ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

แต่ก่อนที่จะเผามันจนกลายเป็นเถ้าธุลี หลู่        อวิ๋นเซียงก็คิดวิธีหยามเกียรติคนตายมาได้หนึ่งวิธี ในเมื่อมันตายแล้วแต่ทำให้ความรักของนางกับมู่หรงจิ่งร้าวฉาน เช่นนั้นนางก็จะทำให้ดวงวิญญาณของหลู่อวี้หลิงได้เห็นนางกับบุรุษที่มันรักนักรักหนาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนถึงพริกถึงขิงที่ข้างโลงบรรจุศพของมันเสียเลย  

เช่นนี้ไม่เรียกว่าถึงมันตายเป็นผีไปแล้ว นางก็ไม่คิดให้ดวงวิญญาณของมันได้สงบสุขหรอกหรือ แต่หากจะขอความร่วมมือกับมู่หรงจิ่ง ไม่ใช่เพียงยาก แต่คาดว่ามิอาจเป็นไปได้เลยมากกว่า ยิ่งช่วงหลังมานี้เขาดูเหมือนจะไม่อยากมองหน้าของนางด้วยซ้ำ หากนางเดินไปชักชวนเขาทำเรื่องบัดสีเช่นนั้นนอกจากไม่คิดทำตาม เกรงว่ามู่หรงจิ่งจะยิ่งมองนางไปในด้านลบเพิ่มขึ้นเสียอีกด้วย

ดังนั้นคงมีเพียงวางยาปลุกกำหนัดจนมู่หรงจิ่งขาดสติเท่านั้นแผนร่วมรักข้างโลงของนางจึงจะสำเร็จ พอคิดแผนชั่วช้าราวกับมิใช่คนออกมาได้เป็นฉากๆ เป็นขั้นเป็นตอนแล้ว หลู่อวิ๋นเซียงก็อดทนรอเวลาอยู่อีกหลายวันนางจึงมีโอกาสลงมือ ราตรีนี้ทุกคนที่เฝ้าอยู่โถงบรรพชนสกุลหลู่นั้นล้วนถูกวางยานอนหลับจนหมด ยกเว้นแต่มู่หรงจิ่งที่หลู่อวิ๋นเซียงไม่วางยานอนหลับเขาแน่นอน แต่เลือกจะวางยาปลุกกำหนัดเขาแทน

แน่นอนว่าในจวนจิ้งหนานโหวคือถิ่นของนาง มีแต่คนของนางกับมารดา ดังนั้นทุกแผนจึงสำเร็จราบรื่น ราตรีนี้นางก็จะสมใจได้ทำการร่วมรักข้างโลงศพของนังพี่สาวตัวดี รอเวลาไม่นานยาปลุกกำหนัดออกฤทธิ์ มู่หรงจิ่งก็กลายเป็นดังสัตว์ร้ายกระหายการผสมพันธุ์ มิใช่บุรุษผู้หนึ่งซึ่งบังเกิดอารมณ์กำหนัดทั่วไป

แควก! แควก! แควก!

เสียงอาภรณ์ถูกฉีกขาดดังบาดหูแต่กลับไม่บาดเนื้อหนังของผู้ถูกกระทำ ถึงจะเจ็บ ถึงจะปวด แต่หลู่   อวิ๋นเซียงก็ไม่ใส่ใจ นางสนใจเพียงตนเองได้สมใจแล้ว นางได้หยามเกียรติเหยียบหัวใจของคนที่ตายไปแล้ว สาแก่ใจนางยิ่งนัก!

ยิ่งมู่หรงจิ่งกระทำต่อนางรุนแรงเพียงใดหลู่     อวิ๋นเซียงกลับยิ่งกรีดร้องครวญครางเสียงดังทุกจังหวะหยาบโลนที่มู่หรงจิ่งสาดซัดตัวตนเข้ามาหานางรองรับเอาไว้ทั้งหมด ยิ่งนางกรีดร้องสันดานดิบของบุรุษที่ถูกวางยาจนจำไม่ได้แม้แต่ตัวเองก็ยิ่งสำแดง และยิ่งเขารุนแรงหลู่อวิ๋นเซียงนั้นก็ยิ่งกรีดร้อง และเร่งเร้า ในขณะที่ร่วมรักราวกับสัตว์ตัวผู้และตัวเมียอยู่นั้นดวงตาของนางกลับไม่เคยละจากโลงศพไปได้นาน เพราะนางรู้สึกสาแก่ใจ รู้สึกว่าตนเองเป็นผู้ชนะ!

