All Chapters of วิวาห์เปลี่ยนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ‘น้ำฟ้า’ หรือ ‘ธารา ภัทรกุล’ สาวสวยผู้มองโลกในแง่ดีวัยยี่สิบปีเศษ กำลังนั่งแท็กซี่ตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่งด้วยความร้อนใจ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ‘น้ำค้าง’ หรือ ‘ชลาลัย ภัทรกุล’ น้องสาวฝาแฝดได้โทรมาบอกว่ากำลังไม่สบายอย่างหนักอยากให้พี่สาวช่วยมาดูแล แต่เธองงเหลือเกินว่าทำไมต้องมาที่โรงแรมหรูนี้แทนที่จะเป็นโรงพยาบาล แถมยังบอกให้เข้าไปทางด้านหลังอีกด้วยเมื่อมาถึงแล้วน้ำฟ้าก็รีบเดินเข้าไปด้านหลังโรงแรมด้วยความร้อนใจ ในระหว่างนั้นดวงตาคู่สวยก็สังเกตเห็นน้องสาวออกมายืนรออยู่ตรงประตู ท่าทีไม่ได้เหมือนคนป่วยเลยแม้แต่น้อย เจ้าหล่อนนึกฉงนในใจไหนบอกกับเธอว่าไม่สบายหนักมาก แล้วทำไมถึงได้มายืนตากลมอยู่อย่างนี้ เดินคิดไปด้วยในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าน้องสาวแล้ว“แกเป็นยังไงบ้างไหนบอกว่าไม่สบาย แล้วทำไมยังมายืนตากลมอยู่ตรงนี้ล่ะ” น้ำฟ้าเอื้อมมือเรียวไปสัมผัสเนื้อตัวน้องสาวเพื่อดูความผิดปกติ แต่ทว่าน้องสาวกลับทำทีท่าร้อนใจราวกับกลัวใครจะมาเห็นซะอย่างนั้น“พี่รีบตามฉันมาก่อนเร็ว” น้ำค้างรีบจูงมือพี่สาวเข้าไปในโรงแรม เดินตรงไปยังห้องแต่งตัวแล้วล็อกประตูเอาไว้ หล่อนกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้าจริง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เมื่อเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ธาราที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็ถึงกับสะดุ้ง เธอไม่รู้จะทำตัวยังไงหากอีกฝ่ายเข้ามาในห้อง เขาบอกว่าน้องสาวเธอชอบอ้อน หรือเธอควรจะต้องทำอย่างนั้น เพื่อให้อีกฝ่ายไม่เอะใจ คิดแล้วก็เดินไปเปิดประตูให้ชายหนุ่มแวบแรกที่เหมันต์เห็นเจ้าหล่อนในชุดนอนซีทรู เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน ทำเอาความต้องการในตัวมันพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที เขาเดินตามหลังเจ้าหล่อนเข้าไปในห้อง ก่อนจะกอดจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงที่ซอกคอขาวสูดกลิ่นกายที่หอมละมุนอย่างชื่นใจ“หอมจัง หอมเหมือนเดิมเลย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกระเส่า มือหนาก็เริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปทั่ว“ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ” ธาราหายใจไม่ทั่วท้อง หากอีกฝ่ายยังคงรุกเร้าไม่หยุด กลัวว่าตัวเองจะเป็นลมหมดสติไปเสียก่อน“เอาไว้ค่อยอาบทีเดียว มาเสียเหงื่อกันก่อนดีกว่าไหม” ว่าแล้วเหมันต์ก็หมุนตัวเจ้าหล่อนให้มาสบตากัน ก่อนจะผลักร่างลงบนเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยกายล่อนจ้อน เผยให้เห็นรูปร่างกำยำสมส่วน หน้าท้องขึ้นซิคแพ็กเป็นลอนชัดเจน ส่วนความเป็นชายที่อยู่ตรงกลางกาย ก็แข็งตัวพร้อมรบเต็มที่ธาราได้เห็นส่วนนั้นเธอถึงกับมองตาโต ในชี

เข้ามาในห้องนอนแล้ว ธาราก็เดินกวาดสายตามองไปรอบห้อง ด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นระเบียง ก็เปิดประตูออกไปสูดอากาศด้านนอก นี่มันสวรรค์บนดินชัดๆ บนห้องนอนที่อยู่ชั้นบนสุดของตัวบ้านอย่างนี้ ทำให้สามารถมองเห็นวิวบริเวณโดยรอบ ได้กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเลยทีเดียว“สดชื่นจัง” ธารายืนกางแขนสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด หลับตาพริ้มด้วยความสบายใจ“ทำอย่างกับไม่เคยมาที่นี่อย่างนั้นล่ะ” เหมันต์เดินเข้ามากอดหญิงสาวจากด้านหลัง ก่อนจะซุกใบหน้าคมลงที่ซอกคอขาว นัวเนียอยู่อย่างนั้น“คุณ! ทำอะไรเนี่ย” ด้วยความลืมตัว ธาราจึงพยายามแกะมืออีกฝ่ายออกโดยเร็ว แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอมีสถานะเมียเขาแล้ว จึงไม่ควรจะปฏิเสธการสัมผัสให้อีกฝ่ายระแคะระคายเด็ดขาด ดีไม่ดีถ้าโดนจับได้เธอเองก็จะโดนหางเลขไปด้วย“ทำไมไม่ขัดขืนต่อล่ะ กำลังได้อารมณ์อยู่แล้วเชียว”“ก็ฉันเป็นเมียพ่อเลี้ยงนี่คะ ทำไมจะต้องทำอย่างนั้นด้วย”“แล้วทำไมตอนแรกถึงทำล่ะ” เหมันต์ยังกวนไม่เลิก เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะไปต่อยังไง“ก็ฉันตกใจนี่นา จู่ ๆ ก็เดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง”“แสดงว่าตอนนี้ฉันจะทำอะไรก็ได้แล้วสิ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ ข้างใบหู ก่อนจะสูดกลิ่

