ทะลุมิติ

นักออกแบบสาวทะลุมิติมายังราชวงศซาง ตั้งแต่บัดนี่ชะตาของนางก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป นางต้องต่อสู้กับสิ่งที่เหนือธรรมชาติไปพร้อมกับสามี ที่มีนามว่าจื่อหาน

เพราะความเข้าใจผิด ทำให้ต่างคนต่างก็แสดงท่าทีเย็นชาใส่กัน ทำให้ต่างคนต่างก็พลาดช่วงเวลาแห่งความสุขไป กว่าจะรู้ตัวว่าอีกฝ่ายมีความสำคัญในชีวิตของตนมากแค่ไหน อีกฝ่ายก็ได้จากไปตลอดกาลเสียแล้ว...

“หล่อนไม่อยากให้ฉันไปหรือ” เจ้าของใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยพิษไข้ปิดเปลือกตาลง ก่อนจะพยายามลืมขึ้นมองเขา พยักหน้าน้อยๆ บ่งบอกว่าหล่อนต้องการอย่างนั้นจริงๆ นั่นทำให้หัวใจของศรไหววูบก่อนจะเต้นแรงรัวเร็ว เขายิ้มให้หล่อน ประคองสองแก้ม ดวงตาคมแต่หวานไปด้วยความอ่อนโยนจ้องใบหน้าน้อยๆ นั้น “ได้ พี่จะไม่ไปไหน พี่จะอยู่กับน้อง น้องหลับตานะ พักสักหน่อย ประเดี๋ยวค่อยตื่นมากินยาก็ได้ พี่... พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จะอยู่กับน้อง”

พี่ชายที่ดีต้องทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้น้องชาย แต่ภาพลักษณ์ชื่อเสียงบัดซบของเปิ่นหวางต้องเก็บให้มิด อย่าให้น้องน้อยได้รู้เด็ดขาด เพื่อหลีกหนีบัลลังก์ เขาจึงเลือกเป็นคนบัดซบที่สุดในแผ่นดิน เพราะเขาไม่ใช่คนของแผ่นดินผืนนี้ กลับเป็น… จอมเวทหนุ่มวัยสามสิบจะถูกบีบ จดต้องหนีตาย แต่ดันไม่ตายกลับมาอาศัยร่างที่หน้าตาเหมือนกับวัยเด็กของตนราวกับฝาแฝด ใช่แล้ว...เขากลายเป็นเด็กหนุ่ม ที่แปะป้ายด้วยตำแหน่งท่านอ๋อง แถมมีโอกาสถูกลากไปฆ่าได้ทุกเวลา แค่นั้นไม่คณามือจอมเวทผู้นี้ เขาจะหาทางกลับบ้านไปให้ได้ ไปไล่เตะตาแก่บ้าอำนาจคนนั้นให้ได้ สัญญาด้วยเกียรติของเจ้าบ้านตระกูลวินเซอร์ที่เขาเพิ่งได้ตำแหน่งมาสองวันเลย งานนี้จากคุณชายผู้หยิ่งยโสกลายเป็นท่านอ๋องสถุล เสเพล หาคำชมไม่ได้ ในแผ่นดินไม่มีใครรู้จักคำว่าคนบัดซบที่ดีเป็นยังไงเท่าชินอ๋องผู้นี้ จนพังพอนเหลืองจับเขายัดเข้าสำนักฝึกยุทธ แต่เขาก็จะเป็นท่านจอมยุทธบัดซบให้ดู

“สตรีอย่างนางน่ะหรือจะเป็นแม่ที่ดีให้ลูกได้ น่าขันสิ้นดี” แม้จะเจ็บปวดกับวาจาร้ายๆ ของสามี แต่เพื่อเจ้าก้อนหมั่นโถวที่กำลังดูดนมจากอกนางอยู่นี้แล้วนั้น ต่อให้คนผู้นั้นจะใจร้ายกว่านี้ก็ไม่เป็นไร

