All Chapters of แค่ FWB ทำไมต้องรัก: Chapter 21 - Chapter 30

เลโอยืนฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างอึดอัด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นไทเกอร์คุยกับพิม"รู้สึกหงุดหงิดล่ะสิ?" แอนเดินมาถามเบาๆ ขณะยื่นป๊อปคอร์นมาให้เลโอ"หา? อะไรนะ?" เลโอเลิกคิ้ว ทำเป็นไม่เข้าใจ"ไม่ต้องปากแข็งหรอก กูเห็นมึงมองไทเกอร์กับพิมแบบไม่พอใจ" แอนพูดยิ้มๆ"กูไม่ได้..." เลโอเริ่มปฏิเสธ"เฮ้ย พวกเรา ตั๋วได้แล้ว" มาร์คเดินมาขัดจังหวะพอดี เขาแจกตั๋วให้ทุกคน "เข้าไปกันเถอะ หนังกำลังจะเริ่มแล้ว"ทุกคนเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์ ที่นั่งถูกจัดให้นั่งติดกันเป็นกลุ่ม เลโอนั่งอยู่ระหว่างไทเกอร์กับมาร์ค ส่วนพิมนั่งอีกด้านของไทเกอร์ ตามด้วยแอน จิม และหนุ่มไฟในโรงภาพยนตร์ค่อยๆ หรี่ลง และหนังเริ่มฉาย เลโอพยายามตั้งใจดูหนัง แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตว่าพิมพยายามชวนไทเกอร์คุยเป็นระยะๆ ประมาณครึ่งทางของหนัง มีฉากตื่นเต้น ไทเกอร์เอื้อมมือมาจับแขนเลโอโดยไม่รู้ตัว เลโอรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้สะบัดมือออก ปล่อยให้ไทเกอร์จับแขนเขาไว้สักพักหนึ่ง"เฮ้ย ตกใจชิบหาย" ไทเกอร์กระซิบ ก่อนจะปล่อยมือออกเลโอพยักหน้า แล้วกลับมาตั้งใจดูหนังต่อ แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกได้ว่าพิมเอนตัวมาใกล้ไทเกอร์มากขึ

ประตูเพนท์เฮาส์ปิดลงเบาๆ ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่แทรกตัวอยู่ระหว่างสองร่างในความมืด ไทเกอร์ยังคงพยุงเลโอที่เดินโซเซ ร่างกายของเขาร้อนผ่าวจนไทเกอร์รู้สึกได้ผ่านเสื้อผ้า"กูอยากไปโรงแรม ปล่อยกูไปสิ อะไรของมึงเนี่ย" เลโอพึมพำ พยายามขยับตัวออกจากไทเกอร์ไทเกอร์เปิดไฟในห้องนั่งเล่น แสงสว่างนวลๆ ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเลโอชัดเจน ผิวที่แดงก่ำ ดวงตาที่เริ่มมีหมอกคลุม และเหงื่อที่ผุดพรายบนหน้าผาก ไทเกอร์รู้สึกหวิวในอก เมื่อเห็นเลโอในสภาพนี้"ใจเย็นๆ ก่อน" ไทเกอร์พูดเสียงนุ่ม พาเลโอไปนั่งที่โซฟา "มึงถูกใส่ยา สติมึงไม่ได้อยู่กับตัวเต็มร้อย""กูรู้! แต่ร่างกายกูมันทนไม่ไหว มึงไม่เข้าใจหรอก มันเหมือน... เหมือนจะระเบิด ไอ้เหี้ยบอส มันต้องเป็นคนทำแน่ๆ" เลโอตอบเสียงดังไทเกอร์นั่งลงข้างๆ เลโอ เขารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกคำพูดที่จะหลุดออกจากปากตอนนี้ มันอาจจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นเลโอทรมานแบบนี้ได้"กูเข้าใจ และกูจะช่วยมึงเอง" ไทเกอร์พูดเสียงแผ่ว มองตาเลโอโดยตรง"มึงจะช่วยยังไง? เพ้อเจ้อน่า" เลโอหัวเราะแห้งๆ“กูบอกว่าจะช่วยมึงเอง ให้กูช่วยมึงนะ”ไทเกอร์ไม่ตอ

แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอน เลโอรู้สึกถึงความเจ็บปวดตามร่างกายขณะที่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ โดยเฉพาะบริเวณสะโพกและส่วนล่าง เขาพยายามขยับตัว แต่ความเจ็บทำให้ต้องสะดุ้ง เขามองรอบตัว สมองยังคงงุนงงเล็กน้อย แต่ภาพความทรงจำเมื่อคืนกำลังหวนกลับมา เขาอยู่ในห้องนอนของไทเกอร์เลโอกวาดตามองไปรอบห้อง ไม่มีวี่แววของไทเกอร์ เขาได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลจากห้องอาบน้ำที่อยู่ติดกัน เลโอพยายามลุกขึ้นนั่ง ความเจ็บปวดจากกิจกรรมเมื่อคืนยังคงอยู่ แต่ไม่ได้แย่เหมือนที่คิด"มึงตื่นแล้วเหรอ?"เสียงของไทเกอร์ดังมาจากประตูห้องน้ำ เขายืนอยู่ที่นั่น ใส่เพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว น้ำยังคงหยดจากเส้นผมเปียกๆ ลงมาตามลำคอและแผ่นอกที่แข็งแกร่ง ภาพนี้ทำให้เลโอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้ง เขารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า"อืม กี่โมงแล้ว?" เลโอตอบเสียงแผ่ว พยายามตั้งสติ"เก้าโมงเช้า มึงอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปทำอาหารเช้ารอ " ไทเกอร์ตอบ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หลีกเลี่ยงการสบตากับเลโอ ไทเกอร์ยอมรับว่าตัวเองก็ทำตัวไม่ถูกเลยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์มื่อคืนที่ผ่านมาเรียกได้ว่าเสียอาการเลยทีเดียวเลโอพยักหน้า รู้สึกขอบคุณที

เช้าวันรุ่งขึ้น เลโอตื่นขึ้นมาพบว่าไทเกอร์ไม่อยู่ข้างๆ แต่มีกลิ่นกาแฟและขนมปังปิ้งลอยมาจากห้องครัว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเจ็บเล็กน้อยจากกิจกรรมเมื่อคืน แต่ก็ทนได้เขาเดินไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาและแปรงฟัน มองตัวเองในกระจก เห็นรอยแดงที่ลำคอ รอยจ้ำที่ไหล่ ทำให้เขาส่ายหน้า"ไอ้บ้าไทเกอร์" เขาพึมพำ ปิดบังรอยเหล่านั้นด้วยเสื้อยืดคอกว้าง ก่อนเดินออกไปที่ห้องครัว"อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายดีมั้ย?" ไทเกอร์ทัก ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว สวมเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียว แผ่นอกเปลือยเปล่า"อืม มึงตื่นเช้าจัง" เลโอตอบ มองไปที่โต๊ะอาหารที่มีกาแฟและขนมปังปิ้งวางอยู่ เลโอเคยชินไปเสียแล้วที่ไทเกอร์เป็นคนดูแลเรื่องอาหารให้และตัวเขาเป็นคนคอยจัดการล้างทำความสะอาดจานชาม"กูมีประชุมกลุ่มตอนสิบโมง กูไปเก็บโต๊ะทำงานมึงให้เรียบร้อยแล้วด้วย" ไทเกอร์บอกพร้อมยกแก้วกาแฟดื่มเพราะตัวเองเป็นทำให้ตะทำงานของเลโอกระจัดกระจายเพราะกิจกรรมเมื่อคืนนี้"จริงเหรอ? ขอบใจนะ" เลโอมองไปยังไทเกอรืเลิกคิ้วแปลกใจแต่ก็ควรแล้วเพราะตัวการนั้นคือไทเกอร์เอง"กูรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้มึงรกไปหมด""ไม่เป็นไรหรอก มันก็สนุกดี""จำไว้ล่ะ ว่

2 สัปดาห์ต่อมา เลโอสอดนิ้วผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีเทา แล้วเลื่อนมันออกเล็กน้อย แสงไฟนีออนสีส้มจากถนนเบื้องล่างสาดส่องเข้ามาในห้องมืด เพนท์เฮาส์ของไทเกอร์ หรือที่ตอนนี้กลายเป็นที่พักอาศัยร่วมกันของทั้งคู่โดยไม่ได้ตั้งใจ ตั้งอยู่สูงพอที่จะมองเห็นวิวกรุงเทพฯยามค่ำคืนได้อย่างงดงามเสียงน้ำฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ ไทเกอร์กำลังอาบน้ำ หลังจากพวกเขาเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงที่คณะ เลโอกลับถึงก่อนเพราะต้องเตรียมงานกลุ่มให้เสร็จสำหรับนำเสนอวันพรุ่งนี้ ส่วนไทเกอร์อยู่ต่อแล้วตามมาทีหลัง ส่งข้อความมาบอกว่าซื้อข้าวมาให้ด้วยเลโอปล่อยให้ม่านกลับเข้าที่ แล้วหันกลับไปมองจานข้าวเปล่าบนโต๊ะกินข้าว ไทเกอร์ซื้อข้าวมาให้เขาจริงๆ แต่ไม่ใช่แค่นั้น เขายังรู้ว่าเลโอชอบกินอะไร ร้านไหน และสั่งมาครบทั้งเมนูโปรดและเครื่องดื่มที่เขาชอบ ไทเกอร์ไม่เพียงซื้อ แต่ยังรอให้เลโอกินเสร็จก่อนด้วย ทั้งที่ตัวเองก็หิวไม่น้อยเลโอนั่งลงบนเตียง นิ้วกดปากกาเปิดปิดเป็นจังหวะ ความคิดหมุนวนไม่หยุด สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวไทเกอร์ หรือบางทีมันอาจจะค่อยๆ เปลี่ยนมานานแล้ว แต่เพิ่งสังเกตเห็นชัดในระยะหล