เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 แม่ดอกบัวขาว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-15 16:52:02เมื่อร่างกายพร้อมแล้วฉวนเร่อหลานก็ไม่รีรอที่จะเอาคืนมู่ซือซือผู้ร้ายกาจ
เท่าที่ฟังจากเสี่ยวชิงเล่าแล้ว มู่ซือซือผู้นี้เดิมทีเป็นอี้จี[1] ที่บุรุษต่างหมายปอง นางติดตามฉวนเซ่าฉือมาจากต่างเมือง เดิมตกลงกันว่าจะรับไว้เป็นอนุคนที่เจ็ด แต่กลับเป็นที่หลงใหลมากกว่าอนุผู้ใด
จนฉวนเซ่าฉือยินยอมจะจัดงานแต่งงานให้นางเข้าตระกูลฉวนได้อย่างออกหน้าตามที่อีกฝ่ายร้องขอ ยอมผิดคำสัญญาแก่ฉวนฮูหยิน มารดาของเจ้าของร่างนี้ เช่นเดียวกับถังฮ่าวอี้ที่ผิดสัญญากับหลิวอี้เจิน
แบบนี้จะไม่ให้นางเกลียดการออกเรือนได้อย่างไร ในความคิดของฉวนเร่อหลานตอนนี้นางเกลียดชังบุรุษยิ่งนัก พวกเขาเห็นความรักและความไว้ใจของภรรยาเป็นเพียงสิ่งไร้ค่า
“คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ” เสี่ยวชิงและสาวใช้อีกสองคนเดินตามมาไม่ห่าง
“อยากไปนั่งเล่นที่สวนที่เรือนใหญ่เสียหน่อย ไปดูดอกบัวน่ะ” ริมฝีปากบางเปล่งเสียงที่แสดงถึงความสดใส อยากให้สาวใช้คนอื่นๆ ยังเข้าใจว่าตนยังคงเป็นคุณหนูที่แสนดี
“แต่เวลานี้แม่นางมู่กำลังนั่งจิบน้ำชากับนายท่านที่สวน ข้าเกรงว่าจะไม่เป็นการดีนัก” เสี่ยวชิงบอกด้วยความกังวล ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากับคุณหนูของตนอีก
“ในเมื่อนางอยากผูกมิตรกับข้า มีสิ่งใดเล่าที่ไม่ควร” ฉวนเร่อหลานกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แล้วเดินไปยังศาลาในสวนของเรือนหลักด้วยก้าวย่างที่มั่นคงไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย
มู่ซือซือที่กำลังบรรเลงพิณให้ความสำราญแก่เจ้าเมืองฉวน เมื่อเห็นว่าฉวนเร่อหลานเดินเข้ามาทางศาลาที่พวกตนนั่งอยู่จึงวางพิณลงแล้วลุกขึ้นยืนไปต้อนรับด้วยจริตที่แสร้งทำว่าห่วงใย
“คุณหนูรอง หายดีแล้วหรือ ข้ายังไม่ได้ไปเยี่ยมเจ้าเลย เห็นยิ้มแย้มแบบนี้ก็โล่งใจ”
“โชคดีที่ข้าถูกช่วยขึ้นจากน้ำทันเลยไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่เช่นนั้นคงได้จมน้ำเพราะถูกท่านเดินชนโดยไม่ตั้งใจ แต่ข้าไม่โทษท่านหรอกเจ้าค่ะ เชื่อว่าท่านคงไม่ตั้งใจให้ข้าจมน้ำแบบนั้น”
คำพูดที่ดูแฝงไปด้วยความนัยทำให้นางมู่ได้แต่ยิ้มรับ ภายในใจกลืนคำพูดที่จะตอบโต้ออกไปเพราะไม่อยากให้เจ้าเมืองฉวนเห็นด้านที่ร้ายกาจ
“ข้ารู้สึกผิดยิ่งนัก ตอนนั้นหากข้าไม่เดินพลาดคงไม่ชนเจ้าจนตกน้ำ” กล่าวแล้วมือเรียวก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาที่ไม่ได้หลั่ง
ฉวนเซ่าฉือเห็นดังนั้นก็เดินมาโอบไหล่แล้วปลอบใจเป็นการใหญ่ “อย่าได้เศร้าไป เจ้าไม่ได้ตั้งใจมิใช่หรือซือซือ”
เมื่อเห็นว่าบิดาปิดหูปิดตา ขนาดตนพูดเหน็บแนมแฝงความนัยที่ตกน้ำก็ยังมิได้สนใจตีความหมาย กลับเอาอกเอาใจหญิงงามแพศยาตรงหน้า โดยไม่สนใจบุตรีที่เพิ่งหายป่วยเลยสักนิด
“โอ๊ย... ข้าเวียนหัว”
ร่างอรชรของบุตรีกำลังเซเล็กน้อย ฉวนเซ่าฉือรีบปล่อยมือจากมู่ซือซือแล้วรีบมารับร่างของฉวนเร่อหลานเอาไว้ก่อนจะล้มลง นางจึงรู้ว่าบิดาก็รักนางอยู่เพียงแต่ความหลงใหลที่มีต่อมู่ซือซือนั้นก็มากเช่นกัน
“ยังไม่หายดีก็ออกมาเดินตากลม เจ้าอย่าทำให้พ่อเป็นห่วงนักเลยหลานหลาน”
“ลูกรู้สึกเบื่อเจ้าค่ะ อีกอย่างพอตกน้ำความจำก็เลือนหายไปหลายส่วน จึงอยากเดินดูบรรยากาศเดิมๆ เผื่อจะช่วยให้จำอะไรได้บ้าง” ฉวนเร่อหลานกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน แล้วลอบหันไปยกยิ้มที่มุมปากเพื่อเยาะเย้ยมู่ซือซือ
เมื่อเห็นว่าคุณหนูรองฉวนที่แท้ก็แสร้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากบิดา นางจึงไม่รอช้าที่จะทำการแสดงบ้าง
“ท่านเจ้าเมือง จู่ๆ ข้าก็ปวดท้อง” พูดจบก็เอามือวางกุมที่ท้องของตน
ฉวนเร่อหลานกอดแขนบิดาไว้ ทำราวกับว่าตนยืนไม่อยู่ ทำให้ท่านเจ้าเมืองต้องประคองบุตรีเอาไว้ แล้วหันไปสั่งสาวใช้ที่ยกให้เป็นสาวใช้ของมู่ซือซือ
