All Chapters of แค่ FWB ทำไมต้องรัก: Chapter 1 - Chapter 10

แดดเปรี้ยงของปลายเดือนพฤษภาคมแผดเผาทุกอณูของลานกิจกรรมมหาวิทยาลัย เสียงจอแจของการเตรียมงานต้อนรับเหล่านักศึกษาใหม่ดังระงมไปทั่ว สีเสื้อคณะต่างๆ สว่างตาในวันแรกของการเปิดเทอมเลโอหยุดมองป้ายคณะวิศวกรรมที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า พลางสูดลมหายใจลึกๆ เขาผ่านมันมาได้แล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศด้วยคะแนนอันดับต้นๆ กระเป๋าเป้สีดำใบเดิมที่ใช้มาตั้งแต่มัธยมพาดบ่าข้างเดียว เขาลากกระเป๋าเดินทางอีกใบติดมือมาด้วย เพราะคืนนี้เขาจะเข้าหอพักนักศึกษาที่ได้จองไว้ล่วงหน้า"เด็กต่างจังหวัดสินะ" เสียงทักของรุ่นพี่หญิงในชุดเสื้อคณะสีเหลืองทอง"วิศวะใช่ไหมน้อง?""ครับ ปีหนึ่ง" เลโอตอบสั้นๆ เขาไม่เคยเป็นคนพูดมาก โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้า"มาเถอะ พี่พาไปลงทะเบียน ปล่อยกระเป๋าไว้ตรงนั้นก่อนได้ มีรุ่นพี่ดูแลให้ แล้วค่อยมาเอาทีหลัง"เลโอพยักหน้ารับ ปล่อยกระเป๋าเดินทางไว้ในจุดที่กำหนด แล้วเดินตามรุ่นพี่ไปที่จุดลงทะเบียนแสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้เหงื่อผุดซึมที่หน้าผาก เลโอหยิบแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมออกมาเช็ด ก่อนจะสวมกลับเข้าไปใหม่ ขณะกำลังเดินเขาก็หันไปมองรอบๆ สำรวจสถานที่ที่จะเป็นบ้านของเขาอีกสี่ปีข้างห

หลังจากที่ได้รับกุญแจหอแล้ว เลโอก็กลับไปขนกระเป๋าที่เตรียมมาเข้าหอพัก สำหรับมหาวิทยาลัยนี้ก็ไม่บังคับให้อยู่หอพักนักศึกษาแต่เพราะเลโอต้องการอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง หากไม่เหลือบ่ากว่าแรกก็จะอยู่หอในจบเรียนจบแต่หากต้องออกไปอยู่ข้างนอก สำหรับเขาก็ไม่ได้มีปัญหาใดอยู่แล้ว"ห้อง 412... 412..." เลโอพึมพำขณะเดินตามทางเดินแคบของตึกหอพักนักศึกษาชาย กระเป๋าเดินทางเก่าถูกลากตามหลังมาอย่างเนิบช้า เหงื่อเริ่มซึมบนเสื้อยืดสีดำคู่กายจากการเดินขึ้นบันไดมาสี่ชั้นตึก B เป็นหอพักเก่าแก่ที่สุดของมหาวิทยาลัย ผนังสีครีมซีดเริ่มมีรอยแตกลายงา ระเบียงทางเดินแคบ และที่สำคัญคือไม่มีลิฟต์ ทำให้นักศึกษาต้องออกแรงขนสัมภาระขึ้นบันไดเองเลโอหยุดหน้าห้อง 412 ก่อนจะหยิบกุญแจออกมาไขประตู เสียงกลไกที่สนิมเกาะคลิกเบาๆ ก่อนประตูไม้เก่าจะเปิดออก เผยให้เห็นห้องพักขนาดเล็กประมาณ 30 ตารางเมตร แบ่งเป็นสองฝั่งชัดเจน แต่ละฝั่งมีเตียงเดี่ยว โต๊ะเรียน ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก และชั้นวางของ"คงเป็นที่นี่แหละ..." เขาทอดถอนใจ วางกระเป๋าเดินทางลง มองสำรวจรอบห้องที่จะเป็นบ้านของเขาในอีกหนึ่งปีข้างหน้าเขาเลือกเตียงฝั่งขวา นั่งลงทดสอ

