บททั้งหมดของ รักได้ไหมสาวข้างห้อง: บทที่ 31 - บทที่ 40

โรงแรมหรู ระดับห้าดาว คุณคอปช่างเลือกอะไรเบอร์นี้ ไม่มีการจอง ไม่มีการรู้มาก่อนล่วงหน้า แต่กลับได้ห้องที่สุดคุ้มใช่.. วีไอพี ทว่า กว่าจะพากันมาถึงห้องได้ ต้องฉุดกระชากลากถูกันมาตลอดทาง สร้างความขายขี้หน้าให้แก่คนที่พบเห็นยิ่งนัก บ้างก็งง บ้างก็หลุดยิ้ม มองว่าป่าเถื่อนสลับกับน่ารักกันไป อุณหภูมิแอร์ยี่สิบสอง สาวร่างบางในชุดอาภรณ์แขนกุด เสื้อแดงชายยาวเทียบหัวเข่าซึ่งมีกางเกงขาสั้นกันโป๊อยู่ภายใน เธอกอดตัวเองแน่น เธอไม่ได้หนาว ทว่า ปรายตามองชายร่างหนายืนเท้าสะเอวตรงข้าม อย่างระมัดระวัง คุณคอปแค่นหัวเราะ เขานึกขำตอนที่กึ่งดึงกึ่งลากเธอให้เดิน เล็บเธอทั้งข่วนทั้งจิก ส่งเสียงร้องเหมือนลูกแมว ..น่ารักแทบบ้าไม่สนใจหรือแคร์ใครที่พากันมอง ฤทธิ์เยอะจนต้องอุ้มขึ้นพาดบ่ากว่าจะพามาถึงที่นี่ ... นี่ล่ะเธอล่ะ เขาชอบผู้หญิงคนนี้ที่เป็นแบบนี้ตุบ!ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงข้างๆ ทำเตียงสั่นคลอน หมอบลูตกใจจนต้องกระเถิบหนี ทว่ากลับไม่ทันเงื้อมมือคุณคอป เลยต้องหันมาตะลึงตาใส่แทน" หืม...ไม่เอาน่า ขอผมกอดหน่อย "" อย่ามาเล่นพิเรนทร์นะคุณคอป "" เล่นพิเรนทร์อะไรเล่า ผมเช่าโรงแรมหวังนอนค้างคุณก็รู้ แต่ก่อนจะนอน

ต่างประเทศเหยียบดินแดนคนอื่นได้ไม่ทันไร บูรพาผู้ไม่แคร์ใครก็ยิ้มร่าซะแล้ว หลังจากมาเจอเพื่อนเขา ใช้เวลาไม่นาน เธอก็สละความทุกข์ แสร้งลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างได้ โดยไม่พึ่งใคร กอดคอเพื่อนสนิทให้สมกับคนไม่ได้เจอกันมานานหลายปี" เฮ้! เจด้า "" บลู ไม่เจอกันนานเลย สวยเหมือนเดิมเลยนะ "" ฮ่ะๆๆ ขอบใจจ้ะ เธอเองก็เหมือนกันล่ะน่า"" ว่าแต่.. ทำไมถึงจะมาอยู่ที่นี่ล่ะ "ก่อนคนถูกถามจะหน้าหงอยไปอึดใจนึง แต่ต้องแปรเปลี่ยนเป็นเหมือนเดิมใหม่อีกครั้ง" ก็..อยากมานี่นา..ฮ่าๆ"" เอ๋..ที่ไทยไม่น่าอยู่รึไง.."" ใช่น่ะสิ รู้แล้วยังจะถามอีก "ขณะเจด้า เมื่อได้ยินเธอก็พอจะเข้าใจแล้ว ยักไหล่ไม่แยแส แต่ไม่วายจะตอกกลับ" หนีปัญหาสินะ "ทำเอาบูรพา หน้าบู้ปากอมลม" เรื่องของฉันน่า..."แบมือออกไปข้างหน้า ยิ้มทะเล้น" ไหนล่ะ มาทั้งที ไม่เลี้ยงข้าวหน่อยเหรอ หิวนะ "" โห่!! "" ฮ่าๆๆ ไปกัน "ทว่า เจด้า ด้วยสัญชาตญาณบวกกับรู้นิสัยของเพื่อนดี เธอรู้ อาการร่าเริงเกินเหตุกลบเกลื่อนแบบนี้..ต้องมีอะไรมาแน่ๆ เพียงแต่เธอไม่คิดจะถามตอนนี้เท่านั้น ปล่อยให้บูรพาสนุกให้ถึงขีดสุดก่อน ค่อยว่ากัน." โอเคๆ ไป.."ต่างกับใครบางคนในตอ