“อาหลิง ดูแลซือซือด้วย”
สาวใช้วัยสิบหกรีบเข้าไปประคองมู่ซือซือเอาไว้ ทำให้นางรู้สึกขัดใจยิ่งนักที่ฉวนเร่อหลานตั้งใจเปิดศึกกับตนอย่างชัดเจน
“ท่านเจ้า...” ยังไม่ทันที่จะพูดเรียกร้องความเห็นใจใดๆ ฉวนเร่อหลานก็ชิงความสนใจของเจ้าเมืองฉวนตัดหน้าตนเสียแล้ว
“ท่านพ่อ...” นางกล่าวเสียงเบาแล้วหมดสติไปในอ้อมแขนของบิดา
ฉวนเซ่าฉือรีบอุ้มช้อนตัวบุตรสาว อุ้มนางกลับไปยังหอนอนที่อยู่ฝั่งซ้ายในเรือนหลักด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ไปตามหมอมา” พูดไปก็เดินอุ้มบุตรีไป เสี่ยวชิงจึงต้องรีบไปเรียกให้หมอมาดูอาการคุณหนูของตน
มู่ซือซือสะบัดมือสาวใช้เสี่ยวหลิงออกจากตน ยืนกำมือแน่นด้วยความรู้สึกที่แค้นจนอกแทบจะระเบิดออกมา
“แม่นางมู่ ท่านหายปวดท้องแล้วหรือเจ้าคะ” เสี่ยวหลิงถามสาวงามที่รอการตบแต่งจากนายท่าน ซึ่งในตอนนี้ยังไม่มีสถานะอะไรในเรือน นอกจากเป็นแขกของท่านเจ้าเมือง
เพียะ! ฝ่ามือของนางฟาดเข้าที่แก้มซ้ายของสาวใช้จนอีกฝ่ายทรุดนั่งลงกับพื้น
เสี่ยวชิงเอามือกุมหน้านั่งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เป็นโชคร้ายของตนที่ถูกเลือกให้มารับใช้ว่าที่อนุร้ายกาจผู้นี้ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นบ่าวก็ไม่สามารถเลือกนายของตนได้
“กล้าดีอย่างไรมาถามข้า” เมื่อไม่ได้ดั่งใจจึงระบายอารมณ์กับผู้ที่ไม่มีทางสู้ แววตาของมู่ซือซือในยามนี้ฉายแววร้ายกาจและน่ากลัวจนเสี่ยวชิงรู้สึกถึงภัยที่จะมาถึงตน
“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนั้นกล่าวด้วยความกลัว ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาที่ดุดันนั้น
มู่ซือซือหายใจแรงๆ ใบหน้างามเขียวคล้ำบึ้งตึงด้วยโทสะ หันกลับไปมองแผ่นหลังฉวนเซ่าฉือที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งทวีความเจ็บแค้นแก่คนในอ้อมแขนนั้น
“ฉวนเร่อหลาน... กล้าดีอย่างไรมาทำให้ท่านเจ้าเมืองเมินข้า” นางกล่าวออกมาโดยไม่สนใจว่าเสี่ยวชิงจะเอาคำพูดร้ายกาจของตนไปฟ้องใคร สาวใช้อย่างนางพูดไปจะมีใครเชื่อ
ในขณะเดียวกันฉวนเร่อหลานที่แสร้งหมดสติ เมื่อพิสูจน์ได้แล้วว่าตนเป็นบุตรีที่บิดาให้ความรักและห่วงใยอยู่มาก ก็คิดได้ว่าการที่จะจัดการกับมู่ซือซือนั้นไม่ใช่เรื่องยาก
เพียงแต่ต้องรอจังหวะเวลาที่จะเปิดเผยธาตุแท้ของนางออกมาให้บิดาประจักษ์ โดยใช้ความรักที่บิดามีให้แก่ตนและความอ่อนแอไม่สู้คนของฉวนเร่อหลานในการจัดการกับนางจิ้งจอกนั่น
“หลานหลาน” ฉวนฮูหยินร้องเรียกชื่อบุตรี เมื่อเห็นว่าสามีอุ้มนางกลับมาที่เรือน
“หลานหลานหมดสติในสวน ข้าให้คนไปตามหมอเฉินแล้ว” พูดจบก็พอบุตรีกลับไปยังหอนอน แล้ววางลงบนตั่งนอนด้วยความระมัดระวัง
“ไม่ใช่ถูกนังผู้หญิงชั่วนั้นรังแกเอาอีกแล้วหรือ” หลี่หงกล่าวเสียงแข็ง ฉวนเร่อหลานไม่ได้สติขนาดนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้
“เจ้าอย่าหาเรื่องซือซือ นางไม่ได้ทำอะไรแม้แต่น้อย ลูกเราหมดสติไปเอง เจ้าเลิกอคติกับนางเสียทีเถิดฮูหยิน” น้ำเสียงของบิดาที่ต่อว่ามารดา ทำให้ฉวนเร่อหลานยิ่งอยากจัดการมู่ซือซือให้เร็วที่สุด
************************
[1] อี้จี คือหญิงงามในหอคณิกาหรือหอสังคีต ทำหน้าที่ให้ความสุขด้านการระบำและดนตรี ส่วนใหญ่ไม่ได้ขายบริการทางเพศ
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 5 ร้อยเล่ห์