การเปิดเทอมแรกผ่านไปไม่นานกิจกรรมที่เป็นสีสันของคณะก็ถูกจัดขึ้น บรรยากาศในหอประชุมคณะวิศวกรรมคึกคักด้วยเสียงเชียร์ของนักศึกษา ไฟสปอตไลท์หลากสีส่องสว่างบนเวที ป้ายผ้าขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือเวทีด้วยข้อความ "ประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ประจำปี"เลโอนั่งอยู่แถวกลางๆ ของหอประชุม พีทนั่งข้างๆ กำลังกินขนมจากถุงใบใหญ่ที่แบ่งให้เลโอด้วย"เบื่อแล้วว่ะ นั่งมาตั้งนานแล้ว รู้งี้ไม่มาดีกว่า" พีทบ่น"ก็มึงอยากมาเองไม่ใช่เหรอ?" เลโอเลิกคิ้ว"กูแค่อยากดูสาวๆ บนเวที นึกไม่ถึงว่าจะมีช่วงพูดนานขนาดนี้" พีทถอนหายใจ"อย่างน้อยตอนนี้ก็เข้าสู่รอบสุดท้ายแล้ว" เลโอบอกให้เพื่อนมีกำลังใจกิจกรรมใกล้จบแล้วกิจกรรมบนเวทีกำลังดำเนินมาถึงช่วงท้ายแล้ว"และนี่คือผู้เข้ารอบสุดท้ายของการประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ประจำปีนี้!" พิธีกรกำลังประกาศผ่านไมโครโฟนเสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อผู้เข้าประกวดเดินออกมาบนเวที ฝั่งดาวมีสาวสวยห้าคน ส่วนฝั่งเดือนมีหนุ่มหล่อห้าคนเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือไทเกอร์ที่เดินออกมาด้วยความมั่นใจสูง สวมสูทสีเทาเข้ากับเนคไทสีแดงเลือดนก ผมเซ็ตเรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มยิ้มเล็กน้อยทำให้สาวๆ กรี๊ดกันใหญ่"

"และรางวัลชนะเลิศ ได้แก่..." รุ่นพี่ชะลอการประกาศเพื่อสร้างความตื่นเต้น"กลุ่มที่ห้า! กลุ่มของน้องไทเกอร์!" ทุกคนในกลุ่มลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ น้ำตาลกระโดดตัวลอย พีทตบมือดังๆ เลโอยิ้มกว้างแม้จะไม่แสดงออกมากเท่าคนอื่น ทุกคนดีใจที่ความพยายามได้รับการตอบแทน"มารับรางวัลกันครับ!" รุ่นพี่เรียกทั้งหกคนและไทเกอร์เดินขึ้นไปบนเวที รับรางวัลซึ่งเป็นตุ๊กตาหมีใส่เสื้อคณะขนาดเล็กคนละตัว และบัตรกำนัลร้านอาหารในมหาวิทยาลัย"ขอให้ตัวแทนกลุ่มพูดสักหน่อยครับ" รุ่นพี่ยื่นไมโครโฟนให้ไทเกอร์"วันนี้พวกเราชนะได้เพราะทุกคนในทีมร่วมแรงร่วมใจกัน โดยเฉพาะไอเดียเรื่องโครงสร้างของน้องเลโอที่เป็นประโยชน์มาก" เขาหันไปยิ้มให้เลโอ ซึ่งทำให้เลโอประหลาดใจไม่น้อยเมื่อลงจากเวที ทุกคนยังคงดีใจกับชัยชนะ น้ำตาลขอถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึก ทุกคนรวมถึงไทเกอร์และเลโอยืนเคียงข้างกันถ่ายรูป บรรยากาศสนุกสนานและเป็นมิตร"วันนี้สนุกมากเลย พวกเราเป็นทีมที่เจ๋งสุดๆ" น้ำตาลพูดด้วยรอยยิ้ม"ใช่เลยคราวหน้ามีกิจกรรมอีก เราต้องอยู่ทีมเดียวกันนะ" พีทเห็นด้วยขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน เลโอสังเกตเห็นไทเกอร์มองมาที่เขา เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะเ

"ปล่อยกูไปเถอะ เดี๋ยวรถอาจระเบิด..." ไทเกอร์พูดเสียงแผ่ว"กูไม่ทิ้งมึงหรอก ยันไหล่กูตรงนี้ แล้วพยายามดึงขาออกมา" " เลโอยืนยันไทเกอร์พยายามทำตาม แต่เขาอ่อนแรงเกินไป เลโอมองไปรอบๆ เห็นท่อนเหล็กที่หลุดออกมาจากโครงรถ เขาหยิบขึ้นมาและใช้มันเป็นคานงัดเบาะที่ทับขาไทเกอร์ออก"พยายามอีกครั้ง! ดึงตัวออกมา!" เลโอตะโกนไทเกอร์ใช้แรงที่เหลืออยู่ดึงตัวออกมา ในที่สุดเขาก็หลุดจากซากรถที่บีบอัดเขาอยู่ แต่ขาของเขามีเลือดไหลไม่หยุด"ต้องรีบออกไป" เลโอพูด เขาใช้เข็มขัดรัดต้นขาไทเกอร์เพื่อห้ามเลือด แล้วพยายามลากเขาออกไปการเดินทางออกจากซากรถเป็นไปอย่างยากลำบาก ไทเกอร์ตัวใหญ่และหนักเลโอต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการลากเขาผ่านเศษซากรถที่แหลมคมเมื่อพวกเขาออกมาถึงด้านนอก เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังขึ้น พีทและนักศึกษาคนอื่นๆ รีบเข้ามาช่วย ไทเกอร์ถูกนำไปวางบนพื้นที่ปลอดภัย ห่างจากซากรถ"รถพยาบาลมาแล้ว!" มีคนตะโกนบอกรถพยาบาลสองคันเปิดไซเรนมาจอด เจ้าหน้าที่กู้ภัยรีบลงมาช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ เมื่อพวกเขาเห็นสภาพของไทเกอร์ ก็รีบนำเขาใส่เปลและวิ่งไปที่รถพยาบาล"เขาเสียเลือดมาก ต้องรีบส่งโรงพยาบาล" เจ้าหน้าที่พย