บททั้งหมดของ เกิดใหม่ชาตินี้เป็นดรุณีร้ายกาจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

แผนที่ที่วาดด้วยหมึกแห้งดีแล้ว หยางหมิงซานจึงไม่รอช้าที่จะพับเก็บใส่ช่องใต้แขนเสื้อของตน ก่อนที่บุรุษผู้องอาจและแฝงไปด้วยความเย็นชาจะลุกขึ้น ก็ชะงักเพราะคำถามที่โพล่งถามขึ้นมา“รูปเด็กผู้หญิงที่ถือไม้ถังหูลู่ หมายความว่าอะไรหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงทำให้คุณชายตัดสินใจมาช่วยข้าได้” น้ำเสียงนั้นถามอย่างจริงจัง ชาติก่อนก็ไม่รู้ความหมายถึงภาพวาดที่เขาส่งมาให้ ชาตินี้หากเป็นไปได้ก็อยากรู้ให้หายค้างคาใจเสียที“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” ประโยคนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เรื่องระหว่างตนกับหลิวอี้เจินไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างนางควรรับรู้“นี่ท่าน...” ริมฝีปากบางเม้มสนิทอย่างไม่พอใจ“เจ้าบอกเองว่าจะพูดแค่เรื่องของถังฮ่าวอี้ ไม่กล่าวเรื่องอื่น แล้วจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา” พูดจบก็ก้าวเดินออกจากห้องตำราไปนางได้แต่มองตามแผ่นหลังที่แข็งแกร่งนั้นออกไป ความคิดอีกส่วนก็ชิงชังกับความเย็นชานั้น ความคิดอีกส่วนก็ลุ่มหลงความสุขุมของอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน“หยุดเลยนะ หากยังไม่ชำระแค้น เจ้าจะมาทำให้ตัวเองเสียการไม่ได้” นางกำลังบ่นพึมพำให้ตนเอง จากนั้นก็นั่งคิดอยู่ว่าตอนเด็กๆ ตนเคยถือไม้ถังหูลู่ยื่นให้เขาหรืออย่างไร

เพียงไม่กี่เสี้ยวพริบตาที่หันไปมองสาวใช้สกุลถัง พอหันกลับมาอีกทีฉวนเร่อหลานก็เดินตรงไปยังร้านขายขนมเปี๊ยะที่อยู่ติดกับร้านขายหมั่นโถวมองดูสืออินที่ยืนถือตะกร้าใส่ผักรอหมั่นโถวที่กำลังห่อใส่ถุงกระดาษอยู่ก็หย่อนอะไรบางอย่างลงไปในตอนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น“คุณหนู ขนมเปี๊ยะของท่านได้แล้ว” เถ้าแก่ร้านขายขนมเปี๊ยะกล่าวอย่างสุภาพพร้อมทั้งยื่นห่อขนมเปี๊ยะให้ฉวนเร่อหลานกำลังจะหยิบเงินมาจ่ายแล้วทำสีหน้าตกใจ ในตอนนั้นหยางหมิงซานกำลังจะเดินเข้าไปช่วยแต่นางก็ส่งสัญญาณไม่ให้เขายื่นมือเข้ามายุ่งในแผนการของตน“ถุงเงินข้าหาย ไม่รู้อยู่ไหน เมื่อครู่ตอนเดินมาข้ายังถืออยู่เลย” นางแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจในขณะที่สืออินที่ยืนอยู่ข้างๆ รับห่อหมั่นโถวแล้วหยิบถุงเงินขึ้นมาจะจ่ายจากนั้นพอเห็นถุงเงินสีแดงในตะกร้าก็เงียบทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น คิดว่าคงเป็นเพราะคุณหนูข้างๆ ทำหล่นใส่ตะกร้าของตนสาวใช้ร่างใหญ่จ่ายเงินแล้วจะรีบเดินออกไป ท่าทางมีพิรุธนั้นไม่รอดพ้นสายตาของหยางหมิงซาน“หยุดก่อน ในตะกร้าของเจ้าอาจจะมีถุงเงินของคุณหนูผู้นั้นทำหล่อนเอาไว้” เสียงของรองแม่ทัพหนุ่มทำให้ทุกคนหันมาสนใจ สาวใช้ทั้งสามที่เห็นว่า