แต่ที่หลู่อวิ๋นเซียงคงไม่ทราบก็คือ มู่หรงจิ่งนั้นถึงเขาจะถูกฤทธิ์ยารุนแรงจนควบคุมร่างกายตนเองไม่ได้ก็จริง แต่เขามิได้ขาดสติจนจำอันใดมิได้ ตรง     กันข้ามเขากลับจำได้ และชาตินี้ถึงตายไปแล้วเขาจะลืมเหตุการณ์อัปยศอดสูและบัดสีในครั้งนี้ได้หรือไม่ก็ตอบได้ยากยิ่ง

และเพราะมู่หรงจิ่งนั้นจำได้ จากที่เคยเหลือเยื่อใยกับหลู่อวิ๋นเซียงอยู่บ้าง จนเขาคิดเอาไว้ว่าหลังจบงานศพของหลู่อวี้หลิงแล้วรอสักหลายเดือนหน่อยก็จะรับคุณหนูสามหลู่เข้าจวนเฉินกั๋วกงในฐานะอนุภรรยาผู้หนึ่ง โดยให้เหตุผลว่าตนเองยังตัดใจในรักระหว่างพี่สาวของหลู่อวิ๋นเซียงมิได้ จนต้องรับน้องสาวมาทดแทนพี่สาว แค่นี้ผู้คนก็จะไม่ตำหนิเขาได้แล้ว

แต่พอเจอฤทธิ์เจอเดชของหลู่อวิ๋นเซียงเช่นนี้ มู่หรงจิ่งตัดใจในทันใด อย่างไรตนเองก็จะไม่มีวันนำสตรีจิตใจโสมมเช่นนี้เข้าจวนเฉินกั๋วกงเด็ดขาด ไร้มโนธรรม จิตใจหยาบช้า คิดแค้นแม้แต่คนที่ตายไปแล้วกลับไม่ยอมให้ดวงวิญญาณไปอย่างสงบ สตรีเช่นนี้แต่งเข้าไปสุดท้ายอาจเป็นตัวเขาและคนสกุลมู่หรงที่จะวิบัติฉิบหายเท่านั้น

และพอคิดได้ดังนั้นมู่หรงจิ่งก็หวนย้อนไปถึงหลู่อวี้หลิง ต้องเป้นสตรีเช่นนั้นจึงคู่ควรจะเป็นภรรยา เป็นมารดา และเป็นสะใภ้แสนประเสริฐ แต่กลับเป็นเขาเองที่รู้ตัวว่าสูญเสียของล้ำค่าไปก็ในวันที่สายเสียแล้ว เจ็บใจเหลือเกิน...

ความในใจของมู่หรงจิ่งนั้นจะคิดอันใดแน่นอนว่าเจี่ยอวี้หลันย่อมไม่รู้แจ้งและไม่คิดจะอยากรู้อีกด้วย แต่ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเป็นจวนจิ้งหนานโหวและจวนเฉินกั๋วกงนางกลับได้รับรู้จนสิ้น ไม่ว่าจะเป็นฉากร่วมรักด้านหลังโลงศพแสนร้อนแรงอย่างถึงพริกถึงขิง 

หรือหลังจากนั้นที่โถงบรรพชนสกุลหลู่เกิดเพลิงไหม้ แต่เพลิงนั้นกลับเผาไหม้เพียงโลงศพและข้าวของใกล้เคียงเท่านั้น แค่ฟังอย่างคนนอกยังสงสัย แล้วเจี่ยอวี้หลันจะคิดไม่ได้หรือ หลู่อวิ๋นเซียงผู้นั้นช่างเป็นสตรีชั่วช้าอย่างถึงแก่นเสียจริง

“น้องสาวของเจ้านี่ดูจะรักพี่สาวเช่นเจ้ามากจริงๆ ขนาดซากศพ นางยังไม่คิดจะให้หลงเหลือเอาไปฝังอย่างสงบ หากใจไม่ผิดปกติ สติปัญญาของนางคงมีปัญหาแน่ หากมู่หรงจิ่งยังจะหน้ามืดตามัวเอานางเข้าจวนก็ไม่สมควรจะเป็นเฉินกั๋วกงแล้ว”

