Semua Bab วิวาห์เปลี่ยนรัก: Bab 11 - Bab 20

น้ำฟ้าปั่นจักรยานเข้าไปในไร่โดยไม่รู้เส้นทาง โชคดีที่มีเด็กชายตัวน้อยที่นั่งซ้อนท้ายมาด้วยเป็นคนบอกทาง จุดหมายปลายทางของน้ำฟ้าก็คือไร่ส้ม ซึ่งค่อนข้างจะอยู่ไกลจากตัวบ้านพอสมควร จนทำให้เจ้าหล่อนเสียเหงื่ออยู่ไม่น้อยในการปั่นจักรยานครั้งนี้“คุณพ่อยืนอยู่นั่นไงครับ” คิมหันต์ชี้ไปข้างหน้าที่ตอนนี้กำลังมีคนงานจำนวนหลายสิบคน กำลังเร่งเก็บผลผลิตอยู่ตามจุดต่างๆ โดยมีเหมันต์กำลังยืนควบคุมดูแลกำลังอยู่ไม่ห่าง บางครั้งก็ช่วยเก็บผลส้มอีกด้วย“ถึงซะทีสินะ” น้ำฟ้าถึงกับปาดเหงื่อออกจากแก้มขาวเมื่อลงจากรถ ก่อนจะจอดจักรยานไว้ข้างรถกระบะ ที่มีตะกร้าส้มถูกนำไปวางไว้จนเกือบเต็ม“อ้าว! มาทำไมกันเนี่ยบอกให้อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ” เหมันต์เห็นคนทั้งสองก็เดินมาหาแล้วเอ่ยถามทันที“ฉัน...ฉันเอาข้าวเที่ยงมาส่งพ่อเลี้ยงค่ะ” เธอยกปิ่นโตขึ้นให้อีกฝ่ายดูเป็นหลักฐาน“ก็น้องคิมอยากมาเที่ยวในไร่นี่ครับ อ้อนคุณพ่อแล้วก็ไม่ยอมให้มาอ่ะ”“ก็พ่อมาทำงานนี่ครับ ไม่ได้มาเที่ยวเล่นสักหน่อย”“น้องคิมอยากมาช่วยคุณพ่อทำงานนี่ครับ ไม่ได้มากวนสักหน่อย” เจ้าตัวเล็กยังไม่ยอมความ“เอาล่ะๆ มาแล้วก็เข้าไปนั่งพักใต้ร่มไม้ก่อน แดดยิ่งร้อนๆ อย

ป้าบัวคลี่เดินออกมาหาผู้เป็นนายที่ศาลา พร้อมกับน้ำส้มคั้นแก้วใหม่ เธอวางมันลงบนโต๊ะให้อย่างเบาเสียง แต่ทว่าเหมันต์กลับละสายตาจากเอกสารมามองทันที“อ้าว! ป้าบัวเองเหรอครับ” เหมันต์ยิ้มให้ เขาเข้าใจว่าเป็นคำปองเสียอีก หากเป็นอย่างนั้นเขาจะอบรมสั่งสอนเสียหน่อย“ค่ะป้าเอง เห็นคำปองบอกว่าพ่อเลี้ยงให้มันย้ายไปอยู่ในไร่เหรอคะ”“ใช่ครับ ผมคิดว่าคำปองไปอยู่ที่นั่นน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่า”“ป้าขอโทษแทนมันด้วยนะคะพ่อเลี้ยง ที่ป้ามาเพราะอยากจะขอโทษแทนมัน และขอโอกาสให้มันได้อยู่ที่นี่ต่อจะได้ไหมคะ”“ใจจริงผมก็ไม่อยากจะใจร้าย แต่ป้าก็รู้ว่ายิ่งนานวันคำปองยิ่งล้ำเส้นผมมากขึ้น ผมกลัวว่าจะทำให้น้ำค้างเข้าใจผมผิดเข้าสักวัน”“ป้ารู้ว่าพ่อเลี้ยงไม่สบายใจ แต่ป้าขอแค่ครั้งเดียวนะคะ ถ้ามันยังทำตัวแบบนั้นกับพ่อเลี้ยงอีก ป้าเองนี่ล่ะจะเป็นคนไล่ตะเพิดมันออกไปจากบ้านเอง มันทำงานกับป้ามานานยังไงซะก็ทิ้งกันไม่ลงหรอกค่ะ”“อืม....” เหมันต์มองไปที่แก้วน้ำส้มที่วางอยู่บนโต๊ะ ขณะใช้ความคิดในการตัดสินใจเรื่องนี้ เห็นแก่ป้าบัวคลี่เขาจะให้โอกาสคำปองอีกครั้งก็แล้วกัน “ตกลงครับ ผมจะให้โอกาสคำปองอีกครั้ง รบกวนป้าช่วยอบรมเธอด้

