บททั้งหมดของ สยบรักนายวายร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

บรรยากาศภายในห้องพักตกอยู่ในความเงียบ ความจริงที่มิลานรับรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือพ่อแท้ ๆ ผู้ให้กำเนิดมันกำลังทำให้เธอจุกอยู่ในอก เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ออกมายังไงดี มันมีทั้งความตื่นเต้นดีใจและน้อยใจปะปนกันไปหมด"พ่อเหรอคะ"เธอมองผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่สั่นไหว เด็กสาวพยายามพยุงกายลุกขึ้นนั่งโดยมีมารดาคอยช่วยอยู่อีกแรงส่วนโรเบิร์ตเขาได้แต่ยืนนิ่งยิ่งเขาเห็นดวงตากลมโตสึขใสคู่นั้นของลูกสาวสั่นเครือขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรงลงเอาเสียดื้อ ๆ จนไม่มีแม้แต่แรงจะก้าวไปข้างหน้าแม้ตนเองอยากจะคว้าร่างเล็กมากอดสักแค่ไหนก็ตาม"ผู้ชายคนนี้คือพ่อแท้ ๆ ของหนูเหรอคะแม่""ใช่จ้ะ โรเบิร์ตเขาคือพ่อแท้ ๆ ของลูก มิลาน""...""มันเป็นความผิดของแม่เองที่ทำให้หนูขาดความอบอุ่นจากพ่อตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ ตอนนั้นพ่อกับแม่เราสองคนมีปัญหากันแม่ก็เลยหนีพ่อมาอยู่ที่เมืองไทยและไม่คิดจะติดต่อกลับไปแม้แต่เรื่องที่แม่เองก็รู้ดีว่ากำลังมีหนูอยู่ในตอนนั้น""...""แม่ขอโทษนะลูก ถ้าไม่ใช่เพราะความใจร้อนของแม่หนูก็คง...""ไม่เป็นไรเลยค่ะ หนูไม่เป็นไร"มิลานส่ายหน้าเธอฉีกยิ้มบาง ๆ ออกมาแม้ว่าจะยังรู้สึกเจ็

ตึกใหญ่โตสูงเฉียดฟ้าตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองหลวงซึ่งเป็นเส้นทางสายหลักมีทั้งรถเมล์และรถไฟฟ้าสัญจรวิ่งผ่าน อีกทั้งยังมีร้านสะดวกซื้ออยู่ใกล้ให้ความอำนวยได้อย่างสะดวกสบาย"ที่นี่เหรอคะ""ใช่แล้วลูกรัก""มันไม่แพงไปเหรอคะ มิลานว่า..."ริมฝีปากเรียวสวยของเด็กสาวเม้มเข้าหากันเมื่อเห็นว่าบิดาหันหน้ามามอง"เราสองคนตกลงกันแล้วนะลูกรัก แล้วอีกอย่างที่นี่ก็มีความปลอดภัยสูงพ่อกับแม่คงไม่สบายใจถ้าหากปล่อยให้ลูกไปอยู่ในที่ที่ ไม่มีความปลอดภัย""ก็ได้ค่ะ"สุดท้ายแล้วมิลานก็ไม่สามารถขัดต่อความต้องการของผู้เป็นพ่อได้คอนโดสุดหรูราคาแพงหูดับตกแต่งดูหรูหราอย่างที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลยในชีวิต ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องล้วนมีราคาแพงทุกชิ้นจนเธอไม่กล้าที่จะจับ"อันที่จริงแล้วพ่อตั้งใจจะซื้อห้องฝั่งตรงข้ามให้บอดีการ์ดได้พักอยู่ใกล้ ๆ กับลูก แต่โชคไม่เข้าข้างเพราะห้องฝั่งตรงข้ามมีเจ้าของแล้ว""อันที่จริงแล้วคุณพ่อไม่ต้องสั่งให้บอดีการ์ดเฝ้าติดตามหนูก็ได้นะคะ ที่นี่มีความปลอดภัยสูงคงไม่มีใครกล้าเข้ามาทำอะไร"ห้องพักที่บิดาซื้อให้ก็อยู่เกือบถึงชั้นบนสุดคงไม่มีใครใจเด็ดปีนขึ้นมาทำอะไรเธอถึงบนนี้"ถึงที่นี่จ

รถตู้คันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากที่พักโดยมีสายตาของอาจารย์ที่ปรึกษาได้แต่ยืนมองด้วยความจำยอม รถตู้คันใหญ่ของทางบ้านมีนาพานักเรียนทั้งสามคนเดินทางกลับ บรรยากาศภายในรถมีแต่ความเงียบมีนาและกุ๊กไก่นั่งอยู่เบาะหน้าส่วนเบาะแถวถัดไปมีร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์กำลังนั่งเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่าง"ลุงโชคคะถ้าถึงกรุงเทพแล้วยังไม่ต้องกลับบ้านก่อนนะคะ ให้ไปบ้านของเพื่อนหนูวันนั้นก่อนค่ะ""ได้ครับคุณหนู""นี่แกจะพุ่งไปบ้านของมิลานเลยอย่างนั้นเหรอ""ก็ใช่น่ะสิ ฉันอยากไปดูให้เห็นกับตาตัวเองอยากจะไปถามมิลานให้แน่ชัดว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่"มีนาพูดกับกุ๊กไก่ด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นก่อนเธอนั้นจะหันไปถามคนที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ทางด้านหลัง"แล้วนายล่ะราเชนทร์จะเอายังไงจะไปกับพวกฉันหรือจะให้คนขับรถของฉันไปส่งนายที่ไหน"ชายหนุ่มนั่งนิ่งไปชั่วขณะก่อนราเชนทร์จะหันหน้าไปตอบมีนา"ไปกับเธอ"หลังจากนั้นบรรยากาศภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ราเชนทร์ล้วงโทรศัพท์ออกมากดส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิทอีกสองคนซึ่งยังคงอยู่ยังที่พักใช้เวลาในการเดินทางร่วมสองชั่วโมงรถตู้คันใหญ่ก็สามารถฝ่าฟันจราจรที่ติดขัดมาจนถึงบ้านเช่าของมิลานได้ แต

