All Chapters of ศิษย์น้องหญิงเล็ก พวกพี่บำเพ็ญเพียรไม่ไหวแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

เฟิ่งชิงหร่านไม่มีเวลาสนใจจ้าวซื่อ สายตาของนางทอดมองไปที่หน้าแผงขายของของจางซาน ที่นั่นมีเด็กสาววัยราวสิบเอ็ดสิบสองปียืนอยู่ เด็กสาวกำลังคุ้ยหาบางสิ่งบนแผงขายของของจางซาน “เถ้าแก่ ที่ท่านยังมีหินอื่นอีกหรือไม่?” “แม่นางชอบสีอะไรหรือ?” จางซานเผยรอยยิ้มสอพลอเต็มใบหน้า วันนี้เขาเงินไหลเข้ามารัว ๆ เลยจริง ๆ “เอาออกมาให้ข้าดูทั้งหมดเลยสิ” เสียงของเด็กสาวนุ่มนวล ใบหน้าก็น่ารักน่าเอ็นดู จางซานยิ้มกว้าง โบกมือหนึ่งที หินแพรวพราวหลากสีสันจำนวนมากถูกวางกองไว้บนแผงขายของ หินแต่ละก้อนล้วนสวยงามและประณีตมาก ซูเยียนหรานเห็นจำนวนของหินเหล่านั้นแล้วแววตาก็เปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ในสถานที่แห่งนี้ใช้พลังวิญญาณไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้สัมผัสเทพตรวจสอบไม่ได้อีกด้วย หินจำนวนมากขนาดนี้นางต้องใช้เวลาตรวจสอบไปจนถึงเมื่อใดกัน “แม่นาง ทั้งหมดในคลังสินค้าของข้าน้อยอยู่ที่นี่หมดแล้ว” จางซานพิจารณาซูเยียนหราน ดรุณีท่านนี้มองแล้วรู้สึกคุ้นตา ทว่าดวงตามิได้ดูใสสะอาดเหมือนแม่นางท่านก่อนหน้านั้นเลย อีกทั้งร่างกายยังแผ่ไอพยาบาทออกมา ไม่น่ายุแหย่ นางคงมิใช่สหายที่แม่นางน้อยท่านนั้นกำลังตามหากระมัง? จางซา

ซูเยียนหรานครุ่นคิดหน้าหลังครู่หนึ่ง ก็เอ่ยปากกล่าวว่า “คืนแหวนมาให้ข้า เจรจาการค้าคราวนี้เป็นอันยกเลิก” ชายชุดดำคืนแหวนให้ซูเยียนหราน ซูเยียนหรานลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้อง ในขณะที่นางกำลังเปิดประตูออก เสียงแหบพร่าของชายชุดดำก็ดังขึ้น “การทำพันธสัญญากับจิตสำนึกบนแหวนนั่น เกรงว่ามีแค่ที่แห่งนี้เท่านั้นที่สามารถช่วยเจ้าลบล้างได้” ซูเยียนหรานชะงักฝีเท้าเล็กน้อย คนชุดดำเปล่งเสียงอีกครั้ง “หากคนอื่นกล้าสัมผัสแหวนวงนี้ เกรงว่าจะต้องถูกอาคมลึกลับแว้งกัดแน่นอน” “เจ้าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่?” ซูเยียนหรานมองออกว่าคนชุดดำต้องมีวัตถุประสงค์บางอย่างแน่ ถึงได้คิดจะเป็นศัตรูกับนางมาตลอด ดวงตาดุจนกเหยี่ยวของชายชุดดำฉายประกายเยือกเย็นคมกริบ “แม่นางจำเป็นต้องตอบคำถามของข้าหนึ่งคำถาม เจ้าของแหวนวงนี้ถูกฝังร่างไว้ที่ใด?” นัยน์ตาที่หลุบลงของซูเยียนหรานมีแววตื่นตระหนก เขารู้จักเจ้าของแหวนวงนี้หรือ? มิเช่นนั้นแล้วเหตุใดถึงได้คอยแต่ถามนี่ถามนั่นอยู่ตลอด ซูเยียนหรานข่มความหวาดกลัวในใจเอาไว้อย่างสุดกำลัง “ข้าไปจะรู้ได้อย่างไรว่าถูกฝังที่ใด? ข้าไม่ได้เป็นคนฆ่าเขาสักหน่อย” ซูเยียนหรานไม่ทันสังเก

นอกประตู สามคนกำลังแนบหูติดกับบานประตู ทว่ากลับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น “เจ้าห้า เจ้าว่าที่พี่ใหญ่ไล่พวกเราออกมา คงมิใช่เพราะคิดจะฆ่าคนแล้วปล้นเอาสมบัติไปหรอกกระมัง?” เจ้าสามคาดเดา “หา! ไม่กระมัง หากคิดจะทำเช่นนี้จริงแล้วผลแก่นวิญญาณของข้าจะทำอย่างไร?” ใบหน้าของเจ้าหาฉายแววตื่นตระหนกทันที เพียะ! คนชุดดำตบศีรษะของสองคนพร้อมกัน “เจ้าโง่ พี่ใหญ่ดีร้ายอย่างไรก็เป็นระดับเทพจำแลงแล้ว ลงมือกับแม่นางน้อยระดับฝึกปราณคนเดียว นางไม่ต้องการชื่อเสียงเกียรติยศแล้วหรือ?!” เจ้าสามและเจ้าห้าสบตากัน ก่อนจะเอ่ยพร้อมกันเป็นเสียงเดียว “ฆ่าปิดปากเสียก็สิ้นเรื่องแล้ว เรื่องแบบนี้ก็จะกลายเป็นความลับที่มีแค่ฟ้าดินรู้ เจ้ารู้ และพวกข้ารู้” คนชุดดำสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ข่มอารมณ์อยากชกหน้าคนไว้อย่างยิ่งยวด “เหอะ ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดพวกเจ้าสองคนถึงได้ทำภารกิจเดียวอยู่สามสิบปี ที่แท้มิใช่เพราะขาดฝีมือ แต่ขาดสมอง!” ฆ่าปิดปากดูเหมือนง่าย ความจริงรังแต่จะนำพาปัญหาความวุ่นวายนับไม่ถ้วนมาให้ ยิ่งไปกว่านั้นเฟิ่งชิงหร่านวัยเพียงสิบเอ็ดสิบสองเท่านั้น กลับบำเพ็ญเพียรถึงระดับฝึกปราณขั้นห้าได้แล้ว ผู้น้อยที่มี