ชาติก่อนเพราะความโง่เขลา จ้าวหลินอีจึงยอมเสียสละส่งคนรักอย่างกู้เหวินเฟยเรียนต่อเพราะหวังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน โดยให้เขาดูแลตนเองยอมเป็นภรรยาที่คอยเพียงเขา ทว่าสุดท้ายสามีกลับนำผู้หญิงคนอื่นกลับมาและหย่าขาดกับเธอ เพราะว่าเธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขา แม้แต่ลูกสาวของตนเองก็ปกป้องไม่ได้ สุดท้ายลูกสาวของเธอก็ทนรับความบอบซ้ำทางใจไม่ไหวจึงได้ฆ่าตัวตาย เธอมีชีวิตอยู่อย่างละอายใจ ทว่าร่างกายที่ทำงานหนักมาตั้งแต่เยาว์วัยเสื่อมโทรม จึงได้ตายตามบุตรสาวไปเพียงไม่นาน แต่แล้วด้วยโชคชะตาหรือสิ่งใดก็ไม่อาจทราบได้ จ้าวหลินอีได้ย้อนเวลากลับมาในตอนที่เธออายุได้สิบเจ็ดปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนที่เธอจะตัดสินใจไม่เรียนต่อ และแน่นอนเธอจะต้องสร้างชีวิตใหม่ของตนเองให้ได้ ด้วยความหวังอันแน่วแน่ว่า ลูกสาวที่เธอไม่อาจปกป้องได้ในชาติก่อน มาชาตินี้เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกสาวที่จะเกิดมาถูกรังแกได้อีก ตัวอย่างในเล่ม “ลูกชายฉันทั้งเป็นคนดีอีกทั้งเรียนเก่งขนาดนี้ ยอมแต่งลูกสาวบ้านหล่อนก็บุญเท่าไหร่แล้ว” คำพูดของอดีตแม่สามีทำให้จ้าวหลิงอีหลุดหัวเราะเบา ๆ ลูกชายฉันเป็นคนดี? ช่างน่าขำเสียจริง แล้วลูกคนอื่นไม่ใช่คนดี

เมื่อดรุณีพรหมจรรย์ถูกพิษร้ายแทบวายปราณ เขาจึงจำเป็นต้องมอบพลังหยางของตนเพื่อช่วยนางถอนพิษ

"ท่านบาทหลวงเอสวา วันนี้ท่านจะพาข้าลงนรกหรือว่าจะพาข้าขึ้นสวรรค์กันล่ะคะ?"

สามีไม่รักนางไม่มีทางจะทน หย่าออกไปใช้เงินแก้ปัญหา ความรักของบุรุษนางก็จะซื้อ

สวี่ซือเหยาเป็นคุณหนูที่แสนโง่งม ที่ถูกแม่เลี้ยงจัดฉากให้เสียกับบุรุษต่ำต้อย นางเดินตามเส้นเรื่องเหมือนคนโง่ที่ไร้สมอง เมื่อเดินทางมาถึงจุบจบของชีวิตจึงได้รู้ว่า ตัวเองเป็นเพียงตัวประกอบอย่างน้องสาวตัวร้ายในนิยายเท่านั้น แต่แล้วสวรรค์เหมือนจะเห็นใจตัวประกอบไร้ค่าอย่างนาง ถึงได้ให้นางกลับมาแก้ไขอดีต ในเมื่อนางหวนคืนกลับมาแล้ว นางเอกของเรื่องก็อย่าฝันว่าจะได้โจวเยี่ยนเฉินสามีนางไปครอบครอง เพราะตอนนี้นางมีความคิดเป็นของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ ไม่มีนักเขียนบงการจากปลายปากกา ต่อไปนี้นางจะสร้างครอบครัวของนางเองด้วยสองมือและหัวใจ ส่วนพี่ชายที่เป็นตัวร้ายเมื่อต้นเหตุคือตัวนางเอง ฉะนั้นหากนางไม่ตายพี่ชายที่แสนดีของนางก็จะไม่กลายเป็นตัวร้าย เส้นทางชีวิตของสวี่ซือเหยาจะเป็นอย่างไร