เหมันต์ขับรถจิ๊บพาภรรยาและลูกชายเข้าไปในไร่ ที่นี่มีอาณาเขตกว้างขวาง เขาจึงสร้างถนนคอนกรีตเชื่อมต่อพื้นที่ต่าง ๆ ไว้ด้วยกัน เพื่อให้สามารถนำรถเข้าไปเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ง่ายขึ้น คนงานที่นี่อยู่กันอย่างเป็นครอบครัว และจงรักภักดีกับเหมันต์ยิ่งกว่าอะไร เพราะเขาให้ความสำคัญกับพนักงานทุกคน จัดหาสวัสดิการมาให้อย่างเพียงพอระหว่างนั่งรถเหมันต์ก็ทำหน้าที่เป็นไกด์กิตติมศักดิ์ แนะนำสถานที่ต่าง ๆ ภายในไร่ให้ภรรยาฟังอย่างละเอียด น้ำฟ้ารู้สึกเพลินตากับทัศนียภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ามากเป็นพิเศษ เธอเคยฝันว่าอยากมาใช้ชีวิตในไร่อย่างนี้ตั้งนานแล้ว และตอนนี้ฝันของเธอก็ได้เป็นจริงแล้ว“พ่อเลี้ยงเก่งจังเลยนะคะ ดูแลที่นี่คนเดียวมาตลอด” เธอเอ่ยปากชม แต่สายตายังคงจ้องมองไปที่สวนองุ่น ที่กว้างสุดลูกหูลูกตาอยู่ข้างทาง คนงานที่กำลังพรวนดินใส่ปุ๋ยอยู่ ต่างก็โบกมือทักทายผู้เป็นเจ้าของไร่พร้อมกับรอยยิ้ม“ตอนแรกก็ยังไม่เก่งหรอก แต่พอทำไปได้สักระยะประสบการณ์มันจะสอนให้เราเก่งขึ้นเองยังไงล่ะ” เขาตอบคำถามได้อย่างถ่อมตัวที่สุด“ถ้าอยากให้ฉันช่วยอะไรก็บอกนะคะ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เรียนมาสูงแต่ถ้าได้ทำจริง ๆ ฉันก็พร้อมที่จะเรียน

“ดีแล้วครับ ยังไงผมก็ฝากด้วยนะ ของที่พวกมันขโมยไปมีแต่ผลผลิตเกรดเอทั้งนั้นเลย ผมว่าพวกมันคงจะมีความรู้เรื่องการเกษตรพอสมควร”“ครับพ่อเลี้ยงผมจะพยายามสั่งให้คนงานเพิ่มความระมัดระวังขึ้น”“ยังไงก็อย่าหักโหมมากล่ะ ความปลอดภัยของคนงานต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง หากเจอพวกมันคุณช่วยรายงานผมทันทีด้วยนะ ผมจะไปจัดการมันด้วยตัวเอง”“ครับพ่อเลี้ยง”“ขอบใจมากที่ช่วยงานผมเป็นอย่างดีมาตลอดหลายปี”ฉัตรชัยทำงานที่ไร่แห่งนี้มาเกือบจะห้าปีแล้ว นั่นทำให้เหมันต์ไว้ใจลูกน้องคนนี้มาก เขาไม่เคยทำให้เหมันต์ต้องผิดหวังเลยสักครั้ง สามารถจัดการอะไรหลาย ๆ อย่างได้ดี เทียบเท่าผู้เป็นเจ้าของไร่เสียด้วยซ้ำ ทำให้คนงานต่างก็รักและให้ความเคารพผู้จัดการคนนี้ไม่ต่างจากเหมันต์เลยการรับประทานอาหารมื้อเย็นผ่านไปเรียบร้อยแล้ว ฉัตรชัยกลับไปยังบ้านพักในไร่ ส่วนน้ำฟ้าพาคิมหันต์ขึ้นไปอาบน้ำและเข้านอน เธออ่านนิยายให้เจ้าตัวเล็กฟังจนหลับไป ก่อนจะห่มผ้าให้ ปิดไฟแล้วเดินออกมาจากห้องมือเรียวเอื้อมไปหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก็พบว่าผู้เป็นสามีได้นอนหลับอยู่บนเตียง โดยสวมใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น เห็นอย่างนั้นน้ำฟ้าก็ยิ้ม