บททั้งหมดของ ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทนำปลายยามเฉินอากาศของมหานครเสียนหยาง เมืองหลวงของดินแดนต้าเซี่ยกำลังร้อนระอุเพราะนี่คือต้นฤดูร้อนพอดี ห่างจากประตูเมืองมาราวห้าสิบลี้กลับมีฝุ่นผงสีส้มลอยตลบคละคลุ้งกระจายเกิดขึ้น ต้นเหตุมาจากขบวนอาชากลุ่มใหญ่ไล่ล่า อาชาสีขาวที่ผู้ควบขี่อยู่บนหลังของอาชาตัวนั้นเป็นสตรี และเป็นสตรีที่สวมชุดเจ้าสาวที่พยายามควบหนีอย่างเอาเป็นเอาตายออกไปนอกเมืองไกลออกไปเรื่อย ๆ“คุณหนูลองหลู่หยุดม้าเดี๋ยวนี้!!”เสียงตวาดกึกก้องของทหารที่ไล่กวดตามมาติดๆ ชนิดหายใจรดต้นคอ แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้นผู้ที่อยู่บนหลังอาชาสีขาวกลับกระตุ้นให้มันพุ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต โดยที่เบื้องหลังนั้นมีทหารกลุ่มใหญ่ไล่ตามไม่ลดละ ราวกับสตรีคนดังกล่าวเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ก็มิปาน“คุณหนูรองหลู่อย่าหนีอีกเลยเร่งตามพวกเรากลับไปด้วยดีเถอะ!!”หลังจากที่พวกเขาไล่ต้อนสตรีนางเดียวจนนางมาจนมุมที่หน้าผาสูงชันหากเดินหน้าต่อไปก็คงพลัดตกลงไปด้านล่างแน่นอน นายทหารหน้าตาดุดันก็ตวาดเกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้ง ทำเอาสตรีบนหลังอาชาในอาภรณ์สีแดงเลือดนกที่มองอย่างไรก็เป็นชุดเจ้าสาวเต็มพิธีการของชนชั้นสูงไม่ผิดแน่ นั้นยิ่งดูโกรธแค้นเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน“

ตอนที่ 2เจี่ยอวี้หลันหลับและตื่นสลับกันไปมา แต่มิอาจทราบได้ว่าวันเวลาผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้วกันแน่ นางรู้เพียงเจ็บทุกครั้งที่นางหายใจเป็นเช่นไรนางซาบซึ้งแล้วในคราวนี้ แต่ถึงจะเจ็บปวดถึงเพียงนั้นในใจอยากยอมแพ้อยากตายไปเสียจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้แม้แต่น้อย ภาพของจางหมัวมัวกับสองสาวใช้ เสี่ยวหมิ่นกับเสี่ยวเจี๋ยนั้นยังคอยกระตุ้นเตือนในใจของนางให้ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมตาย เพราะหากนางรอดไปได้ต่อให้ต้องขายตัวขายชีวิต นางก็จะยอมทั้งหมดขอเพียงให้นางได้แก้แค้น ให้นางได้เอาคืนสามแม่ลูกพวกนั้น กับอีกหนึ่งบุรุษใจดำเช่นมู่หรงจิ่ง นางอยากจะสั่งสอนให้เขารู้ว่าสตรีมิใช่ของตายไม่ใช่เครื่องมือให้เขาหลอกใช้ได้โดยง่าย หากนางไม่ยินยอมไม่ว่าใครก็อย่าได้คิดมาหลอกใช้นางเป็นเครื่องมือให้สมหวังเด็ดขาด! กับอยากจะมีโอกาสสักครั้งไปถามบิดากันต่อหน้าว่าเหตุใดจึงไม่ช่วยเหลือนางปล่อยให้นางถูกหลอกและเกือบถูกสองแม่ถูกจับกรอกยาพิษได้อย่างไร?! นางอยากทราบจากปากของบิดาจริงๆ“ฟื้นแล้วหรือ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น อยู่ไม่ไกลนี้นี่เองถึงจะยากเย็นแต่เจี่ยอวี้หลันนั้นก็พยายามกัดฟันฝืนลืมตาขึ้นมาจนได้ แล้วภาพใบหน้าของ

ตอนที่ 4ฝ่ายของผู้ถูกหมายหัวทั้งหลายนั้นกลับยังไม่มีผู้ใดรู้ตัวสักคนเพราะในจวนจิ้งหนานโหวนับตั้งแต่วันงานแต่งของบุตรสาวคนรองที่ล่มไม่เป็นขบวน จนทำให้ทุกคนภายนอกอาจคิดว่านายท่านหลู่หรือจิ้งหนานโหวล้มป่วยหลังจากคุณหนูรองหลู่หนีงานแต่งแต่ความเป็นจริงมีเพียงโจวอี้เหนียงกับคุณหนูสามหลู่เท่านั้นที่ทราบดีกว่าใครถึงเบื้องลึกเบื้องหลังนี้ ที่เป็นต้นเหตุให้จิ้ง หนานโหวล่มป่วยหนักเช่นทุกวันนี้หลู่ฮั่นเหลียง หรือจิ้งหนานโหวคือบุรุษวัยสี่สิบสามปี รูปร่างสูงใหญ่กำยำถึงเขาไม่ใช่นักรบแต่คงเพราะเขาอยู่กรมโยธามาตั้งแต่อายุสิบแปดจากขุนนางระดับล่างจนปัจจุบันจิ้งหนานโหวคือเจ้ากรมโยธาแห่งต้าเซี่ยมาได้เจ็ดปีแล้วเป็นขุนนางบุ๋น แต่เขามักไปตรวจงานก่อสร้างบ่อยไม่แปลกที่รูปร่างจะยังสูงใหญ่กำยำราวกับขุนนางบู๊ ซึ่งไม่น่าเชื่อได้เลยว่าคนร่างกำยำและอายุเพิ่งจะเท่านี้ไม่น่าจะล้มป่วยหนักจนกลายเป็นผักดอง อย่าเอ่ยว่าเดินเหินไม่ได้ จิ้งหนานโหวแม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หากสังเกตย่อมมีหลายจุดให้สงสัยมากมายแต่คนถูกกระทำเช่นจิ้งหนานโหวพูดไม่ได้นอนเป็นผักเหี่ยวเฉาไปแล้วสองแม่ลูกย่อมไม่มีทางปริปากพูดออกมาเด็ดขาด