ร่างอรชรนอนอยู่บนตั่งนอนในห้องนอนของตน ท่ามกลางสายตาที่ห่วงใยจากบิดาและมารดาที่นั่งเฝ้าอยู่ในห้อง“หลานหลานยังไม่หายดีแต่ก็ออกไปเดินแบบนั้นจึงเป็นลมหมดสติไป เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกฮูหยิน” เจ้าเมืองฉวนบอกแก่หลี่หงภรรยาเอกของตนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นร้อนใจกับอาการเจ็บป่วยของบุตรสาว“หมดสติหรือโดนกลั่นแกล้งกันแน่” ฉวนฮูหยินกล่าวเสียงแข็ง ตั้งแต่สามีพาหญิงงามกลับมาที่เรือน ทุกอย่างก็เลวร้ายลงไปทุกวัน“เจ้าอคติกับซือซือมากเกินไปแล้ว ข้าเห็นเองกับตาว่าลูกเราไม่สบาย ซือซือนางมิได้แตะหลานหลานแม้แต่ปลายเล็บ” ฉวนเซ่าฉือกล่าวเสียงแข็งริมฝีปากของผู้เป็นภรรยาเอกเม้มแน่น จะทำหรือไม่นางไม่สนใจ เพราะอย่างไรเสียสามีก็เข้าข้างผู้หญิงแพศยานางนั้นอยู่แล้วเฉินกู้เฉียงหมอที่ถูกเรียกเข้ามา เป็นญาติฝ่ายมารดาของหลี่หง ในห้องนอนของคุณหนูรองฉวน เขาจับชีพจรและตรวจดูก็พบว่าทุกอย่างเป็นปกติดี จึงวินิจฉัยว่าอาจเป็นเพราะร่างกายเพิ่งฟื้นตัวจึงยังคงอ่อนเพลียอยู่ และจัดยาบำรุงเอาไว้ให้“ไม่มีอะไรมากแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อน” หลังจากตรวจสอบอาการป่วยเสร็จก็จะกลับไป“เสร็จแล้วเชิญท่านไปทางด้านนั้น ในเรือนยังมีคนป่วยอีกคน” ฉวนเซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-15เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 6 สุสานสกุลถัง
เสียงเกือกม้าที่ควบวิ่งอย่างคะนอง และชายที่แต่งกายด้วยชุดสีดำท่าทางองอาจ กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองจินโจวอย่างทระนงเมื่อถึงทางแยกก่อนเข้าสู่ตัวเมือง บังเหียนก็ถูกดึงให้ม้าหยุดวิ่ง สองข้าหน้ายกขึ้นพร้อมเสียงร้องเมื่อถูกผู้เป็นนายกระชากไว้ ผู้ติดตามอีกสองคนที่ควบขี่ม้าตามมาจึงต้องหยุดตาม“นายน้อย มีอะไรหรือไม่” เจิ้งจิ้งเหยา ทหารมือขวาคนสนิทกล่าวถามอย่างประหลาดใจ หากควบม้าตรงเข้าไปก็เป็นประตูเข้าเมืองจินโจวแล้ว“ข้าอยากไปที่ที่หนึ่งก่อน พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อนเถอะ” หยางหมิงซาน รองแม่ทัพผู้องอาจในวัยยี่สิบสามกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความกังวล“นายน้อย ท่านเข้าไปเมืองจินโจวก่อนเถิด ส่วนเรื่องอื่นค่อยทำก็ยังไม่สาย หากผู้อื่นรู้จะครหาเอาได้” เจิ้งจิ้งหยวน ทหารมือซ้าย ฝาแฝดผู้น้องก็กล่าวขึ้นมาพวกตนติดตามรับใช้หยางหมิงซานมาตั้งแต่ยังวัยเยาว์ ทั้งร่วมฝึกปรือการต่อสู้และร่ำเรียนบุ๋นบู๊มาด้วยกัน คอยตามเป็นเงาไม่ห่าง เหตุใดจึงจะไม่รู้เท่าทันความคิดของรองแม่ทัพหนุ่มผู้นี้“ข้าไม่สน” พูดจบ มือที่กำบังเหียนก็จับแน่น เท้าทั้งสองกระทุ้งที่สะโพกของอาชาสีขาวคู่ใจ มุ่งหน้าเลี้ยวไปยังเส้นทางที่มุ่งสู่เน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-17เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 7 แยบยล
หน้าจวนเจ้าเมืองฉวน รถม้าสกุลฉวนจอดนิ่ง บันไดไม้ถูกนำมาวางตั้งให้คนที่นั่งในรถม้าเดินลงมาได้อย่างสะดวกอาชาศึกทั้งสามตัวหยุดอยู่ข้างๆ รถม้า รองแม่ทัพหยางหมิงซานกระโดดลงมาแล้วเดินเคียงข้างกับคู่หมั้นของตนเข้าไป ต่างคนต่างก็ทำสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่ฉวนเร่อหลานจะเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน“คุณชายหยาง ท่านจะเดินทางกลับอี้โจวแต่ตั้งใจมาแวะเยี่ยมเยียนข้าก่อน เร่อหลานซาบซึ้งยิ่งนัก” เสียงนั้นฟังดูนุ่มนวลอ่อนหวาน สรรพนามที่ใช้เรียกก็ดูไม่ห่างเหินนัก เพราะตอนอยู่บนรถม้าเสี่ยวชิงได้ทักเรื่องนี้แล้ว ตนจึงต้องรีบเปลี่ยนก่อนที่บุรุษตาเหยี่ยวผู้นี้จะสงสัย“เจ้ารู้จักกับถังฮูหยินได้อย่างไร” เขาไม่สนใจคำพูดก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย มุ่งประเด็นถามถึงแต่เรื่องหลิวอี้เจิน มันน่าน้อยใจนัก“พี่อี้เจินกับข้าเคยเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านขายเครื่องประทินโฉมอยู่บ่อยครั้ง จึงเคยพูดคุยกันบ้าง พอหายป่วยจากการตกน้ำข้าจึงรีบไปไหว้สุสานของนาง ข้าตอบคำถามท่านแล้ว แล้วท่านเล่าเจ้าคะ” คนถูกถามย้อนถามกลับ ไม่สนใจท่าทีเย็นชาของอีกฝ่าย“ข้ารู้จักคุณหนูหลิว ตั้งแต่ตอนที่นางอยู่อี้โจว” เขาพูดแค่นั้น จากนั้นเมื่อเดินเข้าสู่ห้องโถงพร้อมกั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-17เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 8 แผนการร้าย