แต่แทนที่เจี่ยอวี้หลันจะแสดงอารมณ์โกรธแค้นออกมา นางกลับยกยิ้มเย็นออกมาหนึ่งสาย ราวกับว่านางฟังเรื่องราวของผู้อื่นมิใช่เรื่องราวของตนเองอย่างไรอย่างนั้น เพราะสำหรับนางแล้วหลู่อวิ๋นเซียงยิ่งแสดงสันดานชั่วช้าออกมาเท่าใด กลับยิ่งส่งผลกับนางมากเท่านั้น

“เหตุใดไม่โกรธ?” ซ่างกวนไท่เอ่ยถามอย่างกังขาจากใจจริง เพราะหากเป็นเขาเองคงไม่แต่ฟังแล้วนิ่งเฉยแน่ดีไม่ดีเขาอาจแล่นไปแล่เนื้อของชายหญิงคู่นั้นแล้วเป็นแน่ เพราะขนาดคนตายไปแล้วใจคอต้องชั่วช้าเพียงใดจึงคิดทำบัดสีเช่นนั้นได้ลงคอ ไม่ใช่คนชั่วโดยสายเลือดคงยากจะทำได้จริงๆ

“เพราะหม่อมฉันทราบดีถึงนิสัยลึกๆ ของบุรุษเช่นมู่หรงจิ่งดีเพคะ คนเช่นเขาถึงจะดูเหมือนใจดีและเข้าใจอันใดง่ายก็จริง หากแต่ความจริงเขามิได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น ความสัมพันธ์คราวนี้คงมิอาจเหมือนเดิมได้แล้วเป็นแน่ อวิ๋นเซียงลงมือตามใจตนเองคราวนี้นางเองย่อมต้องมีราคาให้จ่ายเพคะ”

เพราะรักมากในอดีตเจี่ยอวี้หลันนั้นจึงใส่ใจในทุกรายละเอียด สองปีจะว่านานก็ไม่เชิงแต่ก็นับว่ามากพอที่นางจะรู้นิสัยใจคอของมู่หรงจิ่งอย่างลึกซึ้งพอสมควร ภายนอกเขาแสดงออกอย่างไร ภายในใจของเขาต้องการอันใดคนที่ใส่ใจเช่นนางย่อมทราบดี ส่วนหลู่อวิ๋นเซียงเพราะมีแต่เป็นฝ่ายให้เฉินกั๋งกงเอาใจ แน่นอนนางย่อมไม่เคยรู้แจ้งถึงนิสัยลึกๆ ของมู่หรงจิ่งเช่นที่เจี่ยอวี้หลันรู้แจ้ง ลงมือคราวนี้นับว่าหลู่อวิ๋นเซียงเป็นผู้ตัดขาดเยื่อใยที่ยังมีระหว่างตนเองกับมู่หรงจิ่งจนไม่เหลือแล้วจริงๆ หึ!

นี่แหละแผนเอาคืนอย่างแนบเนียนของนาง...

ฝ่ายซ่างกวนไท่เขานั้นไม่ใช่คนโง่ได้ฟังดังนั้นเขาย่อมกระจ่าง ชินอ๋องหนุ่มจึงหรี่ดวงตาหงส์ของตนเองมองใบหน้าที่บัดนี้กลับมางดงามอีกครั้งหนึ่งด้วยใบหน้าของซือถูเจินจูมิได้อัปลักษณ์ด้วยรอยแผลขนาดใหญ่กินไปครึ่งแถบนิ่ง ครู่หนึ่งจึงค่อยยิ้มมากเล่ห์ออกมาหนึ่งสาย

“น่าสนใจยิ่งนัก”

การได้มองดูคนมีความแค้นค่อยๆ คิดแผนและเดินไปแก้แค้นทีละก้าวสำหรับเขาช่างน่าสนใจจริงๆ โดยเฉพาะกับเด็กสาวตรงหน้าที่มักชอบทำหน้าตายดูเข้าถึงอารมณ์อื่นใดของนางได้ยากยิ่ง ซ่างกวนไท่ยิ่งรู้สึกว่านางยิ่งน่าสนใจเพิ่มขึ้นไปอีกหลายส่วน

“คนเช่นหลู่อวิ๋นเซียง หากไร้มารดาเช่นโจวอี้เหนียงก็เป็นได้เพียงสวะน่ารังเกียจเท่านั้น ยังจะมีค่าอันใดได้อีก ที่หม่อมฉันอยากรบกวนชินอ๋องคือเรื่องของจิ้งหนานโหวเพคะ หม่อมฉันอยากทราบถึงอาการป่วยของเขา”

