All Chapters of ศิษย์น้องหญิงเล็ก พวกพี่บำเพ็ญเพียรไม่ไหวแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

“นี่คือศิษย์พี่รองตู๋กูเจี้ยนอีกับศิษย์พี่หญิงห้าหนิงซือเยว่ของเจ้า” โม่จิงหงขัดจังหวะความคิดนางด้วยเสียงทุ้มลึกเฟิ่งชิงหร่านล้มเลิกการตามหาเบาะแสของไข่สีดำ คำนับทักทาย “คารวะศิษย์พี่รองกับศิษย์พี่หญิงห้า” “ศิษย์น้องหญิงเล็ก ของขวัญพบหน้ากันครั้งแรกค่อยชดเชยให้เจ้าทีหลังนะ” ตู๋กูเจี้ยนอีสวมชุดสีดำ รูปร่างสูงใหญ่ คิ้วคมเหมือนดาบ ดวงตาเปล่งประกายคล้ายดวงดาว สายตาเฉียบคมประดุจอินทรีในยามราตรี“หรือไม่ศิษย์พี่รองตอบตกลงคำขอของข้าหนึ่งข้อ ถือว่ามอบของขวัญพบกันครั้งแรกให้ข้า เป็นอย่างไรเจ้าคะ?” เฟิ่งชิงหรานรู้ว่าตู๋กูเจี้ยนอีไม่มีอะไรจะให้จริงๆตู๋กูเจี้ยนอี ปีศาจกระบี่ที่ผู้คนได้ยินแล้วต้องอกสั่นขวัญผวาบนแผ่นดินใหญ่ในอนาคตในนิยายต้นฉบับเขียนไว้ว่า ตู๋กูเจี้ยนอีไม่มักมากในทรัพย์ เป็นผู้คลั่งไคล้กระบี่ต่อให้ยากจนแสนเข็ญ ก็ไม่เคยรับเงินผู้อื่นต่อมาเขาได้ฆ่าล้างบางตระกูลฉินที่เป็นหนึ่งในแปดตระกูลใหญ่เพียงลำพัง ก้าวเข้าสู่เส้นทางวิชามาร ท้ายที่สุดตายภายใต้คมกระบี่ของซูเยียนหราน หลังจากซูเยียนหรานค้นแหวนมิติของของเขา รู้สึกขยะแขยงมาก “ศิษย์น้องหญิงเล็กเชิญพูด”“ศิษย์พี่รองสามารถเข้

“ข้าอยากให้ศิษย์พี่สี่เข้าร่วมการแข่งของสำนักในอีกสองปีข้างหน้า” เดิมทีเฟิ่งชิงหร่านอยากให้ทุกคนเข้าร่วมแต่หลังจากอ่านบันทึกเกี่ยวกับการแข่งขัน รู้มาว่าการแข่งขันจะจัดขึ้นทุกสิบปี และผู้ที่เข้าร่วมจะต้องมีอายุไม่เกินสองร้อยปีนี่จึงส่งผลให้ในบันทึกการแข่งขัน ไม่มียอดฝีมือระดับกำเนิดวิญญาณแม้แต่คนเดียวอย่างไรก็ตามยอดฝีมือที่สามารถบรรลุระดับกำเนิดวิญญาณตอนอายุสองร้อยปีนั่นมีน้อยยิ่งกว่าน้อยต่อให้มี อัจฉริยะระดับนี้ก็ไม่ลดตัวลงมาเข้าร่วมกันแข่งขันเช่นนี้อีกทั้งนางตัดสินใจเก็บศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่เจ็ดไว้เป็นอาวุธลับ ก่อนที่สองคนนี้จะทะลวงถึงระดับหลอมเทพ จะแสดงความสามารถไม่ได้เด็ดขาดมู่เชียนเจวี๋ยครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าตอบตกลงแล้วแม้การแข่งขันเช่นนี้น่าเบื่อ แต่ในเมื่อศิษย์น้องหญิงเล็กอยากไป เขาก็ต้องไปเป็นเพื่อน“ศิษย์น้องหญิงเล็ก ข้าก็จะไปด้วย” ดวงตาหนิงซือเยว่แวววาว เสียงสายดุจกระดิ่ง“ข้าก็จะไป!” ดวงตาที่คล้ายตาจิ้งจอกของไป๋หลี่เหวินเยว่เปล่งประกายความสนใจ คนเยอะสนุกดีหนิงซือเยว่กลอกตาหนึ่งรอบ “ต้องเรียกศิษย์พี่หญิงสามกับศิษย์น้องแปดด้วย พวกเขาอยากไปตั้งนานแล้ว แ

