บทที่ 2

ซูเยียนหรานอย่างไรเสียก็เป็นเพียงเด็กอายุสิบกว่าขวบ เมื่อได้ยินเฟิ่งชิงหร่านเอ่ยเช่นนี้ ก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว

เฟิ่งชิงหร่านกำมือเล็กๆ ของตนแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะระงับอารมณ์ที่ปั่นป่วนพลุ่งพล่าน นางตกใจกับความเกลียดชังอันท่วมท้นในใจของตนเอง

นางเป็นเพียงคนที่ทะลุมิติเข้ามาในหนังสือเท่านั้น ต่อให้ตัวประกอบหญิงในหนังสือกับซูเยียนหรานจะมีความแค้นใหญ่หลวงต่อกัน แต่เรื่องเหล่านี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวนางเอง นางไม่ควรจะมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงเช่นนี้สิ?

หรือว่าเป็นเพราะนางอินกับตัวละครในหนังสือไปแล้ว?

เฟิ่งชิงหร่านตัดสินใจว่าจะอยู่ให้ห่างจากซูเยียนหราน อย่างไรเสีย แต่ไหนแต่ไรมาตัวประกอบหญิงกับนางเอกก็ล้วนเป็นศัตรูโดยธรรมชาติ การพบเจอกันของทั้งสองคนย่อมไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่นอน

นางหันหลังเดินออกไปยังนอกลานกว้าง ในเมื่อตนเป็นศิษย์ที่ถูกคัดออกแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพื่อเสียเวลาพูดจาไร้สาระกับซูเยียนหราน

ไม่คาดคิดว่านางเพิ่งเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว น้ำเสียงที่เจือความหวาดหวั่นของซูเยียนหรานก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่หญิง ระหว่างพวกเรามีความเข้าใจผิดอันใดกันหรือไม่เจ้าคะ?”

เฟิ่งชิงหร่านเมินเฉย ยังคงเดินออกไปข้างนอก

ซูเยียนหรานเห็นดังนั้น ในใจก็พลันตื่นตระหนกขึ้นมา สัญชาตญาณบอกนางว่าไม่อาจปล่อยให้เฟิ่งชิงหร่านจากไปได้

ทว่าขณะที่นางคิดจะไล่ตามเฟิ่งชิงหร่านไป ก็ได้ยินเสียงทรงอำนาจเสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือลานกว้าง

“ศิษย์ที่ถูกคัดออกทั้งหมด โปรดออกจากลานกว้างทันที ส่วนศิษย์ที่ผ่านการทดสอบ โปรดรออย่างสงบ อย่าเพิ่งร้อนใจ เจ้าสำนักทุกท่านกำลังเดินทางมาแล้ว”

หลังจากอาจารย์ผู้ดูแลกล่าวจบ ก็กวักมือเรียกซูเยียนหราน ส่งสัญญาณให้นางไปยืนอยู่ข้างกายตน

ซูเยียนหรานคือผู้ที่ได้อันดับหนึ่งในการทดสอบครั้งนี้ ทั้งยังเป็นผู้มีรากวิญญาณน้ำแข็งกลายพันธุ์ ซึ่งเป็นศิษย์ที่ทุกสำนักต่างต้องการแย่งชิงตัว เขาจึงต้องรีบชิงลงมือก่อนเพื่อความได้เปรียบ

ซูเยียนหรานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปทางอาจารย์ผู้ดูแล แต่ความรู้สึกว่างเปล่าผิดหวังราวกับสูญเสียบางสิ่งไปนั้น กลับข่มไว้ไม่อยู่

......

เฟิ่งชิงหร่านเดินออกจากลานกว้าง ก็รู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งขึ้นมาทันที

เป็นไปตามคาด รักชีวิต อยู่ให้ห่างจากนางเอกคือสิ่งที่ถูกต้อง!

เฟิ่งชิงหร่านมองเส้นทางเบื้องหน้า รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย นางคือนางร้ายตัวประกอบในนิยาย ต่อให้นางจงใจตีตัวออกหากจากนางเอก แต่ตราบใดที่ของยังอยู่ในมือ นางเอกจะต้องมาหานางอีกแน่นอน

หากคิดจะต่อกรกับนางเอก ก็จำเป็นต้องก้าวเดินบนเส้นทางการบำเพ็ญเซียน

เส้นทางที่อยู่เบื้องหน้านางในตอนนี้มีเพียงสายเดียว นั่นคือการเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอิสระ

แม้ว่านางจะไม่ขาดแคลนทรัพยากร แต่การเป็นผู้บำเพ็ญเพียรอิสระก็หมายความว่าอาจสิ้นชีพได้ทุกเมื่อ

บ้าเอ๊ย!

