บททั้งหมดของ พ่ายรักนางบำเรอ: บทที่ 11 - บทที่ 20

21.00 น.มาร์ชใช้เวลาเพียง 2 ชั่วโมง เพื่อขับรถมาหาเพื่อนที่ต่างจังหวัด จุดหมายปลายทางของเขาคือ คอนโดแห่งหนึ่ง ย่านชายทะเลก๊อกๆๆแอดดดด!!“อ้าว มาร์ช มาเร็วจังเลย นึกว่าจะมาดึกกว่านี้เสียอีก”“พอดีมีงานแถวนี้เลยแวะมาหานะ”“แล้วมันนี้แกจะนอนที่นี่เลยไหม??”“อืม มาร์ชมาจะนอนที่นี่เลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยออกไปเที่ยวกัน”“อืม ดีเลย ช่วงนี้โมริงานยุ่งมากกกกกกกกกก กว่าจะเลิกงานก็มืดค่ำ พรุ่งนี้วันหยุดเหมือนกัน เดี๋ยวเราค่อยไปเที่ยวด้วยกันนะ”“ได้เลย แต่ตอนนี้ทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหม มาร์ชหิวมากกกกกก”“ได้สิ เดี๋ยวเราทำบะหมี่ให้นะ”“บะหมี่อีกละ”“แล้วจะกินอะไรละ มาร์ชก็รู้ว่าโมริทำอาหารไม่เป็น แฮ่!!!”“ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นเรากินบะหมี่ก็ได้ วันนี้เหนื่อยมากเลย รีบกินแล้วรีบนอนดีไหม”“ดีเหมือนกัน งั้นไปอาบน้ำเลย ผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าของมาร์ชอยู่ในตู้เสื้อผ้านะ”“โอเค”ทุกคนจะว่าผมเลวใช่ไหมละ..ก็ใช่ผมอาจจะเลวอยู่แต่ในความเลวของผมก็มีความกลัวอยู่บ้าง อย่างเช่น ผมกลัวว่าจะเสียโมริเพื่อนรักของผมไปอย่างไรล่ะ ผมกับโมริเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เราสนิทกันมาก ไปเที่ยวไหนด้วยกันบ่อยๆ และนอนด้วยกันบ่อยๆ จน

ตอนนี้ชายหนุ่มหงุดหงิดอยู่ภายในใจเป็นอย่าง“เธอคิดจะมาสวมเขาให้ฉันอย่างนั้นเหรอ??”“ฮือๆ ไม่ใช่นะคะ พายไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย คุณกำลังเข้าใจพายผิด ได้โปรดฟังพายอธิบายก่อนได้ไหมคะ??”“อย่ามาโกหกฉัน เส้แสร้ง”ตับๆๆๆชายหนุ่มกระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างหนักหน่วงงจนหญิงสาวนั้นจุกที่บริเวณท้องน้อยเป็นอย่างมาก“คุณมาร์ช ได้โปรด เบาๆ หน่อยได้ไหมคะ ฮือๆ” หญิงสาวอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา“ไอ่นั้นมันเป็นใคร??”“เขาเป็น..ฮือๆ หยุดทำก่อนได้ไหม อ๊ะ ฟังพายอธิบายก่อน”“ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น อืมมมม” ชายหนุ่มพลิกตัวของหญิงสาวหันหน้ามาและคร่อมร่างเธอและจับแก่นกายสอดใส่อีกครั้งอย่างรวดเร็ว“ฮือๆๆ พายเจ็บค่ะ คุณฮือๆ”“เจ็บนะดีจะได้จำ ว่าตอนเป็นอยู่กับฉันห้ามไปเอาหรืออ่อยคนอื่น เข้าใจไหม??”“ฮึก เข้าใจค่ะ”“ดี”เมื่อชายหนุ่มเห็นหญิงสาวน้ำตานองไหลก็เกิดความรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย“ถ้าอยากหายเจ็บเธอต้องมีอารมณ์ร่วมกับฉัน”หญิงสาวพยักหน้ารับฟังอย่างเข้าใจ“ดี..งั้นจูบฉันสิ”หญิงสาวค่อยๆ เอามือคล้องคอชายหนุ่มและค่อยๆ เลือนริมฝีปากของเธอไปประกบกับริมฝีปากหนาอย่างว่าง่าย เธอไม่ต้องการทนเจ็บอีกต่อไปแล้วจึงยอมทำตา

