All Chapters of วิวาห์เปลี่ยนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“สะ...เสียวค่ะพ่อเลี้ยง เอามันเข้าไปทีอื้อ”คำปองนอนกระสับกระส่ายอย่างยั่วเย้า ขบริมฝีปากล่างข่มความเสียวเอาไว้ มือเรียวทั้งสองข้างยังคงบีบเคล้นที่หน้าอกคู่งามของตนเองไปด้วยพรวด….“อ๊ะ....อื้อ”เหมันต์ดันดุ้นตัวเขื่องเข้าไปจนคับแน่น ความมหึมาของเหมันต์ทำเอาคำปองหายใจไม่ทั่วท้อง ขมิบตอดรัดท่อนลำเอาไว้แน่น จนเหมันต์ต้องทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวสยิว แช่ไว้สักพักชายหนุ่มก็เริ่มขยับตัวกระเด้งเด้าจนกลีบสวาทปลิ้นปริตามจังหวะ เหมันต์รู้สึกได้ถึงการตอดรัดที่แปลกใหม่ ราวกับไม่ใช่น้ำฟ้าคนที่เขาเคยสัมผัส แต่ทว่าฤทธิ์ยาบวกกับแอลกอฮอล์ทำให้เขาลืมข้อสงสัยพวกนั้นไปชั่วขณะ เพราะทุกอย่างมันถูกแทนที่ด้วยความเสียวกระสันเท่านั้นบลั่ก บลั่ก บลั่กเหมันต์ใส่แรงกระแทกเข้าไปเต็มที่จนแก้มกั้นของคำปองแทบไม่ติดพื้น กลีบสวาทที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อกลับบวมเป่งเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำ เมื่อได้รับแรงสวาทเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แต่ทว่ามันกลับไม่ทำให้ความร่านราคะในตัวเธอลดลงได้เลย“แรงๆ เลยค่ะพ่อเลี้ยงหนูชอบ”คำปองเอื้อมมือเรียวไปคล้องคอชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างใบหู ก่อนจะเลื่อนมาประกบจูบริมฝีปากอย่างดูดดื่ม เหมันต์ส่

เมื่อลงมาถึงแล้วเหมันต์ก็เรียกทุกคนมารวมตัวกันในห้องนั่งเล่น พ่อเลี้ยงสุดหล่อนั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา ข้างกันนั้นก็เป็นน้ำฟ้าที่นั่งเบนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่แม้แต่จะมองหน้าคำปองและผู้เป็นสามี ส่วนคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดกลับนั่งร้องไห้กระซิกอยู่ที่พื้นข้างกับป้าบัวคลี่“หยุดร้องได้แล้วคำปอง” เหมันต์เอ่ยเสียงเข้มบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ซีเรียส“หยุดไม่ได้หรอกค่ะพ่อเลี้ยงหนูเสียตัวนะคะฮือๆ ๆ”“บอกให้หยุดยังไงล่ะ!” เหมันต์ทนไม่ไหวจึงตะโกนลั่นด้วยความเหลืออด จนทุกคนถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ทำให้ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน แม้แต่คำปองเองก็ถึงกับหยุดร้องไห้ทันที เธอไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงเดือดดาลอย่างนี้มาก่อน“ฉันจะให้มันย้ายของออกวันนี้ล่ะค่ะพ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วง” ป้าบัวคลี่เอ่ยทำลายความเงียบ เพราะครั้งที่แล้วเธอเป็นคนเจรจาขอร้องให้คำปองอยู่ที่นี่ต่อ จึงอยากจะแสดงความรับผิดชอบ“ไม่นะป้าฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” คำปองรับหันขวับมาเอ่ยกับป้าบัวคลี่ทันที“มึงสัญญากับกูแล้วว่าจะไม่ทำแต่มึงก็ทำจนได้”“แต่พ่อเลี้ยงเข้ามาในห้องหนูเองนะ” คำปองยังตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้“เอาล่ะๆ ฉันจะให้

ขับรถมาไม่นานก็มาถึงพื้นที่โล่งกว้างเต็มไปด้วยถนนเส้นเล็กๆ คดเคี้ยววนไปมา ภูวดลเดินนำหน้าเข้าไปเอ่ยทักทายกับลูกน้อง ที่กำลังช่วยกันดูแลลูกค้าของทางไร่“สวัสดีครับคุณภู” เมื่อเดินเข้าไปถึงลูกน้องสี่ห้าคนที่กำลังทำงานอยู่ต่างก็ยกมือไหว้ทันที“สวัสดีทุกคน เป็นไงบ้างวันนี้เหนื่อยไหม”“ไม่เหนื่อยครับ”“วันนี้ผมมีเด็กดื้อมาให้ช่วยดูแล”“ยินดีครับ” คนงานหนุ่มยิ้มรับด้วยความเต็มใจจากนั้นภูวดลจึงก้มหน้าลงไปเอ่ยกับลูกชายของเพื่อนรัก “น้องคิมพร้อมรึยังครับ”“พร้อมแล้วครับ”“พร้อมแล้วก็ไปกับพี่เขานะครับ”“ครับผม” คิมหันต์เอ่ยกับผู้เป็นแม่ต่อทันที “คุณแม่ไปขับรถเอทีวีด้วยกันนะครับ”“น้องคิมไปคนเดียวเถอะครับ แม่จะยืนรอดูหนูอยู่ตรงนี้” เธอไม่ชอบเล่นอะไรผาดโผนอย่างนี้เลย“ก็ได้ครับคุณแม่คอยดูน้องคิมขับรถนะครับ”“ครับ สู้ๆ นะลูก” เธอเอ่ยให้กำลังใจพร้อมทั้งส่งยิ้มให้กับเด็กชายเมื่อคิมหันต์เดินไปกับพนักงานแล้วน้ำฟ้าก็หันมาเอ่ยกับคนที่ยืนอยู่ข้างกันทันที“ว่าแต่คุณภูไม่ไปเล่นด้วยเหรอคะ”“ไม่ครับ...ผมจะยืนคุยเป็นเพื่อนคุณน้ำค้างที่นี่ คุณไม่ต้องห่วงน้องคิมนะครับเพราะลูกน้องผมจะดูแลเป็นอย่างดี”“ขอบคุณนะ

