All Chapters of ศิษย์น้องหญิงเล็ก พวกพี่บำเพ็ญเพียรไม่ไหวแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

ซูเยียนหรานอย่างไรเสียก็เป็นเพียงเด็กอายุสิบกว่าขวบ เมื่อได้ยินเฟิ่งชิงหร่านเอ่ยเช่นนี้ ก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าวเฟิ่งชิงหร่านกำมือเล็กๆ ของตนแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะระงับอารมณ์ที่ปั่นป่วนพลุ่งพล่าน นางตกใจกับความเกลียดชังอันท่วมท้นในใจของตนเองนางเป็นเพียงคนที่ทะลุมิติเข้ามาในหนังสือเท่านั้น ต่อให้ตัวประกอบหญิงในหนังสือกับซูเยียนหรานจะมีความแค้นใหญ่หลวงต่อกัน แต่เรื่องเหล่านี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวนางเอง นางไม่ควรจะมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงเช่นนี้สิ?หรือว่าเป็นเพราะนางอินกับตัวละครในหนังสือไปแล้ว?เฟิ่งชิงหร่านตัดสินใจว่าจะอยู่ให้ห่างจากซูเยียนหราน อย่างไรเสีย แต่ไหนแต่ไรมาตัวประกอบหญิงกับนางเอกก็ล้วนเป็นศัตรูโดยธรรมชาติ การพบเจอกันของทั้งสองคนย่อมไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่นอนนางหันหลังเดินออกไปยังนอกลานกว้าง ในเมื่อตนเป็นศิษย์ที่ถูกคัดออกแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อเสียเวลาพูดจาไร้สาระกับซูเยียนหรานไม่คาดคิดว่านางเพิ่งเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว น้ำเสียงที่เจือความหวาดหวั่นของซูเยียนหรานก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่หญิง ระหว่างพวกเรามีความเข้าใจผิดอันใดกันหรือไม่เจ้าคะ?”เฟิ่

เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากลานกว้าง ก็เห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่ที่นั่นคนผู้นั้นมีใบหน้าสดใสเปล่งปลั่ง ท่าทางสบายๆ ไม่เหมือนกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่เลยแม้แต่น้อยหรงจั๋วฝานเจ้าสำนักควบคุมสัตว์อสูรเป็นคนจำเย่เวิ่นเทียนได้เป็นคนแรก เขาแสดงสีหน้าตกตะลึง เจ้านี่ออกมาได้อย่างไรตอนนี้ ยังไม่ถึงกำหนดร้อยปีมิใช่หรือ?“หยุดนะ!——” ตามด้วยเสียงตะโกนดังลั่น เย่เวิ่นเทียนยกมือขึ้น กระบี่ก็ปรากฏออกมาในชั่วพริบตา พลังกระบี่อันน่าเกรงขามสายหนึ่งก็พุ่งออกมา ปรากฏเส้นแบ่งเขตเส้นหนึ่งขึ้นบนพื้นตรงหน้าปลายเท้าของทุกคนทุกคนที่ไม่ทันตั้งตัวก็ตกใจ ต่างถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมกันหรงจั๋วฝานตะโกนอย่างฉุนเฉียว “เย่เวิ่นเทียน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?!”“ทุกคนยืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับ! ใครก็ตามที่ส่งผลกระทบต่อการชักนำลมปราณเข้าร่างกายของศิษย์ข้า ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมา!” ทั่วร่างของเย่เวิ่นเทียนแผ่พลังกดดันอันแข็งแกร่งออกมาหลายคนเพิ่งสังเกตเห็นว่า ด้านหลังของเย่เวิ่นเทียน มีเด็กหญิงตัวน้อยอายุราวสิบขวบผู้หนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่“เย่เวิ่นเทียน เจ้าหลอกใครอยู่! แค่การชักนำลมปราณเข้าร่างกายไม่จำเป็นต้องใช้พลังลมปราณมากมายข

และในชั่วพริบตาที่จิตสำนึกนั้นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเฟิ่งชิงหร่าน ก็ถูกพลังสายหนึ่งลบล้างไปตามด้วยเสียง ‘อั่ก’ หนึ่งครั้งเจ้าสำนักหั่วอวิ๋นกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง มองไปยังเฟิ่งชิงหร่านด้วยความตกตะลึงจิตสำนึกของเขาซึ่งอยู่ระดับหลอมเทพขั้นสูงสุด กลับถูกคนระดับฝึกปราณขั้นห้าลบล้างไปได้ เฟิ่งชิงหร่านต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน!เย่เวิ่นเทียนหยุดการเผชิญหน้ากับเซียวหงอวี่ ในใจพลันเดือดดาลขึ้นมา การใช้จิตสำนึกสอดแนมนั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อผู้บำเพ็ญเพียรที่ยังไม่ถึงระดับสร้างฐานปราณ กรณีเบาที่สุดก็จะส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ หนักที่สุดก็จะก่อเกิดเป็นมารในใจ ทำให้ระดับการบำเพ็ญไม่อาจก้าวหน้าได้“ท่านอาจารย์ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เมื่อครู่จิตสำนึกนั่นถูกใครก็ไม่รู้ลบล้างไปแล้ว” เฟิ่งชิงหร่านกล่าวด้วยสีหน้าไร้เดียงสาเย่เวิ่นเทียนพลันวางใจ ดึงเฟิ่งชิงหร่านไปปกป้องไว้ด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยขึ้นพลางยิ้มเยาะ “พวกตาเฒ่าใช้ลูกไม้เช่นนี้กับผู้น้อย ช่างหน้าไม่อายเสียจริง!”“ข้าเย่เวิ่นเทียนยืนหยัดอย่างสง่าผ่าเผย ดูแคลนการบำเพ็ญวิชานอกรีตเหล่านั้น ศิษย์ของข้ายิ่งไม่มีทาง หากพวกเจ้ายังจะมาตอแยอีก ข้าก็จ