เสี่ยวชิงนำสิ่งที่เสี่ยวหลิงมากระซิบบอกแก่คุณหนูของตน จากนั้นก็ขยับออกไปยืนที่มุมห้องด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล“พวกเจ้าออกไปก่อน” ฉวนเร่อหลานบอกสาวใช้คนอื่นออกไป ให้เหลือเพียงสาวใช้คนสนิทเท่านั้นเมื่อประตูห้องปิดลง เสี่ยวชิงที่ยืนนิ่งอยู่ก็แสดงอาการร้อนรนขึ้นมาทันที“คุณหนูอย่าไปนะเจ้าคะ แม่นางมู่ต้องมีแผนร้ายเพื่อจะกลั่นแกล้งคุณหนูแน่ อาหลิงบอกว่ามีการติดต่อญาติจากนอกเมืองด้วยจดหมายลับที่ปิดผนึก ไม่รู้ว่าเนื้อหานั้นเป็นอย่างไร บางทีคืนนี้คุณหนูอาจจะถูกปองร้ายก็ได้” ความคาดเดาของเสี่ยวชิงนั้นก็คล้ายกับความคิดของตน ทำให้ฉวนเร่อหลานยิ้มออกมา“หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็ดีนะสิ”“คุณหนู” เสี่ยวชิงร้องเสียงหลง เมื่อคุณหนูรองของตนไม่เกรงกลัวภัยใดๆ“ฝนหมึกและเตรียมพู่กันกับกระดาษมา” นางสั่งให้เสี่ยวชิงที่เป็นกังวลอยู่ทำตามที่บอกเมื่อห้ามปรามไม่ได้ก็คงทำได้แค่ช่วยระวังภัยและทำตามคำสั่ง สาวใช้วัยสิบหกรีบเตรียมสิ่งของตามที่คุณหนูรองฉวนบอกอย่างไม่รอช้าเมื่อได้สิ่งที่ต้องการมาครบแล้ว แขนเรียวเล็กก็ยกขึ้นแล้วถลกชายเสื้อขึ้นมา มือซ้ายจับชายเสื้อเอาไว้แล้วใช้มือขวาเขียนจดหมายด้วยข้อความที่บรรจงหลังจากเข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-17เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 9 ไม่พ้นโทษ
เหตุการณ์ที่มู่ซือซือชิงลงมือฆ่าโจรที่ตนว่าจ้างมา ทำให้ทุกคนตกตะลึงและไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องน่าอนาถเช่นนี้ขึ้น“เข้าจะทำร้ายข้ากับคุณหนูรองก็สมควรตายแล้ว” นางกล่าวอย่างโกรธแค้น ก่อนจะมือไม้สั่นแล้วทิ้งมีดลงกับพื้น“ไม่..ไม่.. ข้าไม่ได้ตั้งใจ ไม่... ไม่จริง กรี๊ด!” สิ้นเสียงกรีดร้องนั้น มู่ซือซือก็หมดสติไปฉวนเซ่าฉือร้อนใจไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร จะเชื่อสิ่งที่บุตรีของตนบอก หรือจะเชื่อว่าหญิงงามตรงหน้าเพียงถูกเข้าใจผิดเท่านั้น ยิ่งนางหมดสติไปเพราะพลั้งมือฆ่าโจรชั่วผู้นั้น ก็ทำให้สับสนกับเหตุการณ์นี้มาก“ซือซือ...”“นางทำขนาดนี้ท่านพ่อยังจะห่วงนางอีกหรือ” ฉวนเร่อหลานผละออกจากอ้อมกอดของบิดา มารยาของนางที่ชิงลงมือฆ่าโจรนิรนามผู้นั้น ทำให้บิดาเชื่อว่านางเองก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายด้วยหรือ“ท่านลุงฉวน เหตุการณ์นี้ข้าเห็นมาตั้งแต่ต้น” รองแม่ทัพหนุ่มที่รอดูสถานการณ์อยู่กล่าวออกมา จากนั้นก็พยักหน้าให้เจิ้งจิ้งเหยาเป็นผู้อธิบาย“แม่นางผู้นั้นตั้งใจจะทำร้ายคุณหนูรองจริง มิหนำซ้ำยังกล่าวอีกด้วยว่าคืนนี้นางตั้งใจให้คุณหนูรองจมอยู่ก้นสระ... ไม่ให้พลาดเหมือนอย่างคราวก่อนที่นางผลักคุณหนูตกสระไป”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-18เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 10 ข้อเสนอ
ไม้ต้นเดียวยากเป็นป่า ไหมเส้นเดียวยากเป็นด้าย หากคิดจะทำการใหญ่ นางเป็นเพียงดรุณีวัยเยาว์คงไม่มีความสามารถที่จะจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้เพียงลำพังหยางหมิงซานเป็นทั้งรองแม่ทัพฝีมือดี และยังเป็นชายที่มีใจให้แก่หลิวอี้เจิน หากรู้ว่านางเจอกับอะไร เขาย่อมทนไม่ไหวและต้องหาทางทวงความยุติธรรมคืนแก่นางแน่“วันนี้คุณชายหยางไม่มีกิจในเมืองจินโจวหรือเจ้าคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานกล่าวถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินเข้ามายืนข้างตนที่กำลังยืนชมสวนอยู่หยางหมิงซานกระตุกยิ้มน้อยๆ ธุระที่เขาอ้างกับหยางชิวเมิ่งบิดาของตน คือการเข้ามาสืบหาผู้ค้าอาวุธในเมืองจินโจว และอยากมาสืบข่าวการเสียชีวิตของหลิวอี้เจินไปด้วยแม้นางจะออกเรือนเป็นฮูหยินสกุลถังไปแล้ว แต่หัวใจที่รักใครต่อนางนั้นยากเกินจะลืมเลือน แม้มิได้ครอบครองแต่ก็จะขอรักมั่น ชาตินี้หากเป็นไปได้ก็ไม่อยากออกเรือนกับสตรีอื่นใด ทว่าติดที่ตนหมั้นหมายแล้ว หากต้องแต่งงานก็คงทำด้วยความจำใจ แต่จะยืดเวลาออกไปให้ได้นานที่สุด“ข้าจะไม่อ้อมค้อม เมื่อคืนนี้เจ้ามั่นใจว่าข้าจะไป เพราะรูปที่เจ้าวาดท้ายจดหมาย ใช่หรือไม่”รอยยิ้มของหญิงสาวเผยออกมา โบกมือให้เสี่ยวชิงและสาวใช้คนอื่นๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-18เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 11 ใจหาย
