Semua Bab เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ: Bab 1 - Bab 10

เมืองจินโจวแห่งแคว้นกู่ที่แสนรุ่งโรจน์และขึ้นชื่อเรื่องเมืองที่มีทัศนียภาพที่งดงามที่สุดในแคว้น ตอนนี้มีหิมะกำลังโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง จนพื้นขาวโพลนไปด้วยเกล็ดหิมะที่พร่างพราวนั้นในเรือนใหญ่ของตระกูลถังที่ห้องนอนเล็กทางหลังเรือน หลิวอี้เจินผู้เป็นภรรยาเอกกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยอาการที่ทรุดหนักสายตาคู่งามบัดนี้เหม่อลอย มองดูห้องนอนเล็กที่ตนย้ายมาอยู่เพราะความหลงผิดของสามี ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าหลายปีก่อน หลิวอี้เจินยังเป็นเพียงคุณหนูหลิวที่มีคุณชายตระกูลใหญ่หลายตระกูลมาชอบพอและเกี้ยวพาราสี แต่เพราะถังฮ่าวอี้ที่ต่างจากคนอื่น ทำให้นางรู้สึกประทับใจเขามากกว่าผู้ใด และเลือกเป็นคู่ครองของตนเขาเป็นผู้เดียวที่แวะเวียนมาหาแล้วไม่รบเร้าขอพบหน้า ฝากจดหมายเป็นบทกลอนน่าประทับใจส่งให้แก่นาง ต่างจากคนอื่นที่ซื้อข้าวของมีค่ามาให้และมักจะเรียกร้องให้นางออกไปนั่งพูดคุยด้วยบทกลอนทุกบรรทัดในยามนั้นยังจำได้ขึ้นใจ เขาช่างเป็นคุณชายที่แสนอบอุ่น ฉลาดเฉลียว มีน้ำใจ ยึดถือความซื่อสัตย์ และแสดงถึงความรักเดียวใจเดียว มุ่งมั่นที่จะเป็นอย่างบิดาที่มีภรรยาเดียวความตั้งใจนั้นมีหรือว่าหลิวอี้เจ

หลายวันผ่านไป หลังจากรักษาอาการเจ็บป่วยจากการตกน้ำดีขึ้นมากแล้วดรุณีน้อยในวัยแรกสาวกำลังนั่งสำรวจเครื่องใบหน้าที่งดงามของตน กระจกทองแดงบานเล็กในมืออีกข้างที่ถืออยู่สะท้อนความงดงามออกมา จนอดชื่นชมตนเองไม่ได้คิ้วโก่งเรียวและริมฝีปากสีลูกท้อตามธรรมชาตินั้นดูเข้ากับใบหน้าที่อ่อนหวาน ดวงตาหงส์ที่เคยดูอ่อนหวานและใสซื่อ บัดนี้ดูต่างจากเดิมรวมไปราวกับคนละคนชุดกระโปรงสีอ่อนใกล้เคียงกับสีของริมฝีปาก ขับให้ผิวขาวเนียนดูเด่นขึ้นมา การแต่งกายในวันนี้นั้นเป็นไปตามปกติ แต่เสี่ยวชิงกลับรู้สึกว่าคุณหนูของตนเปลี่ยนไปและมีความมั่นใจมากขึ้น “วันนี้คุณหนูของบ่าวงามยิ่งนัก”“นั่นสิ งามจริงๆ” ฉวนเร่อหลานชมร่างของตนเอง ในวัยยี่สิบสองที่ตนถูกสามีฆ่าได้กลับมาอยู่ในร่างของสาวน้อยวัยสิบเจ็ดเช่นนี้ก็น่ายินดียิ่งนักย่างเข้าสิบแปดหนาวแต่ยังไม่ออกเรือน ดูไปแล้วก็เหมือนกันตนที่ตอนนั้นไม่ยอมใจอ่อนกับบุรุษหน้าไหน กว่าจะออกเรือนก็อายุสิบเก้าแล้ว“จริงสิเสี่ยวชิง เหตุใดข้ายังไม่ได้ออกเรือน นี่ก็เลยวัยปักปิ่นมานานแล้ว หรือข้าไม่ยอมออกเรือน”คำถามนั้นทำให้เสี่ยวชิงที่กำลังสางผมให้แก่นางหยุดมือลง แล้ววางหวีไม้ที่สลักลวด

ร่างอรชรนอนอยู่บนตั่งนอนในห้องนอนของตน ท่ามกลางสายตาที่ห่วงใยจากบิดาและมารดาที่นั่งเฝ้าอยู่ในห้อง“หลานหลานยังไม่หายดีแต่ก็ออกไปเดินแบบนั้นจึงเป็นลมหมดสติไป เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกฮูหยิน” เจ้าเมืองฉวนบอกแก่หลี่หงภรรยาเอกของตนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นร้อนใจกับอาการเจ็บป่วยของบุตรสาว“หมดสติหรือโดนกลั่นแกล้งกันแน่” ฉวนฮูหยินกล่าวเสียงแข็ง ตั้งแต่สามีพาหญิงงามกลับมาที่เรือน ทุกอย่างก็เลวร้ายลงไปทุกวัน“เจ้าอคติกับซือซือมากเกินไปแล้ว ข้าเห็นเองกับตาว่าลูกเราไม่สบาย ซือซือนางมิได้แตะหลานหลานแม้แต่ปลายเล็บ” ฉวนเซ่าฉือกล่าวเสียงแข็งริมฝีปากของผู้เป็นภรรยาเอกเม้มแน่น จะทำหรือไม่นางไม่สนใจ เพราะอย่างไรเสียสามีก็เข้าข้างผู้หญิงแพศยานางนั้นอยู่แล้วเฉินกู้เฉียงหมอที่ถูกเรียกเข้ามา เป็นญาติฝ่ายมารดาของหลี่หง ในห้องนอนของคุณหนูรองฉวน เขาจับชีพจรและตรวจดูก็พบว่าทุกอย่างเป็นปกติดี จึงวินิจฉัยว่าอาจเป็นเพราะร่างกายเพิ่งฟื้นตัวจึงยังคงอ่อนเพลียอยู่ และจัดยาบำรุงเอาไว้ให้“ไม่มีอะไรมากแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อน” หลังจากตรวจสอบอาการป่วยเสร็จก็จะกลับไป“เสร็จแล้วเชิญท่านไปทางด้านนั้น ในเรือนยังมีคนป่วยอีกคน” ฉวนเซ

