บทที่ 37 ยอมแพ้

สายตาคู่เฉี่ยว เบือนมองไปตามเสียง ขมวดคิ้วเข้าหากัน หลังเห็นคนเรียกเป็นเด็กผู้หญิงความสูงเลยขอบประตูนิดเดียว

" เรรันต์.."

ก่อนจะเปิดประตูลงไปหา ดวงตากลมโตไม่ได้มองมาที่เขาเพียงคนเดียว ทว่าเลยผ่านไปยังคนข้างหลังด้วย ปากเล็กกระจับที่เม้มเข้าหากันนั้น บ่งบอกความช่างใจเป็นอย่างดี

" พี่คอปไปไหนมาคะ "

เสียงใสถาม ขณะสายตายังมองบูรพาอยู่ หน้าหล่อเหลายกนิ้วขึ้นมาเกาคางอึดใจนึง พลางถอนหายใจ

" รู้ไม่ใช่รึ จะถามทำไม "

" ทราบแค่เรื่องเมื่อวานค่ะ แต่เรื่องที่พี่บลูหายไปหนูไม่รู้.."

" นายแม่อยู่รึเปล่า.."

เรรันต์ชำเลืองตามองขึ้นไปบนตึก พลางพยักหน้าหงอย

" อยู่ค่ะ..แล้วก็เห็นพี่จากกล้องวงจรปิดแล้วด้วย โกรธใหญ่เลย เรื่องที่พ่อแม่พี่บลูมาอาละวาด "

ในขณะบูรพาทำท่าจะอ้าปาก กลับถูกมือหนากุมไว้ เขารู้ ..เธอกำลังจะเถียงเรรันต์ว่านั่นไม่ใช่ครอบครัวเธอ

" อาละวาดแบบไหน "

" เอ่อ.."

" เรรันต์! "

" เอื้อก! "

ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะบอกขานเรื่องราว อยู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังมาจากข้างใน มันทั้งกร้าวทั้งดังจนหัวไหล่มนยักขึ้น

" เข้าบ้าน! "

ก่อนจะยิ้มเจื่อน ยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี โดยไม่ยอมที่จะหันมาพยักหน้าให้กำลังใจคนทั้งสองภาย