ผ้าเช็ดหน้าที่ถูกปักอย่างประณีตในมือของฉวนเร่อหลาน ทำให้หลี่หงค่อนข้างประหลาดใจ ใช่อยู่ว่าฉวนเร่อหลานปักร้อยเป็น แต่ก็ไม่คิดว่าจะพัฒนาฝีมืออย่างก้าวกระโดด ทำออกมาได้งดงามกว่าครั้งก่อนถึงหลายเท่า“พอเจ้าตั้งใจก็ทำออกมาได้งดงาม สมแล้วกับที่แม่เคี่ยวเข็ญสอนให้เจ้าเรียนรู้งานสตรี”“แล้วแต่ก่อนลูกทำไม่สวยหรือเจ้าคะ”“สวย แต่ไม่ประณีตและเรียบร้อยอย่างครั้งนี้” หลี่หงกล่าวแล้วยิ้มมองผลงานตรงหน้าด้วยความชื่นชม พลางยื่นมือไปกุมที่มือของบุตรี“หากมิได้ท่านแม่ช่วยสั่งสอน มีหรือลูกจะทำได้” ฉวนเร่อหลานเอ่ยคำหวานเอาใจมารดา“ตอนนี้เรื่องวุ่นวายก็หมดไปแล้ว เจ้าคงมีสมาธิมากขึ้น เสี้ยนหนามตำใจของเราตอนนี้ก็ได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสม พ่อของเจ้าหูตาสว่างแล้ว จวนนี้ก็สงบสุขเสียที” ฉวนเร่อหลานได้แต่ยิ้มน้อยๆ เมื่อมารดายังคงฝังใจเรื่องนี้และพูดถึงไม่จบสิ้น“วันนี้สอนลูกมาสองชั่วยาม[1] แล้ว ท่านแม่พักผ่อนเถิดเจ้าคะ”“ห่วงแม่ หรือว่ามีนัดกับคุณชายหยาง เมื่อวานนี้แม่เห็นนะว่าเจ้ากับเขาคุยเล่นกันในสวนดอกไม้” ผู้เป็นมารดาพูดอย่างรู้ทันฉวนเร่อหลานยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเขินอาย แก้มแดงเรื่อ ใบหน้าผ่าวร้อนเมื่อถูกหยอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-18เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 12 หายคาใจ
แผนที่ที่วาดด้วยหมึกแห้งดีแล้ว หยางหมิงซานจึงไม่รอช้าที่จะพับเก็บใส่ช่องใต้แขนเสื้อของตน ก่อนที่บุรุษผู้องอาจและแฝงไปด้วยความเย็นชาจะลุกขึ้น ก็ชะงักเพราะคำถามที่โพล่งถามขึ้นมา“รูปเด็กผู้หญิงที่ถือไม้ถังหูลู่ หมายความว่าอะไรหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงทำให้คุณชายตัดสินใจมาช่วยข้าได้” น้ำเสียงนั้นถามอย่างจริงจัง ชาติก่อนก็ไม่รู้ความหมายถึงภาพวาดที่เขาส่งมาให้ ชาตินี้หากเป็นไปได้ก็อยากรู้ให้หายค้างคาใจเสียที“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” ประโยคนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เรื่องระหว่างตนกับหลิวอี้เจินไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างนางควรรับรู้“นี่ท่าน...” ริมฝีปากบางเม้มสนิทอย่างไม่พอใจ“เจ้าบอกเองว่าจะพูดแค่เรื่องของถังฮ่าวอี้ ไม่กล่าวเรื่องอื่น แล้วจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา” พูดจบก็ก้าวเดินออกจากห้องตำราไปนางได้แต่มองตามแผ่นหลังที่แข็งแกร่งนั้นออกไป ความคิดอีกส่วนก็ชิงชังกับความเย็นชานั้น ความคิดอีกส่วนก็ลุ่มหลงความสุขุมของอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน“หยุดเลยนะ หากยังไม่ชำระแค้น เจ้าจะมาทำให้ตัวเองเสียการไม่ได้” นางกำลังบ่นพึมพำให้ตนเอง จากนั้นก็นั่งคิดอยู่ว่าตอนเด็กๆ ตนเคยถือไม้ถังหูลู่ยื่นให้เขาหรืออย่างไร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-19
บทล่าสุด
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 30 ตอนจบ
ในตอนเช้าของวันหนึ่ง ฉวนเร่อหลานมีอาการไม่สู้ดีนัก ใบหน้าของนางซีดเซียวและกินอาหารไม่ลง กินสิ่งใดก็อาเจียนและคลื่นไส้ไปหมด ทำให้หยางหมิงซานไม่ได้ออกไปฝึกซ้อมทหารและปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ สองเจิ้งในการควบคุมดูแลการฝึกซ้อมแทนตน และอยู่ดูแลภรรยาไม่ห่างหมอเฉินผู้มีศักดิ์เป็นท่านลุงของฉวนเร่อหลาน ถูกเชิญให้มาตรวจดูอาการ ทันทีที่ตรวจชีพจรและสอบถามอาการต่างๆ เบื้องต้น รอยยิ้มก็พลันปรากฏขึ้นที่ใบหน้า ทำให้แม่ทัพหนุ่มอยากรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น“ท่านลุงเฉิน