สิ่งที่ขาดหายในชีวิตของมิลานถูกเติมเต็ม ชีวิตของเธอกำลังเป็นไปในทางที่ดีและมีความสุข จนเธอไม่คิดเลยว่าชีวิตของตัวเธอเองจะเดินทางมาจนถึงจุดนี้"เดี๋ยวลูกกับแม่เข้าไปอาบน้ำนอนพักผ่อนก่อนนะพ่อขอส่งงานกับลูกน้องแป๊บนึง""ได้ค่ะ"มิลานพามารดาเดินเข้าไปในบ้านเช่าหลังเก่า พวกเขาพึ่งจะกลับมาจากการไปเที่ยวพักผ่อนกันมาตลอดทั้งวัน"มีอะไร"โรเบิร์ตหันไปมองหน้าอังเดรด้วยแววตาเฉียบขาดแตกต่างจากสายตาอ่อนโยนยามเมื่อตนเองได้อยู่กับครอบครัว"ได้เรื่องแล้วครับนาย"อังเดรเอ่ยออกไปพร้อมกับยื่นซองเอกสารให้ผู้เป็นนาย"ผู้อำนวยการโรงเรียนรับสินบนจากคนคนนี้ครับ ผมไปสืบมาแล้ว นายคนนี้ชื่อเกริกพล เป็นนักธุรกิจเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้าง คนที่ทำร้ายคุณหนูเป็นลูกสาวของผู้ชายคนนี้""แน่ใจ""ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ คลิปจากกล้องวงจรถูกลบออกก็เป็นเพราะอำนาจเงินจากนายเกริกพลมอบให้กับทางโรงเรียนและเป็นเงินอีกส่วนหนึ่งที่มอบให้กับทางผู้อำนวยการในวันนั้นเพื่อจัดการปิดปากไม่ให้นายหญิงเอาเรื่องครับ""หึ ก็แค่เศษเงิน""จะเอายังไงต่อครับนาย นายสั่งผมมาได้เลย"โรเบิร์ตจ้องหน้ามือขวาด้วยสายตาวาววับ มุมปากหยักกระตุกยิ้มร้าย"มึงไปสืบมาว

"ฉันจะไปจัดการนังนั่น""เดี๋ยวก่อนกุ๊กไก่"คุณหนูเจ้าอารมณ์อย่างกุ๊กไก่หมายจะลุกขึ้นแต่กลับถูกมิลานห้ามเอาไว้ทำให้เธอต้องนั่งลงกับที่ด้วยความไม่สบอารมณ์ซึ่งไม่ต่างจากมีนาแต่รายนั้นกลับใช้ความคิดมากกว่าการใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง"แกจะห้ามฉันทำไมมิลาน มันทำกับแกขนาดนี้เลยนะ""อย่าไปเสียเวลาตบตีกับคนพวกนั้นเลย ถึงยังไงเราก็ไม่มีหลักฐานคงเอาผิดอะไรคนพวกนั้นไม่ได้หรอก""บ้าที่สุด โรงเรียนเฮงซวยแทนที่จะเห็นใจนักเรียนตาดำ ๆ กลับเห็นแก่เงิน"กุ๊กไก่เอ่ยออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว คอยดูเถอะกลับบ้านไปเธอจะบอกพ่อให้ยุติการสนับสนุนเงินให้กับโรงเรียนนี้สักที"แล้วนี่แกจะยอมให้มันทำแกอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้จริง ๆ เหรอ ไม่คิดจะเอาคืนบ้างเลยหรือไง""ใครว่าไม่คิด"คำตอบของมิลานทำให้เพื่อนสนิททั้งสองหันมามองหน้า"คิดจะทำอะไร"มีนาเอ่ยถามเพราะเธอไม่เคยเห็นแววตาของมิลานฉายแววถึงความรู้สึกนี้มาก่อน มันช่างดูเจ้าเล่ห์จนน่ากลัว"ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ฉันไม่ยอมปล่อยให้มันได้ราเชนทร์ไปง่าย ๆ หรอก""แต่สองคนนั้นกำลังจะหมั้นอีกสองอาทิตย์หน้า"มิลานเบิกตากว้างกับข่าวใหม่ที่ได้รับรู้"จริงเหรอ""อืม พ่อของฉันสองคนได้รับบัตรเชิญเ