“อืม” โม่จิงหงหยิบขลุ่ยเลาหนึ่งออกมา แล้วเป่าสองสามครั้งแล้วกล่าวต่อไปว่า “ศิษย์น้องหญิงเล็ก ต่อไปนี้ยอดเขาที่สิบเป็นของเจ้าแล้ว เจ้าเดินไปมาตามสบายได้ แต่สำหรับสถานที่นอกยอดเขาที่สิบ หากเจ้าต้องการจะไป จะต้องให้หลวนจิ่นพาเจ้ามาหาข้า แล้วข้าจะพาเจ้าไป”“ภายในสำนักค่ายกลและกลไกอยู่มากมาย หากไม่ระวังเพียงเล็กน้อยก็อาจจะติดอยู่ในนั้นได้ และเป็นอันตรายถึงชีวิต”“ศิษย์พี่เจ็ด หลวนจิ่นคือใครหรือเจ้าคะ?” เฟิ่งชิงหร่านเอ่ยถามด้วยความสงสัยอย่างยิ่งท่านอาจารย์บอกว่าหากเห็นเรือนในสำนัก ให้ไปหาศิษย์พี่เจ็ด ศิษย์พี่เจ็ดกลับบอกว่าห้ามออกจากยอดเขาของตนเองตามใจชอบสำนักหลิงอวิ๋นคงไม่ได้ซุกซ่อนความลับอันใดที่เปิดเผยไม่ได้เอาไว้หรอกนะ?อีกอย่าง เหตุใดคนที่ตัดสินใจจึงไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่ แต่กลับเป็นศิษย์พี่เจ็ด?โม่จิงหงหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยขึ้น “มันมาแล้ว”เฟิ่งชิงหร่านหันไปก็พบนกกระเรียนวิญญาณตัวหนึ่งบินเข้ามาในถ้ำ ก่อนนกกระเรียนวิญญาณจะหยุดลงนกกระเรียนวิญญาณหันหน้าไปทางเฟิ่งชิงหร่าน พลางจุปากแล้วกล่าวว่า “เจ้าเองหรือ เจ้าหนูน้อยที่อยากกินข้าว เจ้าชอบกินอะไรบ้าง? บอกข้ามาให้หมด ต่อไปข้าจะทำให้

“ฮ่าๆๆ ...ศิษย์พี่สี่ ท่านถึงกับมาอวดเจ้าโลกต่อหน้าธารกำนัลเชียวหรือ!” เสียงนั้นดังแว่วมาจากไกลๆ ก่อนจะใกล้เข้ามาบุรุษในอาภรณ์สีขาวผู้หนึ่งเหยียบอยู่บนนกกระเรียนวิญญาณ ร่อนลงบนยอดเขาเชียนเจวี๋ยมู่เชียนเจวี๋ยได้ยินบุรุษผู้นั้นกล่าวเช่นนี้ ก็ไม่สนใจไฟที่ลุกไหม้ทั่วร่าง พรึ่บเดียวก็มุดเข้าถ้ำไปนัยน์ตาดำขลับของหลิ่วชางหลานฉายแววขบขัน พลางมองไปยังผู้มาใหม่ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เหวินเยว่ เจ้าออกจากด่านแล้วหรือ?”“ขอรับ ศิษย์พี่ใหญ่ ได้ยินว่าพวกเรามีศิษย์น้องหญิงเก้าแล้ว อีกเดี๋ยวศิษย์พี่ใหญ่ต้องพาข้าไปดูนางนะ” ไป๋หลี่เหวินเยว่ร่อนลงสู่พื้นอย่างสง่างาม ร่างสูงโปร่งดุจลำไผ่ ท่วงท่างามสง่างามโดดเด่น ทุกอิริยาบถล้วนแสดงออกถึงความหยิ่งทะนงและความสง่างามอิสระ“ไม่ต้องพาไปหรอก ศิษย์น้องหญิงเล็กมาแล้ว”พอสิ้นเสียงของหลิ่วชางหลาน หลายคนก็มองตามทิศทางที่เขาชี้ไป พลันเห็นเด็กหนุ่มในอาภรณ์สีดำผู้หล่อเหลางดงามราวกับเซียนตกสวรรค์ควบคุมกระบี่เหินเข้ามา ด้านหลังตามมาด้วยแม่หนูน้อยที่ขี่นกกระเรียนวิญญาณอยู่แม่หนูน้อยมีรูปโฉมงดงามจนน่าตกตะลึง ใบหน้าเล็กๆ ดูจิ้มลิ้ม ผิวพรรณขาวเนียนผุดผ่อง แม