“ร้องออกมาดังๆ เลยครับที่รัก”เหมันต์มองใบหน้าสวยที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มที่ยอดปทุมถันต่อ เขากลัวว่าภรรยาจะถึงจุดหมายปลายทางเสียก่อนจึงถอนนิ้วออกมา จากนั้นก็นอนราบลงบนเตียงยกตัวภรรยาขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ด้านบน เขากระตุกยิ้มก่อนจะหมุนตัวเจ้าหล่อน ส่งใบหน้าสวยให้อยู่ตรงตำแหน่งดุ้นแท่งใหญ่ ในขณะที่เนินสวาทอวบอูมนั้นกำลังจ่ออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว“อมให้สุดลำเลยนะครับที่รัก”น้ำฟ้าใช้มือเรียวรูดดุ้นแท่งใหญ่ขึ้นลงสองสามครั้ง จากนั้นเธอก็ส่งปลายลิ้นไปสัมผัสที่ส่วนหัวสีแดงอมม่วงคล้ำยาวใหญ่อย่างช้าๆ“โอย...ซี๊ดดด”เหมันต์สูดปากร้องดังลั่นเมื่อโดนลิ้นของภรรยาตวัดเลีย ส่วนเขาก็เอาคืนด้วยการแหวกกลีบอูมทั้งสองออก ส่งลิ้นลากเลียอย่างบ้าคลั่งจนเจ้าหล่อนต้องกระตุกที่ช่วงล่างตามไปด้วย ทั้งสองแลกเปลี่ยนความเสียวซ่านให้กันและกันอยู่อย่างนั้นหลายนาที ก่อนที่เหมันต์จะพลิกตัวภรรยาลงด้านล่างอีกครั้ง“น้องชายฉันมันเรียกร้องหาแต่เธอคนเดียวเท่านั้นนะ”เหมันต์พร่ำบอกกับภรรยาก่อนจะจับดุ้นแท่งใหญ่เข้าไปจ่อที่กลางร่องสวาท จากนั้นก็ค่อยๆ ดันมันเข้าไปอย่างช้าๆ จนน้ำฟ้าเริ่มทำหน้าเหยเกขบริมฝี

ในที่สุดช่วงเวลาที่สุดแสนจะเจ็บปวดก็มาถึง เธอเก็บของสำคัญไว้ในกระเป๋าใบเล็กๆ นำไปซ่อนไว้ที่พุ่มไม้หน้าบ้าน พอตะวันลาลับขอบฟ้าก็แอบย่องออกมาจากบ้านพร้อมทั้งน้ำตา เธอรู้สึกใจหายที่จะต้องจากสถานที่ที่ทำให้เธอมีความสุข ที่เธอเรียกได้เต็มปากว่ามันคือบ้านที่เธอไม่เคยมีมาก่อน เธอจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกแล้ว น้ำค้างจะต้องอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขกับเหมันต์ นั่นคือสิ่งที่เธอปรารถนาไว้ในใจคำปองบังเอิญเดินมาเห็นน้ำฟ้าเดินออกไปนอกบ้านอย่างลับๆ ล่อๆ จึงเดินตามไปก็พบว่าน้ำฟ้ากำลังค้นหาอะไรบางอย่างในพุ่มไม้ เมื่อเห็นว่าเป็นกระเป๋าเดินทางเธอจึงแปลกใจที่จู่ๆ ศัตรูหัวใจของเธอทำเหมือนกำลังจะหนีออกจากบ้านซะอย่างนั้น เธอจึงไม่ปล่อยให้โอกาสงามๆ นี้ผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์แน่นอน“ฮัลโหลไอ้พล”(ว่าไงนังคำปองโทรมาซะมืดค่ำเชียว)“รีบออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้เลยนังแม่เลี้ยงมันกำลังเดินออกไปที่ทางเข้าไร่คนเดียว เหมือนกำลังจะหนีออกไปจากไร่ แกรีบจับตัวมันไปให้คุณฉัตรชัยเดี๋ยวนี้เลย”(เออๆ กูจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ)“เร็วๆ ด้วย แค่นี้ล่ะเดี๋ยวฉันจะตามไปดูมันต่อ”วางสายแล้วคำปองก็รีบเดินตามหลังน้ำฟ้าอย่างระแวดระวัง ยิ่งเดินต