เขตชิงอวิ๋น เมืองจู้จ้าวเคร้ง เคร้ง เคร้ง!สามารถได้ยินเสียงเคาะตีทั่วทั้งเมือง“ศิษย์น้องหญิงเล็ก คนที่พวกเราตามหาจะปรากฏตัวเมื่อใด?” หน้าตาโม่จิงหงหล่อเหลาอย่างอธิบายไม่ถูก ทุกการเคลื่อนไหวล้วนแสดงถึงความสูงศักดิ์เขาในชุดสีเงิน สะอาดไร้มลทินท่ามกลางเมืองจู้จ้าวที่มีถ่านไฟลุกโชน “ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว” ดวงตาที่สุกใสราวกับผลึกแก้วของเฟิ่งชิงหร่านกวาดมองโดยรอบ“ถ้าหากข้าจำไม่ผิด เมื่อสามวันก่อนศิษย์น้องหญิงเล็กก็พูดเช่นนี้”เฟิ่งชิงหร่านร้อนตัวเล็กน้อย นางก็ไม่รู้ว่าจะเจอประมุขหอคุนเซวียนวันไหนกันแน่แต่จำได้ว่าคร่าวๆ ว่าช่วงนี้แหละ เฟิ่งชิงหร่านกับซูเยียนหรานมาเที่ยวเมืองจู้จ้าวด้วยกันทั้งสองพบกับชายชราคนหนึ่งบนถนน เฟิ่งชิงหร่านพบว่าบนมือขวาของชายชรามีเส้นสีแดงแปลกๆ ซึ่งคล้ายกับลักษณะของการถูกพิษชนิดหนึ่งที่ได้อธิบายไว้ในตำราโบราณเฟิ่งชิงหร่านจะเข้าไปบอกชายชรา กลับโดนซูเยียนหรานดึงไว้ ไม่ให้นางไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นรอหลังจากทั้งสองกลับถึงสำนักกระบี่สวรรค์ ซูเยียนหรานก็แอบกลับไปหาชายชราที่เมืองจู้จ้าว เล่าเรื่องที่เขาถูกพิษ และบอกว่าสามารถรักษาเขาซูเยียนหรานเอาสูตรยาที่เฟ

“พวกเจ้าเป็นคนช่วยข้าหรือ?” ลมหายใจของชายชรายังอ่อนเล็กน้อย แต่หน้าตาและสีหน้าดูดีขึ้นมาก“ไม่ นางเป็นคนช่วยท่าน” โม่จิงหงกล่าวด้วยสายตาเฉยเมยชายชราลุกขึ้นนั่ง เฟิ่งชิงหร่านเข้าไปประคองเขาลุกขึ้นยืน การโจมตีของซูเยียนหรานไม่ได้โดนจุดอันตรายของชายชรา ก่อนหน้านี้ที่เขาล้มลง ที่จริงเป็นเพราะพิษในร่างกายเขากำเริบชายชราถอยหลังหนึ่งก้าว คำนับขอบคุณเฟิ่งชิงหร่านด้วยมารยาทสูงสุด “ขอบคุณบุญคุณช่วยชีวิตของแม่นาง รบกวนแม่นางบอกที่อยู่ให้หน่อย ไว้วันหลังจะส่งของขวัญขอบคุณไปให้แน่นอน”“ไม่ต้องวันหลัง วันนี้เลย” ชายชรายังไม่เข้าใจ เฟิ่งชิงหร่านก็กล่าวต่อแล้ว “แค่ท่านช่วยไขข้อสงสัยบางอย่างให้ข้า ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนแล้ว”“แม่นางถามมาได้”“เหตุใดท่านกินโอสถห้ามเลือดล่วงหน้า?” นี่คือคำถามแรกของเฟิ่งชิงหร่านชายชราถอนหายใจ แล้วกล่าวช้าๆ “ข้าถูกพิษกลืนวิญญาณ ตอนที่พิษกำเริบ เส้นเลือดทั้งร่างจะเดือดพล่าน เลือดกระเซ็นไปทั่ว ข้ากลัวว่าเลือดพิษจะไปทำร้ายผู้อื่น”เฟิ่งชิงหร่านพยักหน้า หันไปมองโม่จิงหงแวบหนึ่ง เพื่อบอกให้เขาถามต่อดวงตาดุจดวงดาวของโม่จิงหงเป็นประกาย เขายิ้มแต่ไม่พูดเฟิ่งชิงหร่านอ

เจ้าของแผงกวาดมองเฟิ่งชิงหร่านอีกครั้งชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน กลิ่นอายสูงสง่า ดุจดอกบัวสีฟ้าเพียงหนึ่งเดียวในโลก ทำให้ผู้พบเห็นต้องตะลึง ด้อยค่าตัวเอง ไม่กล้าสบประมาทเฟิ่งชิงหร่านเห็นเจ้าของแผงเหม่อลอย นางกล่าวเสียงเย็น “ยังมีอะไรอีกหรือ?”เจ้าของแผงหวนคืนสติ สะดุ้งตกใจ รีบกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สหายของแม่นาง นั่งค่ายกลเคลื่อนย้ายตามหลังแม่นางใช่หรือไม่?”ดวงตาอันงดงามเฟิ่งชิงหร่านฉายแววสงสัย “เถ้าแก่ถามเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”“แม่นางอย่าเข้าใจผิด ข้าน้อยแค่อยากบอกแม่นางว่า จุดลงจอดของค่ายกลเคลื่อนย้ายเป็นแบบสุ่ม สหายของแม่นางน่าจะถูกส่งไปที่อื่นแล้ว เจ้ารอที่นี่ไม่มีประโยชน์หรอก”มุมปากเฟิ่งชิงหร่านกระตุกเบาๆ เหตุใดโม่จิงหงไม่พูดเรื่องที่สำคัญเช่นนี้?ถ้าบอกว่าโม่จิงหงไม่รู้เรื่องนี้ ตีให้ตายนางก็ไม่เชื่อ!เดิมทีเฟิ่งชิงหร่านอยากรอให้เจ้าของแผงไปก่อนค่อยไป แต่ตอนนี้ดูเหมือนไม่ต้องแล้ว “ขอบคุณเถ้าแก่ที่บอก”“แม่นางเกรงใจแล้ว แล้วก็ในตลาดมืดใช้ยันต์ส่งเสียงไม่ได้นะ” เจ้าของแผงเห็นเฟิ่งชิงหร่านถ่อมตนมีมารยาท จึงเตือนด้วยความหวังดี “แม้ตลาดมืดแห่งนี้มีผู้ตรวจตรา แต่แม่นางตัวคนเดียว