...ไม่อยากอยู่ในสถานที่ที่ไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้เลยมิรดาก้มลงมองเนื้อตัวของตัวเองอย่างเวทนา ต่อให้หล่อนสวยแค่ไหน พยายามทำตัวให้คู่ควรกับเขายังไง แต่ธีธัชก็ไม่มีทางมองสองแขนยกขึ้นโอบกอดเนื้อตัวเอาไว้ด้วยความเหน็บหนาว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสื้อสูทของใครบางคนคลุมทับมาบนบ่า“อุ๊ยยยย...”หล่อนตกใจมาก รีบหันไปมอง ก็พบว่าผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเป็นเจ้าของเสื้อสูทบนบ่าบอบบางของตัวเอง“ผมเห็นคุณยืนตัวสั่นน่ะ ก็เลยให้ยืม”“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ”หล่อนจะส่งเสื้อสูทคืนเขา แต่เขาขยับออกห่าง และส่ายหน้า“ไม่เป็นไรครับ ยืมเถอะ ผมไม่คิดเงินหรอก”มิรดาอมยิ้มขบขันออกมาในที่สุด“ผมดีใจที่เห็นคุณหัวเราะนะครับ”“ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยนี่คะ”ผู้ชายเจ้าของเสื้อสูทเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะชวนหล่อนไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร และชวนคุยต่อ“ก็ผมเห็นคุณเดินหน้าเศร้านี่ครับ”หล่อนเอียงหน้ามองเจ้าของคำพูดที่ตัวเองไม่อาจจะปฏิเสธได้“นี่แสดงว่าคุณจับตามองฉันตลอดเวลาเลยอย่างนั้นเหรอคะ”เขาหัวเราะอีกแล้ว ท่าทางสบายๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย หากหล่อนเป็นแบบเขาบ้างก็