Semua Bab สยบรักนายวายร้าย: Bab 1 - Bab 10

คุณเคยแอบรักใครไหม แอบรักจนเก็บไปฝันว่าสักวันเราทั้งสองคนจะได้เป็นแฟนกัน พัฒนาความสัมพันธ์วาดฝันไปถึงตอนการสร้างครอบครัว ใช่ เธอวาดฝันเอาไว้ว่ามันคงจะเป็นเช่นนั้น วาดฝันทุกอย่างและคิดว่าชีวิตจริงมันคงจะง่าย แต่ทุกอย่างมันกลับไม่ใช่เธอเป็นได้เพียงแค่เพื่อนร่วมห้อง เป็นได้แค่เพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษโดดเด่นให้คนที่เธอต้องการหันมามองเด็กหน้าห้องมีดีแค่เรียนเก่งอย่างเธอ หน้าตาถือว่าซะว่าอยู่ในระดับที่พอไปวัดไปวาแล้วหมาไม่เห่า ใบหน้าเรียวเล็กมีแว่นตาหนาเตอะสวมเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน "มิลาน""ฮะ ว่าอะไรนะ""เป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานแล้ว"เด็กสาวในวัยสะพรั่งใช้นิ้วขยับแว่นตาให้เข้ากับกรอบหน้า เธอส่งยิ้มเขินให้เพื่อนสนิทเพราะเมื่อครู่เธอกำลังคิดถึงใครบางคนจึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเรียก"ขอโทษนะกุ๊กไก่ เมื่อกี้ฉันคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่พอดีเลยไม่ได้ยิน""หึ คิดถึงไอ้หล่อนั้นอีกแล้วล่ะสิ"มิลานทำปากยื่นเมื่อเพื่อนสนิทยิงคำถามถูกจุด"เฮอะ แกนี่นะเมื่อไหร่จะเลิกวาดฝันถึงไอ้หล่อมันสักที""นี่ กุ๊กไก่แกก็อย่าไปว่ามิลานมันเลยเรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ซะที่ไหน""ใช่ ๆ เ

รถสปอร์ตคันหรูราคาหลักล้านของราเชนทร์ขับเข้ามาจอดยังล้านจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองกรุงซึ่งห้างสรรพสินค้าแห่งนี้นั้นเป็นกิจการของบ้านกราฟฟิกเพื่อนสนิทของเขาเอง"ไม่ลงจากรถ?""ละ...ลงสิ แต่ขอเวลาแป๊บนึงจะได้ไหม"มิลานบอกเจ้าของรถด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะชายหนุ่มนั้นเล่นขับรถด้วยความเร็วสูงจนเธอกลัวจนตัวสั่นแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาลงจากรถยังแทบจะไม่มี เธอไม่เคยมีประสบการณ์นั่งรถหรู ๆ แพง ๆ แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต"ขอบคุณนะที่ให้เราติดรถมาด้วย""ไม่เป็นไร ลงจากรถกันเถอะ""อืม"หัวใจดวงน้อยของมิลานเต้นแรงจนเธอรู้สึกหวั่นกลัวว่าราเชนทร์จะได้ยิน เธอไม่เคยอยู่ใกล้เขาแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนมากก็แค่เดินผ่านทักทายเมื่อตอนอยู่ในโรงเรียนก็เท่านั้นไม่เคยได้อยู่ใกล้เขามากขนาดนี้"ทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ"เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อไม่เห็นรถอีกสองคนซึ่งมีเพื่อนของเธอนั่งอยู่ขับตามมา"เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน""นายเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอโทรศัพท์หาเพื่อนแป๊บ"มิลานล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนก่อนเธอจะกดต่อสายหามีนาโดยมีราเชนทร์ยืนมองการกระทำของเธอ"ฮัลโหลมีนา ถึงไหนกันแล้วอ่ะ""พวกฉ

'ไม่เหมาะสม'คำคำ นี้ ลอยอยู่ในหัวสมองของมิลานนานอยู่นับชั่วโมงตั้งแต่เธอเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าก้าวขาขึ้นรถประจำทางความคิดของเธอก็ยังไม่ได้หลุดพ้นจากเรื่องนี้หนึ่งชั่วโมงในก่อนหน้านี้เธอยังได้มีเวลาอยู่ใกล้กันกับเขาราวกับว่าเธอกำลังฝัน แต่ดูเหมือนว่าความสุขในความฝันของเธอจะอยู่ได้ไม่นานเมื่อมีเสียงเพลงคนที่เหมาะสมกับราเชนทร์เข้ามาปลุกให้เธอได้ตื่นขึ้นมาเผชิญกับความเป็นจริงเสียก่อน"หนูกลับมาแล้วค่ะแม่"แม้ข้างในจะรู้สึกเจ็บปวดแต่เธอต้องเก็บมันเอาไว้ มิลานในชุดนักเรียนเดินเข้าไปในตัวบ้านซึ่งตอนนี้กำลังมีร่างของมารดาซึ่งเธอก็พึ่งจะกลับมาจากการขายขนมจากตลาดเช่นเดียวกัน"หิวไหมลูกแม่ซื้อก๋วยเตี๋ยวน้ำตกที่หนูชอบมาด้วยนะ""ขอบคุณนะคะ หนูกำลังหิวอยู่พอดีเลย"เธอวางกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาตัวเล็กก่อนเด็กสาวจะเดินเข้าไปกอดร่างของมารดาทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมา แม้เธอจะเกิดมาแล้วมีแต่ผู้เป็นแม่ที่คอยเลี้ยงดูไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าตัวเองขาดแคลนอะไรเลยสักนิด"มิลานของแม่ จะอ้อนเอาอะไรคะ""เปล่าค่ะ หนูแค่อยากกอดแม่เฉย ๆ ""น่ารักจังเลยลูกสาวคนสวยของแม่"จมูกโด่งของมารดากดลงสูดดมความ

