บททั้งหมดของ เมื่อข้าพลาดท่าให้ตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 7

Chapter 1‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’..‘ยินดีต้อนรับสู่โลกเสมือนจริงอินฟินี่ ระบบที่จะทำให้คุณสามารถท่องไปในโลกแห่งจินตนาการด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำ ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสรรค์สร้างโลกจากความคิดของคุณออกมาได้อย่างไร้ที่ติ’“พร้อมไหมคะคุณหลัน”“พร้อมค่ะ”หลันผิงลั่ว หญิงสาววัย 22 ปีตอบผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ภายในแคปซูลแก้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทดลองระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่ เป็นระบบที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ที่เบื่อหน่ายโลกใบนี้ได้เข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงแทนเธอไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ ซ้ำโชคชะตาดันอาภัพสุดขีดเพราะเป็นโรคหัวใจจะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่าคงอยู่ได้ไม่นาน อาการก็หนักขึ้นทุกวัน เลยตัดสินใจเข้าโครงการนี้เพื่อหวังจะไปใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงดีกว่าอย่างน้อยก็ทำให้เธอมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งก่อนจะต้องตายในโลกจริง“ทำจิตใจให้ผ่อนคลายค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัว” เสียงจากจอมอนิเตอร์ที่ติดบนฝาแคปซูลแก้วกล่าวขึ้นอีกครั้งหลันผิงลั่วก็พยักหน้ารับ'สวัสดีค่ะ ดิฉันอีฟระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยของคุณ หลังจากนี้คุณจะได้ยินแค่เสียงของฉันเท่านั้น’

Chapter 3‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’..เหอมู่เซียงในยามนี้กำลังนั่งมองเสื้อคลุมสตรีตัวนอกที่ถูกทิ้งเอาไว้ภายในห้องคล้ายจะให้เขาดูต่างหน้า หลังจากที่เมื่อคืนร่วมดื่มด่ำวสันต์ด้วยกันเสียจนหมดเรี่ยวแรงหลับไปยามไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ภาพกามาเริงสวาทยังชัดเจนในห้วงความทรงจำทุกอย่างแต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือนางดันขโมยของมีค่าเขาไปเสียหมดตัว แม้แต่รองเท้าของเขานางยังเอาไปจนหมดยามนี้เลยเหลือเพียงชุดตัวในบาง ๆ เท่านั้น รองเท้าก็ไม่มีใส่ออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะชาวบ้านได้แตกตื่นถ้าเห็นตนในสภาพนี้เขายกเสื้อคลุมของนางขึ้นสูดดมกลิ่นเสียจนเต็มปอดก่อนที่หูของหมาป่าจะโผล่ออกมาจากใต้ผมของเขาพร้อมพวงหางที่เต็มไปด้วยขนหนานุ่มพวงใหญ่สีดำสนิท กลิ่นของกายสาวมันช่างหอมหวานน่ากินเสียจริงจนเขาอยากจะลิ้มลองกัดกินเนื้อนุ่มดูสักครั้งว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน“นายท่านข้าหาอาภรณ์มาให้ท่านแล้วขอรับ”ชายหนุ่มวัยประมาณ 15-16 วิ่งพรวดพราดเข้ามาภายในห้องจนไม่ทันมองสะดุดเข้ากับธรณีประตูจนหน้าคว่ำเสียงดังโครมไถลมาหยุดตรงแทบเท้าของเหอมู่เซียงเข้าพอดิบพอดีจนจอมปีศาจกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ“นะ… นายท่าน อาภรณ์ใหม่ขอรับ” อี้ซวน

Chapter 5‘เสน่หามิอาจต้านทาน’..ร่างบางขยับโยกไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ส่งผ่านมาจากคนตัวใหญ่ที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวของนางอย่างเร่าร้อน เสียงเตียงไม้ที่ไม่ได้มีคุณภาพดีนักเสียดสีเอี๊ยดอ๊าดสอดคล้องไปกับจังหวะประสานกันเสียงครางหวานดังออกมาสองมือข่วนลงบนแขนใหญ่ที่กำลังเท้าอยู่ด้านข้างลำตัว กักตัวนางเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หลีกหนีไปไหน จิตใจคล้ายดั่งล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงไปในรสชาติกามราคะที่เขากำลังมอบให้เหอมู่เซียงจับตัวของหลันผิงลั่วให้พลิกขึ้นมาคร่อมทับเขาแทน กลายเป็นนางขึ้นมาอยู่ด้านบนในท่าควบขี่เขาจนใบหน้าแดงซ่าน แรงอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านตอนนี้มันทำให้นางเริ่มขยับโยกในท่วงท่านารีขย่มตอใหญ่ยกสะโพกขึ้นลงเพื่อไม่ให้จังหวะรักมันติดขัด มือเล็กเท้าลงบนหน้าท้องที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ๆ จนซิกแพคขึ้นเป็นลูกจับตรงไหนมันก็แน่นไปหมดไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น มันคล้ายนางถูกมนต์สะกดให้ลุ่มหลงจริง ๆ มันคล้ายคนโดนของที่โดนเขาสัมผัสเพียงนิดร่างกายก็อ่อนระทวยไม่สามารถต่อต้านได้อีก ภายในมันร่ำร้องเรียกหาสัมผัสของเขามากขึ้นมากเสียจนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจ

Chapter 6‘ความประทับใจแรก’..หลันผิงลั่วเดินฮัมเพลงมาอย่างอารมณ์ดีในมือถือถุงขนมปิ้งมาด้วย ส่วนอีกมือก็หยิบขนมปิ้งชิ้นหนึ่งขึ้นมาเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง นางหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร้านยาจนสายตามองไปเห็นร้านร้านหนึ่งที่ด้านหน้ามีสมุนไพรตากเอาไว้มากมาย ทรงแบบนี้ต้องเป็นร้านยาแน่นอนหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาภายในโรงหมอ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่นสมุนไพรจนตลบอบอวลแทบจะมึนหัว มีผู้คนมากมายกำลังเดินเข้าเดินออกแลดูวุ่นวายดีเหมือนกันสงสัยที่นี่จะรักษาดี นางเดินดูของจนมาถึงส่วนตรวจรักษาที่มีบุรุษหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดสะอ้าน ผมยาวสีดำขลับถูกรวบเอาไว้ครึ่งหัว ไม่มีเครื่องประดับอะไรมากนอกจากปิ่นไม้เท่านั้น ช่างดูเรียบง่ายแต่ความเรียบง่ายไม่ได้ทำให้ความรูปงามของเขาน้อยลงเลยเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่คนเยอะ ก็หมอหล่อขนาดนี้นางรีบมาต่อแถวเข้าคิวรักษาทันที แต่เพราะมองหน้าท่านหมอไม่ถนัดนักจึงพยายามจะชะเง้อคอมองแต่ก็โดนคนด้านหน้าบังไม่พอยังหันมามองแรงใส่นางอีก เลยเลิกมองแล้วต่อแถวนิ่ง ๆ จนถึงคิวของตนเองจึงรีบก้าวเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ผ้าสีขาวสะอาดสะอ้านปิดบังใบหน้ารูปงามของเขาไว้ครึ่งหนึ่ง เอาตามตรงเห็นแค่ต