ไม่ทราบว่าข้าเป็นอะไรหรือ”“ยินดีด้วย เจ้าตั้งครรภ์อยู่ร่างกายจึงอ่อนแอ เป็นธรรมดา หลังจากนี้พักผ่อนให้เพียงพอ และอย่าสิ่งใดที่หักโหมให้มาก ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้ หลังจากนี้ก็ดูแลตัวเองให้ดี ดื่มยาบำรุง เท่านี้ก็ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว”“ขอบคุณท่านหมอ” หยางหมิงซานกล่าว แล้วขยับไปนั่งกุมมือภรรยาที่นอนอยู่ ในขณะที่หมอเฉินกำลังเขียนใบสั่งยาาเอาไว้ให้ฉวนเร่อหลานเอามือกุมท้องของตน นางกำลังตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีนัก ในที่สุดก็จะได้สัมผัสรสชาติของการเป็นแม่ ไม่คิดเลยว่าแต่งงานเพียงไม่กี่เดือน ตนก็จะมีร่างกายสมบูรณ์แข็งแร
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 29 ฮูหยินหยาง
ฉวนเร่อหลานสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างในจวนได้อย่างไม่มีที่ติ คนรับใช้ที่ติดตามมาจากสกุลเดิมนั้นมีส่วนหนึ่ง มีคนของหยางหมิงซานส่วนหนึ่ง และได้ซื้อตัวเข้ามาอีกส่วนหนึ่ง ซึ่งการคัดเลือกนั้นก็เป็นนางที่ทำหน้าที่ด้วยตนเอง เข็ดแล้วกับบ่าวที่คิดคดทรยศ อย่างสืออิน จะต้องหาผู้ที่ซื่อตรงและไว้ใจได้นอกจากนั้นงานบ้านงานเรือนก็เรียบร้อย และเป็นระเบียบ ตั้งกฎของจวนร่วมกันกับหยางหมิงซานผู้เป็นสามี มีความเคร่งครัดเพื่อป้องกันไม่ให้บ่าวในเรือน ทำผิด เพราะโทษที่จะได้รับนั้นเรียกได้ว่าค่อนข้าง หนักหนา“วันนี้นายหญิงลงมือทำอาหารด้วยตนเองอีกแล้ว เช่นนี้แม่ครัวก็สบายไปเลยนะสิเจ้าคะ” เสี่ยวชิงและเสี่ยวหลิงที่กำลังเป็นลูกมืออยู่ในครัว ต่างก็รู้สึก ว่านายหญิงของตน เอาใจสามีบ่อยไปแล้ว“สบายที่ไหนกันเล่า ข้าทำอาหารเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แม่ครัวก็ทำอีกตั้งหลายอย่าง”“แต่อย่างเดียวที่นายหญิงทำ ใช้เวลานานมากเลยนะเจ้าคะ กลับเข้าห้องเถิดเจ้าค่ะ ที่เหลือให้บ่าวทำต่อเอง บ่าวรู้ว่าคุณหนูจะใส่สิ่งใดลงไปบ้าง”“ใช่แล้วเจ้าค่ะนายหญิง ให้พวกบ่าวช่วยทำต่อเถอะเจ้าค่ะ” เสี่ยวหลิงเองก็ช่วยเสี่ยวชิงโน้มน้าวให้นายหญิงกลับออกไปพ
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 28 ฤกษ์งามยามดี
หลังจากที่ผลัดการแต่งงานมาหลายครา ในที่สุด งานแต่งงานระหว่างแม่ทัพหยางคนลูกและบุตรีท่านเจ้าเมืองจินโจวก็เกิดขึ้น ตามฤกษ์ยามที่วางเอาไว้เจ้าสาวแสนสวยอยู่ในชุดสีแดงที่ปักด้วยลวดลายที่ประณีต ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ ทำให้ใบหน้าหวานดูสวยงามและโดดเด่น เครื่องประดับหัวที่หนักอึ้งทำให้ต้องนั่งหลังตรงเพื่อไม่ให้ทิ้งน้ำหนักเอนไปทางใดทางหนึ่ง“วันนี้คุณหนูของบ่าวงดงามที่สุด” เสี่ยวชิงพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตารื้นปริ่มอยู่เส้นขอบตาด้วยความ ปลื้มปีติ ที่คุณหนูของตนกำลังจะออกเรือน“พอได้แล้ว ข้าจะร้องตามเจ้าแล้ว” ฉวนเร่อหลานอมยิ้ม เกรงว่าน้ำตาจะไหลตามแล้วทำให้ใบหน้าเปรอะเปื้อน ทำให้เสี่ยวชิงรีบกะพริบตาไล่น้ำตาออกไป ไม่ให้ไหลออกมาเมื่อถึงฤกษ์ยามที่เหมาะสม ผ้าคลุมศีรษะของเจ้าสาวก็ถูกวางคลุมบนเครื่องประดับหัว ชายผ้าถูกปิดลงมาจนถึงใบหน้าสวยงามในวันมงคลเจ้าสาวถูกพาไปยังห้องโถงพิธีเพื่อทำตามขั้นตอนตามประเพณีหยางหมิงซานสวมชุดเจ้าบ่าวพิธีการเต็มยศสีแดง เดินทางมารับฉวนเร่อหลานเจ้าสาวของตนถึงที่บ้านเจ้าสาวตามธรรมเนียม จากนั้นจึงไปเคารพศาลบรรพชนของสกุลฉวน พร้อมกับให้หนังสื
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 27 ความจริง