เพราะเช่นไรจิ้งหนานโหว หลู่ฮั่นเหลียง ก็คือบิดาและอาจเป็นสายเลือดแท้ของนางเพียงหนึ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ ถึงจะน้อยอกน้อยใจที่ในวันนั้นบิดามิได้เข้ามาช่วยนางและคนของนาง แต่พอผ่านมาถึงวันนี้ เจี่ยอวี้หลันกลับเริ่มสะดุดใจสงสัยบางประการขึ้นมาแล้ว

นับจากที่นางกระโดดหน้าผาบิดาที่เคยแข็งแรงและแข็งแกร่งยิ่งกลับล้มป่วยติดเตียงพูดไม่ได้เดินก็ไม่ได้ ออกจะแปลกไปสักหน่อย แต่เหตุใดคนมากปัญญาเช่นคุณชายหลู่ หลู่ฮ่าวอวี่กลับไม่สงสัย หรือแท้จริงเพราะรู้อยู่ก่อนแล้วจนบัดนี้จึงไม่สงสัยกันแน่เรื่องนี้เจี่ยอวี้หลันติดใจสงสัยอย่างยิ่ง

“ได้”

ซ่างกวนไท่รับปากง่ายดายเพราะเรื่องแค่สืบข่าวภายในจวนผู้อื่นนั้นแค่เขาพยักหน้าก็ได้แล้ว ต่างจากเจี่ยอวี้หลันเป็นอย่างยิ่ง ที่นางไร้กำลังคนมีแค่สติปัญญาหากคิดจะลงมือทำสิ่งใดออกจะยากเกินความสามารถไปสักหน่อย

“อีกสองเดือนจะถึงงานแต่งแล้วเจ้าเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว”

พอจบเรื่องแก้แค้นของเจี่ยอวี้หลันแล้วต่อไปย่อมเป็นเรื่องงานของเขาบ้าง และงานของซ่างกวนไท่ก็อาจสำคัญเสียยิ่งกว่าการแก้แค้นของนางมากนัก เจี่ยอวี้หลันย่อมมิอาจละเลยได้ ทั้งศึกษาตำรา ทั้งฝึกฝนกิริยามารยาท หนึ่งเดือนที่ผ่านมานับว่าก้าวหน้าไปไม่น้อย

“ยังเหลือชุดแต่งงานเพคะ ชินอ๋องอยากให้หม่อมฉันตัดเย็บและปักลวดลายเสื้อคลุมยาวให้หรือไม่”

ชาวต้าเซี่ยมีธรรมเนียมว่าชุดเจ้าบ่าวนั้นหากเป็นเจ้าสาวตัดเย็บจะนับว่าภายหน้าลูกหลานคนแรกส่วนใหญ่จะเกิดเป็นชายมากกว่าหญิงแต่นางเองไม่ได้สนใจอันใดนักกับความเชื่อดังกล่าว เพราะขนาดงานแต่งของนางกับมู่หรงจิ่งนางตั้งใจทำทุกสิ่งทุกอย่างสุดท้ายงานแต่งก็มิอาจสำเร็จและเป็นการจากตายอย่างที่เห็น

แต่เช่นไรชินอ๋องซ่างกวนไท่เป็นผู้ใด เขามีอำนาจเป็นรองก็เพียงฉางตี้ฮ่องเต้ อาจอยากให้นางเย็บปักเพียงเสื้อคลุมให้หรืออาจอยากให้นางตัดเย็บและปักให้ทั้งหมดรวมถึงรองเท้าก็เป็นไปได้ไม่แปลกอันใดนางมิอาจคิดแทนอีกฝ่ายนอกจากถามเขาให้กระจ่าง

“เช่นไรเจ้าก็ต้องตัดเย็บอยู่แล้วก็ตัดไปทั้งของเปิ่นหวางและของเจ้านั่นแหละ หากคิดว่าจะทำไม่ทันก็บอกกับหงเหลียนหมัวมัว ประเดี๋ยวนางจะจัดการหาคนมาช่วยเจ้าเอง”  เจี่ยอวี้หลันคิดว่าตนเองทำถูกต้องแล้วที่ถามออกไป

“เพคะ”

พูดคุยกันอีกครู่ซ่างกวนไท่ก็เอ่ยปากชักชวนเจี่ยอวี้หลันเดินหมาก เพราะหลายวันก่อนนางร่วมเดินกับเขาแล้ว ซ่างกวนไท่ถึงกับพ่ายแพ้ให้นางไปสองกระดาน ในใจของคนที่แม้แต่ฉางตี้ฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ชายของตนเองยังไม่เคยเอาชนะเขาได้ พอมาพ่ายแพ้ให้สตรีแน่นอนในใจของซ่างกวนไท่จึงยากจะยินยอม วันนี้เช่นไรเขาก็ต้องแก้มือให้ได้!

