All Chapters of หมอกพรางรัก (Missing Love): Chapter 21 - Chapter 30

อดีต พฤศจิกายน ซันอยู่ปี 2วันนี้เป็นอีกหนึ่งวัน ที่ยังคงวนอยู่ซ้ำ ‍ๆ‍ เดิม ‍ๆ‍ น่าเบื่อ แต่ผมก็ยังเลือกที่‍จะทำแบบนี้อยู่เรื่อย เรียน กลับคอนโด เที่ยว แต่ก็ยังเหมือนเดิม ชีวิตเหมือนขาดอะไรสักอย่าง หลายปีแล้วแต่ผมก็ยังตามหาไม่เจอ ผมคิดว่าถ้ามีแฟนความรู้สึกนี้อาจจะหายไป แต่เปล่าเลย มันยังคงอยู่ และมันทำให้ผมเลิกรากับแฟนหลายต่อหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วผมก็เป็นคนบอกเลิกกับเขา และเดินจากมา จนมีข่าวลือว่า ซันบริหารเป็นพวกเบื่อง่าย คบใครนาน ‍ๆ‍ ไม่เป็น จนตอนนี้ผมเลือกที่‍จะอยู่คนเดียว และคิดว่าสักวัน‍หนึ่ง ผมอาจจะเจอสิ่งที่กำลังตามหา“ขอโทษนะ‍ครับ ไม่ทราบว่ามีคนชื่อ ซัน ทิวากร บริหารปี 2 ไหมครับ พอดีมีของมาส่งครับ” พ‍นัก‍งาน‍‌ส่ง‍‍ของเรียกชื่อ คนที่มีชื่อตามใบ‍ส่ง‍‍ของ“ผมเองครับ” ซันเงย‍หน้าขึ้นจากชีทเรียน เมื่อมีคนเรียกชื่อตัวเองพ‍นัก‍งาน‍‌ส่ง‍‍ของ ยื่นถุง‍กระ‍ดาษใบหนึ่งให้ และให้ซันเซ็นรับของ แล้วก็จากไป ชาย‍หนุ่มมองถุง‍กระ‍ดาษที่มีคนส่งมาให้อย่างแปลกใจ“ใครส่งอะไรมาให้น่ะ สาว ‍ๆ‍ อีกหรือเปล่ามึง เนื้อหอมจังวะ” เมฆเพื่อนสนิทของซันเอ่ยขึ้น และพยายามชะเง้อคอมองของในถุง‍กระ‍ดาษ อย่าง

“เฮ้ย ไอ้ซัน วันนี้ไปถนนคนเดินกันป้ะ หาอะไรกินด้วย” เมฆเอ่ยชวนซันหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว“ไอ้เมฆ มึงนี่หาเรื่องไปเลาะได้ตลอด ไม่กลับห้องไปอ่านหนังสือหรือไง” ซันบ่นอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าเพื่อนนั้นถึงแม้จะไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน มันก็ยังคงไม่ทิ้งการเรียน“กูเบื่อ ‍ๆ‍ เซ็ง ‍ๆ‍ อะ ไปเดินเที่ยวแป๊บเดียว ผ่อนคลายสมองมั่ง มึงไปกับกูนะ คนอื่นแม่งไม่ไป กูไม่มีเพื่อน นะ นะ นะ”“เออ ‍ๆ‍ กูไปกับมึงก็‍ได้ ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้น กูขนลุก” ซันว่าอย่างตลก เพราะส่วนมากจะเห็นแต่เมฆอ้อนสาว ‍ๆ‍ ที่ตามจีบ ตอนนี้มันหันมาอ้อนเขาแบบนี้ รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลยถนนคนเดินเมื่อมาถึงถนนคนเดิน ซันกับเมฆก็เดินดูของกันไปเรื่อย ‍ๆ‍ แวะซื้ออะไรกินบ้างตามทาง ถนนคนเดินที่นี่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ซันเรียนอยู่ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่‍จะมีนักศึกษามาเดินที่นี่กันเสียส่วนใหญ่บางทีเดิน ‍ๆ‍ ไปก็เจอคนรู้จัก อย่างเช่นวันนี้ซันก็เจอคนรู้จัก แต่เพราะไม่ได้คุยกันนานแล้ว ซันก็เลยไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะไม่ได้สนิทกันมาก ได้แต่เดินสวนกันไป แต่ถ้าคนคนนั้นทักซันขึ้นมา ซันก็จะหยุดคุยด้วยทันที แต่พอเดินผ่านมาแล้ว คนคน