การมาถึงของนายอำเภอรูปงามทำให้หยางหมิงซานชักสีหน้าออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างเปิดเผย และที่น่าโมโหคือฉวนเร่อหลานไม่สังเกตเห็นด้วยซ้ำ ใบหน้าที่ดีใจที่เห็นบุรุษอื่นอย่างไม่ปิดบัง ยิ่งทำให้หัวใจปวดร้าว“ข้าจะแนะนำท่านให้รู้จักกับพี่ยี่หาน” นางหันมาบอกก่อนที่บุรุษนามว่ายี่หานที่เรียกอย่างสนิทสนมนั้นจะเดินเข้ามาถึง‘พี่ยี่หาน’ นางเรียกบุรุษอื่นอย่างสนิทสนมเช่นนั้นได้อย่างไร“ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”“อืม” นายอำเภอหนุ่มตอบ มองไปยังหยางหมิงซานยืดอกขึ้นเล็กน้อยอวดหุ่นกำยำราวกับจะข่มขวัญ“พี่ใหญ่ นี่คือรองแม่ทัพหยางหมิงซาน พี่หมิงซาน ผู้นี้คือพี่ชายของข้า ฉวนยี่หาน”บุรุษทั้งสองโค้งศีรษะให้แก่กัน แล้วเผยรอยยิ้มออกมาทั้งคู่ โดยเฉพาะบุรุษร่างกำยำที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าบึ้งตึง เมื่อรู้ว่าบุรุษเจ้าสำอางที่ตนเกือบไม่ชอบหน้าในตอนแรก แท้จริงคือพี่ชายของฉวนเร่อหลาน บุตรชายคนโตของเจ้าเมืองจินโจว จึงยิ้มออกมา“ได้ยินว่านายอำเภอซีเหอ มีผลงานตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่คิดว่าจะเป็นคนกันเอง”“ข้าก็ได้ยินมาว่าท่านเป็นรองแม่ทัพตั้งแต่อายุยังน้อย และกำลังจะเป็นแม่ทัพประจำที่จินโจว ตอนนี้อยู่ระหว่างรอคำสั่งแต่งตั้ง น่านับถือย
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 26 ไหน้ำส้มแตก
แปดเดือนผ่านไปในช่วงเหมันตฤดูที่เริ่มมีลมหนาวพัดผ่านมากระทบร่าง ขบวนรถม้าของนายอำเภอซีเหอ เขตเมืองซีเถาของแคว้นกู่ กำลังมุ่งหน้าเข้าไปยังเมืองจินโจวและตรงไปยังจวนของเจ้าเมืองที่ตั้งอยู่ตรงหน้าภายในรถม้าคือนายอำเภอหนุ่มวัยยี่สิบที่มีรูปร่างสันทัด รูปงาม และมีความฉลาดและเที่ยงธรรมจนเลื่อนขั้นได้ด้วยความสามารถ แต่ยังไม่ได้ออกเรือนเนื่องจากยังไม่พบสตรีที่ถูกใจเมื่อรถม้าไปถึงหน้าจวนสกุลฉวน ก็พบว่ามีรถม้าอีกคันมาจอดเช่นเดียวกับตน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจผู้ที่มาเยือน ลงจากรถม้าแล้วให้บ่าวที่ตามมาขนข้าวของเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมหยางหมิงซานลงมาจากรถม้า เห็นบุรุษหนุ่มเจ้าสำอางที่รูปงามเดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับข้าวของที่ดูเหมือนเป็นของกำนัล ก็มองด้วยความสงสัยเจิ้งจิ้งเหยาและเจิ้งจิ้งหยวนถือกล่องที่มัดด้วยผ้าแพรสีน้ำเงินคนละกล่อง เดินตามรองแม่ทัพหยางเข้าไปในจวนแล้วก็ต้องชะงักเท้าเมื่อหยางหมิงซานหยุดเดินแล้วถามทหารที่เฝ้ายามอยู่หน้าประตูวันนี้เป็นวันที่ฉวนเร่อหลานอายุครบสิบแปด ทุกปีจะมีเทียบเชิญส่งไปยังตระกูลใหญ่ไม่กี่ที่ เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างสตรีวัยเดียวกัน เพราะเดิมฉวนเร่อห
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 25 ร่ำลา
เมื่อรอจนถึงยามซวี[1] บุรุษหน้านิ่งที่คิดว่าจะมาหาก็ยังไม่ได้มาเยือนที่หน้าห้องฉวนเร่อหลานตัดสินใจที่จะเป็นฝ่ายเดินไปหาเสียเอง เพราะพรุ่งนี้เขาต้องนำทหารส่วนหนึ่งคุมรถม้าที่จะไปส่งสกุลเซียวออกนอกแคว้นกู่ และจะถือโอกาสกลับไปร่วมรบที่ชายแดนฝั่งตะวันออกเมื่อเดินพ้นจากเขตเรือนใหญ่กำลังจะเข้าสู่ทางเดินเรือนรับรอง ก็พบว่ารองแม่ทัพหนุ่มก็กำลังเดินมาหาตนเช่นกัน“คุณหนูรอง ท่านจะไปที่ใดยามวิกาลเช่นนี้” พูดแล้วก็หันไปรอบๆ เห็นทหารยามเดินผลัดเวรยามอยู่บริเวณนั้นก็ทำหน้าเคร่งขรึมจนพวกนั้นไม่ได้หันมามองยังพวกตน“ข้าจะ...ไปห้องพระ”“ห้องพระไม่ได้อยู่ในเรือนใหญ่หรอกหรือ” น้ำเสียงนั้นกล่าวถามอย่างรู้ทัน“เป็นเช่นนั้น... สงสัยว่าข้าคิดเรื่องอื่นอยู่จึงเดินเลยมาถึงตรงนี้” สิ้นประโยคที่กลบเกลื่อนความเขินอายนั้น ร่างอรชรก็หันหลังรีบเดินกลับไป ตอนแรกใจกล้าจะมาอวยพรให้คู่หมั้นหมายเดินทางอย่างปลอดภัย แต่พอเจอหน้าก็เขินอายจนทำตัวไม่ถูกเสียอย่างนั้น“ให้ข้าเดินไปส่งท่าน” ฝ่ามือขนาดใหญ่ผายเชิญให้นางเดินไปด้วยกัน ขณะที่เดินไปนั้นต่างคนก็ต่างอมยิ้มน้อยๆ จนมุมปากยกขึ้นอย่างเปิดเผย“พี่หมิงซานยังไม่นอนอีกหรือ พร
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 24 โทษประหาร