ปฏิเสธตอนนี้มันก็สะใจดีอยู่หรอก แต่หลังจากนี้คงลำบากอย่างแน่นอน

ขณะที่เฟิ่งชิงหร่านกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พลันมีใบหน้าหนึ่งยื่นเข้ามาใกล้ตรงหน้านาง “แม่หนูน้อย ข้าเห็นว่ารากฐานกระดูกของเจ้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก เหมาะที่จะเป็นศิษย์สายตรงของข้าอย่างยิ่ง ตามข้ากลับสำนักหลิงอวิ๋นเถอะ?”

ผู้ที่มาดูอายุราวสามสิบปี ใบหน้าหล่อเหลาดูสง่างาม ที่เอวห้อยน้ำเต้าใส่สุราไว้ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย ท่าทางเหมือนเพิ่งตื่นนอน

เฟิ่งชิงหร่านนึกทบทวนถึงสำนักต่างๆ ที่เคยกล่าวถึงในหนังสืออย่างละเอียด แต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่ามีสำนักหลิงอวิ๋นอยู่ด้วย “ท่านอา ข้ามีรากวิญญาณห้าธาตุ ไม่สามารถชักนำลมปราณเข้าร่างกายได้”

ธาตุทั้งห้าส่งเสริมและข่มกันเอง ไม่ว่านางจะเน้นบำเพ็ญรากวิญญาณธาตุใดเป็นหลัก รากวิญญาณที่ข่มธาตุนั้นก็จะสลายพลังลมปราณทิ้งไป

รากวิญญาณเดี่ยวคือผู้มีพรสวรรค์สูงสุด เรียกว่ารากวิญญาณสวรรค์ รากวิญญาณคู่มีพรสวรรค์รองลงมา เรียกว่ารากวิญญาณปฐพี รากวิญญาณสามธาตุคือขั้นนิลกาฬ รากวิญญาณสี่ธาตุคือขั้นอำพัน ส่วนรากวิญญาณห้าธาตุนั้น ไม่อาจก้าวเข้าสู่เส้นทางบำเพ็ญเซียนได้

แต่ยังโชคดี ในกำไลหยกของนางมีเคล็ดวิชาบำเพ็ญเพียรสำหรับรากวิญญาณห้าธาตุอยู่ นางต้องรีบหาสถานที่ลับตาคนเพื่อทำพันธสัญญากับกำไลหยก

เมื่อเย่เวิ่นเทียนได้ยินคำว่ารากวิญญาณห้าธาตุ ก็เปิดใช้เนตรสวรรค์ มองพิจารณาเฟิ่งชิงหร่าน

แต่ยิ่งมองเขาก็ยิ่งตกตะลึง โลกเบื้องล่างกลับมีอัจฉริยะราวปีศาจเช่นนี้อยู่ด้วย!

“รับ! กราบเป็นอาจารย์เดี๋ยวนี้!” เย่เวิ่นเทียนเร่งเร้าให้เฟิ่งชิงหร่านกราบอาจารย์ ราวกับกลัวว่านางจะหนีไปอย่างไรอย่างนั้น

เฟิ่งชิงหร่าน ? ? ?

เหตุใดคนผู้นี้จึงดูเหมือนนักต้มตุ๋นขนาดนี้!

โลกบำเพ็ญเซียนนี่คงไม่มีพวกสิบแปดมงกุฎอยู่ด้วยหรอกกระมัง?

เฟิ่งชิงหร่านค่อยๆ ขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าวเล็กๆ นางอยากจะหนีไปเหลือเกิน

เย่เวิ่นเทียนเห็นท่าทางของเฟิ่งชิงหร่าน ก็นึกว่านางไม่อยากเข้าร่วมสำนักหลิงอวิ๋น “แม่หนูน้อย ขอเพียงเจ้ามาที่สำนักหลิงอวิ๋น ต่อให้ในอนาคตจะไม่สามารถสร้างฐานปราณได้ พวกเราก็จะไม่ขับไล่เจ้าไป เจ้าสามารถอยู่ในสำนักได้ตลอดไปจนกว่าจะสิ้นอายุขัย”

“ยิ่งไปกว่านั้น หากรวมเจ้าเข้าไปด้วยแล้ว สำนักหลิงอวิ๋นก็มีคนเพียงสิบคนเท่านั้น ความสัมพันธ์ก็เรียบง่าย ไม่มีกฎระเบียบใดๆ พวกศิษย์พี่ชายศิษย์พี่หญิงคนอื่นๆ ของเจ้าก็ล้วนมีจิตใจดีงาม เมตตากรุณา จะไม่แย่งชิงทรัพยากรกับเจ้า...”