ในขณะที่ส่งสองเจิ้งออกไปเพื่อสืบเกี่ยวกับหมู่บ้านลบที่ไม่มั่นใจว่าจะมีจริงหรือไม่ หยางหมิงซานได้เดินทางไปที่โรงน้ำชาที่ฉวนเร่อหลานให้เบาะแสแก่ตน แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ และกลับมามือเปล่ารองแม่ทัพหนุ่มคิดถึงเรื่องที่นางให้ตนสืบข่าวจากไป๋เริ่น ซึ่งตนก็ลังเลอยู่มาก แต่ก็คิดอีกแง่หนึ่งว่าหากนางไม่ยอมร่วมมือหรือไหวตัวทันก็คงสูญเปล่าไม่ต่างกัน จึงสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เสนอแผนการนี้กำลังดำเนินการบางอย่างลับหลังตนทั้งๆ ที่ได้สั่งห้ามไปแล้วฉวนเร่อหลานรู้ดีว่าไป๋เริ่นมักจะไปที่วัดนอกเมืองอยู่บ่อยครั้ง วันนี้จึงออกอุบายฉวนหลี่หงผู้เป็นมารดาออกไปขอพรที่วัดนอกเมืองด้วยกัน โดยใช้รถม้าของจวนเจ้าเมืองในการเดินทาง พร้อมกับผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่งอย่างสมฐานะเมื่อไปถึงดรุณีน้อยแสนเจ้าเล่ห์ก็แยกตัวไปอีกด้านหนึ่งเพื่อตามหาไป๋เริ่น และพบว่านางมาที่นี่จริงๆ เพื่อที่จะขอพรเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ แต่ปีแล้วปีเล่าก็ยังไม่มีวี่แววเสียทีฉวนเร่อหลานเข้าไปนั่งในอาราม ทำการสวดมนต์ขอพร และแอบมองหญิงงามที่กำลังสวดวิงวอนอย่างตั้งใจ พอเห็นว่าไป๋เริ่นสวดขอพรเสร็จแล้วจึงรีบลุกตามออกไปแล้วแกล้งหน

จดหมายถูกส่งถึงแม่ทัพหยางผู้เป็นบิดาเรียบร้อยแล้ว ทหารมากฝีมือจำนวนหนึ่งกำลังเดินทางมาที่จินโจวเพื่อที่รอคำสั่งให้จับกุมผู้ที่ลักลอบผลิตอาวุธเถื่อนขายให้แก่ต่างแคว้นจนถึงตอนนี้หยางหมิงซานยังไม่สามารถหาทางที่จะสืบหาผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังได้ หรือหากไม่มีผู้บงการแล้วทุกอย่างเป็นความคิดของถังฮ่าวอี้แต่เพียงผู้เดียว อย่างน้อยก็ได้กำจัดผู้ที่เป็นกบฏออกไปแต่ในขณะที่บุรุษผู้องอาจกำลังคิดอยู่ว่าจะหาหนทางใดสืบหาตัวคนกลางในการเจรจาซื้ออาวุธ ฉวนเร่อหลานก็เชิญตนให้ไปนั่งดื่มน้ำชาและขนมกุ้ยฮวายังศาลานั่งพักที่สวนดอกไม้หน้าเรือนรับรองที่รองแม่ทัพหนุ่มพักอยู่“วันนี้คุณหนูรองดูอารมณ์ดีมากกว่าทุกวัน ไม่ทราบว่ามีเรื่องดีอันใดที่ข้าควรรู้หรือไม่”“ต้องเป็นเรื่องดีแน่และเกี่ยวกับท่านด้วย ไม่เช่นนั้นข้าไม่กล้ารบกวนเชิญคุณชายหยางออกมานั่งดื่มน้ำชากับข้าหรอกเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใสแววตานั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข“คุณหนูรองมีอะไรก็รีบพูดเถอะ ข้าไม่ได้มีเวลานั่งอยู่กับท่านทั้งวัน” น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความจริงจังและสายตาก็ยืนยันว่าเป็นอย่างที่พูด“ฮูหยินรองถัง นางมิได้เป็นอย่างที

หลังจากให้บิดาและพี่ชายของตนนำหีบสมบัติที่ถังฮ่าวอี้ซ่อนเอาไว้ไปเก็บที่บ้านสกุลไป๋แล้ว ไป๋เริ่นก็วางแผนที่จะออกจากบ้านถังแต่โดยเร็วก่อนที่ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนการจับกุมของทางการแต่ยังไม่ทันจะคิดหาแผนการได้ อาผิงที่เป็นสาวใช้คนสนิทของไป๋เริ่นก็ถูกสืออินเล่นงานเสียก่อน ใส่ร้ายว่านางวางยาพิษถังฮูหยินตามคำสั่งของผู้เป็นนาย ไม่รู้ว่าสวรรค์ชิงชังหรือเมตตา จึงทำให้ถูกใส่ร้ายในจังหวะที่กำลังต้องการเมื่อเรื่องราวไปถึงหูของลู่หนี่เซียว ก็ยิ่งกลายเป็นเรื่องที่ ใหญ่ขึ้น โดยเฉพาะสืออินที่ชอบเสริมเพิ่มเติมแต่งเรื่องราวให้ดูใหญ่โตนั้น ก็ได้กล่าวหาไป๋เริ่นว่ากำลังจะลอบเล่นงานนายหญิงของตน โดยการให้สาวใช้เข้ามาวางยาพิษในหม้อยาบำรุงครรภ์ ยิ่งทำให้ลู่หนี่เซียวโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ“ท่านพี่ ท่านจะเชื่อสาวใช้ผู้นั้นหรือเชื่อข้า ข้าไม่คิดจะทำร้ายนางเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างเป็นเพียงคำพูดของสืออินที่ต้องการหาเรื่องข้าเท่านั้น” ไป๋เริ่นพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ คิดอยู่แล้วว่าสาวใช้ร่างท้วมเป็นพวกปากไม่อยู่นิ่ง ทั้งกินเก่งและพูดมากขยายความไปเรื่อย ทุกอย่างจึงเข้าแผนพอดี“นางจะทำหรือไม่ท่านพี่ย่อมรู้อยู่แก่ใจ เ