หน้าจวนเจ้าเมืองฉวน รถม้าสกุลฉวนจอดนิ่ง บันไดไม้ถูกนำมาวางตั้งให้คนที่นั่งในรถม้าเดินลงมาได้อย่างสะดวกอาชาศึกทั้งสามตัวหยุดอยู่ข้างๆ รถม้า รองแม่ทัพหยางหมิงซานกระโดดลงมาแล้วเดินเคียงข้างกับคู่หมั้นของตนเข้าไป ต่างคนต่างก็ทำสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่ฉวนเร่อหลานจะเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน“คุณชายหยาง ท่านจะเดินทางกลับอี้โจวแต่ตั้งใจมาแวะเยี่ยมเยียนข้าก่อน เร่อหลานซาบซึ้งยิ่งนัก” เสียงนั้นฟังดูนุ่มนวลอ่อนหวาน สรรพนามที่ใช้เรียกก็ดูไม่ห่างเหินนัก เพราะตอนอยู่บนรถม้าเสี่ยวชิงได้ทักเรื่องนี้แล้ว ตนจึงต้องรีบเปลี่ยนก่อนที่บุรุษตาเหยี่ยวผู้นี้จะสงสัย“เจ้ารู้จักกับถังฮูหยินได้อย่างไร” เขาไม่สนใจคำพูดก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย มุ่งประเด็นถามถึงแต่เรื่องหลิวอี้เจิน มันน่าน้อยใจนัก“พี่อี้เจินกับข้าเคยเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านขายเครื่องประทินโฉมอยู่บ่อยครั้ง จึงเคยพูดคุยกันบ้าง พอหายป่วยจากการตกน้ำข้าจึงรีบไปไหว้สุสานของนาง ข้าตอบคำถามท่านแล้ว แล้วท่านเล่าเจ้าคะ” คนถูกถามย้อนถามกลับ ไม่สนใจท่าทีเย็นชาของอีกฝ่าย“ข้ารู้จักคุณหนูหลิว ตั้งแต่ตอนที่นางอยู่อี้โจว” เขาพูดแค่นั้น จากนั้นเมื่อเดินเข้าสู่ห้องโถงพร้อมกั

เหตุการณ์ที่มู่ซือซือชิงลงมือฆ่าโจรที่ตนว่าจ้างมา ทำให้ทุกคนตกตะลึงและไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องน่าอนาถเช่นนี้ขึ้น“เข้าจะทำร้ายข้ากับคุณหนูรองก็สมควรตายแล้ว” นางกล่าวอย่างโกรธแค้น ก่อนจะมือไม้สั่นแล้วทิ้งมีดลงกับพื้น“ไม่..ไม่.. ข้าไม่ได้ตั้งใจ ไม่... ไม่จริง กรี๊ด!” สิ้นเสียงกรีดร้องนั้น มู่ซือซือก็หมดสติไปฉวนเซ่าฉือร้อนใจไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร จะเชื่อสิ่งที่บุตรีของตนบอก หรือจะเชื่อว่าหญิงงามตรงหน้าเพียงถูกเข้าใจผิดเท่านั้น ยิ่งนางหมดสติไปเพราะพลั้งมือฆ่าโจรชั่วผู้นั้น ก็ทำให้สับสนกับเหตุการณ์นี้มาก“ซือซือ...”“นางทำขนาดนี้ท่านพ่อยังจะห่วงนางอีกหรือ” ฉวนเร่อหลานผละออกจากอ้อมกอดของบิดา มารยาของนางที่ชิงลงมือฆ่าโจรนิรนามผู้นั้น ทำให้บิดาเชื่อว่านางเองก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายด้วยหรือ“ท่านลุงฉวน เหตุการณ์นี้ข้าเห็นมาตั้งแต่ต้น” รองแม่ทัพหนุ่มที่รอดูสถานการณ์อยู่กล่าวออกมา จากนั้นก็พยักหน้าให้เจิ้งจิ้งเหยาเป็นผู้อธิบาย“แม่นางผู้นั้นตั้งใจจะทำร้ายคุณหนูรองจริง มิหนำซ้ำยังกล่าวอีกด้วยว่าคืนนี้นางตั้งใจให้คุณหนูรองจมอยู่ก้นสระ... ไม่ให้พลาดเหมือนอย่างคราวก่อนที่นางผลักคุณหนูตกสระไป”