ผู้บำเพ็ญเพียรเมื่อทะลวงถึงขั้นสร้างฐานปราณแล้ว อายุขัยจะเพิ่มถึงห้าร้อยปี จึงจะนับว่าก้าวเข้าสู่เส้นทางบำเพ็ญเซียนอย่างแท้จริง

ในใจของเฟิ่งชิงหร่านยิ่งกังวลมากขึ้น ของฟรีไม่มีในโลก เงื่อนไขดีขนาดนี้ แต่สำนักกลับมีคนเพียงเก้าคน ช่างน่าสงสัยอย่างยิ่ง

คงไม่ใช่แก๊งต้มตุ๋นหรอกกระมัง?

เย่เวิ่นเทียนพบว่ายิ่งตนเองพูดมากเท่าไร ท่าทางคิดจะหลบหนีของเฟิ่งชิงหร่านก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น คราวนี้เขาเริ่มร้อนใจแล้ว สงสัยว่าผลประโยชน์ที่ตนเสนอให้คงจะยังไม่มากพอ

“ศิษย์น้อย เจ้ามีเงื่อนไขอันใดก็บอกมาได้เลย!” ดวงตาทั้งสองข้างของเย่เวิ่นเทียนจับจ้องไปที่เฟิ่งชิงหร่านอย่างเป็นประกาย

“ท่านแน่ใจหรือว่าจะรับคนที่มีรากวิญญาณห้าธาตุเป็นศิษย์?” เฟิ่งชิงหร่านเอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง

เย่เวิ่นเทียนคิดว่าที่เฟิ่งชิงหร่านถามเช่นนี้ เป็นเพราะนางไม่มั่นใจในพรสวรรค์ของตนเอง เขาแสดงสีหน้าลำบากใจ ควรจะอธิบายให้ศิษย์น้อยฟังอย่างไรดีว่า นางคือผู้มีรากวิญญาณเซียนระดับสุดยอด

วิธีการทดสอบระดับรากวิญญาณของโลกเบื้องล่างนั้นผิด วิธีการที่ถูกต้องคือจำแนกตามความบริสุทธิ์ของรากวิญญาณ ยิ่งความบริสุทธิ์สูงเท่าใด พรสวรรค์ในการบำเพ็ญเพียรก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

การแบ่งระดับรากวิญญาณที่ถูกต้องควรจะเป็น ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ระดับสุดยอด ระดับศักดิ์สิทธิ์ ระดับเทวะ

ยิ่งไปกว่านั้น ระดับของรากวิญญาณ ในภายหลังก็ยังสามารถใช้วิธีการบางอย่างเพื่อยกระดับขึ้นได้

อีกทั้งศิษย์น้อยผู้นี้ยังพิเศษอย่างยิ่ง มีร่างจันทราศักดิ์สิทธิ์ ร่างชนิดนี้เมื่อรวมกับรากวิญญาณเซียนระดับสุดยอดแล้ว การบำเพ็ญเพียรเรียกได้ว่าก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

แต่ยิ่งจำนวนรากวิญญาณมากเท่าใด ขั้นตอนการชักนำลมปราณเข้าร่างกายก็จะยิ่งเจ็บปวดและยาวนานมากขึ้นเท่านั้น ทว่าขอเพียงสามารถเข้าสู่ระดับฝึกปราณได้ เส้นทางการบำเพ็ญเพียรหลังจากนั้นก็จะราบรื่นอย่างยิ่ง

“ศิษย์น้อย การบำเพ็ญเซียนนั้นเดิมทีก็คือการฝืนลิขิตสวรรค์ พรสวรรค์ด้อยไม่ใช่ความผิดของเจ้า ขอเพียงเจ้าขยันหมั่นเพียร อนาคตย่อมสดใส! ในอดีต บัณฑิตตานชิงก็อาศัยเพียงยันต์อาคมอันลึกล้ำซับซ้อน สำเร็จการผ่านด่านเคราะห์แล้วบรรลุเซียนมิใช่หรือ เขายังไม่มีรากวิญญาณด้วยซ้ำ!”

เฟิ่งชิงหร่านมองเย่เวิ่นเทียนพลางแย้มยิ้มจนตาหยี “ท่านอา บัณฑิตตานชิงคือผู้ใดหรือเจ้าคะ?”

สีหน้าของเย่เวิ่นเทียนชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

แย่แล้ว จำสับสนไปเสียแล้ว บัณฑิตตานชิงไม่ใช่คนของแผ่นดินนี้!

“บัณฑิตตานชิงบรรลุเซียนไปเมื่อหลายร้อยปีก่อนแล้ว เจ้าไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าบนป้ายอาณาเขตของสำนักเรามียันต์ที่เขาวาดไว้ หากไม่เชื่อ ก็ไปดูได้” เย่เวิ่นเทียนพูดจาหว่านล้อมต่อไป ในมือพลันปรากฏป้ายคำสั่งสีทองขึ้นมา

เมื่อเฟิ่งชิงหร่านเห็นป้ายคำสั่งในมือของเย่เวิ่นเทียน สีหน้าก็ชะงักไปเล็กน้อย ป้ายคำสั่งนี้ดูคุ้นตายิ่งนัก