ความมึนเมาที่วนเวียนภายในเส้นเลือดของหญิงสาวตอนนี้ยิ่งทวีคูณความรุนแรง บูรพาสลัดศีรษะไล่ความงงทิ้ง หลังดวงตามองเห็นสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ ทว่า.." ไม่หนาวรึไง.."ประโยคภาษาไทยนี้ เป็นตัวตอบความสับสนในหัวได้อย่างดี ตาที่พร่ามัวเบิกโพลนเผลอผลักไสมือเขาออกไป ในขณะขาเจ้าตัวเองยืนหยัดแทบไม่ไหว เธอขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม หลังจากนั้นภาพตรงหน้าก็วูบดับชายปริศนาเลยจำเป็นต้องดึงหน้ากากเธอออก พร้อมตวัดแขนไปรับอีกรอบ เขากอดรัดแน่นประคองไว้ ท่ามกลางความงงของเจด้า และคนที่เห็นเหตุการณ์ครึ่งค่อนงาน มือหนาเขย่าร่างบางนั้นเบาๆ ก่อนจะใช้มือข้างเดิมดันแขนของเจด้าออก หลังเธอเข้ามาเตรียมจะโวยวาย" นี่คุณ! ปล่อยเพื่อนฉันนะ! "" อย่ายุ่งน่า! "ทำหล่อนถอยไปยืนอึ้งอีกระลอก มองเขากับเพื่อนสลับกัน ทำอะไรไม่ถูก เป็นจังหวะเดียวที่ลูคัสเดินเข้ามาพอดี เจด้าเลยได้ทีไปกอดแขนไว้ บ่งบอกให้รู้ว่าหล่อนมีคนปกป้อง พร้อมจะสู้เพื่อหล่อน หากคุณคอปนั้นเผลอทำร้าย" เกิดอะไรขึ้น.."ทว่า ผิดถนัด ลูคัสกลับถูกมือหนากระชากคอเข้ามาใกล้ ก่อนเสียงข่มต่ำนั้นจะกัดฟันถาม" แกใส่อะไรลงไปในเหล้า! "สะเทือนไปถึงร่างบูรพา ทำให้เธอสะลึมสะลือล

สายตาคู่เฉี่ยว เบือนมองไปตามเสียง ขมวดคิ้วเข้าหากัน หลังเห็นคนเรียกเป็นเด็กผู้หญิงความสูงเลยขอบประตูนิดเดียว" เรรันต์.."ก่อนจะเปิดประตูลงไปหา ดวงตากลมโตไม่ได้มองมาที่เขาเพียงคนเดียว ทว่าเลยผ่านไปยังคนข้างหลังด้วย ปากเล็กกระจับที่เม้มเข้าหากันนั้น บ่งบอกความช่างใจเป็นอย่างดี" พี่คอปไปไหนมาคะ "เสียงใสถาม ขณะสายตายังมองบูรพาอยู่ หน้าหล่อเหลายกนิ้วขึ้นมาเกาคางอึดใจนึง พลางถอนหายใจ" รู้ไม่ใช่รึ จะถามทำไม "" ทราบแค่เรื่องเมื่อวานค่ะ แต่เรื่องที่พี่บลูหายไปหนูไม่รู้.."" นายแม่อยู่รึเปล่า.."เรรันต์ชำเลืองตามองขึ้นไปบนตึก พลางพยักหน้าหงอย" อยู่ค่ะ..แล้วก็เห็นพี่จากกล้องวงจรปิดแล้วด้วย โกรธใหญ่เลย เรื่องที่พ่อแม่พี่บลูมาอาละวาด "ในขณะบูรพาทำท่าจะอ้าปาก กลับถูกมือหนากุมไว้ เขารู้ ..เธอกำลังจะเถียงเรรันต์ว่านั่นไม่ใช่ครอบครัวเธอ" อาละวาดแบบไหน "" เอ่อ.."" เรรันต์! "" เอื้อก! "ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะบอกขานเรื่องราว อยู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังมาจากข้างใน มันทั้งกร้าวทั้งดังจนหัวไหล่มนยักขึ้น" เข้าบ้าน! "ก่อนจะยิ้มเจื่อน ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี โดยไม่ยอมที่จะหันมาพยักหน้าให้กำลังใจคนทั้งสองภาย

บริษัทในกรุปตระกูลจรัญทิพย์ บุตรชายคนกลางเดินดุ่มๆ เข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเดาอารมณ์ไม่ถูก หลังได้รับเรื่องจากปากมารดาต่อวาระการประชุมที่เร่งด่วนจนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน ใช่! เขามาแทน ทั้งที่จริงแล้วมีนัดสำคัญกับคนอื่น ซึ่ง ณ ตอนนี้ เขาสมควรไปอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ ภารกิจที่ว่ามันเกี่ยวดองกับแผนการเมื่อคืน เขาอยากจะเจอกับใครคนนึง ที่มีศักดิ์หลายขนาน อาทิเช่น แม่ยาย ชาวบ้าน และ..ศัตรู ทว่า กลับต้องยกเลิกเพียงเพราะภารกิจของมารดาสำคัญกว่า เหตุผลคือหล่อนป่วยกรทันหัน เกรงว่าจะไม่สามารถทำตัวกระฉับกระเฉง และมาต่อกรกับลูกค้ารายนี้ได้...ลูกชายคนกลางของหล่อน เหมาะกับงานนี้ที่สุด" เขามารอนานหรือยัง "" ประมาณสิบนาทีค่ะคุณชาย "" บ้าจริง"การบอกเล่าของเลขาขับความหงุดหงิดออกมากลบความเร่งรีบก่อนหน้าเท่าตัว เท้าเดินไวชนิดคนรายงานต้องหลบ ขณะเอ่ยปากถามก่อนถึงแล้วเดินผ่านหล่อนไปนั้น มันบ่งบอกว่าเขาพกพายุมาด้วย ที่พร้อมจะทำลายตลอดเวลา โดยไม่วายหันมาเอาเรื่องและคาดโทษหล่อน" ถ้าหากผมโดนลูกค้ายกเลิกสัญญา ผมจะถือว่าคุณไร้ประสิทธิภาพในการทำงานด้านบริการ "" คะ ค่ะ "สร้างความรู้สึกกลัวให้หล่อนไม่น้อย ในขณะหล่อน