การหักหลัง

จากนักฆ่ากลายเป็นองครักษ์และสาวใช้ส่วนตัว จากพยัคฆ์ที่นิ่งและสุขุมดุจภูผาน้ำแข็ง กลับเริ่มละลายและตามหึงสาวใช้ข้างกายจนหน้ามืด "หากเจ้าไม่คิดอะไรกับเขา ก็จงพิสูจน์ให้ข้าเห็น จูบข้าสิอวิ๋นซี!" จากคนที่เคยสุขุมและนิ่งดุจธาราน้ำแข็ง แต่เมื่ออยู่ใกล้นาง และพบกับความใจร้อนและไม่สนใจผู้ใดของนาง ทำให้หัวใจของพยัคฆ์หนุ่มเริ่มถูกละลายทีละนิด... จนเปลี่ยนเป็นความรัก และความหึงหวงโดยไม่รู้ตัว นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเซต "ดวงใจพยัคฆ์แห่งเฉินซาน"

หวังหมินเอ๋อเป็นบุตรสาวลูกติดของคหบดีหวังที่แต่งงานใหม่และมีบุตรสาวอีกคน สองแม่ลูกพากันอิจฉาและเกลียดชังหมิ่นเอ๋อและกีดกันไม่ให้พ่อกับลูกได้ใกล้ชิดกัน ทำให้คหบดีหวังที่ต้องออกไปติดต่อค้าขายนอกเมืองไม่ค่อยได้กลับบ้านยิ่งห่างเหินกับบุตรสาวคนโต เมื่อเติบใหญ่เป็นสาวงามมากยิ่งถูกกลั่นแกล้ง นางพบรักกับแม่ทัพหนุ่มที่เป็นบุตรชายของเพื่อนบ้านและน้องสาวหวังฟางหลิวก็แอบรักเขาเช่นกัน ยิ่งพี่สาวนั้นคบหากับแม่ทัพหยางออกนอกหน้านางยิ่งอิจฉาไปฟ้องมารดาและพากันกีดกัน ใส่ไฟให้มารดาของแม่ทัพหนุ่ม และวันหนึ่งทั้งสองปลอมจดหมายของแม่ทัพหยางหลอกให้หมิ่นเอ๋อไปรอพบ เมื่อหมิ่นเอ๋อไปยืนรอคนรักตามที่ได้นัดกันไว้ ก็ถูกคนเป่าลูกดอกยาสลบทำให้นางหมดสติไป สองแม่ลูกใจอำมหิตลากตัวนางไปที่ห้องเก็บฟืนสำหรับฤดูหนาว แล้วปิดประตูขังเอาไว้ ทำให้หมิ่นเอ๋อติดอยู่ในนั้นและออกมาไม่ได้ หลายวันเข้าก็นางก็เสียชีวิตไป ก่อนขาดใจนางเข้าใจคนรักของตนเองผิดว่่าเขาต้องการกำจัดนางเพื่อจะได้ไปแต่งงานกับน้องสาวลูกแม่เลี้ยง นางจึงบอกกล่าวกับฟ้าดินว่า หากมีโอกาสได้เกิดใหม่นางจะเกลียดผู้ชายคนนี้และสองแม่ลูกนั่นและจะหาทางแก้แค้นพวกเขาให้สาสมกับที่พวกเขาทรมานนางจนตาย เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป………

มุมปากนิรณายกขึ้นด้วยความรังเกียจ แกมเย้ยหยัน บัตรเชิญร่วมงานแต่งของบีบีกับเตชิน เพื่อนสนิทและคนรักของเธอ..ที่พวกมันทั้งสองคนต่างหักหลังและพากันสวมเขาให้นานแรมปี บัดนี้กำลังวางอยู่ตรงหน้า เมื่อครุ่นคิดและนึกย้อน ถึงอดีตที่โดนกระทำ ยิ่งทำให้เจ็บปวดจนแทบคลั่ง นึกอยากจะบุกไปทำลายงานแต่ง ให้ล้มเสียรู้แล้วรู้รอด ทว่า…ขณะที่กำลังจะขยำมันทิ้ง สายตาดันเหลือบเห็นชื่อของใครคนหนึ่ง "บดินทร์งั้นเหรอ?" เสียงพึมพำชื่อใครอีกคน ในการ์ดเชิญ ทำให้สมองโลดแล่น คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ฮึ! คอยดูเถอะ บีบี พ่อของแกน่ะ ฉันขอล่ะกัน" เธอพูดด้วยแววตามาดมั่น ในมือเลื่อนโทรศัพท์ส่องดู ใบหน้าคมคายของบุคคล อันเป็นเครื่องมือแก้แค้น พลางจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ

จุดพลิกผันในชีวิตที่ทำเอาผู้หญิงคนหนึ่งแทบกระอักเลือด!! บิดาป่วย...ความเป็นความตายมากวักมือเรียก... พี่ชายทำเรื่องร้ายแรง...มีใครบางคนตามคร่าชีวิต... พะแพงยอมแลก...ยอมเป็นเชลย เพื่อต่อลมหายให้พี่ชาย แม้จะเป็นหนทางที่ดูไร้ศักดิ์ศรี!! หนึ่งชีวิตที่ดูเหมือนจะไร้ค่าในสายตาฝั่งตรงข้าม...เขาเหยียบย่ำหล่อนโดยไม่ยั้งคิด!! ฉีก!! กระชากสิ่งหวงแหนของเพศหญิง...และเหยียบหล่อนซ้ำด้วยถ้วยคำดูแคลน ‘ถ้าเธอท้อง...อย่าคิดว่าฉันจะรับผิดชอบ’ ไงล่ะ...ถ้อยคำที่เป็นเหมือนดั่งน้ำกรดรินรดหัวใจ แต่เธอก็ท้องจริงๆ ท้องเหมือนที่เขาค่อนว่า... แต่...จะให้ก้มหัวยอมศิโรราบ...ไม่ใช่พะแพง เมื่อเธอเองก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน!!

“อือ...” หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนหันมองโดยรอบ ถึงได้รู้ว่ายังไม่สว่าง แต่ฝนหยุดตกไปแล้ว “โอยยยย...เจ็บไปทั้งตัวเลย” เธอผงกศรีษะขึ้นมองชายหนุ่มที่เธอนอนกอดอย่างสนิทแน่น เธอยิ้มบางๆ ขณะนึกถึงบทรักที่เขามอบให้อย่างไม่มีที่ติ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือขึ้นไปแตะไรเคราของเขาอย่างเอ็นดู “เก่งจริงๆ เลยตานี่” เจ้าหล่อนจะละมือออก แต่ฝ่ามือใหญ่กลับรวบข้อมือเธอไว้ได้เสียก่อน...เข้มลืมตาขึ้นแล้วจ้องหญิงสาวด้วยสายตาหื่นสุดหื่น มันยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ “ติดใจล่ะสิ” “ใช่ นายเองก็ติดใจฉันเหมือนกัน”

“ซี้ดดดด... อูย” เรโกะปลดปล่อยเสียงครางครวญทรมาน แต่คนที่กำลังแอบดูหล่อน… รู้สึกทรมานยิ่งกว่า ดวงตาของชายปริศนาจ้องมองภาพที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ ขณะมือรูดท่อนเอ็นของตัวเองไปพลาง “อ๊า... ” ผู้ชายคนนั้นเปล่งเสียงครางต่ำในลำคอ มือข้างหนึ่งกำลังสาวท่อนเอ็นที่ผงาดขึ้นเป็นลำแข็ง ลูบไล้ความขรุแข็งของเส้นลือดและลายเอ็นปูดโปนโอบรอบลำ อวัยวะเพศใหญ่ยาวราวกับดุ้นมะระจีนใหญ่ๆ ตาจับจ้องมองภาพของความเป็นไปในห้องน้ำ ตื่นเต้นกับภาพของหญิงสาวที่กำลังปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเอง “อ๊า... อู้ว... ซี้ดดดด”