"มิลานไปซื้อกับพวกฉันสองคนไหม""ไม่ล่ะ พวกเธอสองคนไปกันเถอะฉันอยากกลับไปนอนพักผ่อนมากกว่า"มิลานตอบปฏิเสธดั่งเช่นทุกครั้ง วันนี้เธอรู้สึกอยากกลับบ้านไปนอนพักผ่อนเสียมากกว่า"ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ เจอกันวันเดินทาง"แม้เพื่อนทั้งสองอยากให้มิลานออกไปเปิดหูเปิดตาแต่ทว่าพูดเธอก็ไม่กล้าที่จะเซ้าซี้เพราะดูจากสีหน้าแล้วมิลานคงจะเหนื่อยจริง ๆ ทั้งสามโบกมือลาตรงใต้อาคารเรียน เพื่อนทั้งสองเดินไปขึ้นรถของทางบ้านมีนาซึ่งตอนนี้คนขับรถมาจอดรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนมิลานเธอทำได้เพียงแค่เดินเท้าไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าในเวลาบ่ายคล้อยนักเรียนหลายคนทยอยกลับกันไปใกล้จะหมด สายตากวาดมองบริเวณโดยรอบอย่างต้องการจดจำเพราะอีกไม่กี่วันเธอก็จะไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้อีกแล้ว"เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องเลยนะ"น้ำเสียงขึงขังดังมาจากทางด้านหน้าทำให้มิลานหยุดชะงักอยู่ตรงมุมตึกซึ่งเป็นจุดอับไม่มีใครได้เห็น"เสียงเพลง"มิลานเรียกชื่อของคนที่ยืนขวางเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นร่างเล็กของเสียงเพลงและเพื่อนอีกสองคนของเธอเดินมาขวางทางเอาไว้"นี่น่ะเหรอสภาพของคนที่ชอบราเชนทร์ของแกมาตั้งหลายปี ดูไม่จืดเลยนี่""หน้า

อุษณีย์มองหน้าลูกสาวด้วยความเจ็บปวด เธอเลี้ยงมิลานมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไม่ตบไม่เคยตีสักครั้ง มิลานเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่เธอเชื่อสนิทใจว่าลูกสาวที่น่ารักไม่มีทางทำร้ายใครก่อนอย่างแน่นอน"แม่จะทวงคืนความยุติธรรมให้กับหนูเองนะมิลาน"อุษณีย์คว้ามือเรียวเล็กของลูกสาวในวัยสิบแปดปีขึ้นมากุมอย่างแผ่วเบา แม้มิลานจะโตเป็นสาวสะพรั่งแต่ในสายตาของเธอลูกสาวของเธอก็ยังคงเป็นเด็กน้อย"มิลานจำได้ไหม เมื่อตอนเด็ก ๆ มิลานเคยถามหาพ่อกับแม่อยู่ตลอดเลยนะว่าพ่อเป็นใคร""...""รีบตื่นขึ้นมานะลูก ตอนนี้พ่อกำลังเดินทางมาหาเราสองคนแล้วนะ"คนเป็นแม่เจ็บปวดหัวใจเมื่อได้เห็นร่างกายของลูกเต็มไปด้วยบาดแผล "มีนาแกติดต่อมิลานได้ไหม"อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวงในยามค่ำคืนมีสองสาวเพื่อนสนิทกำลังต่อสายพูดคุยถึงการหายไปของเพื่อนสนิทอีกคน ทั้งสองพยายามต่อสายหามิลายแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้"ฉันโทรหามิลานเป็นสิบ ๆ สายแต่ก็ไม่ติด""ฉันก็เหมือนกัน นี่กะว่าจะอวดชุดใส่ไปเที่ยวให้ดูซะหน่อย"ทั้งกุ๊กไก่และมีนาต่างซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปเที่ยวมาให้เพื่อนรักแต่ตอนนี้ทั้งคู่กลับไม่สามารถติดต่ออีกฝ่ายได้จนเกิดความรู้สึกกังวลภายในใจ"แกว่าม