All Chapters of ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก: Chapter 11 - Chapter 20

จริงสินะ… นางมองเห็นวิญญาณแล้วตอนนี้ที่สองแม่ลูกยังไม่ยอมไปไหนนางก็คาดว่าวิญญาณคงมีห่วงใหญ่หลวงคงอยากจะพบหน้าชายคนรักกับบิดาของบุตรในครรภ์สักครั้งเป็นแน่ ดังนั้นคาดว่าห่วงใหญ่หลวงที่ว่าคงจะเป็นบุรุษผู้เป็นพ่อของดวงวิญญาณน้อยจริงๆ หากเขาปรากฏกายดวงวิญญาณสองดวงนี้ย่อมต้องมาวนเวียนอยู่ใกล้ เช่นนั้นนางก็รู้แล้วมิใช่หรือ ไม่นับว่าเป็นปัญหาจริงเสียด้วย“อวี้หลันโง่เขลาแล้วเพคะ”เจี่ยอวี้หลันเผยสีหน้าละอายใจออกมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นเช่นนี้ซ่างกวนไท่จึงรู้สึกพึงใจอยู่มาก ที่เขารำคาญใจที่สุดกับสตรีผู้นี้ก็คือนางชอบทำสีหน้าเหมือนคนตายไร้ความรู้สึกมันดูเข้าถึงยากเหมือนนางกันตนเองไปอยู่ในโลกของนางเพียงคนเดียว แต่ก็พอจะเข้าใจได้ อายุนางยังน้อย แต่กลับเจอแต่คนทรยศจะไม่วางใจใครอีกเลยยังแปลกอันใด“ช่างเถอะ เจ้ารอบคอบเอาไว้ก่อนย่อมดีแล้ว ว่าแต่ดึกดื่นเหตุใดจึงออกมาฝึกกระบี่” เกิดมายี่สิบสามเกือบยี่สิบสี่ปีก็เพิ่งเคยเห็นคืนพระจันทร์เต็มดวงงดงามสตรีกลับออกมาออกท่าทางฝึกกระบี่ก็มีนางเป็นคนแรก“ดวงจันทร์งามนักเพคะ หม่อมฉันยิ่งมองก็ยิ่งคิดถึงท่านแม่และจางเหลียนหมัวมัวผู้เป็นแม่นมที่จากไปและเพื่อระลึกถึงเลยร่าย

ตอนที่ 12แต่ก็นั่นแหละลางเนื้อชอบลางยา ใครยังไม่เคยมาเผชิญหน้ากับความโหดและเหี้ยมของสองจอมปีศาจขาวและดำด้วยตนเองก็ยังคงอยากมาทดลองดูสักครั้งอยู่เนืองๆ โดยเฉพาะสตรีที่ตัดสินบุรุษด้วยรูปโฉมอันหล่อเหลา เช่นเดียวกับ มู่หรงเจียว บุตรสาวลำดับที่ห้าของอดีตเฉินกั๋วกงที่ก็แอบหลงรักชินอ๋องหนุ่มเพราะเคยพบหน้าเขาอยู่ไกลๆ อีกฝ่ายทั้งหล่อเหลาทั้งองอาจ ยิ่งในยามเขาอยู่บนหลังอาชาในชุดเกราะพร้อมจะออกรบ ยิ่งรูปงามจนมู่หรงเจียวเก็บมาเพ้อฝันอยู่หลายเดือนดังนั้นเมื่อนางได้ยินข่าวว่าบุรุษที่ตนเองแอบรักแอบฝันถึงกำลังจะแต่งงานไปกับสตรีอื่น คุณหนูห้าหรือก็น้องสาววัยสิบแปดปีของเฉินกั๋วกงมู่หรงจิ่งนั้นกลับไม่พึงใจอย่างยิ่ง เพราะสำหรับนางแล้วนับจากอายุสิบสี่ปีเป็นต้นมามู่หรงเจียวก็ผูกใจรักมั่นคงกับชินอ๋องซ่างกวนไท่เสียแล้ว ดังนั้นนางจะเดือดร้อนใจเพราะข่าวงานวิวาห์ใกล้เข้ามาย่อมไม่แปลกนางรักเขามานานขนาดนั้นจนตอนนี้อายุสิบแปดใกล้สิบเก้าปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว มันใกล้จะเลยวัยออกเรือนของสตรีชาวต้าเซี่ยเต

