บทที่22

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องพบกับว่าที่คู่หมั้นซึ่งกำลังนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนโซฟาอยู่ข้างกายมารดาของเขา และทันทีเมื่อเขาเดินเข้าไปทุกคนภายในห้องรับแขกต่างกันมาจับตามอง

"แกหายหัวไปไหนมาราเชนทร์ พ่อสั่งให้แกดูแลหนูเสียงเพลงดี ๆ ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมแกถึงปล่อยหนูเสียงเพลงทิ้งไว้ที่ห้าง"

"ผมไม่ได้ปล่อย"

"ไม่ได้ปล่อย? ไม่ได้ปล่อยแล้วแกหายหัวไปไหนทำไมหนูเพลงถึงได้โทรมาบอกฉันว่าแกหายหัวไปไหนไม่รู้"ราเชนทร์ได้แต่ยืนฟังผู้เป็นพ่อโวยวายโดยไม่มีใครคิดจะห้าม แม้จะได้รับสายตาจากความเป็นห่วงของมารดาแต่ท่านก็คงไม่มีความกล้ามากพอที่จะห้ามปรามบิดา อย่างที่ว่าสามีของบ้านหลังนี้เป็นใหญ่เหนือกว่าทุกคน

"แกไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณลุง อย่าไปต่อว่าราเชนทร์เขาเลยนะคะ"เด็กสาวในชุดสีหวานเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอลุกขึ้นยืนเดินมาหยุดเทียบข้างกับร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์ซึ่งเอาแต่ยืนนิ่งปล่อยให้บิดายืนด่าโดยไม่คิดจะต่อต้าน

"หนูเพลง อย่าเข้าข้างคนผิด"

"อันที่จริงแล้วเพลงก็ผิดเองที่ใจร้อนเกินไปจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ต่อไปนายจะไม่ทิ้งฉันแล้วหายไปแบบนี้อีกใช่ไหม"เด็กสาวยื่นมือบางไปแตะท่อน