ตอนที่ 6แต่ก่อนที่จะเผามันจนกลายเป็นเถ้าธุลี หลู่ อวิ๋นเซียงก็คิดวิธีหยามเกียรติคนตายมาได้หนึ่งวิธี ในเมื่อมันตายแล้วแต่ทำให้ความรักของนางกับมู่หรงจิ่งร้าวฉาน เช่นนั้นนางก็จะทำให้ดวงวิญญาณของหลู่อวี้หลิงได้เห็นนางกับบุรุษที่มันรักนักรักหนาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนถึงพริกถึงขิงที่ข้างโลงบรรจุศพของมันเสียเลย เช่นนี้ไม่เรียกว่าถึงมันตายเป็นผีไปแล้ว นางก็ไม่คิดให้ดวงวิญญาณของมันได้สงบสุขหรอกหรือ แต่หากจะขอความร่วมมือกับมู่หรงจิ่ง ไม่ใช่เพียงยาก แต่คาดว่ามิอาจเป็นไปได้เลยมากกว่า ยิ่งช่วงหลังมานี้เขาดูเหมือนจะไม่อยากมองหน้าของนางด้วยซ้ำ หากนางเดินไปชักชวนเขาทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นนอกจากไม่คิดทำตาม เกรงว่ามู่หรงจิ่งจะยิ่งมองนางไปในด้านลบเพิ่มขึ้นเสียอีกด้วยดังนั้นคงมีเพียงวางยาปลุกกำหนัดจนมู่หรงจิ่งขาดสติเท่านั้นแผนร่วมรักข้างโลงของนางจึงจะสำเร็จ พอคิดแผนชั่วช้าราวกับมิใช่คนออกมาได้เป็นฉากๆ เป็นขั้นเป็นตอนแล้ว หลู่อวิ๋นเซียงก็อดทนรอเวลาอยู่อีกหลายวันนางจึงมีโอกาสลงมือ ราตรีนี้ทุกคนที่เฝ้าอยู่โถงบรรพชนสกุลหลู่นั้นล้วนถูกวางยานอนหลับจนหมด ยกเว้นแต่มู่หรงจิ่งที่หลู่อวิ๋นเซียงไม่วางยานอนห

ตอนที่ 8แต่ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่ให้เลือกเจี่ยอวี้หลันย่อมเลือกเช่นเดิมอีกครั้ง ก็นางตัวคนเดียว อำนาจไม่มี เงินทองติดกายยิ่งไม่มี อดีตเมื่อครั้งที่นางตัดสินใจกระโดดหน้าผานับว่านางโง่เขลาจริงๆ แต่พอนางรอดตายมาได้จึงค่อยกระจ่าง โลกใบนี้มิได้สวยงามแม้แต่น้อย ชีวิตดำรงอยู่ได้ต้องมีเงินไม่มีเงินแค่กินข้าวยังทำไม่ได้เลย แล้ววันนั้นนางหนีออกมาตัวเปล่านอกจากเครื่องประดับไม่กี่ชิ้นก็ไม่มีเงินติดกายแม้แต่อีแปะเดียว แค่คิดก็ไม่รอดแล้ว หากไม่ได้ชินอ๋องช่วยเหลือป่านนี้หากไม่ตายก็อาจถูกจับไปขายหอนางโลมไม่ก็ถูกจับไปเป็นทาสค้าแรงงานก็ได้ใครจะคาดเดาได้ ดังนั้นที่นางกระโดดลงมาพบชินอ๋อง นับว่าสวรรค์ประทานพรให้เช่นนี้หากราคาที่นางต้องจ่าย จึงคุ้มค่าแล้ว คิดอีกกี่ครั้งหากไม่มีซ่างกวนไท่ฉุดดึงนางขึ้นมาจากปากแม่น้ำลืมเลือน ป่านนี้นางจะเป็นตัวอะไรไปแล้วใครจะรู้ รักคนผิดมาแล้วหนึ่งครั้ง เกือบไม่เหลือแม้แต่ชีวิต บทเรียนที่จ่ายไป แพงเหลือเกิน...“อวี้หลันถวายพระพรฝ่าบาทขอทรงอายุยืนหมื่นปีหมื่นๆ ปีเพคะ” เพราะฉางตี้ฮ่องเต้มาอย่างกะทันหัน เจี่ยอวี้หลันจึงออกมาต้อนรับเขาด้วยทั้งที่ยังต้องรีบร้อนงานในมือค้างคาอยู่ แ