บททั้งหมดของ สยบรักนายวายร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องพบกับว่าที่คู่หมั้นซึ่งกำลังนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนโซฟาอยู่ข้างกายมารดาของเขา และทันทีเมื่อเขาเดินเข้าไปทุกคนภายในห้องรับแขกต่างกันมาจับตามอง"แกหายหัวไปไหนมาราเชนทร์ พ่อสั่งให้แกดูแลหนูเสียงเพลงดี ๆ ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมแกถึงปล่อยหนูเสียงเพลงทิ้งไว้ที่ห้าง""ผมไม่ได้ปล่อย""ไม่ได้ปล่อย? ไม่ได้ปล่อยแล้วแกหายหัวไปไหนทำไมหนูเพลงถึงได้โทรมาบอกฉันว่าแกหายหัวไปไหนไม่รู้"ราเชนทร์ได้แต่ยืนฟังผู้เป็นพ่อโวยวายโดยไม่มีใครคิดจะห้าม แม้จะได้รับสายตาจากความเป็นห่วงของมารดาแต่ท่านก็คงไม่มีความกล้ามากพอที่จะห้ามปรามบิดา อย่างที่ว่าสามีของบ้านหลังนี้เป็นใหญ่เหนือกว่าทุกคน"แกไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง""ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณลุง อย่าไปต่อว่าราเชนทร์เขาเลยนะคะ"เด็กสาวในชุดสีหวานเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอลุกขึ้นยืนเดินมาหยุดเทียบข้างกับร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์ซึ่งเอาแต่ยืนนิ่งปล่อยให้บิดายืนด่าโดยไม่คิดจะต่อต้าน"หนูเพลง อย่าเข้าข้างคนผิด""อันที่จริงแล้วเพลงก็ผิดเองที่ใจร้อนเกินไปจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ต่อไปนายจะไม่ทิ้งฉันแล้วหายไปแบบนี้อีกใช่ไหม"เด็กสาวยื่นมือบางไปแตะท่อน

มิลานวางซองใส่เงินไว้บนพานดอกไม้ก่อนเธอจะเดินออกไปยืนรวมกลุ่มกับเพื่อนทั้งสองยังด้านหน้าของงานเพื่อรอเวลาให้ใครบางคนเดินตามเธอมาซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น"แม่หนู"เสียงเข้มดูปรับให้ดูอ่อนลงแต่ก็ไม่สามารถปกปิดได้ดังมาจากทางด้านหลังเมื่อมิลานหันไปมองก็พบว่าเป็นร่างสูงใหญ่ของเกริกพลเดินตามออกมา"สวัสดีอีกครั้งนะคะ ไม่ทราบว่าคุณลุงมาอะไรจะพูดกับหนูเหรอคะ""เรียกคุณท่านเหมือนกับที่คนอื่น ๆ เรียกดีกว่านะเพราะฉันกับครอบครัวของแม่หนูคงไม่ได้เป็นญาติกัน"ประธานบริษัทใหญ่ดูน่าเกรงขามเริ่มวางอำนาจใส่เด็กผู้หญิงตาดำ ๆ ไม่มีทางสู้ เหตุการณ์เมื่อครู่เขาเห็นมันทั้งหมดแต่น่าเสียดายที่ไม่ได้ยินว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าคุยอะไรกับลูกสาวของเขาแต่ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องเงินก่อนนั้น"เงินก้อนนั้นมันน้อยไปหรือไง ถ้าฉันเป็นหนูฉันจะรีบรับมันไว้นะเงินช่วงนี้ไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ ""ใช่ค่ะ เงินมันไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ ข้อนั้นหนูทราบดี""...""แต่วิธีที่ทำให้หนูได้เงินก้อนนั้นมามันต่ำไปเสียหน่อย ขอโทษด้วยนะคะที่หนูคงรับเอาไว้ไม่ได้""นี่เธอ""เก็บเอาไว้รักษาใจลูกสาวของคุณท่านในอนาคตดีกว่านะคะ หรือจะเก็บไว้ซื้อผ้าเช็ดหน้ามาซับน้

วันเวลาผ่านไปต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบตนเอง มิลานเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องน้อยคนที่จะรู้ว่าเธอยังอาศัยอยู่ที่เมืองไทยและคิดที่จะเข้าศึกษาต่อที่มหาลัยเดียวกันกับเพื่อน ๆ จากเด็กสาววัยใสตอนนี้กลายมาเป็นสาวน้อยวัยสะพรั่งอยู่ในชุดนักศึกษามหาลัยชื่อดัง แม้จะรู้สึกเสียใจที่เธอสอบเข้าคณะวิศวะไม่ได้แต่อย่างน้อยก็มีคณะนิเทศศาสตร์อ้าแขนต้อนรับเธอและบรรดาเพื่อน ๆ อีกทั้งสองของเธอ"ใกล้เสร็จแล้วหรือยัง วันนี้เช้ามีเข้าแถวรับน้องด้วยนะ""ใกล้เสร็จแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวก็จะลงไปขึ้นรถแล้ว""เร็ว ๆ นะ ฉันกับกุ๊กไก่ใกล้จะถึงมหาลัยแล้ว""โอเค บาย"มิลานในชุดนักศึกษาเสื้อผ้าพอดีตัวกดวางสาย ใบหน้าสวยใสไร้ริ้วรอยฉีกยิ้มกว้างเธอยืนมองเงาของตัวเองในกระจก วันนี้เป็นวันเปิดเรียนในเขตรั้วมหาวิทยาลัยทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย"แล้วเจอกันนะ"มิลานคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกไป ซึ่งการเดินทางในวันนี้เธอจะใช้รถประจำทางไปมหาลัยไม่ให้บอดีการ์ดของบิดาไปส่งตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้เพราะเธอชินกับที่จะต้องเดินทางไปไหนมาไหนแบบนี้มากกว่าแล้วอีกอย่างเธอจะได้ไม่ต้องตกเป็นที่สนใจของใครต่อใครครืด ครืด ครืดโทรศัพท์เครื่องใหม

