นิยายฟิล

ในวันงานแต่งงาน คนรักในความทรงจำของคู่หมั้นสวมชุดแต่งงานดีไซน์เดียวกันกับฉันและปรากฏตัวที่งานในฐานะผู้ต้อนรับแขก เมื่อเห็นพวกเขายืนด้วยกันต้อนรับแขก ฉันทำหน้านิ่งและชมพวกเขาว่าพวกเขาคู่ควรกันที่สุด คนรักในความทรงจำของเขาร้องไห้และวิ่งหนีไป เขากลับด่าใส่หน้าฉันว่าเป็นคนจู้จี้จุกจิกและใจแคบ หลังจากงานเลี้ยงเขาพาคนรักในความทรงจำของเขาไปที่ทริปฮันนีมูนของเรา ฉันไม่เถียงเลย แต่ไปนัดทำแท้งทันที

ในปีที่ 20 ของกลยุทธ์ ฉันเปลือยเปล่าและถูกขันไว้บนเตียงเป็นเวลาเก้าเดือนกว่าจะให้กำเนิดลูกได้ ทว่าสามคนที่ฉันทำกลยุทธ์ให้นั้นกลับดูดเลือดลูกของฉันเพื่อเอาไปทำยาให้กับนางเอก หลังจากรู้เรื่องทุกอย่างแล้วฉันก็น้ำตาไหลไม่หยุด จากดนั้นก็รีบใช้คะแนนสุดท้ายที่เหลือเพื่อเปลี่ยนภารกิจ โดยแลกกับสิบสองชั่วยามสุดท้ายเพื่อทวงคืนทุกสิ่งที่เคยมอบให้พวกเขา ในชั่วยามที่สาม ฉันคลานข้ามเตียงตะปูและเซ็นเอกสารหย่ากับสามีที่คบกันมาห้าปี เขายิ้มอย่างเย็นชา กล่าวหาว่าฉันคิดเพ้อฝันที่พยายามใช้วิธีนี้เพื่อดึงดูดความสนใจจากเขา ในชั่วยามที่หก ฉันทุบจี้หยกที่เป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพในวัยเยาว์ระหว่างฉันกับเพื่อนสนิทของฉันให้เป็นชิ้นๆ ส่วนเขาก็รีบร้อนที่จะนำสมุนไพรที่ฉันเก็บได้จากหน้าผาสูงร้อยวาอย่างยากลำบากเพื่อไปช่วยชีวิตนางเอกซึ่งเป็นสุดที่รักในใจของเขา ในชั่วยามที่เก้า ท่านพ่อจับตัวฉันเข้าไปในจวน และใช้จดหมายการตัดขาดความสัมพันธ์ได้แลกกับเลือดในหัวใจของฉันตั้งสามชาม ฉันกำลังนอนล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ แต่ระบบกลับแจ้งเตือนในขณะนี้ [การยุติความสัมพันธ์เป็นพ่อลูกมีผลบังคับใช้แล้ว และขาของสามี ความสามารถทางวรรณกรรมของเพื่อนสนิท และสุขภาพของพ่อก็ถูกถอนออก...]

น้องชายสามียืนกรานอยากจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาดฮาวายในวันคริสต์มาส ฉันจึงตัดสินใจพาทุกคนในครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน เมื่อน้องสาวคนสนิทของสามีรู้เรื่องนี้ เธอจึงอยากพาลูกไปเที่ยวกับพวกเราด้วย เขาซื้อตั๋วเครื่องบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับขอให้ฉันขับรถขนสัมภาระไป เดิมทีฉันคิดว่าทุกคนในครอบครัวจะช่วยพูดให้ฉัน แต่พวกเขากลับสนับสนุนการตัดสินใจของสามีฉัน โอเค ได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็ต่างคนต่างอยู่แยกทางกันไปเลย แต่ทุกคนในครอบครัวของพวกเขากลับเริ่มกลัว...

คบกับโจวจินหนานมาสามปี เขาก็ยังไม่ยินดีที่จะขอฉันแต่งงานสักที ภายหลัง เขาตกหลุมรักน้องสาวต่างมารดาของฉันตั้งแต่แรกพบ และเริ่มตามจีบเธออย่างออกหน้าออกตา ครั้งนี้ฉันไม่ได้ร้องไห้ และไม่ได้นั่งรอเงียบ ๆ ให้เขาหันกลับมา หลังจากเล่นสนุกจนเต็มที่เช่นแต่ก่อนอีก แต่กลับทิ้งของขวัญทุกชิ้นที่เขาเคยให้ และตัดชุดแต่งงานที่แอบซื้อไว้จนขาดวิ่น ในวันคล้ายวันเกิดของเขา ทำแค่เพียงออกจากเมืองจิงตัวคนเดียว ก่อนจะขึ้นเครื่องบิน จู่ ๆ โจวจินหนานก็ส่งข้อความวีแชตมาหาฉัน “ทำไมยังมาไม่ถึงอีก ทุกคนกำลังรอเธออยู่นะ” ฉันหัวเราะ และไม่ได้ตอบกลับ ปิดกั้นช่องทางการติดต่อทั้งหมดของเขา เขาไม่รู้ว่า เมื่อครึ่งเดือนก่อน ฉันตอบรับคำขอแต่งงานของกู้โย่วอัน รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยไปแล้ว หลังจากเครื่องบินลงจอดยังเมืองแห่งใหม่ พวกเราก็จดทะเบียนสมรสแต่งงานกัน