ตอนที่ 14เป็นประโยคบอกเล่าที่ทำเอามือที่กำลังตั้งอกตั้งใจบีบนวดของเจี่ยอวี้หลันหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้เพราะอันใด แต่ซ่างกวนไท่รู้สึกชอบเหลือเกิน ที่ตนเองทำให้คนที่เหมือนจะไม่สนใจใต้หล้ามีอาการผิดปกติได้เช่นนี้ เขาชอบใบหน้าและแววตาที่มีอารมณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา รู้สึกว่าเป็นเช่นนี้แล้วเจี่ยอวี้หลันดูงดงามและมีชีวิตชีวา มิใช่ภาพวาดบนผนังวิหารนักบวช ดังหลายเดือนที่นางมาพักร่วมตำหนักของเขา“ผลออกมาก็เป็นดังเช่นที่เจ้าสงสัย จิ้งหนานโหว ถูกทำให้ล้มป่วย แต่มิได้ใช้พิษร้ายอันใดเลย บิดาของเจ้าถูกให้กินยาบำรุงมากเกินไป พอร่างกายคนเราได้รับของดีมากเกินไปก็ใช่จะส่งผลดี ของชั้นเลิศหากกินถูกส่วนผสมก็เกิดคุณอนันต์แต่หากกินร่วมกับสิ่งต้านกันร่างกายก็รับไม่ไหวเปิ่นหวางเองก็อธิบายให้เจ้าฟังได้ไม่กระจ่างนักหรอก เอาไว้จะให้หยวนหย่งฉ๊มาชี้แจงให้เจ้าฟังในคราวหน้า”ซ่างกวนไท่บอกกล่าวไปตาของเขาก็ยังคงมองไปที่ม้วนตำราในมือของตนเองไป เจี่ยอวี้หลันได้สติคืนกลับมาก็เริ่มนวดต่อไป“เป็นผู้ใดเพคะ เป็นผู้ใดที่ทำเช่นนั้นกับจิ้งหน

ตอนที่ 16ก๊อก! ก๊อก!“เข้ามา”ขณะที่เขากำลังพยายามบีบแก้มของคนหลับลึกเพราะตกอยู่ในฝันร้ายไม่ให้นางกัดปากตนเองอยู่นั้นหงจูกับหงหลินก็มาพร้อมถาดบรรจุถ้วยน้ำยาสงบใจพอดี“นางอาการหนักเช่นนี้ทุกครั้งหรือไม่?”เขาถามขึ้นที่ตัดสินใจสับหลังมือลงที่ด้านหลังลำคอเพราะไม่ทำเช่นนี้นางอาจกัดลิ้นของตนเองแล้วคงได้เกิดอันตรายจนยากจะคาดถึงเป็นแน่ตุ๊บ!“!!!” หงจูถึงกับตาโต ด้วยมิคาดว่าชินอ๋องจะสับสันมือลงบนหลังลำคอของสตรีบอบบางได้ โดยเฉพาะสตรีนางนั้นคือเจี่ยกงจู่“เอายามาสิเร็วเข้า!จะยืนงงงันอันใด!” ซ่างกวนไท่ร้อนใจแทบแย่แต่นางกำนัลของเจี่ยอวี้หลันนั้นกลับชักช้าไม่ทันใจสักนิดเดียว“เพคะ!”หงจูถูกตวาดก็ลนลานส่งถ้วยน้ำยาไปให้กับผู้เป็นนายท่านของตนเองทันที ซ่างกวนไท่ไม่เสียเวลา รีบนำตะเกียบสองคู่สอดเข้าไปในปากของคนหมดสติจากนั้นจึงนำถ้วยน้ำยาเทจากปลายตะเกียบเข้าหวังให้ยาเข้าไปในปากจิ้มลิ้ม แต่ผลที่ได้คือน้ำยาหกออกไ

ตอนที่ 18ซ่างกวนไท่ย่อมรู้กำลังของตนเอง แต่เดิมเขาไม่ถึงขนาดว่าย่ำแย่แต่พิษกิเลนเพลิงที่ยังตกค้างทำให้โลหิตของเขาไหลออกมามากกว่าปกติ หากทนรออีกหนึ่งชั่วยามอย่างไรคงไม่ไหวแน่ ต้องเย็บแผลห้ามเลือดเสียก่อน“แต่ว่า...”เจี่ยอวี้หลันถึงจะใจกล้าแต่เย็บแผลนี้ก็มิใช่ว่ามันง่ายดายเช่นนั้น ไหนจะแผลของเขายังยาวมาก ถึงจะจิตใจแกร่งเพียงใดนางก็เป็นสตรีและยิ่งไม่เคยแตะต้องแผลของผู้ใดมาก่อน“อีกไม่ถึงกี่ชั่วยามเจ้าและข้าจะเป็นสามีภรรยากันแล้ว เจ้าเป็นภรรยาของทหาร หากแค่เย็บแผลของสามีก็กลัว ข้าจะแต่งเจ้ามาเพื่ออันใดเจี่ยเอ๋อร์!”ซ่างกวนไท่ใกล้จะไม่ไหวหน้าของเขาเริ่มมืด จึงไม่มีแก่ใจจะพูดจายืดเยื้อและอ้อมเมือง เจี่ยอวี้หลันจึงกัดฟัน กลืนความหวาดกลัวลงท้องไปก่อน จากนั้นก็เรียกหาชุดปักผ้า ฝูเซิงเห็นดังนั้นจึงรีบสั่งการให้คนไปต้มน้ำและเตรียมผ้าสะอาดมาให้พร้อม“จากนี้จงฟังคำข้า เริ่มทำความสะอาดแผลเสียก่อนจากนั้นจึงโรยผงยาห้ามเลือดลงไปก่อนลงมือเย็บ”ซ่างกวนไท่บอกกับเจี่ยอ