ณ ลานประหารสตรีโฉดสองนางถูกมัดมือไพล่หลังด้วยเชือกนั่งอยู่คุกเข่าที่พื้น ในขณะที่ถังฮ่าวอี้อยู่ในกรงไม้ขนาดเล็กบนรถลากเข็น มีเพียงส่วนศีรษะที่โผล่พ้นออกมานอกกรง ถังฮ่าวอี้มีใบหน้าราบเรียบ แววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก เพราะความผิดหวังเมื่อถูกภรรยาที่ตนรักมากที่สุดทรยศหักหลัง ทำทุกอย่างให้ลุ่มหลงจนหูตามืดบอดร่วมสังหารภรรยาของตน และขับไล่อีกคนออกไปอย่างไร้เมตตาลู่หนี่เซียวร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น หลังหลังจากแท้งลูกไปเพราะถูกสืออินผลักจนล้ม พักผ่อนยังไม่ทันหายดี ก็ถูกเรียกตัวไปฟังคำตัดสินแล้วถูกพามายังลานประหาร พยายามขอความเมตตาจากศาลแต่เพราะสิ่งที่นางทำนั้นเหี้ยมโหดไร้ความปรานี คำตัดสินนั้นจึงตรงไปตรงมาและให้ความเป็นธรรมกับผู้ที่ตายไปแล้ว จะพักฟื้นหรือไม่ก็ไม่พ้นจากโทษตายอยู่ดีส่วนสืออินพยายามจะดิ้นรนเอาชีวิตรอด ร่างอวบอ้วนนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของเสียที่เหม็นคาวเพราะกลัวจนควบคุมไม่ได้ ปล่อยของเสียเรี่ยราดจนเป็นที่น่าเวทนาฉวนเร่อหลานปะปนกับผู้คนเพื่อที่จะเข้ามาดูการประหารชีวิตให้เห็นกับตาตัวเอง ในขณะที่ตัดสินโทษตายของทั้งสาม หยางหมิงซานให้คนส่งข่าวมาบอกนางว่าถังฮ่าวอี้สารภาพเรื่องการสั
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 23 ทั้งรักทั้งแค้น
เนื่องจากมีผู้ที่เกี่ยวข้องมีจำนวนมาก ฉวนเซ่าฉือเจ้าเมืองแห่งจินโจว จึงแต่งตั้งให้ขุนนางท้องถิ่นในเขตจินโจวเข้ามาเพื่อช่วยสอบสวน เรือนสกุลถังถูกปิดตาย ทรัพย์สินทั้งหมดถูกยึด ให้ตกเป็นทรัพย์สินของทางการ บ่าวรับใช้ที่ถูกซื้อตัวมาทุกคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องถูกปล่อยตัวให้ได้รับอิสระและแยกย้ายกลับไปยังบ้านเกิดของตน เหลือเพียงบ่าวคนสนิทเพียงไม่กี่คนที่ยังคงจองจำอยู่ในคุกศาลการสอบสวนได้แยกกับสอบปากคำเพื่อฟังคำให้การว่าตรงกันหรือไม่ ก่อนจะนำตัวมาให้การพร้อมกันต่อหน้าในภายหลังการให้การของลู่หนี่เซียวได้ผ่านไป แม้จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เนื่องด้วยนางเป็นภรรยาของถังฮ่าวอี้ และเซียวเหมยฮวาเองเป็นอนุของเขา ซึ่งเป็นหลานสาวของเซียวเยี่ยหลง ทั้งสองจึงยังถูกคุมขังที่คุกใต้ดินของศาลพร้อมกับสาวใช้คนสนิทของพวกนางถังฮ่าวอี้นั่งหันหลังให้แก่ห้องขังของพวกนางทั้งสอง ไม่อยากจะมองหน้าผู้ที่เคยเป็นภรรยาแสนรัก แต่สุดท้ายเมื่อถึงคราวตกอับกลับเผยธาตุแท้ออกมา“นั่นมันอาหารของข้านะ” เสียงของสืออินร้องเสียงดังไม่ยอมให้ลู่หนี่เซียวแย่งอาหารของตน“ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ จึงต้องเป็นกินอาหารให้เพียงพอ เจ้าต้องเสียสละ
เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ ตอนที่ 22 กรรมสนอง
เรื่องของสกุลถังได้ถูกนำไปปรึกษากับฉวนเซ่าฉือ เมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเจ้าเมืองฉวนก็ถึงกับโกรธหน้าเขียวคล้ำ ไม่คิดว่าจะถูกสกุลถังเหยียบจมูกทำการต่ำช้าอยู่ในเขตการปกครองของตน“ลักลอบปลูกยาสูบขายและหลบเลี่ยงภาษียาสูบยังไม่พอ ยังลักลอบผลิตอาวุธให้แคว้นที่เป็นศัตรู ช่างชั่วช้ายิ่งนัก พวกขายชาติ ถือเป็นกบฏต่อบ้านเมือง” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยโทสะ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้มเพราะยังไม่ได้มีเวลาเตรียมการอันใด ข่าวที่ได้รับรู้นั้นอีกเพียงสองวันก็จะต้องลงมือแล้ว“ท่านลุงฉวนอย่าได้กังวลไป ทุกอย่างข้าได้เตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เพียงแต่ว่าครั้งนี้ เกี่ยวข้องกับเรื่องกบฏ ข้าจึงมิได้นำเรื่องมาปรึกษาท่านตั้งแต่แรก หากข้าทำผิดไปขอท่านลุงอยากได้ถือโกรธ”ฉวนเซ่าฉือถอนหายใจออกมา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องแผนการจับกุมที่กระชั้นชิดนี้ “ข้าหาได้โกรธเคืองไม่ เข้าใจดีและรู้ว่าเจ้าวางแผนเอาไว้อย่างรอบคอบแล้ว ทหารที่เจ้าขอข้าจะให้ไปเสริมกำลังในการจับกุมพร้อมทั้งคนของข้า แต่เวลากระชั้นชิดไป ข้าจึงอดที่จะกังวลไม่ได้”“ท่านลุงอย่าได้กังวล ตามข้อมูลที่สืบมาชาวบ้านที่ลักลอบ