สามีฉันตายไปแล้ว ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขาไปซื้อเค้กให้ฉันท่ามกลางสายฝน แล้วถูกรถบรรทุกชนตาย ศพเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ประกบเป็นร่างเดิมของเขาไม่ได้ น้องสาวของสามีบอกว่าฉันทำร้ายให้พี่ชายของเธอตาย ไม่คู่ควรได้รับทรัพย์สินที่สามีทิ้งไว้ แม่สามีร้องไห้และด่าว่าฉันเป็นตัวซวย และไล่ฉันออกจากบ้านไป ฉันทนทุกข์ทรมานในใจวันๆ และจินตนาการอย่างต่อเนื่องว่าถ้าฉันหยุดเขาในวันนั้น เขาจะไม่ตายใช่ไหม ในที่สุดฉันก็เป็นมะเร็ง เมื่อชีวิตมาถึงจุดสิ้นสุด แม่สามีมาเยี่ยมฉัน "ช่างโง่จริง ๆ จะพูดอะไรก็เชื่อ" เธอทิ้งรูปถ่ายครอบครัวที่มีสามคนในนั้นให้ฉัน พอฉันดูแล้วก็หายใจไม่ออกชั่วครู่ แล้วก็โกรธจนตายโดยตรง ที่แท้ สามีของฉันไม่เพียงแต่ไม่ตายเท่านั้น เขายังมีลูกกับคนรักในใจด้วย เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันได้ย้อนกลับไปในวันที่เพิ่งได้รับข่าวการเสียชีวิตของสามี

แม่บ้านของฉันเรียกตัวเองว่าเป็นผู้หญิงอิสระยุคใหม่ เธอเกลี้ยกล่อมให้ฉันพึ่งพาตัวเอง ให้ฉันซักผ้า ทําอาหาร และเลี้ยงลูก และแนะนําให้ฉันหย่ากับสามี ต่อมาฉันพบว่าเธอเป็นเน็ตไอดอลคนหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน เธอทําวิดีโอในธีม "สอนงานคุณภรรยา" เพื่อใส่ร้ายป้ายสีฉัน และยังขโมยเครื่องประดับและเสื้อผ้าของฉัน หลังจากที่ฉันไล่เธอออก เธอก็ด่าฉันทางอินเทอร์เน็ตว่าฉันสร้างกระแส ประจบสอพลอผู้ชายรังเกียจผู้หญิง แฟนคลับตัวยงมาที่บ้านของฉัน เอายาฆ่าหญ้าเป็นน้ำให้ฉันดื่ม เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันย้อนกลับมาในวันที่พบว่าเธอมีคนตามบัญชีเป็นล้าน ชอบไลฟ์สดและถ่ายวิดีโอมากขนาดนี้ งั้นฉันก็จะให้ทุกคนเห็นธาตุแท้ของผู้หญิงพึ่งพาตัวเองคนนี้

เพื่อเอาหัวใจของฉันไปช่วยชีวิตน้องสาวบุญธรรม ฉันถูกพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเองฟ้องจนต้องขึ้นศาล ผู้พิพากษาใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุดดึงความทรงจำของพวกเราออก เพื่อให้คณะลูกขุนทั้งหนึ่งร้อยคนช่วยกันตัดสิน หากการฟ้องร้องสำเร็จ อวัยวะของฉันจะตกเป็นของพ่อแม่ พ่อแม่ของฉันคิดว่าฉันไม่มีทางกล้าขึ้นศาล เพราะสำหรับพวกเขา ฉันเป็นที่ชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด แต่เมื่อความทรงจำของฉันปรากฏขึ้นในชั้นศาล ทุกคนก็พากันร้องไห้! ......

ขณะเดินอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต มีผู้หญิงแก่แปลกหน้าผมขาวคนหนึ่ง อยู่ดีๆ มาจับมือฉันไว้ ฉันรีบเอามือทาบหน้าท้อง แต่เขากลับบอกว่า "ท้องนี้ของคุณถูกคนสับเปลี่ยนรก อีกไม่นานเด็กก็จะตายอยู่ในท้อง" ฉันคิดว่าเขาเป็นนักต้มตุ๋น แต่ไม่ทันไรเขาก็พูดต่ออีก "คุณรีบไปล้วงคออาเจียนออกมาซะ เอาเนื้อปลาที่กินไปเมื่อกี้ออกมาให้หมด"