ซูเยียนหรานชะงักงันไปในเสี้ยวพริบตา แววตาฉายประกายตื่นเต้นยินดี เขาเป็นศิษย์พี่ของนางอย่างนั้นหรือ ทว่าศิษย์พี่ผู้ซึ่งมีรูปโฉมสะเทือนฟ้าเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่มีอยู่ในความทรงจำของนางแม้สักเสี้ยว? “คารวะศิษย์พี่” ซูเยียนหรานน้ำเสียงอ่อนโยนลง ดวงหน้างดงามแดงระเรื่อ ท่าทางตื่นเต้นเพราะได้รับความเอ็นดูโดยไม่นึกฝัน ทว่าการเคลื่อนไหวต่อมาของโม่จิงหงกลับทำให้ซูเยียนหรานสีหน้าซีดเผือด เขาเดินตรงไปหาเฟิ่งชิงหร่าน โม่จิงหงเลื่อนมือยื่นขนมถังหูลู่ไม้หนึ่งส่งให้เฟิ่งชิงหร่าน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะที่สุดว่า “เป็นของขวัญไถ่โทษสำหรับศิษย์น้องหญิงเล็ก” “ถือว่าท่านรู้จักอ่านสถานการณ์” เฟิ่งชิงหร่านรับขนมถังหูลู่มา และกัดไปหนึ่งคำ ซานจายังมีพลังลมปราณแฝงไว้จาง ๆ นัยน์ตาผลซิ่งของเฟิ่งชิงหร่านสะท้อนประกาย มันคืออาหารวิญญาณ มิน่าโม่จิงหงถึงได้มาช้านัก ที่แท้ก็ไปตั้งใจหาอาหารวิญญาณนั่นเอง หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เดินผ่านซูเยียนหรานไป ไม่แม้แต่จะแลมองซูเยียนหรานสักสายตา ซูเยียนหรานงอห้านิ้ว กำมือแน่น ใบหน้าค่อย ๆ บิดเบี้ยว เฟิ่งชิงหร่านไม่มีสำนักสักหน่อย เหตุใดถึงมีศิษย์พี่ซึ่งงามเลิศจนน

ผู้บำเพ็ญเพียรที่สามารถทะลวงถึงระดับกำเนิดวิญญาณได้จริง จำเป็นต้องมีคุณสมบัติทั้งปัญญา โอกาส ทรัพยากร ความหยั่งรู้ และสภาพจิตใจที่เข้มแข็งทรหด มิอาจขาดได้แม้สิ่งเดียว ในแผ่นดินจิ่วโจว คนที่มีคุณสมบัติเหล่านี้ครบถ้วนมีจำนวนน้อยอย่างยิ่ง โจวจี๋หรานย่อมรู้ว่าคำพูดของจางปิ่งแฝงความหมายอะไรไว้ ความเป็นไปได้จำนวนนับไม่ถ้วนแล่นแวบเข้ามาในสมองของเขา ก็เอ่ยปากว่า “ยังมีอีกวิธีหนึ่ง ที่สามารถทำให้ทะลวงได้ถึงระดับกำเนิดวิญญาณในวัยยี่สิบกว่า สิ่งนั้นก็คือการฝึกเคล็ดวิชาหลอมโลหิตสังเวยสวรรค์ โดยอาศัยการผลาญอายุขัยเพื่อแลกกับการฝืนเพิ่มระดับการบำเพ็ญ” จางปิ่งส่ายศีรษะ “สิ่งของที่เกี่ยวกับเคล็ดวิชาหลอมโลหิตสังเวยสวรรค์ถูกทำลายตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อนแล้ว เขาต้องไม่มีจึงจะถูก” ได้ยินถ้อยคำของจางปิ่ง คิ้วเรียวรูปดาบของโจวจี๋หรานก็ขมวดปมเล็กน้อย ความจริงเขาเองก็ไม่เชื่อนักหรอก ว่าโม่จิงหงผู้ซึ่งอากัปกิริยาสูงส่งไร้ใดเปรียบจะฝึกเคล็ดวิชาหลอมโลหิตสังเวยสวรรค์ พูดอีกอย่างสำหรับผู้ฝึกบำเพ็ญเพียร สิ่งที่เสาะแสวงหาก็คือการมีอายุยืนยาวเทียบเท่าฟ้าดิน วิธีการฝึกบำเพ็ญที่ต้องใช้อายุขัยแลกมานั้นเสี่