“จะดีหรือเพคะ?”

สำหรับนางแล้วเจี่ยอวี้หลันคิดว่าไม่ดี เพราะตนเองนั้นดันไปเอาชนะปีศาจขาวโดยไม่ตั้งใจวันนั้น ยังตำหนิตนเองจนถึงวันนี้ หากวันนี้นางเกิดชนะเขาอีก ชีวิตน้อยๆ ของนางอาจไม่รอด แล้วในยามเดินหมากนางมันก็สันดานเสีย แม้แต่บิดานางยังลืมหน้าเอาชนะอยู่บ่อยครั้ง หากครั้งนี้นางลืมตัวอีกจะทำอย่างไรเล่า

“ดีสิ เปิ่นหวางบอกดีใครยังจะกล้าบอกไม่ดี” ปีศาจขาวก็ยังเป็นปีศาจขาว เอาแต่ใจอย่างไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้นยากจะเปลี่ยน

“แต่หม่อมฉันยุ่งเรื่องเตรียมงานแต่งนะเพคะ” แน่นอนว่าเจี่ยอวี้หลันเองก็ต้องพยายามบ่ายเบี่ยงอย่างถึงที่สุดเช่นกัน

หลีกได้เจี่ยอวี้หลันย่อมไม่รอรีที่จะหลีก ทว่า...

“เจ้าเป็นเจ้าสาวนะ จะไม่ทำอันใดก็ยังได้” แต่คนเช่นซ่างกวนไท่มีหรือจะยินยอมให้นางบ่ายเบี่ยงโดยง่าย หากยอมง่ายดายยังจะเป็นปีศาจขาวได้อย่างไร

“อ้าว...”

ก็มิใช่เขาบอกให้นางตัดเย็บชุดเจ้าบ่าวให้เขาหรอกหรือ แค่ชุดของนางก็ต้องใช้เวลาเป็นเดือนก็แทบจะทำให้เสร็จอย่างเฉียดฉิว แล้วในยามนี้ยังมีชุดของเขาเพิ่มมาอีก นางมีแค่เพียงสองมือเท่านั้นนะ! ใครมันจะไปทำทันเวลาเล่า

“หรือเจ้ากล้ามีปัญหา”

แต่ใครมันจะไปกล้ามีปัญหากับผู้มีพระคุณ ยิ่งผู้มีพระคุณคือปีศาจขาวแห่งต้าเซี่ยตัวเป็นๆ นามซ่างกวนไท่!

“มิกล้าเพคะ” เจี่ยอวี้หลันตอบออกไปเสียงอ่อน แต่ในใจแทบต่อว่าปีศาจร้ายไปเสียหลายคำทีเดียว

“ก็แค่นั้น ยังจะปฏิเสธให้เปิ่นหวางอารมณ์เสียไปไย”

คนพูดด้วยกิริยาเหนือกว่าจนน่าหมั่นไส้ แต่คิดไปคิดมาเจี่ยอวี้หลันก็ต้องยอมรับว่า คนเช่นซ่างกวนไท่ เขามีอำนาจจริง ต่อให้น่าหมั่นไส้เพียงใด นางก็ต้องเก็บเอาไว้เพียงในใจเท่านั้น

...นี่คือผู้มีพระคุณนะ ผู้มีพระคุณของเจ้าเอง เจ้าจะอยากทุบตีผู้มีพระคุณมิได้โดยเด็ดขาดนะอาเจี่ย!...

เจี่ยอวี้หลันแอบกัดฟันและท่องประโยคเหล่านี้เพื่อเตือนสติตนเอง เอาไว้ ทั้งที่คันมือคันไม้อยากทุบตีคนตรงหน้าแทบตายแล้วก็ตาม นางก็นับว่าเป็นสตรีที่มีความอดทนสูงผู้หนึ่ง แต่เมื่อมาเจอคนเช่นปีศาจขาว บางครั้งเจี่ยอวี้หลันก็รู้สึกว่าเส้นความอดทนของตนเองนั้นเบาบางเสียยิ่งกว่าเส้นด้ายหมดอายุ!!!