“ผมยังไม่มีแฟนครับ แต่...” ลม‍หนาวเว้นไว้ ไม่กล้าพูดต่อ เพราะสถานะตัวเขากับพี่วาริชในตอนนี้นั้น แทบจะเรียกว่าแฟนก็ยังได้เลย“แต่ มีคนคุยแล้วใช่ไหม” ซันต่อคำพูดของรุ่น‍น้องให้จบ“ครับ ผมมีคนคุยแล้ว” ลม‍หนาวพยักหน้ายอมรับ แล้วก้ม‍หน้าลงไม่กล้าสู้หน้ารุ่นพี่ เพราะในใจกำลังรู้สึกผิดอยู่เต็มประดา“ตอนนั้นเราจำพี่ยังไม่ได้ใช่ไหม” ซันเมื่อได้ฟังสิ่งที่รุ่น‍น้องอธิบาย ความไม่เข้าใจในหลาย ‍ๆ‍ เรื่องก็กระจ่างทันที เขาไม่อาจโทษอีกฝ่ายแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ได้“เอ่อ ครับ ใช่ครับ” ลม‍หนาวตอบรับ“แล้วตอนนี้จำพี่ได้แล้ว ยังรู้สึกกับพี่แบบเดิมไหม” ซันเดินเข้าไปใกล้กับคน‍ตัว‍เล็กกว่า ที่ไม่ยอมเงย‍หน้ามามองเขาเลยลม‍หนาวเงย‍หน้า‍มองคนที่‍เดินเข้ามาใกล้ตัวเอง ตาสวยยังคงเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา คำถามที่คนตัว‍สูงถามมานั้น เขาก็มีคำตอบในใจแล้วเหมือนกันไม่อาจโกหกตัวเองได้“ผม...ยังชอบพี่เหมือนเดิมครับ” ลม‍หนาวตอบกลับไปด้วยเสียงเบาหวิว แต่ภายในห้องเงียบ ผู้ฟังจึงได้ยินอย่างชัดเจน“ชอบเหมือนเดิม แต่เป็นเหมือนเดิมไม่ได้ใช่ไหม” ซันเอ่ยถามออกไป ลึก ‍ๆ‍ เขาอยาก‍ให้รุ่น‍น้องตอบกลับว่ายังเหมือนเดิม แต่เขารู้ว่าเรื่องนี้ไ

“นอนดิ้นเหรอ เราอะ ฮึ” ซันพูดกับคนที่หลับอยู่ ปลายนิ้วชี้จิ้มไปที่ปลายจมูกของคนที่ซุกอยู่ที่อก จากจมูกไล่ไปริมฝีปากสีเชอร์รี่ เหมือนคนที่นอนอยู่เจอการรบกวน ก็สะบัดหน้าน้อย ‍ๆ‍ แล้วก็หลับต่อซันยิ้มออกมา ปิดไฟที่หัวเตียง แล้วเปลี่ยนท่าให้คนที่หลับอยู่มานอนหนุนแขนตัวเอง และกอดตอบคน‍น้องไป‘จะผิดอะไร ก็ในเมื่อเขาสองคนใจตรงกัน’ลม‍หนาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสาย ร่างบางงัวเงียบิดขี้‍เกียจไปมา เมื่อลืมตาเต็มที่ จึงรู้ว่าห้องที่ตัวเองอยู่ในตอนนี้นั้น มันไม่ใช่ห้องของ‍เขา ลม‍หนาวลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที รู้สึกปวดหัวจี๊ด น่าจะเป็นอาการเมาค้างจากเมื่อคืน เมื่อสำรวจร่างกายตัวเอง ยังใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อคืนอยู่ ก็รู้สึกเบาใจ แต่ที่นี่ห้องของใครล่ะ หรืออาจเป็นของเพื่อนเขาสักคนลม‍หนาวเดินออกมานอกห้องนอน มองหาเจ้าของห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ จนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากในครัว เพราะมีกลิ่นอาหารลอยออกมาด้วย ลม‍หนาวเดินไปตามเสียงนั้น จนเจอเข้ากับแผ่นหลังของคนตัว‍สูงคน‍หนึ่ง เขาจำได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือใคร‘พี่ซัน ทำไมถึงเป็นพี่‍เขาล่ะ’ลม‍หนาวพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาจำได้ราง ‍ๆ‍ ว่าเจอพี่‍เขาที่ห้องน้ำ

‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลม‍หนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลม‍หนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคน‍น้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลม‍หนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้ง‍สองเดินเที่ยว และซื้อของ‍กินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความ‍ทรง‍จำต่าง ‍ๆ‍ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลม‍หนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชาย‍หนุ่มเดินเข้า‍ไป‍ดูต้น‍กระ‍บอง‍เพชรสายพันธุ์ต่าง ‍ๆ‍ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ‍ๆ‍ เงย ‍ๆ‍ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่‍เป็น‍เพื่อน ไม่รู้ว่าเป็น‍เพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ‍ๆ‍ ลม‍หนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้า‍แคค‍ตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่‍ค่อยรอดหรอ