นี่เวลาก็ผ่านไปแล้วสองอาทิตย์แล้วที่พะพายไม่พบหน้าชายหนุ่ม ตั้งแต่วันที่กวินชวนเธอไปกินข้าวผ่านแอพพิเคชั่นไลน์ ชายหนุ่มวางช้อนกับส้อมลงกระทบจานอย่างเสียงดังและเดินออกไปไม่มีปี่มีขลุ่ย ทิ้งให้ฉัน หมอปันปันและพี่กายที่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาก็มองไปที่เขาเป็นตาเดียวกันแต่ฉันก็ยังงงกับพฤติกรรมของเขาและกังวลเป็นอย่างมากกลัวว่าเขาจะทิ้งฉันไป แต่เมื่อโทรไปหาพ่อกับแม่ของเธอก็ยังคงปกติดีแม่ของเธอยังได้รับความอนุเคราะห์กับชายหนุ่มเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือให้เงินก้อนไว้ให้พ่อของเธอใช้สอยตอนที่ต้องคอยดูแลแม่ของเธออย่างใกล้ชิดอีกแต่เธอแปลกใจที่จู่ๆ เขาก็หายไป หรือจะโกรธที่วันนั้นกวินชวนเธอไปทานข้าว แต่วันนั้นเธอก็ได้ปฏิเสธกวินไปเรียบร้อยแล้ว เหตุเพราะกลัวว่าจะมีปัญหามาตามหลัง กลัวชายหนุ่มจะไม่พอใจอีกไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์มหาวิทยาลัยของเธอก็จะเปิดเทอมแล้ว เธอจึงพยายามเลิกคิดฟุ้งซ่านและพยายามไม่คิดถึงชายหนุ่มและตั้งหน้าตั้งตาทำงานเก็บเงินเพื่อเป็นค่าขนมช่วงเปิดเทอมอย่างขยันขันแข็งวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอมาทำงานที่ร้านกาแฟ ในช่วงที่เธอกับจัดขนมเค้กหน้าตาหน้ากินเข้าตู้โชว์ก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเรีย

เมื่อหนุ่มหล่อที่เดินเข้ามาหญิงสาวเมื่อได้ยินดังนั้น ก็รีบขอโทษและขอตัวเดินออกห่างไปทันที เพราะเขานั้นรู้จักผู้ชายคนตรงหน้าดีว่าไม่ควรและด้วย และมีอิทธิพลมากขนาดไหนพะพายที่กำลังนั่งดื่มแก้วของตัวเองอยู่นั้น เมื่อเจอชายหนุ่มแปลกหน้าก็ทำให้เธอนั้นตกใจที่เขาเข้ามาเพื่อที่จะขอเลี้ยงเครื่องดื่มเธอ เมื่อเธอกำลังจะปฏิเสธออกไปนั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังเธอ เมื่อเธอหันไปทำให้เธอนั้นตกใจแทบช็อค‘เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อพี่ปันปันบอกว่าที่นี่ไม่ใช่ผับของเขา หรือจะเป็นของเพื่อนเขากันนะ โถ่ยัยพะพายสมองอันน้อยนิดของเธอทำไมประมวลผลช้าๆ ขนาดนี้ แล้วเธอจะกลัวเขาทำไมกัน ในเมื่อเขาไม่ได้ห้ามเธอออกไปไหนสักหน่อย’เมื่อเห็นสายตาอันแข็งกร้าวของเขาเธอก็หันหลังกลับไปหาบาร์และยกเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วรวดเดียวและรวบรวมความกล้าทั้งหมดหันหน้ากลับไปเผชิญกับเขาใช่!! เธอกลัวแววตาตอนนี้ของชายหนุ่มมาก มันแข็งกร้าวและเหมือนว่ากำลังจะลุกเป็นไฟออกจากตาเลยล่ะ“คุณมาร์ช มาทำอะไรที่นี่คะ??” หญิงสาวถามไปอย่างใจกล้า“ฉันต้องถามเธอมากกว่า ว่ามาทำอะไรที่นี่”“เออ..คือ..” ถ้าจะบอกว่าหมอปันป

พลั่ก!! ตุ้บ!!“โอ้ยยยย!!”มาร์ชเห็นร่างบางที่อยู่ตรงหน้ากำลังตกเป็นของคนอื่นก็โมโหหนักมาก และจัดการกับชายฉกรรจ์ตรงหน้าจนล้มไปกองกับพื้นแกร็ก!!เขาเอาปืนจ่อไปที่ศีรษะของชายฉกรรจ์ เมื่อชายฉกรรจ์เห็นดังนั้นก็รีบนั่งคุกเข่าขอชีวิตของตัวเองทันที“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ”“กาย จัดการมันไปส่งตำรวจ”“ครับนาย” พูดจบกายก็ลากชายฉกรรจ์ออกไปหาตำรวจที่โทรเรียกให้มาก่อนหน้านี้ทันทีเมื่อจัดการชายฉกรรจ์ที่อยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์สงสารและโกรธก่อนหน้านี้ที่มันกำลังปะปนกันอยู่ด้วยการพยศของเธอตอนนี้ตามตัวของเธอมีแต่ร่องรอยเขียวช้ำจากที่โดนขืนใจ และบริเวณขาของเธอก็มีรอยถลอกและมีเลือดซึมออกมา พร้อมกับข้อเท้าของเธอที่บวมเปล่ง นอนร้องไห้กอดท้องน้อยตัวเองไว้ด้วยความเจ็บปวดและหมดแรง ใบหน้าของเธอนั่นมีแต่คราบน้ำตาและแววตาที่ตื่นตระหนก ตัวของเธอตอนนี้มีแต่บราปีกนกและแพนตี้ติดตัว เขาจึงรีบถอดเสื้อสูทคลุมทับตัวเธออย่างรวดเร็ว“ฮือๆ คุณมาร์ช” หญิงสาวเมื่อได้สติและเห็นคนตรงหน้าเป็นชายที่ใจร้ายกับเธอเมื่อหลายนาทีก่อน ก็ทำให้เธอนั้นอุ่นใจขึ้นมาและพุ่งตัวเข้าไปก