ไม่ได้หมดรัก แต่ฉันหมดแรงที่จะยื้อคุณเอาไว้อีกต่อไปแล้ว… (วนิดา&จิรายุ) ไม่ได้หมดรัก...แต่หมดแรงที่จะฝืนทนอยู่ สู้ออกไปจากชีวิตเขา ปล่อยความรักของเธอทิ้งไว้ให้เป็นแค่เพียงความหลัง แล้วไปเริ่มต้นใหม่ใช้ชีวิตกับลูกน้อยในครรภ์กันเพียงแค่สองคน... เรื่องนี้ก็จะเป็นพล็อตนิยายแนวตลาดระหว่างความรักของชายหญิงและเป็นแนว ดราม่า นอกใจ นอกกาย พระเอกโบ้อีกเช่นเคย เรื่องราวความรักของวนิดาหญิงสาวที่ต้องอาภัพรักจากชายหนุ่มที่เธอรักและแต่งงานด้วยอย่างจิรายุชีวิตหลังแต่งงานของวนิดานั้นดูเจ็บปวดใจ เมื่อผู้ชายที่เธอคิดว่าดีและรักมาตลอดกลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือกลายเป็นหลังมือเมื่อรู้ว่าเธอนั้นได้ตั้งท้องลูกของเขา เรื่องราวความรักของคู่นี้จะเป็นอย่างไรต่อ...

“อย่าเสนอหน้าเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวฉันอีกเป็นครั้งที่สอง” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังรอดไรฟันนั้นยังไม่น่ากลัวเท่ากับแววตาที่เหมือนราชสีห์กำลังอยากฉีกกระชากร่างของเหยื่อที่ไม่มีค่าตรงหน้า “หงส์เป็นห่วงนี่คะ ว๊าย!” แค่เอ่ยคำว่าเป็นห่วงแค่นี้ คนใจร้ายถึงกับผลักฉันล้มลงพื้นอีกครั้ง “เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่เคยอยากได้ไอ้ความเป็นห่วงจากผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น” ‘คนไม่มีสิทธิ์ ต่อให้ดิ้นให้ตายยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์อยู่วันยันค่ำ จำใส่หัวสมองน้อยๆ ของเธอเอาไว้ไฉ่หง’

แค่ชื่อเหมือนอย่าคิดเอาเองว่าฉันจะรักเธอ 'บัวบูชา' เพราะผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักคือ ใบบัว ไม่ใช่เธอ

องค์หญิงน้อยซึ่งจำต้องก้าวขึ้นเป็นฮองเฮา นางจะหลอกล่อชายหนุ่มให้เป็นเชลยรักและส่งเสริมนางได้อย่างไร นางอยากเป็นฮองเฮาแสนดีมิใช่ฮองเฮาตัวร้ายสักหน่อย ฟากฟ้า ผู้ช่วยผู้จัดการกองถ่ายตื่นขึ้นมาในร่างขององค์หญิงน้อยทายาทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่และจำต้องก้าวขึ้นเป็นฮองเฮา แต่นางจะเป็นฮองเฮาเพียงเพื่อแต่งสวามีขึ้นเป็นฮ่องเต้และคอยปกครองวังหลังไล่ตบตีกับเหล่าสนม หรือจะขึ้นนั่งบัลลังค์ปกครองบ้านเมืองเสียเอง นางไม่ยอมเดินตามที่ผู้อื่นกดดันแน่ เธอจะควบตำแหน่งทั้งผู้เขียนบท ตัวแสดงในบทนางเอก และผู้กำกับ และจะเปลี่ยนบทของแต่ละตัวละครให้เป็นอย่างที่เธอต้องการ นับจากนี้ พวกตัวละครทั้งหลาย จงโลดแล่นไปตามที่ผู้กำกับฟากฟ้าได้สั่งการเถอะ นางจะหลอกล่อชายหนุ่มให้เป็นเชลยรักและส่งเสริมนาง สตรีงดงามเช่นนางควรจะเป็นฮองเฮาแสนดีมีคุณธรรม มิใช่ฮองเฮาตัวร้ายมีแต่เสียงผู้คนประนาม