“ไม่เอาหนูไม่มีทางกินมันหรอก คุณอย่าหลอกหนูซะให้ยากเลย” ใช่ว่าเธอจะไม่ระแวงฉัตรชัย เพราะต้องการสิ่งนี้เธอจึงยอมตามมาด้วย ในเมื่อได้มันแล้วเธอก็จะกลับ“ได้! ไม่กินใช่ไหมสงสัยคงต้องใช้กำลังแล้วล่ะ”“ปล่อยนะ!”คำปองพยายามจะวิ่งออกจากบ้านพักไป แต่ทว่าฉัตรชัยกลับรั้งแขนเธอไว้ก่อนจะดึงตัวเข้าไปในห้องนอน จากนั้นก็พยายามจะนำเม็ดยาที่อยู่ในมือเข้าไปในปาก แต่คำปองกลับเม้มปากไว้แน่น เขาจึงต้องออกแรงบีบที่คางเรียวของเจ้าหล่อนไว้จนคำปองรู้สึกเจ็บและเผยอปากอ้าออกมาในที่สุด“กินเข้าไปแล้วเธอจะรู้ว่าความสุขมันเป็นยังไง” เมื่อทำสำเร็จชายหนุ่มก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะรอให้ยาออกฤทธิ์ ยาที่ว่านั่นคือยาเสียสาวที่เขาใช้กับสาววัยรุ่นในไร่มาหลายต่อหลายคนแล้ว แต่ทว่าเธอพวกนั้นไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกใครได้เพราะโดนข่มขู่เอาไว้ เบื้องหน้าที่หลายคนมองว่าดี แต่แท้ที่จริงแล้วเขาคือซาตานร้ายที่กำลังใช้มนตร์ดำปกคลุมไร่แห่งนี้อยู่นั่นเอง“หนูไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นคนอย่างนี้” คำปองที่อยู่ในอ้อมกอดเขา จ้องเขม็งด้วยความโกรธแค้น“พอยาออกฤทธิ์เธอจะไม่พูดอย่างนี้แน่นอน” ฉัตรชัยยิ้มเหี้ยมก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปไซร้ซอกคอขาวของเจ

หลังจากพาคิมหันต์เข้าไปนอนจนหลับแล้ว น้ำฟ้าก็เดินออกมานั่งเฝ้ามองอยู่หน้าระเบียงบ้านเพื่อรอเหมันต์กลับมา เมื่อได้ยินเสียงรถเธอก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปดูว่าใช่คนที่เธอรออยู่หรือไม่ มองลงไปที่หน้าบ้านก็เห็นผู้เป็นสามีถูกพยุงตัวเข้ามาในบ้าน เห็นอย่างนั้นเจ้าหล่อนก็ตกอกตกใจก็รีบลงมาดูทันที“พ่อเลี้ยงไปโดนอะไรมาคะเนี่ย” เมื่อเห็นผู้เป็นสามีกำลังนั่งทำหน้าเหยเกเลือดอาบแขนอยู่บนโซฟาเธอก็เข่าแทบทรุด“พ่อเลี้ยงโดนยิงมาครับ” ฉัตรชัยตอบ“แล้วทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลละคะ” เธอเข้าไปนั่งข้างสามีก่อนจะจ้องมองใบหน้าหล่ออย่างเป็นห่วงเป็นใย“อีกแปบนึงหมอก็มาแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้มละมุน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกเป็นห่วงมากจนเกินไป“คุณไม่ต้องมายิ้มเลยเจ็บขนาดนี้ แล้วดึกดื่นขนาดนี้จะมีหมอที่ไหนมาได้คะเนี่ย”“หมอแถวนี้ล่ะ”“อีกนานไหม ดูสิเลือดเริ่มไหลอีกแล้วเนี่ย” น้ำฟ้าจ้องมองที่แขนของผู้เป็นสามีอย่างใส่ใจ ทำเอาเหมันต์รู้สึกปลื้มปริ่มอย่างเป็นที่สุด“ไม่นานหรอก” เขาตอบก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกน้องทุกคน “คุณฉัตรชัยพาลูกน้องกลับไปพักผ่อนเถอะผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมากสำหรับวันนี้ ถึงแม้เร

“โอเคก็ได้แค่นี้เองก็ต้องซีเรียสด้วย...ชิส์!!” น้ำฟ้าเหลือบตามองอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะจูงมือคิมหันต์ลงไปในลำธารน้ำใส ที่เห็นแม้กระทั่งตัวปลาที่แหวกว่ายวนเวียนไปมาอย่างสนุกสนาน ความลึกของลำธารเลยหัวเข่ามาเล็กน้อย ทำให้ไม่ต้องเป็นกังวลสำหรับเด็กอย่างคิมหันต์ที่กำลังลงไปในน้ำเหมันต์รีบปลดเปลื้องเสื้อและกางเกงออกวางไว้บนโขดหิน เหลือไว้เพียงบ็อกเซอร์สีกรมท่าที่ห่อหุ้มเรือนร่างกำยำเอาไว้ ก่อนจะเดินลงไปสมทบกับลูกชายและภรรยา ทั้งสามนั่งแช่ตัวอยู่ในลำธารอย่างสบายตัว น้ำเย็นๆ ตามธรรมชาติอย่างนี้ช่วยบำบัดความเครียดและเรื่องกังวลในหัวได้ดีเลยทีเดียว“น้องคิมไปเล่นน้ำตรงนั้นก่อนนะครับ” คิมหันต์เอ่ยกับผู้ปกครองทั้งสองพร้อมทั้งชี้นิ้วไปยังพื้นที่ใกล้กัน“ได้สิครับ แต่อย่าไปไกลนักนะ” เหมันต์บอกลูกชาย“ครับคุณพ่อ” ว่าแล้วเจ้าตัวน้อยก็รีบว่ายน้ำออกไปจากตรงนั้น ที่เหมันต์อนุญาตโดยง่ายนั่นเพราะระดับน้ำไม่ได้ลึกและอยู่ในระยะที่มองเห็นได้สะดวกน้ำฟ้ากำลังจะว่ายน้ำตามไปแต่ทว่าเหมันต์กลับรั้งตัวเธอเอาไว้ก่อน ตอนนี้เจ้าหล่อนอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยมีมวลน้ำห่อหุ้มเรือนร่างทั้งสองเอาไว้ มือหนาทั้งสองข้างประสานกันไ