"อยากกินอะไร"ราเชนทร์เอ่ยถามมิลานเมื่อกลุ่มของเขาเดินมาถึงโต๊ะว่างในโรงอาหารซึ่งตอนนี้มีนักศึกษาต่างพากันมาหาอะไรทานตอนพักกลางวัน"ถามทำไม นายจะเดินไปซื้อให้ฉันอย่างนั้นเหรอ""อืม ใช่""เอาเหมือนนายก็ได้"เธอตอบชายหนุ่มกลับไปก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวข้างเพื่อนสาวอีกสองคนทั้งสามหนุ่มรับหน้าที่ไปซื้ออาหารและน้ำให้ปล่อยให้สามสาวมีหน้าที่นั่งเฝ้าโต๊ะไป"อะไร ยังไง"มีนาเปิดประเด็นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นมิลานนั่งนั่งอมยิ้มด้วยสีหน้ามีความสุข"ก็ดี แต่ไม่ยังไง""ได้สารภาพรักกันหรือยัง"กุ๊กไก่แทรกขึ้นมาทำเอามิลานรีบส่ายหน้า"ยัง ยังไม่ใช่ตอนนี้จนกว่าฉันจะรู้ใจหมอนั่น""ใช้พี่ผู้ชายคนนั้นเป็นตัวช่วยสิ หน้าจะเป็นตัวกระตุ้นได้ดีเชียวล่ะ""อย่าเลยมีนา ฉันไม่อยากดึงพี่เขาเข้ามา"เพราะสุดท้ายคนที่เธอเลือกก็คือผู้ชายที่เธอรักอย่างราเชนทร์ไม่ใช่ผู้ชายที่เธอพึ่งจะให้เบอร์ไป"ก็ไม่ใช่จะให้เธอไปคบกับพี่เขา แต่อยากให้พี่เขาเป็นเครื่องมือช่วยกระตุ้นอาการของหมอนั่นให้มันออกมา ดูมันสิรู้ว่าดีใจที่เห็นหน้าแต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลยสักนิด"มีนาบ่นอุบเพราะเธอนึกว่าราเชนทร์จะแสดงอาการที่ดูแน่ชัดกว่านี้แต่นี่กลั

รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังหน้าบริเวณคอนโดที่พักของหญิงสาว แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวขาเปิดประตูลงมาท่อนแขนของเธอก็ถูกค้าเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ทำให้เธอต้องหันกลับไปมอง"ห้ามลืม พรุ่งนี้ฉันหวังว่าเธอจะไม่ใส่กระโปรงสั้น ๆ ไปเรียนอีก""ย้ำจังเลยนะ ฉันไม่ลืมหรอกน่า""ก็ดี เพราะถ้าฉันยังเห็นเธอใส่กระโปรงสั้น ๆ แบบนี้อีกฉันจะจับมันฉีกให้ขาดเลยคอยดู""สั่งเป็นพ่อเลยนะ ชิ"มิลานบ่นอุบเพราะตลอดทั้งเส้นทางราเชนทร์ยังคงบ่นถึงเรื่องกระโปรงของเธอไม่หยุด"อย่าให้ฉันต้องโมโหนะมิลาน""รู้แล้วน่า ไม่ต้องสั่งย้ำหรอกทีกับฉันสั่งนักสั่งหนาทีกับคู่หมั้นของตัวเองกลับไม่ไปสนใจ"เธอพูดออกไปตามความคิดของตัวเองแต่เมื่อเธอได้ฟังคำตอบที่ราเชนทร์พูดกลับมาก็ทำเอาเธอไปต่อแทบจะไม่เป็น"ก็คนไม่ได้อยากหมั้นด้วยตั้งแต่ทีแรกจะไปสนใจทำไม""...""สู้เอาเวลามาใส่ใจคนที่อยากอยู่ใกล้ไม่ดีกว่าเหรอ""นายว่าอะไรนะ"หรือหูของเธอจะได้ยินอะไรฝาดไป มิลานรีบตั้งสติหันไปมองหน้าฝ่ายชายแต่ราเชนทร์กลับหันหน้ามองออกไปยังนอกกระจกของรถทางฝั่งคนขับ"ราเชนทร์เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะฉันได้ยินไม่ถนัด""เปล่า""ถ้าเปล่าก็หันหน้ามาสิจะหันไปมอง